Pelgrim & Illusion

Als je regelmatig foto's maakt, bijna altijd een fototoestel bij je hebt als je wandelt, fietst of gewoon naar je werk gaat, leer je bewuster kijken naar je omgeving. Op zoek naar unieke momenten, dieren in het veld, vogels in de lucht, een speciale lichtval. Of gewoon naar je eigen kinderen. Nou ja, gewoon. Ze worden er ook wel eens gek van ...

Het heeft ook nadelen. Je legt de werkelijkheid vast in beelden. Heel veel beelden. En dat moet ook allemaal een keer uitgezocht worden. En tsja, daar ontbreekt de tijd wel eens aan.

Maar goed, bewust kijken. Vroeger had ik het regelmatig als ik langere stukken fietste, vooral in een bekende omgeving, dan realiseerde ik me ineens weer dat ik ergens was, kwam tot ontwaken. Ik bedoel, ik was gewoon een stuk kwijt. Onbewust, in gedachten verzonken. Kan trouwens ook zomaar bij een preek gebeuren ...

Op een dag kom ik op de fiets bij de pont aanrijden en zie in één keer een beeld voor me verschijnen, wat zich op mijn netvlies brandt. Twee schepen passeren elkaar op de rivier de Lek. De één geladen stroomopwaarts, de ander leeg en afvarig, richting Rotterdam. Maar die namen! De eerste heet Pelgrim, de andere Illusion. What's in a name?! Ik was verbluft door dat beeld. Had geen tijd om het te fotograferen. Maar het bleef nog een aardig poosje in mijn gedachten doorsudderen.

De pelgrim, op weg naar de bron, tegendraads, dat wil zeggen tegen de stroom op, met inspanning. Voor zijn gevoel gaat het heel lang duren. Maar wel op weg met een doel. Geladen, vol van ... ja van wat?

Degene die zijn eigen illusie najaagt, lekker vlot met de stroom mee, go with the flow, op weg naar de grote zee, verdwijnend in het grote niets. Lachend achterom kijkend naar de ander. Man doe niet zo moeilijk. Geloof je nog in illusies, dat is toch allang achterhaald?

Of doe ik nou teveel aan inlegkunde?