Worstelen met God

Laten we eerlijk zijn tegen elkaar. Je kunt wel een mooi verhaal houden over wandelen met God. De theorie ja, over hoe het zou moeten zijn. Hoe het af en toe misschien ook wel is. Maar de praktijk is vaak anders. Heel anders.

Laten we eerlijk zijn tegen elkaar. We zoeken het helemaal niet. We geven onze tijd er niet voor op. We geven het geen hoge prioriteit. Omdat er zo veel dingen zijn die onze aandacht vragen. Omdat we elke dag al zo veel informatie tot ons nemen. Omdat we zoveel zelf willen doen. Omdat ons werk, onze werkzaamheden thuis, onze kinderen, onze familie en vrienden, het bezoek aan de kerk, vergaderingen en speciale avonden ook zo veel tijd opslokken. En opeens realiseren we ons weer dat we even moeten stoppen, diep inademen, tot onszelf komen. Want waar gaat het nou uiteindelijk ook alweer om?

Laten we eerlijk zijn tegen elkaar. Vaak worden we teleurgesteld in onze contacten met andere mensen. Hoe we bejegend worden, hoe ze over ons denken, over ons praten, ons negeren, links laten liggen. Hoe sommige mensen ons pijn kunnen doen, kunnen beschadigen. Soms, juist zelfs de mensen waarvan we dachten dat ze dicht bij ons stonden, ons begrepen. Ja, dat kan pijn doen. Het kan ons ergeren. Liefhebben, tsja … dat staat er wel, maar je weet hoe dat gaat, hè?

Laten we eerlijk zijn tegen elkaar. We kunnen er zelf ook een handje van. Als we de waarheid onder ogen durven zien, moeten we toegeven dat we ook anderen hebben beschadigd, hebben geroddeld, links laten liggen. Want ja, we zijn tenslotte zondig, het zit ook een beetje in ons. Toch? We geven ieder het zijne, maar allemaal tegelijk? Dat kun je toch redelijkerwijs niet volhouden.
Laten we eerlijk zijn tegen elkaar. We leven in een gebroken wereld. Wat je wil is niet altijd mogelijk. Sowieso is niet alles mogelijk. Mensen gaan uit elkaar, vriendschappen lopen stuk. Er is grote eenzaamheid. Er zijn psychische problemen. Er is armoede. Er is vooral egoïsme. Iedereen doet wat goed is in zijn of haar eigen ogen. Hoopt er het beste van. Maar er zijn grenzen, er zijn muren, waar je niet overheen of doorheen kunt breken. Al zou je willen.

Laten we eerlijk zijn tegen elkaar. Er zijn grote vraagstukken waar we niet uitkomen. Alle pijn en ellende in de wereld om je heen, wereldproblemen die ook dicht bij je huis kunnen plaatshebben. Ziekte en dood heersen als het ware. We stoppen het weg, in ziekenhuizen, bejaardenhuizen, gevangenissen, maar op onverwachte momenten worden we er gruwelijk dichtbij mee geconfronteerd. Het grijpt ons aan. Het zet ons stil. Maar we komen er niet uit. De vragen zijn te groot voor ons. Het beneemt ons de adem.

Laten we eerlijk zijn tegen elkaar. Waar is God eigenlijk als je Hem nodig hebt? Echt nodig hebt. Als de grond onder je leven vandaag geslagen wordt en je helemaal op jezelf bent teruggeworpen. Jezelf. Jezelf? We hebben ons geloof toch? We hebben toch …? Waar is God? Hij laat zich niet zien. We merken niets van Hem. Hoe kan dat? Hoe is dat mogelijk? Is het allemaal waar, alles waar we in geloofd hebben? Is God er wel? Is er wel een God?

Laten we eerlijk zijn tegen elkaar. We worstelen ook zo vaak met God. Laten we het niet mooier voorstellen dan het is. We zijn Hem kwijt.

Ook in de Bijbel lezen we af en toe van die worstelingen van mensen met God. Van Jacob, die zelfs letterlijk met Hem worstelt, een nacht lang. En de rest van zijn leven een lichamelijke herinnering overhoudt aan die nacht, hij loopt vanaf dat moment mank. Bij elke stap in zijn leven, een leven lang, is er die tastbare herinnering aan toen.

En Job dan, er is een heel boek gewijd aan zijn worsteling, zijn vragen en twijfels. Dat was nou iemand die heel zijn  leven wandelde met God, tot het moment dat hij alles kwijtraakte. Behalve zijn vrouw, leuke steun in moeilijke tijden. En zijn vrienden, leuke vrienden ook. Met hun hoeveelheid woorden en veronderstellingen. Opbeurend vooral. Het beste wat ze deden was nog een week lang zwijgend naast hem zitten. Maar ja, toen hun mond eenmaal openging …

En dan Job die daar tegenin gaat, vervolgens zijn geboortedag vervloekt, moeilijke vragen aan God stelt. Een ware worsteling. Krijgt hij antwoord? Krijgt hij antwoorden op zijn vragen? Dat eerste wel, dat laatste niet. ‘Wie ben jij Job, dat je Mij ter verantwoording roept?’

Dat is nog eens eerlijk, dat ook die geschiedenissen in de Bijbel staan, de worstelingen van mensen met God. De vragen en twijfels die mensen zoals wij ook naar God durven uiten. Lees maar, in de psalmen. Rauwe emotie, heftige twijfels, diepgaande worsteling met God. ‘Waar bent U, God, als ik U nodig heb?’

Er zijn geen goedkope antwoorden. Er zijn geen vragen, die niet kunnen. Laten wij als christenen bescheiden zijn in te snel antwoord geven. Laten we de existentiële vragen serieus nemen die ongelovigen, atheïsten, zoekers, weglopers en twijfelaars stellen. Laten we naast hen gaan zitten. En zwijgen. Heel lang zwijgen voor we antwoord geven. Laten we onze eigen vragen ook niet overschreeuwen. Er is geen logica in ellende, geen simpele oplossing voor de gebrokenheid.

Zelfs het leven wat God aanbiedt in Zijn woord is niet simpel of goedkoop. Het ging door de dood heen. De dood van God. Dieper kan niet.

Laten we eerlijk zijn. Laten we alstublieft tot in het diepst van ons leven, het kleinste vezeltje van ons bestaan, het geheimste plekje in onze herinnering, 100 procent eerlijk zijn. Eerlijk tegenover onszelf. Eerlijk tegenover God.

Laten we worstelen met God. Niet om Hem te veroordelen, te beschuldigen of ter verantwoording te roepen, wie zijn wij? Maar wel om al onze vragen en twijfels, moeilijkheden en alles waar we tegenaan lopen, de antwoorden die we niet kunnen vinden, bij Hem te brengen, neer te leggen aan Zijn voeten.

O God

waar bent U

wie bent U

ik begrijp U niet

ik kan U niet volgen

en toch

wil ik

U wel volgen

want tot Wie anders

zou ik moeten gaan

ik bid U

houdt U mij vast

als ik U

dreig kwijt te raken

ik weet

ik geloof

dat U dat doet

maar U weet ook

dat ik dat zo

niet altijd voel

kom Heer

en draag mij

dwars door alles heen

naar Huis