Twee werelden

Meerdere keren heb ik op mijn blog aandacht gevraagd voor de andere werkelijkheid die er is, de Vierde dimensie onzichtbaar, onverklaarbaar, ten diepste ongrijpbaar, maar Reëler dan onze realiteit. Op meerdere manieren kunnen we dat Mysterie proberen te benoemen, of via Metaforen en andere vergelijkingen er iets van proberen uit te beelden om het zo te verduidelijken, te duiden, om even, heel even, voor een moment, en slechts af en toe achter dat gordijn te kunnen kijken. Of het op zijn minst te proberen. En voorzover het mogelijk is. Als het al over te brengen is. Of er ook oren voor open staan.

Het is voor mij een poging om dat wat ik zelf geloof, aan anderen duidelijk te maken, zodat het herkenning oproept. Tot nadenken stemt. Tot Verwondering leidt. Omdat het niet alleen om het tastbare, het zichtbare en het hier en nu gaat. Omdat er meer is tussen hemel en aarde. En dat is soms wel eens moeilijk om over te brengen.

Nou is het wel de kunst om dat wat je gelooft op een geloofwaardige, praktische en authentieke wijze aan te laten sluiten op je dagelijkse leefwereld. Om je geloof in praktijk te brengen. Om niet alleen in woorden, maar ook in daden te laten zien waar je in gelooft. Om 'christelijk' te zijn en te doen. Om christen te zijn in hart en nieren, met hoofd en hart en handen. Om Jezus na te volgen.

Dat is een opdracht. Maar het is ook een opgave. En een niet zo makkelijke opgave ook, waar veel mensen moeite mee blijken te hebben. Hoe geef je handen en voeten aan je geloof? Wat kan ik doen? Hoe moet ik leven?

Voor veel kerkgangers lijkt de kerkdienst op zondag het 'moment suprème' te zijn, het hoogtepunt van de week. Daar gebeurt het. Daar wordt je gevoed. Opgevoed. Gevormd. Daar leer je wat je al weet. De ontmoeting met medechristenen. Dat is de eredienst. De ontmoeting met God. In het huis van God.

Maar is dat allemaal wel zo? Ik waag het zo langzamerhand voorzichtig te betwijfelen. Ik word er in ieder geval maar weinig gevoed, laat staan gevormd. Ik leer er maar heel weinig nieuwe dingen. En alleen maar consumeren en luisteren geeft mij weinig gemeenschapsgevoel. Het is mij te kil, te vrijblijvend, te weinig praktisch, te afstandelijk, te massaal. Dat ligt waarschijnlijk wel grotendeels aan mij, maar toch ook weer niet alleen. Ik spreek uiteraard voor mezelf, maar ik hoor het van heel veel mensen, uit verschillende kerken, van uiteenlopende kanten.

Het geheim van tevredenheid

Vanochtend las ik iets in de brief van Paulus aan de Filippenzen, wat mooi aansluit bij mijn blog van gisteren, over Woorden en daden en niks.

I have learned the secret of being content in any and every situation. (Phil. 4 : 12)

Paulus stelt hier dat hij het geheim heeft geleerd van tevredenheid. Ik weet niet of zijn definitie van geluk hetzelfde is als die van de moderne, verwende, hedonistische Westerse mens, maar het heeft ons waarschijnlijk wel iets te zeggen.

Hij heeft het niet over welvaart, een rijke, overvloedige, of zelfs maar gemiddelde mate van bezit of geld. Een huis om in te wonen, een auto voor de deur, een gevulde bankrekening en verder alles wat je hartje begeert.

Hij heeft het zelfs niet over welzijn. Het je goed voelen, omdat je lekker in je vel zit, omdat het leven je toelacht, omdat alles op rolletjes lijkt te lopen.

Nee, hij zegt er iets achteraan. Content, tevreden, maar dan wel in elke mogelijke situatie. Dat is andere koek. Als je de geschiedenis van Paulus kent, dan weet je dat hij tegen een hele hoop dingen aangelopen is. Discussiëren met religieuze mensen valt sowieso niet mee, ook al heb je dezelfde argumenteerschool doorlopen. Maar daarnaast heeft hij nogal wat lichamelijk en lijfelijke ongemakken moeten ondergaan. Hij schrijft daar zelf in andere brieven open en eerlijk over. Scheldpartijen, schipbreuk, steniging. In hetzelfde vers als waar bovenstaand citaat uit komt, schrijft hij dat hij weet van tekorten, maar ook van overvloed.

En toch tevreden? Daar moet inderdaad een geheim achter zitten.

Woorden en daden en niks

Inmiddels ben ik zo'n vijf maanden actief aan het bloggen. Het bevalt mij goed om op deze manier zaken te verwoorden die zich al langer in mijn hoofd bevinden. Ze van mij af te schrijven. Woorden te geven aan ideeën, verlangens, dromen. Gedachten om te zetten in geschreven tekst. Het opborrelende water uit de bron van mijn geest te kanaliseren en vorm te geven in gestolde taal.

Wat ook zeker goed bevalt is om op de hoogte te blijven van wat andere mensen aan ideeën verwoorden. Het doet je kennis en inzicht vermeerderen. Het geeft herkenning. Het doet je beseffen dat er meer te koop is op deze wereld, dat er meer is dan jij kunt zien, dat er nog werelden zijn te verkennen, in werkelijkheid of in gedachten.

Het is goed om te zien hoe beperkt je eigen leef- en denkwereld soms kan zijn. Het leert je relativeren. Alles in een breder perspectief te zien. Zoals vandaag nog. Zomaar twee voorbeelden straks.

Maar er is ook een grens aan kennen, leren, ontdekken. Er is niet alleen een wereld van woorden. Er is ook een echte wereld. Er zijn plichtplegingen die moeten gebeuren. Er is een grens aan wat je allemaal tot je kunt nemen. Er zijn dingen die niet in woorden zijn uit te drukken. Je kunt ook teveel gefixeerd zijn op praten en woorden. Mooi blog daarover is dit: Stilte.

Zo is Nederland een land bij uitstek een land waar veel woorden gebruikt worden. Er is altijd al een overvloed aan woorden, maar de laatste dagen lijkt de kakofonie van geluiden over en weer in intensiteit en veelheid alsmaar toe te nemen. Kijk alleen maar naar de politiek. Het is nota bene vakantietijd, maar zie hoe politici over elkaar heen buitelen en wijzen en schrijven en reageren, de pennen in beweging, de vingers wijzend, analyse en tegen-analyse, actie en reactie en tegenreactie. Meer en verder en dieper en hoger en ... ja, waar gaat het nog over, wie weet nog de echte antwoorden?

Actiefoto's

Grapje natuurlijk, bij de titel Actiefoto's een foto plaatsen van een slak. Hoewel. Trage actie is ook actie. En ook een slak komt waar hij wezen wil.

Leuk aan dit soort foto's is wel het lagere camerastandpunt, je kunt het fototoestel laten zakken op straatniveau, waardoor je een zogenaamde kikvors view creëert.

Maar goed, op mijn nieuwe fototoestel zit ook een knop 'Burst', waarmee je binnen korte tijd een serie foto's kunt maken. Hij maakt eerst razendsnel een tiental foto's, die hij dan vervolgens weg gaat schrijven naar de schijf. Handig als je bijvoorbeeld van snelle sporters de bewegingen wilt vastleggen. Meetrekken van de camera en een snelle sluitertijd levert dan mooie actiefoto's op. De mensen lijken als het ware bevroren in hun omgeving, vooral als de achtergrond ook nog eens 'vervaagt' door het meetrekken van de camera.

Maar gisteren heb ik de knop een beetje experimenteel gebruikt in het fotograferen van dieren. De eerste serie van een extreem snel fladderende vlinder mislukte. De bewegingen waren te snel. Zelfs voor een snelle camera niet te vangen. Onderstaand de enige uit de serie die lukte, omdat hij toen nog redelijk stil op de distel zat. 

Maar de volgende serie van een zichzelf wassende waterkip, lukte wel. En dan krijg je een mooi effect van in de vlucht bevroren waterdruppels. Hieronder enkele foto's uit de serie.

Eiland

Een eiland is een stuk land, compleet door water omgeven. Zo is de Alblasserwaard, samen met de Vijfheerenlanden ook een eiland, weliswaar een groot eiland. En uiteraard op enigerlei wijze altijd wel bereikbaar. Bruggen, tunnels, ponten brengen de verbinding tot stand tussen het ene en het andere eiland, of tussen het eiland en de vaste wal.

Van oudsher is een eiland ook een op zichzelf staand woon- en leefgebied, dat niet al te veel wordt beïnvloed door de omgeving, al is ook dat de laatste jaren wel minder geworden, met alle moderne communicatiemiddelen. Er is een zekere nivellering gekomen, waardoor we allemaal wat meer op elkaar zijn gaan lijken.

Maar toch, het heeft iets. Zelfs een onbewoond eiland heeft aantrekkingskracht. Er zijn boeken over geschreven, films over gemaakt. Waarbij overigens al snel blijkt dat het verlangen naar stilte, afzondering en eenzaamheid niet zo idyllisch blijkt te zijn als gewenst werd. Denk aan Godfried Bomans, die de stilte niet aankon. Het paradijs ligt achter ons. En een mens is toch een sociaal dier. Hij heeft andere mensen nodig om te functioneren. Om mee te communiceren. Om desnoods ruzie mee te zoeken. Om lief te hebben.

Ik kom op het beeld van een eiland door het nieuws van de afgelopen week. Het verschrikkelijke gebeuren op het eiland Utoya in Noorwegen, met de tientallen slachtoffers. Daar zag je dat het eiland een gevangenis werd, waar mensen, kinderen nog, de dood bijna niet konden ontlopen.

Mooi grijs

Gisteren is de vakantie officieel begonnen, en zowaar het was droog. Eén van de eerste dingen die op mijn to-do-lijstje stonden, meteen uitgevoerd. Het kopen van een nieuw digitaal, klein en handzaam fototoestelletje, maar wel één met veel mogelijkheden.

Het is geworden de Sony Cyber-shot DCS-HX5, 10x optische zoom, 25mm groothoek, 10,2 Mexapixel. Jammer genoeg wel vijf uur nodig om de batterij op te laden. Vanmorgen toch weer motregen, maar vanmiddag klaarde het toch weer warempel toch op.

Op de fiets gestapt dus en de eerste zevenhonderd foto's zijn al weer gemaakt. Je moet toch een beetje proberen om zo'n ding onder de knie te krijgen ... En de resultaten vallen zeker niet tegen. Haarscherpe foto's, handzaam formaat, weinig in te stellen. Reuze handig ook, die groothoek.

De zon heeft niet geschenen, maar wat was het heerlijk grijs weer. Prachtige contrastrijke foto's krijg je zo, vooral de spiegeling van de lucht in het water geeft mooie effecten, en hier en daar wat kleuraccenten uit de natuur zelf.

Kijk even mee.

Ga naar het Picasa webalbum Vakantie2011 voor een selectie van de vanmiddag gemaakte foto's, door op de link onder de foto hieronder te klikken.

Foto's van Picasa Webalbum Vakantie 2011

Rain and tears

(Ter nagedachtenis aan de bijna 100 slachtoffers van afgelopen vrijdag in Oslo en Utoya)

Clouds are coming from the north

raining all night 

all day long

everything is gray

and colourless

every raindrop a tear

every cloud

a life stopped living

let us be silent

today

stop uttering 

useless words

Roll away your stone

Roll away your stone (Mumford & Sons)

Roll away your stone, I’ll roll away mine
Together we can see what we can find
Don’t leave me alone at this time,
For I am afraid of what I will discover inside
You told me that I would find a home,
Within the fragile substance of my soul
And I have filled this void with things unreal,
And all the while my character it steals

The darkness is a harsh term don’t you think?
And yet it dominates the things I seek

It seems as if all my bridges have been burned,
You say that’s exactly how this grace thing works
It’s not the long walk home that will change this heart,
But the welcome I receive at the restart

The darkness is a harsh term don’t you think?
And yet it dominates the things I seek
The darkness is a harsh term don’t you think?
And yet it dominates the things I seek
The darkness is a harsh term don’t you think? 

And yet it dominates the things I seek

Stars hide your fires,
And these here are my desires
And I will give them up to you this time around
And so, I’ll be found with my steak stuck in this ground
Marking its territory of this newly impassioned soul
But you, you’ve come too far this time
You have neither reason nor rhyme
With which to take this soul that is so rightfully mine

Crumbs from your table

Crumbs from your table

From the brightest star

Comes the blackest hole

You had so much to offer

Why did you offer your soul?

I was there for you baby

When you needed my help

Would you deny for others

What you demand for yourself?

Cool down mama, cool off

Cool down mama, cool off

You speak of signs and wonders

I need something other

I would believe if I was able

But I'm waiting on the crumbs from your table

You were pretty as a picture

It was all there to see

Then your face caught up with your psychology

With a mouth full of teeth

You ate all your friends

And you broke every heart thinking every heart mends

You speak of signs and wonders

But I need something other

I would believe if I was able

But I'm waiting on the crumbs from your table

Where you live should not decide

Whether you live or whether you die

Three to a bed

Sister Ann, she said

Dignity passes by

And you speak of signs and wonders

But I need something other

I would believe if I was able

I'm waiting on the crumbs from your table

Geen woorden voor

Terwijl de berichten steeds gedetailleerder en schokkender worden vanuit Noorwegen, en foto's gruwelijker, en ook een gezicht geven aan het leed, terwijl wanhopige ouders nog steeds aan het wachten zijn of er meer bekend wordt over het lot van hun kinderen, terwijl de vragen over het waarom over elkaar heen buitelen, moeten we feitelijk concluderen dat er geen woorden zijn om iets uit te drukken van de bizarre dingen die gebeuren op deze wereld. En zeker geen antwoorden te geven zijn.

Daarom maar een schamele poging tot gebed. Woorden weliswaar, stamelend, tekortschietend. Maar tot Wie zouden we ze anders moeten richten?

o God

wat gebeurt er toch

allemaal

in deze wereld

die voor liefde was bedoeld

Please be my Strength

Voor iedereen die het moeilijk heeft, God kwijt is, zich verdwaald weet, worstelt met vragen en problemen.

 Voor wie geen woorden heeft, wordt overheerst door gevoelens.

Voor wie de wereld even zwart is.

Voor wie toch zoeken wil naar licht.

Voor wie de richting van een Antwoord weet.

Voor wie niet bidden kan.

Please Be My Strength


I've tried to stand my ground
I've tried to understand
but I can't seem to find my way

like water on the sand
or grasping at the wind
I keep on falling short

Please be my strength
please be my strenth
I don't have anymore
I don't have anymore

I'm looking for a place
that I can plant my faith
one thing I know for sure

I cannot create it
I cannot sustain it
It’s Your love that’s keeping me

Please be my strength...

at my final breath
I hope that I can say
I've fought the good fight of faith

I pray your glory shines
through this doubting heart of mine
so my world would know that You

You are my strength
You and You alone
You and You alone
Keep bringin me back home

Now this is worship ...

Live opname in Lakewood Church van Gungor en Israel Houghton, vorige maand gemaakt. Eerst het nummer 'You make beautiful things', ook elders op dit blog te vinden, inclusief tekst. Dan een aangepaste versie van 'Amazing Grace'.

Zout

Van de week moest mijn auto naar de garage voor een APK keuring. De ene avond gebracht en terug naar huis komen lopen. De andere avond weer een uur gelopen om hem op te halen. Lekker fris, tussen de regendruppels door. Wat me beide keren opviel, was de enorme hoeveelheid naaktslakken die op de Tiendweg tevoorschijn was gekomen, na de overvloedige regenbuien van de laatste dagen. Honderden, duizenden wellicht. In vele varianten, dikten en kleuren. Uitkijken met wandelen dus.

Wat ook opviel was dat slakken altijd alleen op verkenning uitgaan, een slijmerig spoor achter zich latend. Maar als er ergens een dode slak ligt, waarschijnlijk door een fietser geplet, dan komen andere soortgenoten daar redelijk massaal op af en zie je zomaar een klontje van vijf, zes dode slakken liggen. Wat de biologische oorzaak daarvan is, zou ik niet weten. Het doet er ook even niet toe voor het punt dat ik wil maken.

Maar wat heeft zout, de titel van dit blog, dan wel met slakken te maken? Nee, niet het voor de hand liggende middel om een slak om zeep te helpen. Zo ben ik niet ... Maar er is een titel van een boek van Rebecca Pippert met de intrigerende oproep: 'Het zoutvat uit, de wereld in.'

Slakken komen massaal in beweging als de regen voorbij is. Wat hun levensdoel ook moge zijn, ze voelen dan een aandrang en kunnen die niet negeren. Met het risico dat ze overreden worden of geplet onder de schoen van een passerende wandelaar. Als ze gaan samenklonteren lijken ze massaal dood te gaan.

Zo wordt zout in een vaatje pas nuttig als je er etenswaren mee gaat besprenkelen, zodat de flauwheid verdwijnt en het eten meer smaak krijgt.

Eerder heb ik eens een samenvatting van de Bijbelse boodschap proberen te maken, verdeeld over vijf punten. Even kort herhaald: Kom tot jezelf; Kom tot Mij; blijf in Mij; Volg Mij, en het laatste punt 'Ga uit!' Over dat laatste punt wil ik het nu hebben. De Bijbelse opdracht om discipelen te maken. Aan de discipelen die apostelen werden, maar ook aan ons, ieder van ons persoonlijk.

'Jullie zijn het zout van de aarde. Maar als het zout zijn smaak verliest, hoe kan het dan weer zout gemaakt worden? Het dient nergens meer voor, het wordt weggegooid en vertrapt. Jullie zijn het licht in de wereld. Een stad die boven op een berg ligt, kan niet verborgen blijven. Men steekt ook geen lamp aan om hem vervolgens onder een korenmaat weg te zetten, nee, men zet hem op een standaard, zodat hij licht geeft voor ieder die in huis is. Zo moet jullie licht schijnen voor de mensen, opdat ze jullie goede daden zien en eer bewijzen aan jullie Vader in de hemel.' (Jezus in de bergrede, Matth. 5 : 13-16)

Kijk eens aan. Zout. Licht. Stad op een berg. Zout moet je strooien, licht verspreidt zich en is in de duisternis eromheen goed te zien. Een stad op een berg kun je van kilometers ver al zien liggen. Kortom, het beïnvloedt de omgeving, is waarneembaar, is te proeven door anderen. Een ander merkt het op.

Tegenwind

Tegenwoordig is er eigenlijk niets meer aan. Je draait de sleutel om, start de motor en varen maar. Weer of geen weer. Altijd onderweg. Van laadplaats naar losplaats. En weer terug. Honderden keren per jaar. Zo groot mogelijke schepen, want zoveel te meer lading kun je meenemen.

Vroeger was dat anders. De schepen waren kleiner. En van hout. Het hele gezin aan boord. Je was afhankelijk van de wind, die de zeilen bollen deed, waardoor je vaart kon maken. Hoe meer wind, hoe harder je ging. Of hoe minder zeil je nodig had. Was er geen wind dan moest je trekken op het jaagpad. Of je huurde een paard.

Tegenwoordig is het weer nostalgie geworden. De bruine vloot. Geitenwollen sokken. Zo oud en authentiek mogelijk, alles weer in de oude staat brengen. En er zitten juweeltjes bij. Een tochtje meevaren is echt aan te bevelen. Mag je zelf de zeilen hijsen en merk je pas hoe zwaar dat nog is. Maar denk niet dat je horizontaal blijft.

Wat mij opviel, toen ik daar jaren geleden eens op meegevaren heb, op zo'n mooie zeillogger, is het verschil tussen meewind en tegenwind varen. Als je voor de wind vaart, is er een weldadige rust, een vorm van stilte die je niet zou verwachten aan boord van zo'n log apparaat. Maar als je tegen de wind in vaart klapperen de zeilen en waait het gewoon zeer stevig, althans voor je gevoel.

Twee woorden

De kortste tekst uit de Bijbel is een bijzondere. Hij bevat maar twee woorden.

Eerst even de context van die specifieke tekst. Uit het Johannes-evangelie. Hoofdstuk 11. De opwekking van Lazarus. Een indrukwekkende gebeurtenis. Een groot wonder. Maar gek genoeg een lange aanloop. Het lijkt er op of Jezus expres treuzelt, als Hem verteld wordt dat een vriend van Hem op sterven ligt. Of Hij het er om doet. En dan ook nog die opmerking, als Hem onderweg verteld wordt dat Lazarus is overleden: 'Lazarus, onze vriend, slaapt.' Bagatelliseert Hij de dood nou?

En dan, later, tegen Martha, die prachtige, ongelooflijk diepe, horizonoverstijgende, geloofsversterkende, alles-op-zijn-kop-zettende uitspraak, die ik één van de mooiste van de Bijbel vind. Daar kun je uren over filosoferen.

Jezus zei tegen haar: 'Ik ben de Opstanding en het Leven; wie in Mij gelooft, zal leven, ook al was hij gestorven, en ieder die leeft en in mij gelooft zal nooit sterven. Geloof je dat?’ (Joh. 11 : 25,26)

Maar dan, het vervolg.

Toen Jezus haar dan zag huilen, en ook de Joden die met haar meekwamen, zag huilen, werd Hij heftig in de geest bewogen en raakte innerlijk in beroering. En Hij zei: 'Waar hebt u hem gelegd?' Zij zeiden tegen Hem: 'Heere, kom het zien.' (vs 33 en 34)

En dan volgen de woorden, die ik bedoel, twee woorden in één tekst. Ik citeer uit de (Herziene) Statenvertaling of NBG, want in de NBV is de tekst wel langer.

Jezus weende. (vs 35)

Dat vind ik nou persoonlijk zo bijzonder ...! De emoties die Jezus hier laat zien. De liefdevolle God in al Zijn menselijkheid. De volmaakte Mens in Zijn goddelijkheid.

Heer, U bent mijn leven

Heer, U bent mijn leven

Heer, U bent mijn leven de grond waarop ik sta
Heer, U bent mijn weg de waarheid die mij leidt
U woord is het pad de weg waarop ik ga
Zolang U mijn adem geeft, zolang als ik besta
Ik zou niet meer vrezen, want U bent bij mij
Heer, ik bid U, blijf mij nabij.

k geloof in U, Heer Jezus, geboren uit de maagd
eeuwige Zoon van God, die mens werd zoals wij
U die stierf uit liefde, leeft nu onder ons
en met God de Vader en verenigt met uw volk
Tot de dag gekomen is van uw wederkomst
dan brengt U ons thuis in Gods rijk.

Heer, U bent mijn kracht, de rots waarop ik bouw
Heer, U bent mijn waarheid, de vrede van mijn hart
En niets in dit leven zal ons scheiden Heer
Zo weet ik mij veilig, want uw hand laat mij nooit los
Van wat ik misdaan heb, heeft U mij bevrijd
En in uw vergeving leef ik nu.

Vader van het leven, ik geloof in U
Jezus de Verlosser, wij hopen steeds op U
Kom hier in ons midden, Geest van liefde en kracht
U die via duizend wegen ons hier samen bracht
En op duizend wegen, zendt U ons weer uit
Om het zaad te zijn van Gods rijk.

A conversation about christianity

En voor degenen die nog steeds twijfelen aan de 'christelijkheid' van Bono, hier een compilatie van door hemzelf geschreven teksten, met als achtergrondmuziek enkele nummers van U2. Over wat een christen is, over de boodschap van de Bijbel, over onze taak en opdracht. Geen woord Frans bij ....

Make poverty history

Het is alweer even geleden, maar de moeite waard om nog eens te beluisteren. De oproep die een populaire artiest doet, 'to make poverty history'. Onderdeel van een wereldwijde dag, vol muzikale shows, maar met een heel mooi doel. Te hoog gegrepen? Te idealistisch? Niet-realistisch? Ik zou dat zomaar niet durven zeggen. Het is een oproep aan ons allemaal. De vraag is wat we ermee gedaan hebben, wat we ermee doen, elke dag van ons leven.

Een preek van een leek, kort en krachtig, met gevoel, met emotie, met een simpele opdracht. Luister en huiver ...
'Put man back to earth ...'

Het nummer wat hierop volgt, 'One', is ook elders op dit blog te vinden en te beluisteren.

No line on the horizon

Iets luidrustiger ... eeh, luidruchtiger muziek dan anders, maar wel mooi. Van het laatste album van U2, met de gelijknamige titel, ' No line on the horizon'.

No line on the horizon 

I know a girl who's like the sea
I watch her changing every day for me
Oh yeah
Oh oh oh oh oh oh oh

One day she's still, the next she swells
You can hear the universe in her sea shells
Oh yeah
Oh oh oh oh oh oh oh

No, no line on the horizon, no line

I know a girl with a hole in her heart
She said infinity is a great place to start
Oh oh oh oh oh oh oh

She said "Time is irrelevant, it's not linear"
Then she put her tongue in my ear
Oh oh oh oh oh oh oh

No, no line on the horizon
No, no line
No, no line on the horizon
No, no line

The songs in your head are now on my mind
You put me on pause
I'm trying to rewind and replay

Every night I have the same dream
I'm hatching some plot, scheming some scheme
Oh yeah
Oh oh oh oh oh oh oh

I'm a traffic cop, rue du Marais
The sirens are wailing but it's me that wants to get away
Oh oh oh oh oh oh oh

No line on the horizon
No, no line
No, no line on the horizon
No, no line 

Goed en kwaad

Als je met een blog begint, is er geen van te voren opgesteld plan, geen uitgestippeld pad van alle mogelijk zaken waar je over zou willen gaan schrijven. Tenminste, zo werkte dat bij mij niet. Natuurlijk heb je van te voren wel een paar ideeën, zit je hoofd vol van wellicht mogelijk interessante onderwerpen. En tijdens het lezen van andermans uitingen wordt je voortdurend geprikkeld, gevoed met nieuwe mogelijkheden tot schrijfstof. Soms vormt de krant een aanleiding, een andere keer een tekst uit een boek, de boodschap van een heel boek, een woord wat je leest in de Bijbel, een preek die sporen nalaat. Of gewoon iets uit je dagelijks leven.

Terugkijkend op mijn nogal overmatige productie van de laatste maanden, na decennia bijna-zwijgen, kan ik tot een voorzichtige conclusie proberen te komen. Zelfreflectie kan nooit kwaad, natuurlijk, maar het wordt een beetje lastig over 159 berichten. Gelukkig is een vrij groot gedeelte daarvan (een derde) gevuld met muziek, dat laat ik dan maar even buiten beschouwing. Wat mijzelf al direct opvalt is dat het heel veel keer over God gaat. Logisch wellicht als je je blog 'God-is-in-de-stilte' noemt, maar wat ik heb willen proberen, is op een positieve manier laten zien dat alles in het leven om onze relatie met God draait. Of zou moeten draaien.

Hij heeft ons het leven gegeven, met een aarde om op te wonen, schitterend gevormd in een gigantische kosmos. Hij heeft ons de adem ingeblazen, zintuigen gegeven om dat prikkelende te kunnen registreren in onze nog altijd onbegrepen hersenen. Een hart om lief te hebben. Een taal om te kunnen spreken en communiceren.

Hij heeft door de eeuwen heen ontmoetingen met mensen gehad, en dat alles is weer vastgelegd in een wonderlijk boek, bestaande uit allerlei boeken met heel verschillende inhouden. En die woorden, die raken nu nog steeds mensen, veranderen hun levens.

Er is dus schepping, er is openbaring, er is ook overstelpende liefde. Ik heb daar meerdere keren over proberen te schrijven. Op mijn eigen, eenvoudige wijze. Soms beschouwend, soms wat meer persoonlijk.

Maar dat is niet alles. Er is ook een heel scala aan gebrokenheid, menselijke bouwsels en constructies, verhinderingen, tekortschieten, ongrijpbaarheid, worstelingen, eenzaamheid. God zelf hult zich vaak in een mysterie, sowieso omdat wij Hem nooit kunnen vatten. Er is een grens aan ons kennen en weten en doen. Er is een gat in ons hart, een verlangen, een weemoed, een reikhalzend uitzien, dat nogal tot tegengestelde menselijke reacties leidt. Surrogaatvullingen worden nagejaagd.

Men doet in plaats van dat men is.

Waar ik nog niet over heb geschreven, is het feit dat er ook kwaad bestaat, dat al het goede ook een keerzijde heeft, dat mensen elkaar kapot kunnen maken, dat gebrokenheid een oorzaak in de zonde van de mens heeft, dat de mens uit het Paradijs verdreven is. Dat wij van God zijn afgedwaald, erger nog, willens en wetens een daad van ongehoorzaamheid hebben verricht. Dat we als God wilden zijn. Al het moois was nog niet goed genoeg ...

Lucht en leegte?

In Prediker staan de beroemde woorden, steeds herhaald, als een somber muzikaal refrein:

IJdelheid der ijdelheden, het is al ijdelheid

Deze woorden komen uit de Statenvertaling. In de Nieuwe Bijbelvertaling is dit vertaald met 'Lucht en leegte'. Zelfde strekking, andere woorden. In de herziene Statenvertaling heet het: 'Een en al vluchtigheid'. En de Groot Nieuws Bijbel zegt het zelfs nog sterker:

IJl en vluchtig, zonder zin, nutteloos is alles, zegt hij. Volkomen zinloos is het leven.

Dat zijn heftige woorden. Vooral om daar een preek mee te beginnen. Of een boek. Gelukkig is het niet de hele, de enige boodschap in de Bijbel. Ook in datzelfde boek Prediker staat dat we mogen genieten van het leven. Als we dat maar wel doen met het oog gericht op God.

Waarom ik deze woorden hier aanhaal, is vanwege het feit dat ik af en toe, om me heen kijkend, vooral als ik omhoog kijk, getroffen wordt door de prachtige wolkenlucht. Het spel van wind en lucht en leegte ...

Een strakblauwe lucht, prachtig verlopend naar de horizon toe. Duizend pasteltinten grijs aan elke wolk die voorbijtrekt. Geen vorm hetzelfde. Altijd in beweging. En wat is de hemel anders dan de dampkring die het leven op aarde mogelijk maakt, een beperkt aantal kilometers boven onze hoofden. Daarna is alles zwart. En wat zijn de wolken anders dan waterdamp, op weg van de bergen naar de zee, of andersom. Rondjes draaiend, hoge- en lagedrukgebieden, zeestromen volgend, stormen opwekkend. Maar zij zorgen er wel samen voor dat ons ecosysteem in stand blijft.

Wat nou lucht, wat nou leegte?!

Soms

Soms

soms

als ik wandel

over gekromde wegen

langs verheven bomen

onder de warme gloed

van de zon aan de hemel

omgeven door

een wind die zacht

mijn naam fluistert

door de bladeren

boven mijn hoofd

soms

als ik een vogel

zijn lied hoor fluiten

ongedwongen

en onbezorgd

zijn trillers

echoënd

in de avondkoelte 

soms

als ik de zee bezoek

van vergetelheid

de rollende golven

ervaar

als een continu

moment

van beweging

aan het strand

vol van zand 

van verlangen

en herinnering

soms

als ik 's nachts

omhoog kijk

naar de sterren

aan een donkere

duizelingwekkende hemel

mijn nietigheid besef

Een vraag die blijft hangen ...

Soms heb je van die momenten dat je ongewild en onbedoeld getuige bent van iets uit het privéleven van andere mensen. Of je zit in de trein of de bus en kunt live meeluisteren met privégesprekken die mensen voeren. Kan zeer diepgaand zijn ... Sommige mensen schamen zich nergens voor.

Vanavond was ik na een middagje ergernis vanwege zeer traag internet en problemen bij Blogger, waardoor ik geen teksten kon maken of plaatsen, en een beetje triest weer, beetje regen en veel wind, een rondje gaan lopen. De wind was gaan liggen en de zon scheen warme kleuren op de weg en de weilanden. Lekker lopen.

Ik was nog geen drie minuten onderweg op het lokale fietspad, de Tiendweg, toen ik een jongeman op de fiets tegenkwam, telefoon aan zijn oor. Een puber wellicht nog, waarschijnlijk op weg naar een kroeg van een naburig dorp, aan zijn outfit te zien. Ik gooi er maar even een paar vooroordelen tegenaan ...

Wat ik opving, op het moment dat hij langs me fietste, waren zijn woorden: 'Ik weet niet wat het is, maar ik zou wel eens willen weten, waarom zoveel mensen sterven voor mijn voeten.'

Bam.

Die kwam binnen, die vraag bleef hangen, daar heb ik het hele uur over lopen nadenken. We hebben daar allemaal vroeger of later een keer mee te maken. En toch schuiven we het allemaal voor ons uit. Christen of niet-christen. Gelovig of niet-gelovig. We leven maar voort alsof het nooit ophoudt.

Uitzicht

Dit gedicht maakte ik n.a.v. een foto van Paul Abspoel met de titel 'Dicht eens over deze dame in het dakraam' op Vrijspraak gepubliceerd op 2 mei 2011. Ik ben zo vrij geweest de titel te wijzigen in 'Uitzicht'.

Uitzicht

zojuist
beneden
met beide benen
op de grond
keek ik omhoog

keek op
naar de toren
die verwees
naar nog hoger

tot mijn verrassing
was de deur
naar de toren
gewoon open

zo liep ik
stap voor stap
tree voor tree
hijgend
steeds
stijgend
omhoog
tot hier

nu geniet ik
hier
heel alleen
van wat ik zie

de huisje-
boompje-
beestje-
huisjes
met alle
drukke
mierenmensjes
in hun doenerijtjes
slavernijtjes

en sta ik
hier
los te zweven
tussen hemel
en aarde

wat zal ik doen?

nog hoger
en verder
dan voorbij

of toch lager
terug
naar alles
wat er lijkt te zijn

of hier blijven
tot iemand me gaat missen

ach
ook dit
is een moment
opname

en er valt niet
te ontkomen
aan kiezen

Over de muur

Onderstaand gedicht zette ik op 5 juli als reactie bij de foto 'Over de muur' op 'Vrijspraak' van Paul Abspoel.

Over de muur

resten verleden

muren geslecht

symbool van tijd

die geweest is 

ooit een bescherming

uitkijkpost

schuilplaats

rots om in te wonen 

nu een signaal

voor ons

die nu leven

hoe alles

wat wij

denken te bouwen

aan groots

en aan zinvol 

ooit

zal vervallen

tot stof

of hooguit

een symbool

een restant

een puinhoop

zal zijn 

zo zullen wij

maar beter

niet hechten

aan tastbaar

en stoer

en aan groot

en gedegen 

want alles

wat eeuwig

zal blijven

is het nu nog

onzichtbare 

het Fundament

van Liefde

van de Stad

die zal komen

met woningen

voor levende Stenen

die geloofden

toen er nog

helemaal

niets

te zien

was 

een uitzicht

om van te dromen

Tweestrijd

Dit gedicht maakte ik n.a.v. een foto van Paul Abspoel met de titel 'Tweestrijd' op Vrijspraak gepubliceerd op 26 juni 2011.

Tweestrijd

het lijkt 

alsof we zijn verbonden 

door het omhulsel 

wat ons verbergt 

voor andere ogen 

maar wat wij zien 

van elkaar 

wordt troebel 

doordat het licht 

buiten is 

en niet binnen 

zo sluiten 

wij 

jij en ik 

ons dubbel op 

wat wij 

helemaal niet zien 

maar anderen wel 

is dat 

tussen ons in 

de schoonheid 

een kunst 

het naakte 

een schreeuw 

de handen 

vertrouwen 

de roep 

een gebed 

van het beeld 

tussen mens en God 

kunnen zijn 

dat geeft hoop 

voor de blindheid 

licht voor de nacht 

openingen 

voor geborgenheid

Discussies

Eén van de nieuwe dingen waar je als recentelijk gestart weblogger en twitteraar mee te maken kunt krijgen, is het meedoen aan discussies. Nou ja nieuw ... dat is natuurlijk niet waar als je je hele leven terug kijkt. Maar in deze vorm wel.

Ik herinner mij hoe we vroeger op de jeugdvereniging van de kerk discussies voerden, hoe op school menige leraar of lerares het hemd van het lijf gevraagd werd. Uit de tent werd gelokt. Sommigen konden ons leerlingen prikkelen met bepaalde uitspraken, anderen voerden juist alleen maar ellenlange monologen. In ieder geval, het ging van de lestijd af, soms werd het er zelfs een beetje levendig van. En heel af en toe werd het echt interessant. Omdat het ergens over ging. Op die jeugdvereniging was dat ook zo, uiteraard over onderwerpen die over de Bijbel of over het geloof gingen. Het was wel pittig, maar niet heftig. Omdat je toch allemaal wel ongeveer hetzelfde dacht, zo was je opgevoed. Soms was er een dissonant ...

Maar dan ontdek je bijvoorbeeld ook dat er allemaal types mensen zijn. Sommigen vonden die discussies leuk, anderen juist helemaal niet. Voor hen leek het soms op ruzie maken. Als je heel erg chargeert, kun je een tweedeling maken tussen de denkers en de doeners. Denkers komen met argumenten en meningen, zetten die om in woorden, om hun visie uit de doeken te doen, om anderen te overtuigen. Zij kunnen abstract denken. Doeners zijn niet minderwaardig, zeker niet, maar werken meer met hun handen, hun lichaam, nemen deel aan spellen of buitenbezigheden. Ook leuk op zijn tijd natuurlijk ...

Ik denk, ik heb zo'n flauw vermoeden, dat ik meer een denker ben ...! Al ben ik dan van nature meer een luisteraar dan een prater. Omdat ik ook introvert van karakter ben, in mezelf gekeerd.

Wonder (2)

'Bij mensen is dat mogelijk, maar bij God zijn alle dingen mogelijk.' (Matth. 19 : 26)

We gaan verder met het beschouwen van het 'wonder'. Van een afstandje bekijken en analyseren, maar ook op een open en ontvangende manier accepteren van dat wonder. Want een wonder moet je ook als zodanig herkennen, wil het iets voor je betekenen. Voor je de Afzender van dat wonder begint te vermoeden. Voor je erkenning geeft aan de Schepper van dat wonderlijke leven. Het moet tot je doordringen. Een diep besef moet zich van je meester maken.

Het verrassende is namelijk, dat het wonder zich vaak als 'gewoon' presenteert, of anders gezegd dat wij het accepteren als 'gewoon', omdat het namelijk altijd al zo gegaan is. De geschiedenis duidt erop dat er in wezen niet veel is veranderd in het bestaan van het menselijk lichaam, de stand van de hemellichamen, ons eco-systeem, of welk ander systeem dan ook wat om ons bestaan heen draait. Dus vinden we dat het zo 'hoort'.

En daarom denken velen dat God los verkrijgbaar geworden is. Of je nu wel of niet in Hem gelooft, de aarde blijft toch wel draaien, wij blijven toch wel bewegen en doorademen. Zelfs al zou Hij bestaan, dan is Hij een afstandelijke God, want we kunnen Hem niet zien en niet ervaren. Getuigenissen dat Hij wel van Zich laat horen, verhalen van mensen die Hem ervaren hebben, een groot Boek vol met geschiedenissen van ontmoetingen die mensen met Hem hebben gehad, "ach ja, ieder zijn waarheid, maar ik heb daar niets mee".

Wetenschappers buigen zich het hoofd over de ontstaansgeschiedenis van de wereld, van het heelal, van het leven op aarde. En ze zijn zeker vergevorderd, elke dag worden er nieuwe ontdekkingen gedaan, de toren van Babel wordt steen voor steen steeds hoger. Ieder op zijn hele kleine, zeer gespecialiseerde deelgebiedje, graaft steeds dieper. Inmiddels zitten we op nano-niveau. Nieuwe werelden open zich weer. Onze denkbeelden passen zich navenant aan.

Meten is weten in de wetenschappelijke wereld, maar helaas, ook daar worden nogal wat ideële uitspraken gedaan of vooronderstellingen geuit, die niet wetenschappelijk zijn te onderbouwen. Hoe anders moet je het uitleggen dat zij durven te stellen dat er geen God is?

Hoezo? Omdat zij Hem niet gezien hebben? Omdat Hij niet te meten en te registreren is, niet logisch te verklaren, niet past binnen hun beperkte, materiële denkramen? Zegt dat iets over God of over die denkramen?

Wonder (1)

Zomaar een paar gedachten bij het woord 'wonder'. Ter overdenking. Omdat ik er al langere tijd mee rondloop en het graag wil delen. Omdat het te maken heeft met hoe wij in het leven staan. Het gewone, dagelijkse leven. Maar zeker ook het geestelijk leven. Ons leven als christen op aarde, in die dagelijkse wereld. Als twee werelden elkaar raken dus eigenlijk. Dus eigenlijk altijd? Of niet?

Toen God deze wereld maakte, bouwde Hij een heel universum om ons heen. Vanuit het niets creëerde Hij iets. Vanuit de eeuwigheid schiep Hij de tijd. Wat dus een beperking was, gezien vanuit de eeuwigheid. Niet voor Hem, maar voor ons. Wie het vatte kan, vatte het.

God wilde de mens maken. En Hij maakte hem. Maar ook een plaats om in te wonen. Een vaste grond om op te wonen en te bouwen. Om op te lopen. Om op te buffelen. Down-to-earth, no-nonsense. Hij maakte een lichaam, met een geest. Lichaam uit stof, geest uit adem. Hij maakte een hemel om naar te kijken. Is al iets minder tastbaar, ver weg, even leuk om naar te kijken, zo 's nachts een keer, maar wel weer snel voor je kijken, let op waar je loopt ...

Ons lichaam, onze tastbaarheid en onze aanraakbaarheid zitten als gegoten. Het is ons systeem waar we ons wel bij voelen. Het is maakbaar, het is te plannen, het is te behappen. Het is van ons en om ons heen. Onze zintuigen maken overuren. We worden voortdurend geprikkeld.

Dat systeem, dat kun je overal in terugvinden. God heeft ons lichaam wonderlijk gemaakt. Het bestaat compleet uit tientallen honderden systemen op zich, allemaal met een aparte functie, om ons lichaam draaiend te houden. Ademhaling, via de longen zuurstof in je bloed. Bloedsomloop voor de zuurstof en de afvoer van andere stoffen. Waterzuiveringsinstallatie. Vochthuishoudingsregulering. Zenuwbanen voor de gevoeligheid. Skelet voor de vastigheid. Tanden om te bijten, kiezen om te kauwen. Een tong en stembanden om te kunnen praten. Ogen om te kunnen zien, signalen sturend naar de hersenen. Hersenen, een immens systeem zonder weerga. Oren met een aparte constructie aan de binnenzijde om te kunnen horen. Traanbuizen, nagelgroei, celdeling, eetfabriek voor de broodnodige calorieën verwerking, die weer wordt benodigd door allerlei organen. Maagzuur, darmstelsel, gewrichten, pezen, spieren. Een twee-systemen-pomp met levenslange garantie. Afijn, genoeg om in een encyclopedie te stoppen.

Mooi om te bestuderen en je over te verwonderen. Het gaat als het ware allemaal vanzelf. Al die van elkaar ook weer afhankelijke en elkaar beïnvloedende wetmatigheden. God maakte niet iets dat staat, zoals wij een gebouw kunnen bouwen, of statisch is, zoals een schilder een schilderij maakt, een stap terug doet en zegt: het is af. Hang aan de muur, kijk er naar, maar het zal nooit meer veranderen. Nee, wij zijn levende, bewegende, altijd in de weer zijnde wezens, zelfs als we stil in bed liggen, gebeurt er nog van alles in ons lichaam en in onze hersenen. En het systeem houdt ons in stand ...

Wat er op het niveau van het menselijk lichaam gebeurt, gebeurt in feite ook op celniveau. De wetenschap is al heel ver in het ontrafelen van alle geheimen van het leven, en hoe meer er ontdekt wordt, hoe interessanter het ook wordt, al is voor leken jammer genoeg dan steeds moeilijker te volgen.

En ook het ecosysteem waar wij in wonen met bomen en rivieren, regen, wind en water, de hele dierenwereld, wolkenluchten, de dampkring, de zon, de temperatuur, etc., etc., om de aarde leefbaar te houden tot aan de grote uitgestrektheid van het universum met alle op elkaar inwerkende krachten van licht, zwarte gaten, aantrekkingskracht toe, het zijn eigenlijk allemaal voorbeelden van hoe God iets maakte, op een zodanige manier dat alles zichzelf in stand bleef houden.

Er werden wetmatigheden, systemen, constructies, bestaanszekerheden ingebouwd in de schepping. Meegeleverd vanaf het begin.

Voor ons. Laat het even zakken. Voor jou en mij. Proef het. Denk er even over na.

We leven er meestentijds aan voorbij, ook al denken we dat wij het centrum van het universum zijn, we staan er nauwelijks bij stil. Het landt niet. Meestal niet.

Maar, we zijn ook steeds knapper geworden. De wetenschap wil alles weten. Alles verbeteren. Alles doen. Dus zijn knappe koppen als idioten aan het leren, observeren, meten, registreren, verzamelen en analyseren geslagen. Want we willen alles weten en kunnen narekenen. Desnoods herhalen. Hoe meer kennis, hoe meer ... ja, wat eigenlijk? Macht? Waar is de grens? Wat is het doel?

Het zou goed zijn als wij ons eens meer gingen verwonderen over het wonder van het 'gewone', alledaagse leven. Omdat het helemaal niet zo gewoon is. Niet zo vanzelfsprekend. Niet zo logisch. Niet zo-alsof-er-nooit-een-eind-aan-zou-kunnen-komen.

Maar het wonderlijke is dat zoiets meestal pas gebeurt, als er een kink in de kabel komt, als er een probleem optreedt in een systeem, als ons lichaam niet meer zo functioneert als het zou moeten doen. Als er iets kapot gaat. Als er iemand dood gaat. Dan realiseren we ons pas hoe breekbaar en kwetsbaar het leven feitelijk is. Hoe niet-vanzelfsprekend.

Bovenstaande woorden zijn eigenlijk een aanloop. Maar om dit bericht niet te lang te maken, en omdat het tijd is om te gaan slapen, publiceer ik het maar even als deel 1 van een serie. Omdat het wonder van het wonder te groot is om jezelf er met een Jantje-van-Leiden af te maken.

Dust in the wind

Een gouwe ouwe in een live-uitvoering uit 2007 van en door de groep Kansas. Geschreven door bandlid Kerry Livgren, die later christen is geworden. Over het feit dat ons leven 'stof in de wind' is. Kostbaar, maar ook kwetsbaar. Ter overdenking op deze prachtige, rustige zondagavond.

Dust In The Wind

I close my eyes
Only for a moment and the moment's gone
All my dreams
Pass before my eyes a curiosity

Dust in the wind
All they are is dust in the wind

Same old song
Just a drop of water in an endless sea
All we do
Crumbles to the ground though we refuse to see

Dust in the wind
All we are is dust in the wind

Now don't hang on
Nothing lasts forever but the Earth and Sky
It slips away
And all your money won't another minute buy

Dust in the wind
All we are is dust in the wind
All we are is dust in the wind
Dust in the wind
Everything is dust in the wind
Everything is dust in the wind

Stille tijd (3)

Maar Hij zei: ‘Gelukkiger zijn zij die naar het woord van God luisteren en ernaar leven.’ (Lukas 11 : 28)

Deel 3 van het drieluik gaat helemaal over de Bijbel, het Woord van de levende God, want wat is een christen zonder zijn Bijbel? Die moet dus ook deel uitmaken van de stille tijd, die we afzonderen, voor de omgang met onze Vader, die in de hemel is.

Nou heb ik zo’n flauw vermoeden dat we wel allemaal, alle groeperingen en alle mensen binnen die groeperingen, zeggen dat we de Bijbel geloven, maar dat we niet echt zo trouw zijn in het tot ons nemen van de woorden die er in dat boek geschreven staan. Ik mag natuurlijk niemand oordelen, en dat zal ik dus ook niet doen, maar ik heb mijn ogen niet in mijn achterzak zitten.

Ergens anders op mijn blog heb ik al geprobeerd om de Boodschap van de Bijbel te verwoorden, daar wil ik ook kortheidshalve naar verwijzen, want er is heel veel te zeggen over de Bijbel. Boekenkasten vol zijn er over geschreven om de Bijbel te verklaren, maar wat ze wellicht bereiken is dat mensen steeds minder in de Bijbel zelf gaan lezen. Het is op een wonderlijke manier in de loop van de geschiedenis van de mensheid ontstaan, interessant genoeg om eens een boekje over te lezen, en ik destilleer daar ook uit dat God via bepaalde mensen Zijn hand in de geschiedenis heeft laten zien.

Tegenwoordig hebben we theologische opleidingen, die veel studie hebben verricht naar de ontstaansgeschiedenis en de context van de verschillende Bijbelboeken, 66 in totaal. Dat kan verhelderend werken, maar het kan ook weer afleiden. Theologie is voor theologen en die willen ook nog wel eens interpretaties en veronderstellingen inbouwen. En wat nog veel erger is, die vertellen hun theologie op de kansel aan mensen die van theologie geen kaas gegeten hebben. Waardoor het over hun hoofden heengaat.

Stille tijd (2)

'In rust en inkeer ligt jullie redding,
in geduld en vertrouwen ligt jullie kracht.'
(Jesaja 30 : 15)

Deel twee van een overdenking van het begrip Stille tijd. Voor ik iets wil zeggen over punt 2, het lezen, wil ik in dit tussenstuk, dit intermezzo, enkele aanvullende opmerkingen maken over het eerste punt, bidden. Maar ik trek dat wat breder, en noem het dan maar even ‘bewustzijn’, of met een spatie ertussen ‘bewust zijn’.

Eén van mijn lijfspreuken, ik heb er namelijk meerdere, is: ‘Do what you do while you are doing it’.

Dat klinkt vrij overbodig, je doet toch altijd wat je doet? Maar dat is niet helemaal waar, meestentijds is het juist helemáál niet waar. We hebben het zo druk met multitasken, of we zijn zo aan het vooruitdenken wat er allemaal nog moet gebeuren, dat we ons niet bewust meer zijn van wat er om ons heen gebeurt, dat wil zeggen: werkelijk gebeurt. We zijn ergens anders, met onze gedachten weliswaar, maar daardoor registreren onze hersenen, onze geest, niet meer wat er daadwerkelijk in onze omgeving, voor onze ogen plaatsheeft. We zijn aan het dagdromen, of dagdenken, of dagdoen.

Even een voorbeeld. Het kan zomaar gebeuren onder een preek, die je aan het beluisteren bent, dat je je ineens realiseert dat je weer ‘terugkeert’ naar het hier en nu. Je bent even weggeweest in gedachten. Je hebt plannen gemaakt of zaken overdacht. Als dat tot je doordringt heb je dus ook iets van die preek gemist. Je bent het kwijt. Het zal niet altijd erg zijn, maar soms wel erg lastig. Als je dit herkent, weet je uit je eigen leven genoeg voorbeelden op te diepen om bij jezelf toe te passen.

Hoewel ik zelf een multitasker pur sang ben, ben ik me juist wel akelig bewust van mijn omgeving, maar toch heb ik moeten leren om nog meer ‘bewust’ te doen, te denken, te ondergaan, te kijken. Wellicht komt dat doordat ik ook foto’s maak, waardoor ik vaker om je heen en achterom kijk. Zie ik iets bijzonders, een mooie vogel, een zakkende zon met warm licht, een kind dat iets aparts doet? Heb ik mijn toestel bij me, zijn de batterijen opgeladen?

Wake up dead man

Een gitaar. Een zanger. Een lied. Een schreeuw. Een psalm. Een klacht. Een vraag.

Wake up, dead man

Jesus, Jesus help me
I'm alone in this world
And a fucked up world it is too
Tell me, tell me the story
The one about eternity
And the way it's all gonna be

Wake up, wake up dead man
Wake up, wake up dead man

Jesus, I'm waiting here boss
I know you're looking out for us
But maybe your hands aren't free
Your father, He made the world in seven
He's in charge of heaven
Will you put in a word in for me

Wake up, wake up dead man
Wake up, wake up dead man

Het volgende gedeelte van de songtekst wordt wel gezongen op de CD, maar niet tijdens deze live-uitvoering .

Listen to your words they'll tell you what to do
Listen over the rhythm that's confusing you
Listen to the reed in the saxophone
Listen over the hum of the radio
Listen over sounds of blades in rotation
Listen through the traffic and circulation
Listen as hope and peace try to rhyme
Listen over marching bands playing out their time

Wake up, wake up dead man
Wake up, wake up dead man

Jesus, were you just around the corner
Did You think to try and warn her
Or are you working on something new
If there's an order in all of this disorder
Is it like a tape recorder
Can we rewind it just once more

Wake up, wake up dead man
Wake up, wake up dead man
Wake up, wake up dead man

Stille tijd (1)

‘To worship is to quicken the conscience by the holiness of God,
to feed the mind with the truth of God,
to purge the imagination by the beauty of God,
to open the heart to the love of God,
to devote the will to the purpose of God.’
(William Temple – 1881-1944)

Van de week kwam er via Twitter een vraag wie van de evangelicalen aan stille tijd houden doet. Omdat dit onderwerp mij bovenmate interesseert heb ik gemeld dat ik hierop wel wil antwoorden, maar niet via Twitter. Daarom nu maar dit bericht op mijn blog.

Zoals ik al meerder keren via mijn blog heb laten merken, denk ik dat het houden van stille tijd zeer essentieel is voor het leven van een christen. We kunnen ons leven in de kerk doorbrengen, altijd bezig zijn met allerlei activiteiten, de beste theologieboeken tot ons nemen om opgebouwd te worden, zelfs een ambt bekleden, het gaat er maar om of we een persoonlijke relatie hebben met onze Schepper.

Dat klinkt al vrij evangelisch voor iemand die in een reformatorische kerk is grootgebracht, waar het bijvoorbeeld niet door iedereen netjes wordt gevonden als je Jezus je Vriend durft te noemen. Of, nog erger, ‘mijn Jezus, ik hou van U’. In die zin heb ik veel te danken aan de omgang met mijn evangelische broeders en zusters. En heb ik veel boeken gelezen die veel meer de nadruk leggen op de persoonlijke omgang met God, dan Hem alleen te zien als je Redder en Verlosser. Natuurlijk, dat is Hij ook, maar het gaat er ook om of we Hem daarna gaan volgen, of we Zijn discipel willen zijn, van Hem willen leren, willen groeien in geloof, vrucht gaan dragen. Hoe Zijn liefde door ons heen gaat werken, zodat we vol van Hem worden en er iets van naar buiten uit gaat stralen, zodat ook andere mensen het op den duur zullen gaan merken.

Hoe gaat dat dan, hoe werkt dat in de dagelijkse praktijk van het leven?

In eerdere schrijfsels heb ik het wel Wandelen met God genoemd, wat soms ook wel Worstelen kan betekenen, laten we maar eerlijk zijn. Maar toch, zowel wandelen als worstelen hebben iets van doen met een relationele band met iemand hebben. Nu kunnen we ons dat bij familie en vrienden wel voorstellen, maar met God Zelf, is het zo makkelijk om daar in gelijkwaardigheid mee om te gaan? Je kunt Hem niet zien, niet ervaren, Hij zegt niets terug als je tot Hem bidt …

Nee, makkelijk is het zeker niet. En van gelijkwaardigheid is zeker ook geen sprake. God is de Gans Andere, de Tegenover, de Eeuwige. Hij is niet van ons niveau. We kunnen Hem niet aan.