Spitsmuis ontspringt de dans

Bijna bij de pont, ontwaar ik vanmorgen een poes, die achter iets aan loopt. Iets kleins, ik zag het nog net weglopen. De poes stopt als hij me ziet en blijft naar me kijken, maar druipt dan toch af.

Als ik dichterbij kom, zie ik het. Een muisje houdt zich stil langs de stoeprand, tussen de bladeren. Nog specifieker: een spitsmuis. Nog nooit eerder gezien, maar nu van dichtbij.

Voorzichtig nader ik en hij blijft gewoon zitten. Van heel dichtbij kan ik hem zo rustig op de foto zetten. Prachtig exemplaar. Toen kwamen de auto's van de pont af racen en moest ik maken dat ik daar wegkwam.

Mooie ervaring weer. Spitsmuis gered.

Als dank diende hij heel even als model.

Gered uit het web

Vanmiddag een fietstochtje gemaakt om wat foto's te kunnen nemen. Een paar keer afgestapt op de vrijwel verlaten tiendweg die parallel loopt aan de Lekdijk, maar dan dwars door de groene weilanden. Bij een hek zag ik op een bepaald moment een onbekend insect verstrikt zitten in het web van een spin. Het was geen wesp, maar hij had wel dezelfde kleuren geel en zwart.

Nee, ik heb vroeger geen spinnen, vlinders of kikkers verzameld toen ik klein was. En ja, ik weet dat zulke dingen gebeuren in de natuur. Maar ik voelde mij toch gedrongen om dit worstelende diertje te redden van een wisse dood. 

Met een stokje heb ik hem bevrijd uit het web. Maar hij bleef rustig zitten, want de stugge, plakkerige draad bleef eigenwijs om zijn poten vastzitten. Ik heb, zo ben ik dan weer wel, zijn pogingen om los te komen, vastgelegd op foto en er zelfs een filmpje van gemaakt. 

Maar dan tenslotte toch maar, met een tweede stokje, hem losgetrokken van de draad. En floep, weg was hij, verdwenen in het luchtruim.

Een goede daad verricht. 

Omdat ik er was. 

Omdat ik het zag. 

Omdat ik het deed.

Zo simpel kan het zijn, ook tussen mensen onderling ...