Sow for yourself righteousness, reap the fruit of steadfast love; break up your fallow ground, for it is the time to seek the Lord, that He may come and rain salvation upon you (Hosea 10:12).

zondag 31 maart 2013

Het mysterie van de opstanding

Toen Hij stierf, zag het zwart van de mensen.
Toen Hij opstond was er niemand bij.

Er is door veel mensen gezocht naar eieren vandaag.
Die hebben het niet begrepen.

Er zijn vandaag veel woorden gesproken in vele, verschillende kerken, wereldwijd.
Iedereen wist het beter.
Er waren mooie verhalen.
Er werden diepe betekenissen gezocht.
Er werd verhaald.
Er werd geschilderd.
Er werd verklaard.
Er werd fantastisch en uitbundig gezongen.

Zijn leven leeft voort in ons. Liefde overwint alles. Zoiets. Halfzacht.
Of, het andere uiterste.
De hele Bijbel erbij gehaald.
Allerlei dwarsverbanden, zijpaadjes, onverwachte spelonken, fijnbesnaarde vergezichten.
Theologie op de vierkante millimeter.

Maar, niemand was erbij aanwezig, toen.
De discipelen zagen het niet aankomen.
Begrepen het niet.
Wilden het niet geloven.
Zelfs toen ze Hem zagen, aan mochten raken, was er nog twijfel.

Het blijft een mysterie.
Een leeg graf.
Een dode, die opstaat.
Leven dat terugkeert uit de dood.
Ander lichaam.
Andere dimensies.

zaterdag 30 maart 2013

I wonder




  • Leeland - I wonder

  • At the stars in the night, I wonder
  • At Your lightning in the sky, I shudder
  • Your glory is a blanket that covers
  • Every living thing
  • I’m in awe at the majesty of who You are
  • Your love is a seal burnt inside my heart
  • All of the day I want to be where You are
  • Holy Father
  • And it feels like there’s not enough praise inside of me
  • With all these words, all my heart can sing is holy
  • You are holy
  • Jesus Christ
  • You bled Your love, laid down Yourself
  • And gave me life
  • In naked shame You hung and You were lifted high
  • Here I lay in awe and wonder
  • I am afraid
  • For no one’s ever sacrificed and loved me this way
  • So on my face I fall under Your heavy grace
  • Here I lay in awe and wonder
  • And I wonder
  • I’m in awe at the majesty of who You are
  • Your love is a seal burnt inside my heart
  • All of the day I want to be where You are
  • Holy Father
  • And it feels like there’s not enough praise inside of me
  • With all these words, all my heart can sing is holy
  • You are holy
  • Er is een eeuwigheid ontstoken

    De massa zwijgt. 
    Het laatste woord is uitgesproken, galmt nog wat na. 
    En na de laatste zucht, hangt er een ijzige stilte in de lucht.
    De deur valt dicht, het lijkt voorbij. 
    Gedaan. 

    Maar nee, er valt iets op, er scheurt iets los.
    Iemand buigt zijn vloeken om tot bewondering.
    Verbijstering daalt neer. 
    Wat hebben we gedaan?

    Het duister dat het licht verdreef, is weggedaan. 
    Er broeit iets. 
    De schepping houdt de adem in. 

    Wees stil en wacht.
    Verwacht de lente van het licht, dat is beloofd, kierend door alle verse gaten van de dood. 
    Kniel. 
    Buig je hoofd.
    Zwijg voor het kosmische duel, dat immense consequenties heeft. 
    Wacht als de wachters op de morgen.

    vrijdag 29 maart 2013

    Paradox

    Hij hangt.
    Aan het dode hout.
    Tussen hemel en aarde.
    Alleen.

    Kijkt de dood in de ogen.
    Die zichzelf het Leven noemde.

    De Herder.
    Als een schaap geslacht.

    Het levende water.
    Met dorst.

    Het Licht in de diepste duisternis.

    De doodlopende Weg.

    Tot leugenaar bestempeld.
    Met een drogreden.
    Een verdraaide halve waarheid.
    Door theologen.
    Zoekers naar waarheid.
    Oorsprong.
    Bedoeling.
    Meesters in versnippering en ontleding.
    Verbogen kennis.
    Volgers van God.
    Een god, die ze zelf tot beeld hadden gevormd.

    Berecht door het Romeinse recht.
    Met een vraag waar geen antwoord op kwam.
    Geen antwoord op is.
    'Wat voor kwaad heeft Hij dan gedaan?'
    De echte schuldige waste zijn handen in onschuld.

    Uitgekotst door de mensen.
    De democratie van de waan van de dag.
    Even geleden 'hosanna', nu 'weg met Hem.'

    Bespot door criminelen, afgedwaalden, gestruikelden.
    Beschimpt, gemarteld door soldaten.
    Wetsdienaars zonder gevoel.

    Verlaten door volgers, discipelen, bangerikken.
    Verloochend door Petrus.
    Verraden door Judas.
    Zij, die het dichtst bij Hem stonden.
    Hem dachten te begrijpen.
    Overvallen door onwetendheid.

    De maakbare mensenwereld ontspoord.
    Om de Waarheid aan de schandpaal te nagelen.

    Paradox.

    woensdag 27 maart 2013

    Wijd de stilte

    stop
    en sta stil
    neem de tijd
    neem plaats
    laat los
    hef je hoofd
    en luister
    open je ogen
    haal adem

    vertraag bewust
    wijd de stilte
    heilig het zwijgen
    reinig je hart
    en breng je leven
    tot de diepe rust
    van verwondering
    open je handen
    in ontvankelijkheid

    hou gepaste afstand
    maar kijk
    vol eerbied
    neem waar
    aanschouw
    laat binnen
    ervaar
    en onderga

    dinsdag 26 maart 2013

    Dag zei de zon

    dag
    zei de zon
    ik ga
    weer weg


    ik ben
    er even
    niet

    en toch
    ook weer 
    wel

    maandag 25 maart 2013

    Sculpturenfestival (2)

    En omdat het zo mooi is, zulke onbedachte vormen en structuren, geboetseerd door het voortgaan in de tijd van altijd bewegend water, gedreven door een felle oostenwind, golvende vloei na hardnekkige vloei een onzichtbaar laagje stollend tot doorzichtigheid. Daarom dus. Nog maar een serie. Van vanavond. Nu met licht er gratis bij, dat ik vanmorgen miste. En als je er langs gaat hoor je, naar adem happend tegen de wind, er bovenuit het teder getinkel van duizenden breekbare glazen bellen, soms gebroken lijnen trekkend door de doorzichtigheid.

    Weer moest ik stoppen, afstappen, knielen, kijken.
    Vastleggen.
    Dit fantastisch sprookjesachtig verschijnsel.
    Dit unieke dichtbijgezicht.




    Sculpturenfestival

    Prachtig sculpturenfestival gezien vanmorgen, na de straffe oostenwind van de laatste dagen en koude temperaturen van de afgelopen nacht. Mooi staartje van maart, terwijl iedereen zit te wachten op de lente. Maar ook o zo moeilijk vast te leggen. En jammer dat de zon net nog niet scheen, dan was het nog mooier geworden. 

    Maar ik zal niet klagen. Het was wonderlijk het resultaat te mogen zien van een langdurig en onopgemerkt proces, waarbij heel langzaam bizarre vormen ontstaan bij  de juiste combinatie van water, wind en temperatuur.

    Eer aan de Schepper, aan het begin van deze Stille week ...!
    Hij vraagt onze aandacht, telkens weer.




    zondag 24 maart 2013

    Alertheid, perceptie en interpretatie

    Ze zeggen wel eens dat je ergens gedachteloos aan voorbij kunt gaan. Je merkt niets van je omgeving. Je ogen zijn open, maar alles ontgaat je. Je bent teveel met jezelf bezig. In feite heb je dan juist te veel gedachten, die je zicht op de wereld buiten belemmeren.

    Omdat ik een denker ben, een dromer zelfs af en toe, heb ik er vrij regelmatig last van. Ineens opmerken dat ik ergens al ben, maar de weg ernaar is niet tot me doorgedrongen. 

    Is dat de reden, dat ik mij niet veel dingen uit mijn eigen jeugd herinner? Teveel van binnen geleefd? Niet alert genoeg geweest? Niet bewust genoeg geleefd? Alleen de bijzondere gebeurtenissen zijn blijven hangen.

    Maar, er is ook een tegengestelde beweging. Want sinds ik fotografeer, en dat doe ik ook al heel lang, ben ik me juist weer meer bewust geworden van mijn omgeving. Kijk ik meer om me heen. Merk ik dingen op. Ben ik alerter. En sinds ik mijn fototoestel bijna altijd bij me heb, ben ik zo af en toe zelfs hyper-alert. Altijd om me heen kijken, rondkijken in een al overbekende omgeving, of er dingen zijn die opvallen, of er iets ongewoons gebeurt, of er iets beweegt.

    Zo fiets ik vorige week, als het net die nacht weer een laagje wonderlijke korrels wit gedwarreld heeft over de eerste zichtbaarheid van alle dingen, naar mijn werk. De toeristische route, in plaats van de te-laat-vertrokken-maar-altijd-te-druk-met-voorbijrazende-auto's route. Met de staalblauwe lucht en het vroege zonlicht erover kan dat mooie plaatjes opleveren. Dus het altijd dicht bij de hand zijnde fototoestel tevoorschijn halen uit de binnenzak van mijn jas en al rijdend op de fiets hier en daar wat foto's aan het nemen. 

    Maar in mijn ooghoek ontwaar ik een aantal over het met sneeuw bedekte ijs lopende waterkippen. Eén trekt mijn aandacht, vanwege zijn neergebogen houding, dus ik zoom in, druk af, klaar.

    Alert toch? Je ziet. Het valt op. Het komt binnen.

    Dankbaarheid




    Witte waardigheid in tegenlicht



    vrijdag 22 maart 2013

    Vage verte

    als ik mij
    omdraai
    naar voorbij
    ontwaar ik
    een boeiend
    zilvergrijs waas
    over de vage verte
    van geweest


    maar
    vreemd genoeg
    kom ik er net
    vandaan
    en toen
    was er niets
    anders
    te zien
    dan normaal

    is dat
    wellicht niet
    het bijzondere
    wonder
    van licht

    een luchtig
    en glinsterend
    laagje leggen
    over het harde
    van zichtbaarheid
    in omfloerste
    herinneringen

    een belofte
    fluisteren
    vanachter
    de grens
    van de horizon

    is dat
    ook niet juist
    het aparte
    van liefde

    een extra dimensie
    van leven
    te geven aan
    het al te tastbaar
    geworden ik
    van nemen

    ***

    daarom
    wil ik vliegen
    naar de verte
    van verlangen


    al wadend zoeken
    naar de bron
    van glinsteringen
    licht


    gedreven graven
    naar de diepe
    onderliggende lagen
    van de vragen
    zonder eind

    blijven dwalen
    met de kans
    op verdwalen


    dwars door het bos
    van zekerheden
    naarstig op zoek
    naar de niet altijd
    waarneembare ruimte
    van onbegrensde
    mogelijkheden

    daarom
    wil ik te midden
    van alle duisternis
    blijven geloven
    in liefde
    die beloofd is

    en ondertussen
    rust te zoeken
    te bidden
    om hoop
    liefde te delen
    licht weer 
    te geven

    ruimte
    te bieden
    aan verre
    gezichten

    en woorden
    te geven
    aan beelden
    die raken

    dinsdag 19 maart 2013

    Tegenlicht


    Ontwaak.
    Open je ogen.
    Laat het leven toe.
    Adem de werkelijkheid in.
    Glij langzaam van de ene wezensfase naar de andere.
    Voel je hart kloppen.
    Realiseer je de realiteit.
    Verhef je.
    Sta op.
    Strek je stramme leden.
    Wrijf de dromen uit je ogen.
    Loop, stap voor stap.
    Voel de kou aan je voeten.
    Zuig de frisheid naar binnen.
    Spoel de laatste resten vaak weg, met sprankelend vloeibaar leven.
    Trek je toonbaarheid aan.
    Zet je imago op.

    Doe de deur open en laat het laatste restje veiligheid achter.
    Knipper duizend keer met je oogleden buiten aan en uit, tot je eraan gewend bent en het binnenkomt.
    Open je hart.
    Blijf ademhalen.
    Blijf kijken.
    Ontwaar de wereld die ontwaakt.
    Ervaar het licht.
    Maak voort over de weg naar verder.
    Traag en gestaag.
    Ver naar voorbij.
    Luister naar wat fladdert.
    Onderga de kleuren, overdekt met grijs.
    Tintel de voelingen los.
    Kabbel aan zien voorbij.

    Ga.
    Maar door.
    Naar doel.
    En weten.
    Naar altijd.

    zaterdag 16 maart 2013

    Kruispunt

    Hij was wakker geworden van een vreemde droom en het duurde even voor hij teruggekeerd was naar de werkelijkheid. Welke werkelijkheid, zo vroeg hij zich ondertussen af.

    Hij droomde dat hij lag te slapen en wakker werd. Op de harde, rotsachtige grond, midden in wat een ommuurde tuin leek, onder een wolkeloze hemel. Er zat een man op zijn knieën voorovergebogen, zonder dat hij zijn gezicht zag. Hij hoorde hem prevelen, maar verstond niet wat er gezegd werd. Maar toen hij zich omdraaide, schrok hij van de uitdrukking op zijn gezicht. Angst zag hij in zijn ogen, gruwelijke doodsangst. Het sneed door zijn ziel.

    Toen was hij wakker geschrokken, met kloppend hart, met een droge keel.

    Nu lag hij te draaien en kon de slaap niet vatten. Hij hoorde vaag rumoer van buiten doordringen, maar kon het niet thuisbrengen. Na een tijdje begon hij wat te doezelen, maar schrok telkens weer wakker. Zo zweefde hij urenlang tussen waken en dromen, onrustig. De ogen leken hem telkens te achtervolgen.
    Hij wandelde verder door de donkere nacht en zag in de verte een kruis langs de weg staan en liep er op af. Een houten kruis, dat hij herkende als het christelijke symbool bij uitstek, grof in elkaar getimmerd, vol splinters. 

    Hij overpeinsde, staand in de nacht, de diepere betekenis ervan. De horizontale balk, verwijzend naar de menselijke relaties in al zijn facetten, van families, vrienden en kennissen, tot aan de liefde. De verticale balk als weerspiegeling van de ultieme daad van God, die de mens bedacht, maakte en er een complete wereld omheen schiep. Diepere liefde, die de horizontale balk kruiste, als symbool van eeuwigheid en tijd die elkaar kruisen in het eeuwige moment dat God geboren werd op aarde. Koos om mens te zijn. Op het kruispunt, waar de mens God ontmoet in geloof, daar gebeurt wat, daar verandert wat, daar bloeit dood hout en draagt vrucht, al is dat niet altijd duidelijk zichtbaar voor de drager zelf. 

    Zo


    zo
    als het manna
    vlok voor vlok
    uit verre hemelen
    teer en wit
    als een deken
    van rust en stilte
    neerdaalt
    als een beloftevol
    wonder van reinheid

    zo
    als het licht
    met ingehouden adem
    in de duistere nacht
    ligt te wachten
    om te mogen dagen
    in de uren
    van aanschouwen


    zo
    als reflectie
    van breekbaar licht
    op vergane glorie
    van betere tijden
    ook voorbode
    kan zijn
    van hoop
    die nog vervuld
    zal gaan worden


    zo
    als een lijster
    in de kilte
    van de morgen
    uitbundig kan zingen
    van de zomer
    die zeker
    zal komen

    zo
    als het zaad
    van hoop
    dat onzichtbaar
    en langdurig
    in geduldige grond
    wacht
    op de komst
    van de lente
    van bloei en groei
    in volle glorie

    donderdag 14 maart 2013

    In vogelvlucht



    Koud, hè?



    Zonlichtreflectie in drievoud


    So blue ...




    Bevroren tranen

    Ik schreef er eerder over, over een treurwilg die stil staat te treuren in de regen van droefheid.


    Vandaag zag ik hetzelfde wonderlijke verschijnsel, maar in een andere vorm. Het vocht van verdriet dat zich door een open kanaal door de boom, druppel voor druppel een weg zocht, werd door de nachtelijke vrieskou een echte ijspegel. Opgesloten gevoel. Gestold heimwee. En de ijspegel, die zich traag en bedachtzaam aan het grofbonkige uiterlijk, de stoere buitenkant, hechte.

    Gegroeid in het donker. Gevormd in het duister.


    woensdag 13 maart 2013

    Dreigende wolken en warm licht




    Biddag

    Heer
    vandaag
    wil ik bidden
    om woorden
    voor dat
    wat te lang 
    werd verzwegen

    voor heilige
    verontwaardiging
    en de moed
    om prikkelende vragen 
    te durven stellen

    wil ik spreken
    met nadruk
    om de stilte
    te vangen

    wil ik bidden
    om rust
    midden in de drukte
    van alle dag

    wil ik 
    dichte deuren 
    openen
    om dicht
    bij te komen
    waar afstand was

    wil ik geduldig
    leren wachten
    op beweging
    van de wind
    om aangeraakt
    en bewogen
    te worden

    wil ik
    vangen
    om te delen
    zaaien
    om te geven

    Pril licht wasemt over de witte wolkendauw