Gezondheid

Als je, zoals ik, vrij plotseling geconfronteerd wordt met een lichamelijke stoornis of ziekte, dan gebeuren er een paar dingen in je leven. Logisch, je weet dat natuurlijk al langer. Maar of het over anderen gaat in je omgeving, of echt over jou zelf, dat maakt toch echt wel verschil!

Allereerst, zoals in mijn geval, gaat je werk ineens niet meer zoals je wilt. Als je niet kunt zitten, fietsen, lopen en autorijden door de pijn van, in mijn geval, hernia, wordt het onmogelijk om je werk te blijven doen. En dat is lastig. Voor je werkomgeving, maar ook voor jezelf. Het was je grootste dagvulling. Even wennen, zeg maar.

Je komt thuis te zitten. Goed, denk je, kan ik eindelijk de boel eens gaan opruimen of de zaken gaan regelen die al heel lang lagen te wachten op actie. Denk je …. Ja. Want als je pijn hebt, heb je helemaal geen zin in andere zaken. Even, ja, maar als je niet lang kunt zitten bijvoorbeeld: weg plannetje!

En je wordt afhankelijk van anderen. Van je vrouw, voor de noodzakelijke verzorging. Van de dokter, voor de diagnose. Van de fysiotherapeut, voor de (zeer noodzakelijke) behandeling. En zo nog wel een paar zaken. Geen probleem op zich, maar ook dat is weer even wennen. Je overgeven.

Mensen gaan je aanspreken. Als je je gezicht even op je werk laat zien. Als ze je zien lopen. Aandacht ontvangen. Tot op zekere hoogte ook wel eens prettig, komt ook niet elke dag voor … En ja, dan natuurlijk ook elke keer hetzelfde verhaal vertellen. En nee, eigenlijk niet kunnen staan ….

Er zei iemand tegen me: ‘Gezondheid is het allerbelangrijkste!’ Hoewel ik dat toen moest beamen en tegelijk begon te pruttelen, heb ik over die opmerking wel na zitten denken. Is dat zo? Het belangrijkste? In zekere zin wel. Om te functioneren. Maar is je ‘functie’ het belangrijkste wat er is of is dat je eigen ik, persoon, geest, ziel (inclusief lichaam). Niet wat je doet, maar wie je bent telt. En dan nog. Hoe reageer je (geestelijk) op dat lichamelijke defect, hoe ga je er mee om, wat doet het met jou, hoeveel invloed heeft het op je?

Als je een ziekenhuis binnenloopt, leer je heel snel relativeren. Er zijn altijd mensen die er erger aan toe zijn, meer pijn lijden. Als je naar de televisie kijkt, zie je grotere rampen voorbijkomen. En ach, wat is pijn? Een signaal wat je zenuwen aan je hersenen doorgeven (of andersom?), een gevoel, meer niet. Nou ja, dat is misschien weer iets te veel gerelativeerd … Maar goed, zolang je pijn op kunt vangen door perioden van niet – pijn, of door het aannemen van een andere houding, of door te rusten, of desnoods door medicijnen, dan is het nog wel draaglijk. Als je weet dat het weer overgaat, straks, binnenkort. Maar anders ….

Toch is er nog iets wat je van zo’n periode kunt leren. Namelijk hoe mooi het allemaal werkt als het wel functioneert. Prachtig hè, de functionaliteit van het menselijk lichaam, van de grove structuur die stevigheid geeft en tegelijk soepel bewegen kan (zoals het skelet) tot de kleinste details (zenuwen, spieren, aderen etc.). Dat een mens daar zijn hele leven mee kan doen! Hoe het allemaal werkt! En dan kom je uit bij hoe het allemaal bedacht is. Bij de Schepper van dat lichaam, die het heeft ontworpen, met oog voor detail. Ongelooflijk!

Wie durft er dan nog te zeggen dat alles ‘zomaar’ is ontstaan? Ik geloof er niets van. Of, om het met de titel van een prachtig boek te zeggen: ‘Ik heb te weinig geloof om een atheïst te zijn’!