Er is een eeuwigheid ontstoken

De massa zwijgt. 

Het laatste woord is uitgesproken, galmt nog wat na. 

En na de laatste zucht, hangt er een ijzige stilte in de lucht.
De deur valt dicht, het lijkt voorbij. 

Gedaan. 

Maar nee, er valt iets op, er scheurt iets los.

Iemand buigt zijn vloeken om tot bewondering.
Verbijstering daalt neer. 

Wat hebben we gedaan?

Het duister dat het licht verdreef, is weggedaan. 

Er broeit iets. 

De schepping houdt de adem in. 

Wees stil en wacht.
Verwacht de lente van het licht, dat is beloofd, kierend door alle verse gaten van de dood. 

Kniel. 

Buig je hoofd.
Zwijg voor het kosmische duel, dat immense consequenties heeft. 

Wacht als de wachters op de morgen.
Wees op je hoede voor een ongezien voorbereid wonder. 

Het komt. 

Het draalt. 

Het wacht op het teken.
Het groeit in de nacht, het duister van een graf, verborgen en alleen. 

Kom, laten we bidden. 

Het vuur opstoken. 

De harten verheffen.
Koester de woorden die Hij sprak. 

Ze gloeien nu, in een ander licht gezet. 

Ze broeden hoop, ze voeden liefde. 

Ze wijzen verder weg dan ooit.

Laat gaan. 

Laat varen. 

Laat alles los wat je niet mee kunt dragen. 

Geef je gewonnen. 

Geef je over. 

Ontvang met lege handen.
Je hart gevuld. 

Met hoop, met leven. 

Liefde ongekend. 

Een dragende kracht. 

Er is een eeuwigheid ontstoken, die nooit zal worden uitgeblust.