Sow for yourself righteousness, reap the fruit of steadfast love; break up your fallow ground, for it is the time to seek the Lord, that He may come and rain salvation upon you (Hosea 10:12).

vrijdag 31 augustus 2012

Log en sierlijk


Dat vliegen niet altijd luchtig is en niet alle vogels vrolijk fladderen, dat kun je zien aan de zwaan. Sierlijk wit en pronkend rondjes dolend in het stille zwarte water, elke morgen uitgebreid toilet maken, of, wie weet, kriebelende veren terugkietelen. 

Maar als hij gaat vliegen, dan heeft hij een flinke aanloop nodig, tientallen meters ver trappelend en spetterend voor hij echt het luchtruim heeft gekozen. En als hij vliegt dan hoor je een paar honderd meter nog hoeveel moeite dat kost. Als een dravende olifant, maar dan iets minder kolossaal.

En toch blijft het een sierlijke vlucht. De bekende reclame van KLM van enkele jaren geleden bracht dat schitterend en in beeld. Ik ga geen reclame maken voor vliegen, maar dat wil ik best nog even laten zien. Voor de liefhebbers.


Carry me like a fire in your heart

Ooit grijs gedraaid in moeilijke tijden. Chris de Burgh, met de hoge stem. Inmiddels is mijn muzieksmaak lichtelijk veranderd, maar in dit nummer zit zo'n gevoel in, dat het je hart raakt.

Voor al degenen die worstelen met verdriet over geliefden die gingen.
Woorden die waarde hebben.




 Carry me (like a fire in your heart)

There is an answer, some day we will know,
And you will ask her, why she had to go,
We live and die, we laugh and we cry,
And you must take away the pain,
Before you can begin to live again;

So let it start, my friend, let it start,
Let the tears come rolling from your heart,
And when you need a light in the lonely nights,
Carry me like a fire in your heart,
Carre me like a fire in your heart;

There is a river rolling to the sea,
You will be with her for all eternity,
But we that remain need you here again,
So hold her in your memory
And begin to make the shadows disappear;

Yes let it start, my friend, let it start,
Let the love come rolling from your heart,
And when you need a light in the lonely nights,
Carry me like a fire in your heart,
Carry me like a fire in your heart;

So let it start, my friend, let it start,
Let the love come rolling from your heart,
And when you need a light in the lonely nights,
Carry me like a fire in your heart,
Carry me like a fire in your heart,
Carry me like a fire in your heart,
Carry me like a fire in your heart.

woensdag 29 augustus 2012

Geen Punt, zei Komma

- Zeg Punt, zei Komma, ik vind dat je altijd zo abrupt bent.
- Ja, Komma, zei Punt, maar jij bent altijd zo aarzelend, je kunt niet aan een eind komen.
- Wacht even heren, rustig blijven, zei Hoofdletter, laten we hier alsjeblieft geen punt van maken. We hebben elkaar allemaal nodig, en om het voertuig van de taal te dienen doen we er goed aan elkaar in ere te houden.
- Ja, jij hebt makkelijk praten, Haantje de Voorste ... Punt is jouw buurman.
- Maar een verre vriend ...
- Jaja, het is al goed. Het was ook maar een grapje ...
- Zeg, zei Hoofdletter, kunnen jullie niet beter samenwerken, ieder vanuit je eigen identiteit?
- Je bedoelt ...?
- Wel, een Punt is ademhalen, nieuwe Zin. Bij een Komma is er maar even een ademhaling, maar zij verbindt wel twee delen van een Zin aan elkaar. Een onderbreking dus, maar tegelijk een schakel.
- Ja ...?
- Nou, als jullie nou echt samenwerken, dan krijg je een Punt en Komma boven elkaar. Dan breek je de Zin in tweeën, bouw je een extra rust in en hoef je dus minder Zinnen te gebruiken.
- ...?
- ...!
- Wel?
- Tja, samenwerken ... zo had ik het nog niet bekeken, zei Punt. Dan kom ik twee keer per zin aan de beurt.
- Geen punt, zei Komma.
- Afgesproken, zei Hoofdletter.
- Een Puntkomma dus ...
- Of een Kommapunt?
- Nee, toch maar niet. Klinkt niet echt lekker.

En weer zo'n goeiemorgen-dag met adembenemend licht



dinsdag 28 augustus 2012

Over de teerheid van de dingen

Wij.

Wij die zo snel geïmponeerd raken door de bulderende kracht van een stormwind, door het onophoudelijk rollen van de golven aan de kust, door de hoog flikkerende vlammen van het verzengende vuur, door de knetterende donder en de heftige lichtflitskracht van de bliksem. 

Wij die onze stem verheffen om gehoord te worden. Wij die druk doende zijn om druk te doen in alles wat we doen in de drukte van ons leven. Wij die verdrinken in de taken, leven op de agenda, kijken naar de klok, rennen naar onze afspraken, toeteren als er iemand niet snel genoeg optrekt bij het stoplicht. 

Wij die als we in gesprek zijn met iemand, voortdurend op onze telefoon kijken of we niet een gesprek hebben gemist. Wij die gefocust zijn op alle nieuwe dingen, bovenop het nieuws zitten, en als er geen nieuws is, nieuws maken, alsof we niet weten dat er niets nieuws onder de zon is te vinden. 

Wij die de herrie voortdurend opzoeken of die zelf produceren. Wij die verre reizen maken om zoveel mogelijk te zien en te doen in zo kort mogelijke tijd zonder mensen echt te ontmoeten of te leren kennen en wij die onbeschaamd op afstand via een straalverbinding met open mond binnendringen in andermans leefwereld. Wij die ons vergapen aan andermans opsmuk of tandpastaglimlach of masker of glitter en glamour.

Wij dus.

zondag 26 augustus 2012

Kleurrijker dan de regenboog

als
de kosmos
zo doordacht
en ongekend
totaal
in evenwicht
oneindig uitgebreid
en ingewikkeld
tijdloos 
stand houdt

waardoor
een blik
naar de hemel
van sterrenpracht
ons nu doet duizelen
van onmetelijke uitgestrektheid

hoe onbevattelijk groot
moet Hij dan zijn
die dit bedacht
ontwierp
en uit het niets
tot aanzijn riep

Ik heb de logica niet lief

hoewel ik logisch kan denken
en de wereld ervaar
in alle rijkdom aan structuren 
heb ik de logica niet lief 

omdat zij nooit de liefde kan verklaren
waarvan de wereld vol is
waarom alles ooit ontstaan is 
waarom verlangen uitgaat boven 
alles wat te zien is 


maar dat
juist dat allemaal

zaterdag 25 augustus 2012

Het beeld beschreven


Ik zie in gedachten een beeld voor me. Nee, geen visie, hoogverheven, geen strategie, geen plan, geen droom, die ik ooit verwezenlijken wil. Geen te hoog gegrepen idealen, die nooit realiteit zullen worden.

Gewoon, een simpel beeld. Een plaatje, een foto, een momentopname van de werkelijkheid. Een bepaalde, werkelijk bestaande plek op aarde. Ik heb er gelopen. Ik ben er geweest. Het zit in mijn hoofd. Het is blijven hangen. Omdat het iets zegt, omdat het herkenbaar was voor mij, omdat het ook beeld is van een andere werkelijkheid. Daarnaar verwijst. Vragen oproept. Wellicht een bepaalde richting op wijst. Maar dat moet allemaal nog maar blijken.

Een beeld dus. Een plaatje. Een afdruk van de bestaande werkelijkheid. Een foto. Ik wil het proberen te beschrijven, te verbeelden, te schilderen in woorden. Zodat het ook te ontvangen is. Te visualiseren. Op te roepen. Omdat een beeld soms meer zegt dan duizend woorden.

Maar nu, nu heb ik duizend woorden nodig om een beeld op te roepen.

Eerst een impressie van de kleuren. Het is een compositie met veel groen, variërend van lichtgroen tot donkergroen. In het midden overheerst een naar geel neigende kleur, ook in variaties en afgezet met stroken donkerder tinten. Hier en daar steken rechte verticale stroken donkerbruin scherp af. Verder is er nogal sprake van een contrast. Rechts zijn meer donkere schaduwkleuren, links is het lichter, terwijl het midden, het centrum, de aandacht trekt door de cirkel van licht, waar alles omheen lijkt gedrapeerd te zijn.

Dat was de sfeer, de eerste oogopslag. Nu wat meer concreet.

vrijdag 24 augustus 2012

De Gorzen (Ridderkerk)


Klein, rustig natuurgebied, de Gorzen, gelegen aan de rand van Ridderkerk. Met uitkijktoren. Om de laatste dag van de vakantie mee af te sluiten. Heel veel libellen gezien, in verschillende versies en uitvoeringen, waarbij vooral de felrode variant overheerste, voorzover ik weet de heidelibel.



De kracht van zoom


Vanmiddag wezen fietsen naar Ridderkerk en daar bovenop een uitkijktoren gestaan. Jammer dat de bomen driekwart van het uitzicht wegnamen, maar richting Alblasserdam was alles voor een deel wel te zien. Om meteen maar even te laten zien waarom ik een fototoestel heb gekocht met een groot zoombereik (20x optische zoom), hier even de vergelijking wat het effect hiervan is. De eerste foto in standaardstand, feitelijk al een groothoeklens, de tweede foto ingezoomd op de brug over de Noord, die op de eerste foto nog helemaal rechts te zien is. Voor de technici: brandpuntafstand 4,5mm tegen 57,2mm.

Vooral als je vogels, vlinders, libellen en andere insecten wilt fotograferen, heb je dit echt nodig, omdat dichterbij komen niet altijd een optie is.


donderdag 23 augustus 2012

A late visitor



Wachten op de morgen

er hangt gespannen stilte in de lucht
en zelfs de zon is weggekropen
achter een filterdeken wolligheid
het is alsof de schepping wacht

de wind is weg
het is zo ruisloos
roept de wachter 
in de morgen
waar is de geest
de ziel van leven 
toch gebleven

er ligt een vuur gespannen opgeslagen
een zuchtje frisse ademtocht wacht
wacht op het moment

een kind bidt 
in de schemer 
van haar kamer

dan
pas dan
groeit traag
het licht van leven
boven de einder van verwachting
en zet de luide wereld 
in een ander aanzien

Twitterrimpelingen

Twitter, een mooi, maar vluchtig fenomeen. Ik gebruik het al langer dan een jaar. Veel interessants passeert de revue. Soms word je er ook een beetje gek van. Probeer je weer te onthechten. 

Af en toe gooi je ook wat rimpelingen in de twittervijver. Soms krijg je feedback. Soms ontstaat er een gesprek. Maar heel vaak is Twitter gewoon erg vluchtig. Zonde van alle mooie dingen die af en toe gezegd worden. Om mijn eigen mijmeringen te bewaren, voor mijzelf, maar ook voor anderen, zonder Twitter, zet ik hier even op een rij wat ik in augustus, de maand van mijn vakantie, de sociale media ether in heb geslingerd aan observaties, oprispingen en vergezichten. Niet gering eigenlijk, als je het zo op een rijtje ziet staan. 

Om even te glimlachen, even bij stil te staan, of mee aan het werk te gaan. Of je schouders over op te halen, dat kan natuurlijk ook ...

***

Twitter, een moderne chaosfontein van informatie, soms raken levens elkaar, soms buitelen loze woorden vergeten in de echoput van het leven.
Van hype naar hype kiezen wij zorgvuldig onze momenten en bazelend spinnend rond in flegmatiek gebeuzel ...
De echte dieven zitten bij de pensioenfondsen, die ondergebracht vertrouwen verkwanselden in gebakken lucht. 
Teveel mensen weten van een heleboel dingen maar een beetje, weinig mensen weten van een klein beetje alles. Toch schiet het allebei tekort.
Alleen omdat Ik ben zei: 'Er zij ...', ben ik wie ik ben. 
Als niemand meer iets van iemand wil aannemen, is niets meer heilig en zekerheid schijn.
Mededogen ... wat een diep, geladen, beloftevol en toch mysterieus woord. Klinkt veel levensechter als ... gedogen ...
Mededogen ... eerst bewust leren kijken, iets voelen en ervaren, niet stil kunnen blijven zitten, tot actie overgaan.
Elke mens is een unieke belofte, elk zaadje is een potentie, elk woord een beeld van geest boven materie.
Er is een blijde boodschap, die iedereen mag weten, er is meer dan materie, en God gelooft nog steeds in de mens ...
Wat zegt dat over hoop verspreiden en licht doorgeven in een donkere wereld, als zelfs christenen gaan twijfelen aan nut van evangeliseren?
Soms wordt een stukje waarheid verpakt in een leugenstrikje ...
Zeg, die Hendrikse, bestaat die eigenlijk nog ...?
Als de dag van daden gaat en de nacht haar koelte fluistert, als als de rust van slapen roept, waak dan Heer en wees mijn Hoeder, dat mijn geest mag jagen op kleurrijke dromen, terwijl mijn lichaam woorden spaart voor morgen.
De vrij sociale mensenpartij voor arbeidsplicht en levensrecht, die zelfs christendemocraten kan reformeren tot een unie, doet die ook mee aan de verkiezingen?
Het regent zonnesteeltjes ...
Zou er ergens tussen de kakofonie van geklets, geneuzel, gebazel, gezeur en gejank, ook nog ergens iemand zijn te vinden met visie?
Wondering I wander the road alongside a river, coming from ages gone, heading to an unknown promiseful sea, under a sky of shadowful clouds.
De rem op meer, doet je met minder genoegen nemen.
Niets maakt ongelukkiger dan keuzestress ... 
Op vleugels van de taal vliegt mijn gedroomd gedicht, op weg naar hemels licht, maar voor ik het kan grijpen, is het verdwenen, achter luchtige wolken vluchtigheid. Zo zit ik hier maar, te lezen, te denken en te dromen, terwijl het leven van doen en praten, kijken en bezig zijn, langzaam voorbij glijdt.
Zou Degene die de drang tot onderzoeken van de onzichtbare werkelijkheid in ons hart gelegd heeft niet gewoon overal ongezien aanwezig zijn?
Nu is nabij. Leven is genade.
Bidden is met je denken en je voelen weten dat er buiten jou om geluisterd wordt en dat je daarom beseft dat ook jouw luisteren er toe doet.
Als iedereen nou zo goed weet wat een ander fout doet, dan zijn de velden van gemeenschap toch wit om te coachen?
Ik kijk in n donkere spiegel + ontwaar mijn wazige ik, terwijl iets zich bedremmeld afvraagt, wie is hier nou gek, de vraag of het mysterie?
Twitter ...? Is dat een online kletsparadijs?
Hoe rekbaar is gebakken lucht?
Als je foto's bekijkt van je eigen dorp, 20, 30, 60 jaar geleden, zou dan de crisis, het einde van de groei, ook een zegen kunnen zijn?
Na het ontwaken drong langzaam maar zeker het besef door, dat de droom in fantasie verder reikte, dan de werkelijkheid ooit zou kunnen gaan.
Als Jezus nu geleefd zou hebben, zou onze Bijbel er dan anders hebben uitgezien? Of was Zijn leven, Zijn boodschap, Zijn offer ... tijdloos?
Mindfullness lijkt de nieuwe hype te zijn. Ik zoek meer iets om mijn 'mind' (tijdelijk) 'empty' te maken. Moet ik denk ik zelf doen.
De wereld is n mooie tuin met kleurrijke bloemen, maar zij is ook begraafplaats voor onze doden en de akker voor het zaad van hoop en liefde.
Velen willen vrolijk door het leven fladderen, gunnen verdriet geen plaats. Maar als het je treft, dan blijkt veel vreugde slechts schijn.
Geloven is weten dat de regen komt als de zon ongenadig schijnt en vertrouwen dat de zon weer zal schijnen, als het pijpenstelen regent.
Wat de mensheid verenigt is, hoe verschillend zij tegen eenheid aankijkt.
Als morgen nog vliegt in mijn dromen en gisteren zwemt in de vijver van herinneringen, kan ik vandaag wandelen in het licht van zijn.
Soms wilde ik wel, dat ik nooit zou vergeten dat niets is wat het lijkt, dat de mens zijn beperkingen heeft, maar in God alles mogelijk is.
Woorden kunnen stilte niet overtreffen ...
De weg naar vrede leidt recht door oorlogsgebied.
Wij kunnen niet door de spiegel van tijd+ruimte in de hemel kijken, maar soms zijn sprankjes hoop, liefde en fantasie voldoende om te dromen.
Verdriet is het zaad van tranen, wat je strooit op de akker van liefde. Het wachten op de prille morgen van de troost duurt alleen zo lang.
Vandaag is de morgen van gisteren, en de gisteren van morgen. Wat je nu doet en wie je bent bepaalt de herinnering van morgen.
Tijd slokt alle aandacht op, die liefde nodig heeft om op te bloeien.
 Als mij nu telkens wordt gevuld met nieuws, ervaringen en bezigheden, waar blijft dan mijn aandacht ...? 
Juist, omdat de zeepbel economie van gebakken lucht de huizenprijzen torenhoog liet stijgen, alsof het aandelen waren, huren wij nu scheef?
 De tolerante samenleving is van mening dat haar mening geen afwijkende meningen toe mag staan.
Onder vele lagen vernis, die we beschaving noemen, worden hele oorlogen gevoerd. Onopgemerkt, of bewust weggemoffeld.
Sorry hoor, verstokte atheïsten, dat ik blijf geloven in Zon die licht verspreidt, in Liefde die je voelen kunt, in meer zien dan te zien is.

woensdag 22 augustus 2012

Laten we vuurtje stoken

Vorige week zat ik, puffend in de zomerhitte, in mijn stoel op het achterpad, toen mijn oog een buizerd zag, hoog boven ons, vrij en verheven glijdend op een warme luchtstroom. Zonder kennelijke inspanning. Hoewel hij traag en zonder vleugelslag geen snelheid leek te hebben, en mijn fototoestel naast mij lag, kon ik slechts vier keer knippen, toen was hij verdwenen achter de dakgoot. Voor ik opgestaan was en de hoek omkeek, waar hij gebleven zou kunnen zijn, was hij al te ver voor het bereik van mijn camera.

Kijk, dat verlang ik ook wel eens. Hoog verheven boven alle aards gewriemel en geneuzel, glijdend vanaf grote hoogte, de aarde van en afstandje bestuderen in al haar onderlinge verbanden, structuren ontdekken, en ondertussen toch ook oog houden op de kleinste details, omdat daar kostelijk voedsel verstopt kan zitten wachten op ontdekking. Te vaak weten te weinig mensen van een heel klein beetje alles en te veel mensen van te veel dingen maar een beetje.

Ander voorbeeld. Ik kan onder de indruk raken van een indringend schilderij of een uniek, meeslepend stuk muziek. Dat kan somber of verlangend zijn, maar ook vrolijk of uitbundig. Omdat ik zelf muziek maak, omdat ik in vroeger dagen zelf betekend en geschilderd heb, weet ik hoe moeilijk is om iets na te tekenen of schilderen, of bestaande muziek na te spelen, zelfs al heb je de muziekakkoorden en noten voor je staan. Laat staan om zelf iets origineels te maken en ook nog eens zelf uit te drukken met gevoel en passie. Als totaalconcept, maar ook tot in alle details uitgewerkt. Van idee, naar concept, naar uitwerking, naar perfecte uitvoering of uitdrukking, dat is een lange, moeilijke, hobbelige, vaak doodlopende weg, waar buitenstaanders geen weet van hebben. Maar perfectie is nog geen garantie voor succes. En succes is niet gelijk aan geraakt worden, door zo'n stuk muziek, door een schilderij. Die herkenning, dat in je hart voelen, dat is het doel van het maken van muziek of welke uiting dan ook in woord of beeld.

Er zitten dromen verborgen in de hoofden en harten van sommige mensen, misschien wel in iedereen, een diep verlangen tot onsterfelijk zijn, om iets te maken, na te laten, tot stand te brengen wat ook werkelijk stand houdt. Een persoonlijke voetafdruk. Een onuitwisbare indruk. Onvergetelijke herinneringen. Een indrukwekkend levensboek.

dinsdag 21 augustus 2012

Wulpen

Normaal zie je ze niet zo snel, zeker niet zo dichtbij. Nu liepen er wel een stuk of tien op een kluitje. Wulpen, herkenbaar aan hun gekromde, zeer lange snavels. Het had waarschijnlijk te maken met het feit dat er net gehooid was, of wellicht mest gestrooid was.

Biesbosch (vlindervariaties)

Wat zit daar in het riet?

Een vraag voor de echte vogelkenners. Hij is waarschijnlijk te egaal van kleur voor een rietzanger. Hij heeft ook wel wat weg van een karekiet, maar dat geluid maakte hij ook niet echt. 

Dus ... wie het weet mag het zeggen.


Fietsrondje en natuurpad Hollandse Biesbosch

Vanmiddag bijna zestig kilometer gefietst door de halve Alblasserwaard, en daarna via de spoorbrug bij Sliedrecht de Merwede overgestoken naar de Hollandse Biesbosch, en daar een half uurtje rondgelopen op een natuurpad. Toen weer terug naar huis. Ik zal niet uitweiden over de lichamelijke ongemakken. Dat natuurpad was een bijzondere ervaring.

Het was bijna dichtgegroeid, liep vlak langs het water van de Merwede, slingerde alle kanten op en je zou er zo verdwalen met alle zijpaden. Ik ben dus maar een gedeelte van het pad afgelopen, maar er was genoeg te fotograferen. Het gonsde en zoemde werkelijk oorverdovend van de honderden, duizenden, misschien wel miljoenen insecten. Nooit geweten dat minivleugels zoveel herrie konden maken.

Heel veel vlinders ook vlogen er rond. Straks een serie van deze vlinders, nu eerst een uiterst kleurrijk beeldverslag van de tocht zelf, eerst nog enkele van de fietstocht, daarna van het natuurpad.

Uiteindelijk ben ik letterlijk weggevlucht voor met name de zeer interessante en agressief aanvallende insecten, waaronder dazen en andere gekleurde varianten. Die laatste had ik graag gedetailleerd op de foto willen zetten, maar ik had er mijn lichaam niet voor over ...



zondag 19 augustus 2012

Werkende luchten

Vanavond was de wolkenlucht volop in beweging. Eerst trok het helemaal dicht. Later kwamen er enkele druppels en zag je telkens andere luchten ontstaan. Gedurende anderhalf uur heb ik er een serie foto's van gemaakt. Zo af en toe ook een paar iets onderbelicht, zodat de wolkenlucht nog dreigender lijkt. Maar de regen komt echt met horten en stoten. Zo een paar stevige druppels, maar ook snel weer over ... Na enkele graden verkoeling, blijft het nu nog rond de vijfentwintig graden hangen. Morgen zou het draaglijker moeten worden. Even niets doen is wel leuk, maar het moet niet te lang gaan duren. Niet als je aan het werk bent, maar ook niet als je, zoals ik, vakantie hebt.


Het was blauw, zo blauw ...

Gisteren met de vrouw wezen fietsen, in de brandende zon. Rondje van 26 kilometer. Weg versperd door een tractor die vastzat in de berm. Omgefietst door de polder, de hele groene polder. Onder de bomen ging het nog wel. Maar onder de blauwe, azuurblauwe, staalblauwe, wolkeloos kale, open hemelkoepel, was het echt bakken geblazen. Dikke zweetdruppels. Toch nog even een paar foto's geschoten. Als sfeerimpressie. Omdat de polder zo mooi is, ook in de brandende zon.



Een filter in de nacht

Maar Mozes antwoordde het volk: ‘Wees niet bang, wacht rustig af. Dan zult u zien hoe de HEER vandaag voor u de overwinning behaalt. De Egyptenaren die u daar nu ziet, zult u hierna nooit meer terugzien. De HEER zal voor u strijden, u hoeft zelf niets te doen.’ De HEER zei tegen Mozes: ‘Waarom roep je mij te hulp? Zeg tegen de Israëlieten dat ze verder trekken. Jij moet je staf geheven houden boven de zee en zo het water splijten, zodat de Israëlieten dwars door de zee kunnen gaan, over droog land.' (...) De engel van God, die steeds voor het leger van de Israëlieten uit was gegaan, stelde zich nu achter hen op. Ook de wolkkolom die eerst voor hen uit ging stelde zich achter hen op, zodat hij tussen het leger van de Egyptenaren en dat van de Israëlieten kwam te staan. Aan de ene kant bracht de wolk duisternis, aan de andere kant verlichtte de vuurzuil de nacht. Die hele nacht konden de legers niet bij elkaar komen. Toen hield Mozes zijn arm boven de zee, en de HEER liet de zee terugwijken door gedurende de hele nacht een krachtige oostenwind te laten waaien. Hij veranderde de zee in droog land. Het water spleet, en zo konden de Israëlieten dwars door de zee gaan, over droog land; rechts en links van hen rees het water op als een muur. (Ex. 14 : 13-22)
Vanmiddag aan tafel lazen wij weer de o zo bekende geschiedenis van de doortocht van het volk Israël door de Schelfzee. Bekend, maar toch kunnen dingen je dan zomaar weer opvallen. Of als nieuw voor je klinken. Drie dingen pikte ik er uit op.

Eerst die woorden: 'De Heer zal voor u strijden, u hoeft zelf niets te doen.' Dat is zo vaak ons dilemma. Dat we niet kunnen wachten. Dat we het zelf willen doen. Denken te kunnen doen. Maar dat het zo niet altijd werkt. Dat het aankomt op vertrouwen op de belofte. Die al eerder gedaan was, tot vervelens toe herhaald. Maar als het er op aankomt, het uur U, dan wordt het ieder voor zich, kont tegen de krib, neiging tot vluchten, wellicht zelfs tot vechten. Is dat ook bij ons zo? Durven we onze angst te benoemen, op te zenden in ons gebed, te erkennen, durven we onze neiging te onderdrukken om aan de slag te gaan? Weten we wat wachten is, op de juiste tijd?

Het tweede wat opvalt, is dat de menselijke actie, een simpel teken, wat God van Mozes vraagt, zo veel betekent. Alles is er van afhankelijk. Het zet een heel circus in gang. Het stopt de natuurlijke loop van de dingen. Het zet het volk in beweging. Het laat de Egyptenaren stuiteren van verbazing. Door wat? Het uitstrekken van een arm. Met een stok. Een menselijke arm. Een stok uit de natuur.

Het kenmerk van een wonder. God grijpt in. In de loop der dingen. In de natuur. Hij gebruikt mensen. En het lijkt zo gewoon. Zo simpel. Zo eenvoudig. Je kijkt er zo overheen. Je bagatelliseert het.heel makkelijk. Is dat nou alles? Is er niet meer te zien?

Maar toch, de gevolgen zijn enorm. In de vorige hoofdstukken werd er naar deze climax toegewerkt, de spanning werd opgebouwd. God zelf speelde een spelletje. Gaf woordelijke instructies. En dan, het uur U. Het volk trekt erdoor. De Egyptenaren, die eerst niet weten wat hen overkomt, denken, dat kunnen wij ook, als zij het kunnen ... Maar zo werkt het niet. Meestal niet. Of niet altijd.

Want God is altijd een bijzondere God. Hij doet de meeste dingen onopgemerkt, maar soms doet hij ook vreemde, extreme dingen. Die je niet verwacht, die je niet kunt plaatsen. Maar die wel op een wonderbare manier uitredding geven.

Het derde wat mij opviel, was dat ene zinnetje. 'Die hele nacht konden de legers niet bij elkaar komen.' Ze staan tegenover elkaar. De Israëlieten zien de Egyptenaren. De Egyptenaren staan zeer dichtbij, dus. Op gehoorsafstand. Maar ze zijn ziende blind. Er is een belemmering. Een onnatuurlijke muur. Een ondoorzichtige spiegel voor de Egyptenaren, een glazen ruit voor de Israëlieten. De wonderlijke wolkkolom filtert het zichtbare van de werkelijkheid, geholpen door de Engel van de Heer.

Dat was toen. Een wonder. Een mirakel. Een wonderlijke uitredding, waar het volk nog eeuwen later van zingt en verhaalt. Een verpletterende indruk maakt het. Een bizarre nederlaag ook voor de Farao en zijn leger.

zaterdag 18 augustus 2012

De appel viel


De appelboom bromde verstoord. Schraapte zijn keel. Keek omlaag, naar het gras.

- Koesteren wil ik, geborgenheid bieden, laten schuilen onder de schaduw van veilige bladeren. Glimmend moeten ze worden, en vol van kleur, sappig en volgroeid.

Het gras zuchtte met een stil pufje in de zomerhitte, dat alle sprietjes even hoffelijk liet buigen.

- Wel, dat gebeurt toch ook, ik zie ze hangen, ik hoor ze groeien, elke dag een beetje meer kleur.
- Ik had het niet over hen die bleven, maar over hen die gingen. Eigenwijs, zogenaamd zelfstandig, los van hun wortels.

En inderdaad, her en daar verspreid waren er afgevallen appels in het gras te zien.

- Tja, soms stormt het, soms wil je wat meer zien van de wereld, wellicht wilden ze los zijn, vliegen, vrij zijn.
- Er gaat toch niets boven rust en veiligheid?
- Dat vindt jij, omdat je oud ... uhm ... wijs geworden bent. Maar zij zijn nog jong, hebben wilde plannen, willen de wereld ontdekken.
- Maar daar is toch tijd genoeg voor? Alles op zijn tijd ...!
- Ongeduld en nieuwsgierigheid, gedrevenheid wellicht, ook een kenmerk van de jeugd.
- En nu dan? Wachten tot de vogels ze opvreten? Beurs van de val, wegrottend in de zon ...? Dromen over wat zo mooi had kunnen zijn?

Er waaide een diepe zucht wind over het gras, die de bladeren van de boom luidruchtig deed ritselen.

donderdag 16 augustus 2012

Apart

Hij was lang.
En apart.
Dat zeiden ze.
Dat zag je.
Een beetje gek geworden.
Omdat hij zo knap was.

Vaak zat hij alleen in de bus, of in het bushokje. Urenlang. Schreef dingen in een schriftje. Hij was ouder dan mij, enkele jaren, maar had op dezelfde school gezeten. Zou gaan studeren. Maar ergens ging het mis. Er is iets geknapt in zijn hoofd. Omdat gekte aan genialiteit schijnt te grenzen.

Hij was niet eng. Wel anders. Lange baard. Lange jas. Gebogen hoofd. Altijd lezend in een boek. Of schrijvend. Een keer heeft hij een ingezonden brief in de krant laten zetten. Het was niet goed te volgen wat hij nou precies bedoelde te zeggen.

Hij was altijd alleen, onderweg, in zichzelf gekeerd. Hij had familie, maar het leek erop of die niet naar hem omkeek, of hij niet naar hen. Maar dat weet je natuurlijk nooit, want je kunt niet achter voordeuren kijken. Je weet nooit wat zich allemaal al heeft afgespeeld. 

Hij was, ja, gewoon een beetje wereldvreemd. Zielig. Dat ook. Woonde later op zichzelf. Tot ze hem, jaren later dood vonden. In eenzaamheid gegaan. Van iedereen verlaten. Echt alleen, heel op zichzelf, voor altijd.

Apart. 

De waslijnlibelle



woensdag 15 augustus 2012

Een steen

Er is een indringend lied van Bram Vermeulen. Over een steen. En over een rivier.


En, maar dat fantaseer ik er dan zelf maar bij, eigenlijk ook over een gevoel van onmacht. Over een rivier van emoties die over je heen kan komen en waar je niets aan kunt veranderen. Omdat het zo overweldigend is. En dan die zin, tevens de titel van het nummer, 'Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde' ... 

Wachten tot het licht wordt

Vakantie is een mooie tijd. 

Uitrusten van een jaar werken, bezig zijn en vergaderen, hobby's beoefenen, de nodige, niet noodzakelijke en niet altijd geplande activiteiten uitvoeren en ondertussen heel je volgeplande agenda en takenlijst leeg proberen te krijgen. 

Even op adem komen. Leren relativeren. De stilte opzoeken. Een andere omgeving opzoeken en verkennen. Proberen met andere ogen te leren kijken. Bewuster. Dankbaar. Open. Ontvankelijk. Naar elkaar, naar de omgeving, naar de lucht, naar het licht.

Een weekje weg brengt de nodige voorpet met zich mee, maar ook de nodige stress van inpakken en voorbereiden, route plannen, de dag van de reis, opgepropt in een toch wel kleine ruimte, de rit van continu opletten en alert zijn. Overal nog extra losse bagage, tassen, schoenen, ballen en kussens. En natuurlijk bij aankomst wachten wat het weer doet. Dat bepaalt voor een groot deel wat er ondernomen kan gaan worden.

De week weg is inmiddels alweer voorbij, de rust is weergekeerd. Niet eens een boek gelezen, maar wel prachtig weer gehad, niet te nat en niet te heet. En dus aardig wat keren gewandeld en heel veel foto's gemaakt. Het bos weer eens intens ervaren, toch iets wat we hier in de polder niet zo makkelijk bij de hand hebben. De vele gezichten ervan gezien en proberen vast te leggen.

dinsdag 14 augustus 2012

Werkende wolkenlucht en glimglinsterend water

Op weg naar huis, wachtend op de pont, brak de zon weer door het dikke wolkendek. Maar je zag dat de lucht aan het 'werken' was. Verschillende soorten wolken dreven voorbij, schapenwolkjes, vage vlagen, dreigende, donkere flatgebouwen. Laag over laag. Terwijl zij krijgertje speelden, daalde het openspattende zonlicht verfrissend, glimglinsterend neer op het vlakke, bijna windstille water van de Lek.

En toverde majesteueze, kleurrijke spiegeleffecten.

En dat nog eens tegen de mooie, langgerekte 'skyline' van het dorp Lekkerkerk. Toch ook wel weer een mooi thuiskomstgevoel in de waterrijke polders waar ik woon en werk, na zo'n week vakantie in het rustige, bosrijke boerenland van Overijssel. Laten we maar zeggen dat het allebei wel wat heeft ...



Berkenwoudsche hoge boezem

Enkele kilometers doorfietsen en je komt in het mooie dorpje Berkenwoude, met lintbebouwing aan het water. Dat heb ik vandaag niet gedaan. Wel even doorgereden naar, als ik het goed heb, de Berkenwoudsche hoge boezem. Wel heel ver buiten het dorp, bijna tegen Ouderkerk a/d IJssel aan. Met de restanten van het fundament van een molen. Ook mooie plaatjes.

De echte, vlakke polder rondom te zien, veel weiland, doorsneden door sloten, vaarten en afwateringskanalen. Rondom werden de koeien opgedreven om gemolken te worden. Op moderne wijze, dat wel, de boer op de quad ... De libellen waren er ook, grote exemplaren, maar erg onrustig, ze wilden nergens gaan zitten.



Groengradaties in het Loetbos

Tussen Lekkerkerk en Bergambacht ligt het Loetbos, met dwars daar doorheen een smal kronkelend fietspad, parallel aan de Provinciale weg. Mooi stukje om weer eens een keer te fietsen. Jammer van alle elektriciteitsmasten op de achtergrond, het asfalt met de witte strepen, die foto's zo kunnen ontsieren. Jammer ook dat de zon net weg was, dat kan zomaar een bepaald effect geven aan foto's. Dat kleine beetje extra.

Desalniettemin, hier een selectie van de variaties groen in het natuurlijke, nog authentieke landschap van dit stukje Krimpenerwaard, eeuwen geleden ontstaan door het zogenaamde 'plaggen', het verwijderen van de bovenste, vruchtbare laag van de grond.



Later

wij worden wakker voor later
en voeden herinneringen
met levend water

voorzichtig
bedacht
op vrucht

wij slapen
een roekeloos gat
in de tijd

wij jagen
met ogen
vol hoop
op de toekomst
van wat
langzaam
voorbij gaat

soms
is later
alles
wat rest

Vraatzuchtige klimnaaktslak