Haast vergeten was ik, hoe het late avondlicht warrige stroken, glinsterende banen, betoverende lichtsporen op de aarde, de bladeren, het gras legde, net nog aanraakte voor het donker van de avond langzaam vergleed in het duister van de nacht.
Haast vergeten was ik, hoe de frisheid van vers gevallen regen rook. Hoe de zon miljoenen minuscule lichtjes weerkaatste in de druppels op de bladeren. Hoe de herinnering aan paradijselijke toestanden wakker werd gekust door licht. Hoe de wind zelfs kon zwijgen in alle talen.
Haast vergeten was ik, hoe het voelde, even te jagen op het licht, blote voeten in sandalen, het tintelende nat van gras en bladeren, dat vergeten gevoelens en aanraakbaarheid kriebelde en kietelde.
Haast vergeten was ik, dat het nooit zal lukken om gevoelens en ervaringen, zoals deze, vast te leggen in beelden, te vangen in woorden, te boetseren met uitbundige lof of stil aandachtig zwijgen.
Wat lijkt de dagelijkse wereld van werk en bezig zijn en al het bekende, rusteloze, aandacht trekkende, ver weg, als al deze verfrissende ervaringen samen komen in een half uurtje, een rondje door het bos.
Alleen.
Echt.
Totaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten