Sneeuwuil

Eén van de meest bijzondere 'fotoreportages' die ik als amateurfotograaf heb meegemaakt was vorig jaar omstreeks deze tijd, zo'n beetje begin maart. Als ik naar mijn werk fiets en ik vertrek een beetje op tijd, dan neem ik niet de kortste, want de gevaarlijkste, route, maar de touristische. Dat wil zeggen, niet over de dijk van Nieuw-Lekkerland naar Kinderdijk en aan de andere kant van het water over de dijk van Krimpen, waar de auto's je in vliegende vaart en soms op een paar centimeter na passeren, maar langs de molens van Kinderdijk en door de polder van Krimpen aan de Lek.

Zeer rustig rond die tijd, altijd een fototoestel in mijn tas om een mooie zonsopgang te vangen, en bovendien goed om wakker te worden. Zo ook deze dag.

Ik was er voorbij voor ik er erg in had. Hè, zie ik daar iets wits tussen het groen? Omkijken, remmen, stop! Met ingehouden adem sta ik er een minuut naar te kijken. Voel de spanning. Ik kijk naar hem, hij naar mij. Stap af, doe mijn fietstas open, mijn rugzak, haal voorzichtig mijn reservetoestelletje (3x zoom) tevoorschijn. Hij blijft gewoon zitten.

Ik begin voorzichtig met foto's nemen, maar sta te ver weg, zeker tien meter, om het beest goed op de foto te kunnen krijgen. Voorzichtig dichterbij. Stapje voor stapje, ondertussen alsmaar foto's makend. Tot mijn verbazing blijft hij nog steeds zitten ...!
Op den duur ben ik tot op drie, vier meter genaderd. Prachtig in beeld. Helemaal wit. De zon in zijn ogen, helemaal geelgekleurd. Nog één dan. Het enige wat beweegt is zijn kop, die me volgt bij alles wat ik doe. Maar af en toe kijkt hij even opzij. Om zich ervan te verzekeren of ik wel het enige gevaar ben.

Dan vliegt hij weg. Ik druk voor het laatst af, trek de camera mee.

Als ik op mijn werk ben, snel de foto's bekijken, bijna allemaal gelukt op die laatste na, die is bewogen. Maar daar zie je wel op hoe groot zijn vleugels zijn. Wat een spanwijdte!

Later die dag blijkt dat het een sneeuwuil is. De hoort helemaal niet in ons land voor te komen. Waarschijnlijk een uit een dierentuin ontsnapt exemplaar. Fervent jager. Gevaarlijk dus ook wel een beetje, realiseer ik me achteraf. Die dagen wordt hij nog vaker gesignaleerd, verschijnt op vogelsites. Maar toch niet zo dichtbij als die van mij. Een beetje trots toch wel.

Een paar dagen daarna zie ik hem weer. Maar nu veel verder weg. Jammer. Maar toch een uniek moment meegemaakt.