Apart

Hij was lang.
En apart.
Dat zeiden ze.
Dat zag je.
Een beetje gek geworden.
Omdat hij zo knap was.

Vaak zat hij alleen in de bus, of in het bushokje. Urenlang. Schreef dingen in een schriftje. Hij was ouder dan mij, enkele jaren, maar had op dezelfde school gezeten. Zou gaan studeren. Maar ergens ging het mis. Er is iets geknapt in zijn hoofd. Omdat gekte aan genialiteit schijnt te grenzen.

Hij was niet eng. Wel anders. Lange baard. Lange jas. Gebogen hoofd. Altijd lezend in een boek. Of schrijvend. Een keer heeft hij een ingezonden brief in de krant laten zetten. Het was niet goed te volgen wat hij nou precies bedoelde te zeggen.

Hij was altijd alleen, onderweg, in zichzelf gekeerd. Hij had familie, maar het leek erop of die niet naar hem omkeek, of hij niet naar hen. Maar dat weet je natuurlijk nooit, want je kunt niet achter voordeuren kijken. Je weet nooit wat zich allemaal al heeft afgespeeld. 

Hij was, ja, gewoon een beetje wereldvreemd. Zielig. Dat ook. Woonde later op zichzelf. Tot ze hem, jaren later dood vonden. In eenzaamheid gegaan. Van iedereen verlaten. Echt alleen, heel op zichzelf, voor altijd.

Apart. 

Het was ook een beetje eng, want ik voelde met hem mee, wist mezelf ook apart, een beetje knap, een beetje gek, een beetje alleen. Zo, in grote eenzaamheid zou ik dus ook kunnen eindigen. Het was ongegronde angst. Maar toch. Ik voelde medelijden, maar zag geen kans hem te benaderen. Wellicht was hij ook wel onbenaderbaar, maar in ieder geval durfde ik niet.

Pas veel later kocht ik het dunne boekje met zijn naam erop. Las ik zijn gedichten. Snapte er niets van. Maar was toch onder de indruk. Zijn boek, met zijn naam erop, met gedichten die hij geschreven had, waar zijn leven en zijn liefde in zat.  

Hij deed ertoe, hij mocht er zijn, hij was iemand. En ik schreef ook gedichten. Zonder rijm, zonder ritme, maar wel vanuit mijn zoekende, lichtelijk in mijzelf opgesloten hart geschreven.

Het raakte me. 

Hij raakte me. 

Onze levens raakten elkaar. 

Heel even. 

 In het zien. 

Van een afstand. 

Zonderling. 

Apart. 

Onoverbrugbare kloof. De kloof van verlatenheid. Niet bereikbaar zijn, tot het te laat is. En je met gemengde gevoelens het bericht leest van zijn heengaan, in een plaatselijke krant. En even mijmert. Over het leven. En de onherroepelijke dood. De eenzame poort naar de vele vraagtekens.

Vandaag neem ik mij heilig voor, hem te gedenken. Door zijn gedichten weer te gaan lezen. 'Gekleurde gedichten'. Inmiddels bijna veertig jaar geleden geschreven.

Arie Gelderblom. Een naam. Een mens. Een mede-dorpsbewoner, ooit.

Apart, dat hij weer in mijn gedachten kwam. Mijn geestelijke blikveld. Dat het mij raakte weer aan hem te denken. Zomaar. Vreemd, dat het zo triest voelt ... zo leeg en verlaten. Zo onbereikbaar ver.

de dichter

ziet

de dingen

zoals ze zijn

bedoeld

de zin

het zijn

het wezen

hij geeft ze

kleur

in woorden

beelden

dromen

in liefde

uitgedrukt

laat hij

iets zien

van leven

maar soms 

is de prijs

van vertaling

van onthechten

van contact

en communicatie

gewoon 

te hoog

te ver

verlaten

onbegrepen

weggeëbd

verdronken

in een tobbend hart

pluk 

daarom

de bloem

van eenzaamheid

van de gedreven dichter

en koester hem

met tederheid

begrip

en herkenning

hij kan

zomaar verdwijnen

in het niets

van onbegrepen zijn

in de donkere nacht

voorbij

een verdrietige horizon

want

hij blijft toch

altijd

een beetje 

apart

van de rest

dat wat men

normaal gesproken

gewoon 

is gaan vinden