Bidden.
Is zwijgen.
Stil worden.
Stil zijn.
Even.
Ademen.
Ritme vinden.
Heel alleen.
Bidden.
Is los laten.
Laten gaan.
Even vergeten.
In perspectief zetten.
Overgeven.
Leeg lopen.
Stil durven worden.
Deel van een groter geheel.
Bidden.
In de ruimte.
In de verte.
In de breedte.
In de diepte.
In de leegte.
Niets.
Alleen.
Posts tonen met het label ruimte. Alle posts tonen
Posts tonen met het label ruimte. Alle posts tonen
zaterdag 17 maart 2018
dinsdag 28 oktober 2014
zaterdag 9 augustus 2014
Hoe meer je ogen open gaan ...
hoe meer
je ogen
open
gaan
voor
onrecht
en gebrokenheid
hoe meer
je hart
zal huilen
zwijgen
of onthutst
zal schreeuwen
om genade
naar de hemel
de gesloten
lijkt
***
des te
ernstiger
het gebutste leven
van de velen
die dreigen
te vallen
en je eigen
onrust
om de onmacht
die geen weg
weet
woensdag 12 maart 2014
zondag 8 december 2013
Ontmoeting
Soms loop je in je eentje te dwalen in een donker bos, fototoestel bij de hand, geen kip te zien, loerend naar kansen, wachtend op onderwerpen, alert op beweging. En word je zo maar aangesproken. Stelt iemand een vraag. Heb je zowaar een ontmoeting.
Zo ook gisteren. 's Middags op de fiets naar Alblasserdam, ondanks de dreigende wolken en de regelmatige ontladingen van motregen, om in het park van het Lammetjeswiel, waar ik zeker dertig jaar niet meer geweest ben, te proberen wat foto's te maken van de laatste restjes herfst. Na een half uurtje komt er een klein meisje van een jaar of zes, zeven naast me lopen met haar hond. Ze babbelt er vrolijk op los, spontaan en ongedwongen. Je kunt daar van genieten, van die openheid. Een ontmoeting die je goed doet. Je weet dat ze zal veranderen, wellicht door schade en schande. Tegelijk ben je je er ook van bewust dat je hier helemaal alleen in dit park loopt, met een jou onbekend meisje, en je herinnert je maar al te goed de soms schokkende krantenberichten. Wat kan er al niet gebeuren?
Toen ik later weer wegging, heb ik me nog een keer extra omgedraaid, om naar haar te zwaaien. Ze stak lachend haar hand op.
Terug in Nieuw-Lekkerland, in het schemerduister nog snel even het hondenbos betreden en geprobeerd wat te experimenteren met een flits-variatie, de slow-sync-flits, waarbij je eerst flitst en de sluiter nog even open blijft staan. Hierdoor kun je de voorgrond inflitsen en met de langere sluitertijd de achtergrond ook nog in beeld krijgen. Weer een spontane vraag van een mevrouw die de hond uitliet, of het een beetje wilde lukken. Even een kort gesprek. Zomaar een ontmoeting. Twee minuten. Maar zo anders dan als je mensen groet die je onderweg tegenkomt en ze zeggen gewoon helemaal niets terug ...
Zo ook gisteren. 's Middags op de fiets naar Alblasserdam, ondanks de dreigende wolken en de regelmatige ontladingen van motregen, om in het park van het Lammetjeswiel, waar ik zeker dertig jaar niet meer geweest ben, te proberen wat foto's te maken van de laatste restjes herfst. Na een half uurtje komt er een klein meisje van een jaar of zes, zeven naast me lopen met haar hond. Ze babbelt er vrolijk op los, spontaan en ongedwongen. Je kunt daar van genieten, van die openheid. Een ontmoeting die je goed doet. Je weet dat ze zal veranderen, wellicht door schade en schande. Tegelijk ben je je er ook van bewust dat je hier helemaal alleen in dit park loopt, met een jou onbekend meisje, en je herinnert je maar al te goed de soms schokkende krantenberichten. Wat kan er al niet gebeuren?
Toen ik later weer wegging, heb ik me nog een keer extra omgedraaid, om naar haar te zwaaien. Ze stak lachend haar hand op.
Terug in Nieuw-Lekkerland, in het schemerduister nog snel even het hondenbos betreden en geprobeerd wat te experimenteren met een flits-variatie, de slow-sync-flits, waarbij je eerst flitst en de sluiter nog even open blijft staan. Hierdoor kun je de voorgrond inflitsen en met de langere sluitertijd de achtergrond ook nog in beeld krijgen. Weer een spontane vraag van een mevrouw die de hond uitliet, of het een beetje wilde lukken. Even een kort gesprek. Zomaar een ontmoeting. Twee minuten. Maar zo anders dan als je mensen groet die je onderweg tegenkomt en ze zeggen gewoon helemaal niets terug ...
zondag 2 juni 2013
De leeg-van-rituelen ruimte
Soms loop je in de vakantie wel eens zomaar een katholieke kerk binnen en zie je een overweldigende hoeveelheid symbolen aanwezig in het stenen gebouw, dat eeuwen geleden is gebouwd. Ik heb het dan niet over de pracht en praal, maar over de symbolen die er staan en hangen, met de bedoeling ergens naar te verwijzen.
Een altaar voor het offer, een biechtstoel voor vergeving, de kaarsen voor het licht, het kruis voor de dood van Jezus, de duif als geest. Achter het tastbare zit de verwijzing naar het diepere verborgen. Kenners weten de betekenis, achteloze bezoekers moet het vaak worden uitgelegd.
Een altaar voor het offer, een biechtstoel voor vergeving, de kaarsen voor het licht, het kruis voor de dood van Jezus, de duif als geest. Achter het tastbare zit de verwijzing naar het diepere verborgen. Kenners weten de betekenis, achteloze bezoekers moet het vaak worden uitgelegd.
In de protestantse kerken gaat het veelal wat soberder aan toe, maar ook daar is het kruis of het Christus-symbool vaak aanwezig. Reden voor de soberheid is de nadruk op het gesproken woord in plaats van de rituelen. Vandaar ook de opengeslagen Bijbel op de kansel.
Soms zie je wel eens foto's, hoe mensen zelf zo'n hoekje in hun huis hebben ingericht, een bidplaats of een meditatieruimte, met kaarsen, bloemen, een kruis, een bidstoel of foto's van dierbaren.
De laatste jaren zie je ook gebeuren dat mensen, die geen binding hebben met een kerk, toch kiezen voor bepaalde rituelen en symbolen bij bijzondere, ingrijpende gebeurtenissen. Een gedachtenisplek, een herinneringsmonument, als een soort kanalisering van de eigen gevoelens van onmacht en verdriet.
Vanmorgen zag ik weer zo'n plaatje voorbij komen en vroeg mij af hoe ik zelf zo'n plek in zou richten, als ik de kans of mogelijkheid zou hebben, of wellicht de behoefte daaraan ineens zou voelen ...
Ik weet het echt niet. Ik heb het al snel weer gezien in katholieke kerken. En in protestantse kerken valt niets te zien. Iedereen zit daar in banken te kijken naar die éne man, die daar lichtelijk verhoogd staat te praten.
woensdag 3 april 2013
Licht
zal ik
het wagen
een loflied
op het wonder
van licht
als lichtelijk
veronachtzaamde
basis
van ons bestaan
***
aarzelend
fluisterend
glinsterend
glimmend
als het licht
van crescendo
aan de horizon
van ontwaken
als een nieuwe dag
begint te dagen
fonkelend
buitelend
tuimelend
uitbundig
hectisch
en overdadig
stralend
hoog
aan de hemel
op zomerse dagen
vol warmte
en gloed
op je wangen
of omfloerst
gefilterd
gesluierd
gedimd
ingetogen
beducht
vrijdag 22 maart 2013
Vage verte
als ik mij
omdraai
naar voorbij
ontwaar ik
een boeiend
zilvergrijs waas
over de vage verte
van geweest
maar
vreemd genoeg
kom ik er net
vandaan
en toen
was er niets
anders
te zien
dan normaal
is dat
wellicht niet
het bijzondere
wonder
van licht
een luchtig
en glinsterend
laagje leggen
over het harde
van zichtbaarheid
in omfloerste
herinneringen
een belofte
fluisteren
vanachter
de grens
van de horizon
is dat
ook niet juist
het aparte
van liefde
een extra dimensie
van leven
te geven aan
het al te tastbaar
geworden ik
van nemen
***
daarom
wil ik vliegen
naar de verte
van verlangen
al wadend zoeken
naar de bron
van glinsteringen
licht
gedreven graven
naar de diepe
onderliggende lagen
van de vragen
zonder eind
blijven dwalen
met de kans
op verdwalen
dwars door het bos
van zekerheden
naarstig op zoek
naar de niet altijd
waarneembare ruimte
van onbegrensde
mogelijkheden
daarom
wil ik te midden
van alle duisternis
blijven geloven
in liefde
die beloofd is
en ondertussen
rust te zoeken
te bidden
om hoop
liefde te delen
licht weer
te geven
ruimte
te bieden
aan verre
gezichten
en woorden
te geven
aan beelden
die raken
donderdag 28 februari 2013
Ruimte
monter
zoek ik
de grenzeloze
ruimte op
het regent
tranen
onderweg
naar het heelal
van niets
meer weten
ik heb
mijn lichaam
los gelaten
in de toekomst
het was
te licht
geworden
om te dragen
zaterdag 9 juni 2012
Ruimte
er is ruimte
en u
o God
vlakke velden
ijle luchten
vage schemer
een kosmisch universum
onvolmaaktheid
gebrokenheid
en de dimensie
van eeuwigheid
maar
door openbaring
van uzelf
in ontmoetingen
in woorden
en in daden
kunnen worden
door geloof
en verlangen
kan soms
een glimp
worden opgevangen
van wie u bent
durf ik zelfs
vertrouwen
dat u
die mij wilde
en het begin
maakte
mij maakte
ook kent
vertrouwt
en liefheeft
zondag 29 april 2012
Eeuwigheidsmomenten
Kan dat wel een eeuwigheidsmoment? Dat strijdt toch met elkaar, eeuwigheid als altijd durend en moment als uitdrukking voor een nu-situatie, kortdurend, afgebakend? Samen in één woord?
Misschien is het geen bestaand woord, maar toch gebruik ik het wel eens. Omdat het iets uitdrukt van een raakpunt in de tijd, dat inzicht geeft in de eeuwigheid. Omdat er even een stukje van het gordijn wordt opgetild, wat hangt tussen het zichtbare en het onzichtbare. Een hemels vergezicht. Omdat het tijdelijke en het eeuwige elkaar heel even lijken te raken. Omdat het zomaar ineens weer tot je doordringt dat er meer is dan tijd en ruimte. Een moment om bij stil te staan, heel even je adem in te houden, in je op te nemen. Super bewust zijn.
En uiteraard is dat erg subjectief in te kleuren. Als je het niet zien wil, zie je het ook niet. Als je er er niet voor open staat, moet er wel eens hardhandig aan je levensboom worden geschud om je in zekere zin wakker te laten schrikken.
Wat ik bedoel heeft allereerst te maken met bepaalde ijkmomenten in een mensenleven, die nogal voor de hand liggen, zoals de dag van je huwelijk, belijdenis doen, de geboorte van je kinderen. Ze laten een onuitwisbare indruk achter, ze staan in je geheugen gegrift. Maar het is niet alleen dat. Het zijn ook niet alleen de tegenhangers van mooie herinneringen. De schrikmomenten, adembenemers, weliswaar ook in je geheugen gegrift, als er een slechte boodschap wordt gebracht, als de dood onherroepelijk gaten slaat. Verdriet overmant.
Nee, wat ik specifiek bedoel, heeft ook te maken met op een andere manier bijzondere momenten. Ingetogen. Verstild. Alsof je plotseling in een schilderij bent opgenomen. Alsof je toeschouwer en deelnemer tegelijk bent in een groot toneelstuk.
En uiteraard is dat erg subjectief in te kleuren. Als je het niet zien wil, zie je het ook niet. Als je er er niet voor open staat, moet er wel eens hardhandig aan je levensboom worden geschud om je in zekere zin wakker te laten schrikken.
Wat ik bedoel heeft allereerst te maken met bepaalde ijkmomenten in een mensenleven, die nogal voor de hand liggen, zoals de dag van je huwelijk, belijdenis doen, de geboorte van je kinderen. Ze laten een onuitwisbare indruk achter, ze staan in je geheugen gegrift. Maar het is niet alleen dat. Het zijn ook niet alleen de tegenhangers van mooie herinneringen. De schrikmomenten, adembenemers, weliswaar ook in je geheugen gegrift, als er een slechte boodschap wordt gebracht, als de dood onherroepelijk gaten slaat. Verdriet overmant.
Nee, wat ik specifiek bedoel, heeft ook te maken met op een andere manier bijzondere momenten. Ingetogen. Verstild. Alsof je plotseling in een schilderij bent opgenomen. Alsof je toeschouwer en deelnemer tegelijk bent in een groot toneelstuk.
zaterdag 31 maart 2012
Beperking
Hoewel de wereld, de natuur, de mensen om je heen in uitbundigheid naar buiten treden, en wij gericht zijn op meer, op beter, op groei, is de werkelijke essentie van ons mens-zijn gelegen in de beperking.
Beperking. Er zijn gewoon grenzen.
Er is genoeg. Maar tot op zekere hoogte. Er is tijd. Maar niet altijd. Er is ruimte. Maar niet eindeloos.
Er zijn grenzen aan ons kunnen, aan onze kennis, ons weten. We hebben niet alle tijd. We kunnen niet alles doen wat we zouden willen.
Dat is een feit. Dat is onomkeerbaar. Dat is een natuurmatige wet. Dat is de beperking die de Schepper in ons zijn heeft gelegd. Wij mensen hebben ruimte gekregen om in te wonen. Onze omgeving. Soms willen we daaruit breken, reizen we naar verder, trekken we de wereld rond. Maar we keren uiteindelijk gewoon terug naar het bekende kringetje.
Zelfs het immense en onmetelijke heelal is eindig. Hoeveel we ook in kaart gebracht hebben, het is te groot voor ons om alles te weten, te zien en te onderzoeken. En toch heeft het grenzen.
Er is een tegenstrijdigheid in al onze activiteit in verhouding tot tijd. Hoe meer we gaan doen, hoe meer de tijd vliegt, en hoe minder tijd we dus over hebben. En tijd kun je nooit meer inhalen.
Waarom, o ja waarom willen we dan zo veel doen, proppen we zo veel activiteiten in ons dagelijks bezig zijn, in onze vrije tijd, ja zelfs in onze kerkelijke activiteiten?
Beperking. Er zijn gewoon grenzen.
Er is genoeg. Maar tot op zekere hoogte. Er is tijd. Maar niet altijd. Er is ruimte. Maar niet eindeloos.
Er zijn grenzen aan ons kunnen, aan onze kennis, ons weten. We hebben niet alle tijd. We kunnen niet alles doen wat we zouden willen.
Dat is een feit. Dat is onomkeerbaar. Dat is een natuurmatige wet. Dat is de beperking die de Schepper in ons zijn heeft gelegd. Wij mensen hebben ruimte gekregen om in te wonen. Onze omgeving. Soms willen we daaruit breken, reizen we naar verder, trekken we de wereld rond. Maar we keren uiteindelijk gewoon terug naar het bekende kringetje.
Zelfs het immense en onmetelijke heelal is eindig. Hoeveel we ook in kaart gebracht hebben, het is te groot voor ons om alles te weten, te zien en te onderzoeken. En toch heeft het grenzen.
Er is een tegenstrijdigheid in al onze activiteit in verhouding tot tijd. Hoe meer we gaan doen, hoe meer de tijd vliegt, en hoe minder tijd we dus over hebben. En tijd kun je nooit meer inhalen.
Waarom, o ja waarom willen we dan zo veel doen, proppen we zo veel activiteiten in ons dagelijks bezig zijn, in onze vrije tijd, ja zelfs in onze kerkelijke activiteiten?
Abonneren op:
Posts (Atom)