Vandaag heb ik de wereld gered ...

Vanmorgen vroeg al naar buiten om foto's te maken. Er was mist voorspeld. Maar helaas, niet bij ons, zo te zien. Het had een mooie combinatie geweest, mist, zon, en bos. Gelukkig bleef er nog genoeg moois om te bekijken en vast te leggen.

Plotseling zag ik een vlinder hangen, stil en op zijn kop, gevangen in een spinnenweb. Zielig ... Zo'n fragiel, fladderend, wonderschepsel, zo te moeten eindigen ...

Toen ik foto's nam, dichtbij natuurlijk, kwam er plotseling leven in. Hij worstelde zich een slag in de rondte om los te komen, tolde om en om aan een minuscuul, maar zeer vasthoudend draadje. Maar bleef vastzitten.

Ik heb een blaadje van de grond geraapt en voorzichtig het web losgetrokken. De vlinder worstelde ondertussen door, terwijl ik zo met het blaadje in mijn hand stond. Ik heb hem op een bloem gezet.


Gekeken.

En warempel, hij raakte los. Fladderde ongecontroleerd. Even. Ging op een blaadje van een boom zitten. Op adem komen. Uitrusten. Krachten verzamelen. Na vijf minuten koos hij het luchtruim.

Zo. Ik had een goede daad verricht. De wereld gered. Nou ja, een vlinder dan ... Maar toch, het was goed om te zien, dat je zo elkaar kunt helpen. Door een simpele daad. Doordat je toevallig op dat moment ter plaatse bent. Het ziet. Iets kunt doen. Iets doet.

Zoveel potentie zit er in ons, mensen. Ingeschapen mogelijkheden. Verscheidenheid aan gaven. We kunnen zo veel. We moeten het zien. We moeten de verantwoordelijkheid voelen. We moeten actie willen nemen. We moeten het ook doen. Echt doen. Meer doen.

Toen ik later, mijn accu leeg, weer bijna bij ons huisje was, zag ik twee vlinders krijgertje spelen. Ik weet het zeker, die éne, die was het ...