Een requiem op het leven

De boom.
In het bos.
Is alleen.
En moe.

Zo moe.
Zo zwaar.
Zo geladen.
Zo bezwaard.

Alleen.
In het bos.
Vol andere bomen.
Die wuiven in de wind.
Die lachen met het licht.
Die dansen in de regen.
Die buigen voor de nacht.

De boom doet niet mee.
Niet meer.
De boom weet te veel.
De boom voelt te veel.
De boom ziet geen licht.
De boom is van het zuchten moe.

Hij is star en stram.
Geworteld in verharde grond.
Hij buigt niet meer mee met de wind van de dag.
Zijn bladeren dwarrelen stuk voor stuk.
Als zwijgende woorden traag naar de aarde.
Zijn takken worden kaler en leger.
Meer en meer kan hij de kilheid van de hemel ontwaren.

Requiem

ik zou

zo graag

een requiem

willen zingen

diep vanuit

mijn hart

woord

voor woord

gedragen

door de wind

naar verder

en naar boven

een droevige

melodie op

de lage toon

van smart

en wanhoop

jouw hart

jouw leven

en jouw dood

ik zou

zo graag

mijn vragen

diep in mij

verborgen

willen delen

in de nacht

van zwart

Een requiem van hoop op leven

op deze

vreemde dag

die begon

als alle andere

dagen

lijkt

de dood

zoals zo vaak

het laatste woord

te hebben

als gevolg

van wandaden

ontsproten

aan ontspoorde

breinen

en ontzielde

geesten

Requiem for a fallen leaf

Vandaag zou ik zo graag een liedje willen schrijven. Een treurig liedje vol verdriet. Van heimwee en van weemoed, over de tijd die gaat en nooit meer terugkomt. Dat wat gezien werd is verdwenen. Dat wat je voelen kon in liefde, in herkenning, in verwondering, doet nu zo'n pijn.

Ik zou een requiem willen maken, een ode aan de doden, zij die al gingen, ontslapen zijn, hun lichamen gezaaid in de aarde, wachtend, onwetend.

Maar ik kan niet musiceren, alleen maar reproduceren wat anderen ooit hebben gemaakt, en zelfs dat nog niet altijd. Ik ben geen musicus, want muziek is voor mij ongrijpbaar. Ik ben geen dichter, want woorden schieten te kort. Ik ben geen schilder, want kleuren zullen niet realistisch genoeg zijn.

Het is te groot voor mij.

Ik kan er niet aan tippen.

En toch, jij klein blaadje ...

Ik wil een monumentje oprichten voor je, een requiem in beelden.

Omdat wat ik gisteren in jou zag, jouw gaan, jouw gang, mijn aandacht trok, mij raakte.

Mij voor even de adem benam ...

Omdat jij een beeld bent van het leven.

De groei, bloei, de feestelijkheid, de kleurenrijkdom, de variatie.

Maar ook van de eindigheid.

Daarom ...

Ik liep daar, onder de boom.

Jouw boom, jouw voedingsbron.

Er waaide een windvlaag, heel even maar.

Die alle druppels van alle bladeren deed vallen.

Ik hoorde het, zag het aan, bukte, maakte foto's van de druppels die het water raakten.

Die kringen veroorzaakten, weg echoënde rimpelingen.

En toen viel jij.

Midden in mijn blikveld.

Op het water.

Dreef je weg, langzaam mee met de stroom.

Geel, met een vleugje groen.

Met bruine vlekken doodsheid.

En ik heb je gevolgd, met mijn lens.

Afgedrukt.

Vastgelegd.

Telkens weer.

Een mooie reis.

Prachtige weerspiegelingen.

Indrukwekkend decor, steeds wisselend.

Door de hemel, door de bomen, door de takken.

Je haakte vast aan een takje, liet je gaan, liet je drijven.

Meegaand.

Bewegend in je onbewogenheid.

Niet aangedaan.

Zo, zoals je was, nu niet meer meebewegend met de wind, van alle kanten.

Maar één kant uit, weg van mij, de einder tegemoet.

Je ging steeds verder. 

Onder het bruggetje door.

Ik zoomde in.

Haalde het einde dichterbij.

Maar jij, jouw beeld, vervaagde.

Ontegenzeggelijk.

Niets aan te doen.

Onomkeerbaar.

De gang in de natuur.

Ik weet het.

Gelezen.

Gehoord.

Al honderd, duizend keer gezien.

Nu zag ik jou gaan.

Je raakte mij even aan.

En ik werd geraakt.

Ik stond weer op.

Ik moest weer gaan.

Mijn reis is nog niet voorbij.

Maar ik ging anders weg.

En nu.

Nu heb ik de beelden nog.

Nu bouw ik jou een monument.

Een nagedachtenis.

Een requiem.

In beelden.

Als beeld.

Voor mezelf.

En voor wie ervan weten wil.

A requiem for a fallen leaf ...

Een leven geleefd.

Een leven in het licht.

Een laatste reis.

Glimmend, glinsterend, spiegelend, rimpelend.

Een afscheidsgroet.

Het duister in, de nacht tegemoet.

Requiem

wat bloeien kan

heeft zich

voor een bestemde tijd

ten volle 

laten zien

maar is

inmiddels

uitgedoofd

de laatste bladeren

sterven

in losgelaten

vrijheid

en bootsen

theatraal

het uitbundig

schitterend

zonlicht na

de grijze mist

van dood en grauw

komt langzaam op

verdrijft

het zuchtje wind

dat rest

met een akelig

verstilde schreeuw

van grijsheid

het kille duister

van de winternacht

komt

op zachte sokken

 toegesneld

en slokt

zacht zinderend

de laatste ademtocht

van leven op

vleugels

van vele vogels

verdwijnen

in vreemde verten

zij die nog blijven

fluisteren

een ingehouden

requiem

dan

Requiem

een requiem

voor dat wat voorbij ging

voor alles wat geweest is

voor hen die ons voorgingen

een weemoedig lied

in de avondstilte

een schaal vol woorden

en onbestemde gevoelens 

een verlangen naar ooit

tijden her

pijnlijke herinneringen

heel ver weggestopt

die voorzichtig boven komen

een gemis zo diep

vage beelden

verzwegen woorden

verdronken toekomst

begraven plannen

het is stil

zo nameloos stil

zo mistig en heiig

afwachtend

zonder verwachting

verdwaald

en mistroostig

eenzaam

onaanraakbaar

intens

heel intens

memento mori

en toch

niet in de put

niet depressief

en ook niet ongelukkig

want herinneringen

mag je koesteren

je draagt ze mee

ze zijn van jou

onopgeefbaar

hartverwarmend

glanzende juwelen

dierbare momenten

diepe en warme liefde

het leven vertraagt

als de dood

om de hoek kijkt

en alles breekbaar

en kwetsbaar blijkt te zijn

bezigheden haperen

stemmen verstommen

je adem stokt

je hart slaat op hol

maar toch

ook

ontegenzeggelijk

wis en waarachtig

is er hoop

gaat het leven door

is er toekomst

heeft de dood

niet het laatste woord

het zaad

dat gestrooid is

de generaties voor ons

de geliefden

die naast ons hebben gelopen

ze zijn niet alleen begraven

hun geest leeft voort

ze zijn alleen

niet hier

of te zien

eens

op een dag

komen herinneringen tot leven

zullen doden opstaan

geeft de aarde

zijn schatten terug

een dag van ontmoeting

herkenning

en vreugde

alle tranen verdwenen

verdriet op de vlucht

dood aan de dood

de toekomst oneindig

leven in eeuwigheid

de opstanding

is gekomen

het einde

een nieuw begin

mijn Alpha

en mijn Omega

aan het hoofd

van een schare

die niemand kan tellen

van aangezicht tot aangezicht

in levenden lijve

glorie en luister

voor Hem

die het leven schiep

de dood overwon

de opstanding is

en de toekomst

nu nog

voorzichtig

aan het voorbereiden is

onnavolgbaar

onvoorspelbaar

onbegrijpelijk

maar het vertrouwen

meer dan waard

kom zing met mij

een requiem

een lied van weemoed

en nostalgie

herinneringen

te pijnlijk om te uiten

tranen om het verleden

maar ook

met hoop en vertrouwen
voor later

en een bede

een smeeklied

een ultiem verlangen

om kracht voor vandaag

om woorden

om liefde

om leven

in het hier en nu

een requiem

om onder ogen te zien

wat geweest is

te verlangen naar wat zal komen

en te zijn

wie je bent

hier te wandelen

met je medemensen

bewust

akelig bewust

en te wandelen met je Maker

Hij is de weg

de weg

de weg

soms 
voor je gevoel
een beetje

ver weg

wandel je mee

in geloof en verwachting

van de belofte

van die toekomst


de duisternis in
het licht tegemoet