Sculpturenfestival (2)

En omdat het zo mooi is, zulke onbedachte vormen en structuren, geboetseerd door het voortgaan in de tijd van altijd bewegend water, gedreven door een felle oostenwind, golvende vloei na hardnekkige vloei een onzichtbaar laagje stollend tot doorzichtigheid. Daarom dus. Nog maar een serie. Van vanavond. Nu met licht er gratis bij, dat ik vanmorgen miste. En als je er langs gaat hoor je, naar adem happend tegen de wind, er bovenuit het teder getinkel van duizenden breekbare glazen bellen, soms gebroken lijnen trekkend door de doorzichtigheid.

Weer moest ik stoppen, afstappen, knielen, kijken.
Vastleggen.
Dit fantastisch sprookjesachtig verschijnsel.
Dit unieke dichtbijgezicht.