Laten we vuurtje stoken

Vorige week zat ik, puffend in de zomerhitte, in mijn stoel op het achterpad, toen mijn oog een buizerd zag, hoog boven ons, vrij en verheven glijdend op een warme luchtstroom. Zonder kennelijke inspanning. Hoewel hij traag en zonder vleugelslag geen snelheid leek te hebben, en mijn fototoestel naast mij lag, kon ik slechts vier keer knippen, toen was hij verdwenen achter de dakgoot. Voor ik opgestaan was en de hoek omkeek, waar hij gebleven zou kunnen zijn, was hij al te ver voor het bereik van mijn camera.

Kijk, dat verlang ik ook wel eens. Hoog verheven boven alle aards gewriemel en geneuzel, glijdend vanaf grote hoogte, de aarde van en afstandje bestuderen in al haar onderlinge verbanden, structuren ontdekken, en ondertussen toch ook oog houden op de kleinste details, omdat daar kostelijk voedsel verstopt kan zitten wachten op ontdekking. Te vaak weten te weinig mensen van een heel klein beetje alles en te veel mensen van te veel dingen maar een beetje.

Ander voorbeeld. Ik kan onder de indruk raken van een indringend schilderij of een uniek, meeslepend stuk muziek. Dat kan somber of verlangend zijn, maar ook vrolijk of uitbundig. Omdat ik zelf muziek maak, omdat ik in vroeger dagen zelf betekend en geschilderd heb, weet ik hoe moeilijk is om iets na te tekenen of schilderen, of bestaande muziek na te spelen, zelfs al heb je de muziekakkoorden en noten voor je staan. Laat staan om zelf iets origineels te maken en ook nog eens zelf uit te drukken met gevoel en passie. Als totaalconcept, maar ook tot in alle details uitgewerkt. Van idee, naar concept, naar uitwerking, naar perfecte uitvoering of uitdrukking, dat is een lange, moeilijke, hobbelige, vaak doodlopende weg, waar buitenstaanders geen weet van hebben. Maar perfectie is nog geen garantie voor succes. En succes is niet gelijk aan geraakt worden, door zo'n stuk muziek, door een schilderij. Die herkenning, dat in je hart voelen, dat is het doel van het maken van muziek of welke uiting dan ook in woord of beeld.

Er zitten dromen verborgen in de hoofden en harten van sommige mensen, misschien wel in iedereen, een diep verlangen tot onsterfelijk zijn, om iets te maken, na te laten, tot stand te brengen wat ook werkelijk stand houdt. Een persoonlijke voetafdruk. Een onuitwisbare indruk. Onvergetelijke herinneringen. Een indrukwekkend levensboek.
Maar tegelijk zijn we tobbers. Schieten we in alle opzichten tekort. Zijn er heel wat ideeën, die nooit naar buiten komen, of stranden in de prullenbak, of afgekeurd worden door zelfbeperking of andermans maatstaven. Er smoort veel in de kiem. Er is daarom veel leed, onrust, ongemakkelijkheid of depressie bij mensen die een scheppende geest hebben. Angst voor mislukken. Beducht zijn voor reacties.

Er is een verlangend uitzien, op de kade van de haven, aan het strand van de zee, op iets moois wat ooit zal komen aanvaren, of nog verder weg, een vreemd land van mooie beloften. Er is een reikhalzend verlangen naar een uitbarsting van weelde, opperste kunst, verre reizen, ontroerende wereldmuziek, een oase van intense rust. Er is een onophoudelijk graven naar verborgen schatten, diep in de aarde van voorbije geschiedenis, wachtende toekomstdromen, ontluikende talenten, groeiende wonderen.

Maar ondertussen blijven we zitten. Consumeren we tastbaarheden. Kijken naar glinsterende glamour, laten ons beetnemen door kitsch, vergapen ons aan andermans rijkdom. Hangend in de stoel. Ons leven versloffend, omdat de tijd onherroeplijk doorschrijdt. Het doorsnee leven lijkt meer en meer oppervlakkig te worden. Basaal. Gericht op geld, genot, gedoe, een tijdelijke kick, daadwerkelijk en tastbaar bezit.

Wat is dat toch, de mens met uitzicht, met talenten, met mogelijkheden, met ultravette dromen, met ongekende capaciteiten, die zijn leven lang wacht ... op iets, op iemand, op actie die niet komt, op actie die niet in gang wordt gezet? Wat is dat toch, die drang die niet naar buiten komt?

Waarom zijn we zo vormvast, zo traditioneel gericht op structuur en overzichtelijkheid? Wat is het heil van vaste kaders? Waarom denken we dat binnen de paadjes lopen veiliger is? Zien we niet hoe druk en gevaarlijk het op die snelweg van platgetreden paden geworden is? Is het dan echt eng om vrij te zijn en ongedwongen?

Waarom zijn er geen grenzen aan de fantasie?

Waar blijven de verhalen? Waar zijn de schoolmeesters die geschiedenissen kunnen navertellen alsof je er middenin zit? Waar is de verbeelding? Waar zijn de vergezichten? Wie prikkelt de fantasie? Zijn er eigenlijk grenzen aan fantasie en dromenland? Is er een rem op nieuwheid? Is het land van nooitontdekt niet onbeperkt?

Het gebeurt. Het bestaat. Het is er. Het is te ervaren. Zeker weten. Bewijs is er genoeg, om je heen, diep in je. Alles wat leeft heeft de potentie om te vliegen. Het moet ondekt, ontsluierd, ontward en opgedolven worden, want soms begraven we het te veel met logica, wetmatigheden, kennis, ervaring, of mislukkingen uit het verleden. Of bouwen er muren van vragen, twijfels en pietluttigheden omheen.

Er kan een vuurtje gaan branden. Er wacht een kooltje liefde om te worden gekoesterd en aangeblazen. Er moet zaad gestrooid worden, veel zaad. De tuin van beloften kan uitbundig gaan bloeien. Er moet een lach geboren worden. Er is een bron die wacht op opening, dan zal het gaan borrelen, vloeien, stromen. Fantasie kan geprikkeld worden, de fontein, de ultieme bron zal licht spetteren als vloeibaar goud. Woorden zullen stromen, beelden worden geboren, vergelijkingen zullen mogelijkheden oprekken.

Zijn er dan geen beperkingen? Kan iedereen hetzelfde bereiken? Moeten we allemaal hetzelfde willen? Kunnen we als God worden? Kunnen we naar de hemel reiken? Moet er niet gewoon brood op de plank komen? Kunnen we van kunst en cultuur wel leven?

Interessante vragen, maar ook wegduikvragen ... ontkenningsvragen.

Willen we echt? Diep in ons hart? Herkennen we het verlangen? Luisteren we naar de fluisterende stem van ons hart? Dan kan het. Dan moet het. Het is de hoogste tijd.

We zijn geen buizerds, we zijn niet allemaal kunstenaar of musicus, schrijver of dichter, miljonair of wat dan ook. Dat betekent juist dat we verschillend zijn. En inderdaad, er moet brood op de plank komen, de eerste aandacht is voor je man of vrouw, voor je gezin met kinderen. Maar dan nog ...

Laten we meer stil worden en luisteren naar de stem, het verlangen van ons hart. Laten we luisteren naar de liederen van hoop, die het verlangen zullen aanwakkeren. Laten we lezen van de verhalen. De dromen herkennen bij anderen. Laten we zoeken naar aansluiting. Laten we elkaars vlammetje aanwakkeren. Laten we de zaadjes koesteren. Laten we geraakt worden door gevoel.

Laten we alle ergernissen loslaten, laten we uitgroeien boven materie, laten we verder kijken dan de dagelijkse beslommeriengen. Meer op de rem staan. Stil staan. Verwonderd. Ontvankelijk uisteren. Om ons heen kijken. Omhoog kijken. Adem halen. Diepzee duiken. Vibraties opvangen. Luisteren naar de vogels, vlinders observeren. Zingen met de mussen. Kijken naar het licht. Vloeibaar water voelen stromen. Ons verwonderen over kleine vlammetjes.

Laat dankbaarheid over het leven ons hart vullen. Laten we ervaren. Ook, maar niet alleen met onze zintuigen. Laten we God zien, overal om ons heen. In de dingen, in de natuur, in de mensen. Laten we in elkaars ogen kijken en verdrinken in diepe liefde. Laat ons hart gevuld zijn met mededogen en bewogenheid.

Laten we tranen koesteren. Laten we aanraakbaar zijn.

Het leven kent beperkingen. Er is gebrokenheid. De dood heerst, aan alles komt een eind. Pijn en verdriet zullen nooit ver weg zijn. We schieten te kort. Altijd. Het is goed dat te erkennen en te onderkennen. Laten we er maar vaak genoeg bij stilstaan. Niet weglopen voor moeilijkheden. Onder ogen zien.

Maar laat het ons niet belemmeren. Laat het ons niet aan de grond genageld doen staan. Laat het ons niet apathisch maken. Laten we meer bidden, meer afhankelijk worden van Hem die de Geest gaf, meer luisteren naar Hem, die zei dat voor wie in Hem blijft, alles mogelijk is, zodat we veel vrucht kunnen dragen. Laten we op water leren lopen. Laten we geloven in het onmogelijke.

Het leven is niet vrijblijvend. Het is niet consumeren en achterroverleunen, ach en wee roepen. Het is de weg zoeken en die lopen. Ondertussen kijken naar de bomen die koelte bieden, het water dat leven geeft, de bloemen die langs de kant bloeien. Laten we voorbijgangers groeten, laten we luisteren naar hun verhalen en geraakt worden. Laten we engelen ontmoeten. Laten we fluisteren. Laten we zingen. Laten we woorden zoeken die onszelf raken, elkaar raken. Laten we proberen uit te drukken wat niet uit te drukken is.

Laten we liederen opdiepen uit ons hart. Laten we luisteren naar ons eigen verhaal, het koesteren, het woorden proberen te geven, het vorm aanbieden, zodat het anderen kan helpen, aan zal spreken.

Laten we meer dromen, dichten, schrijven, schilderen. Laten we vliegen als een arend. Laten we zwemmen als een vis. Laten we lachen. Laten we huilen.

Laten we vuurtje stoken.