Wonder (1)

Zomaar een paar gedachten bij het woord 'wonder'. Ter overdenking. Omdat ik er al langere tijd mee rondloop en het graag wil delen. Omdat het te maken heeft met hoe wij in het leven staan. Het gewone, dagelijkse leven. Maar zeker ook het geestelijk leven. Ons leven als christen op aarde, in die dagelijkse wereld. Als twee werelden elkaar raken dus eigenlijk. Dus eigenlijk altijd? Of niet?

Toen God deze wereld maakte, bouwde Hij een heel universum om ons heen. Vanuit het niets creëerde Hij iets. Vanuit de eeuwigheid schiep Hij de tijd. Wat dus een beperking was, gezien vanuit de eeuwigheid. Niet voor Hem, maar voor ons. Wie het vatte kan, vatte het.

God wilde de mens maken. En Hij maakte hem. Maar ook een plaats om in te wonen. Een vaste grond om op te wonen en te bouwen. Om op te lopen. Om op te buffelen. Down-to-earth, no-nonsense. Hij maakte een lichaam, met een geest. Lichaam uit stof, geest uit adem. Hij maakte een hemel om naar te kijken. Is al iets minder tastbaar, ver weg, even leuk om naar te kijken, zo 's nachts een keer, maar wel weer snel voor je kijken, let op waar je loopt ...

Ons lichaam, onze tastbaarheid en onze aanraakbaarheid zitten als gegoten. Het is ons systeem waar we ons wel bij voelen. Het is maakbaar, het is te plannen, het is te behappen. Het is van ons en om ons heen. Onze zintuigen maken overuren. We worden voortdurend geprikkeld.

Dat systeem, dat kun je overal in terugvinden. God heeft ons lichaam wonderlijk gemaakt. Het bestaat compleet uit tientallen honderden systemen op zich, allemaal met een aparte functie, om ons lichaam draaiend te houden. Ademhaling, via de longen zuurstof in je bloed. Bloedsomloop voor de zuurstof en de afvoer van andere stoffen. Waterzuiveringsinstallatie. Vochthuishoudingsregulering. Zenuwbanen voor de gevoeligheid. Skelet voor de vastigheid. Tanden om te bijten, kiezen om te kauwen. Een tong en stembanden om te kunnen praten. Ogen om te kunnen zien, signalen sturend naar de hersenen. Hersenen, een immens systeem zonder weerga. Oren met een aparte constructie aan de binnenzijde om te kunnen horen. Traanbuizen, nagelgroei, celdeling, eetfabriek voor de broodnodige calorieën verwerking, die weer wordt benodigd door allerlei organen. Maagzuur, darmstelsel, gewrichten, pezen, spieren. Een twee-systemen-pomp met levenslange garantie. Afijn, genoeg om in een encyclopedie te stoppen.

Mooi om te bestuderen en je over te verwonderen. Het gaat als het ware allemaal vanzelf. Al die van elkaar ook weer afhankelijke en elkaar beïnvloedende wetmatigheden. God maakte niet iets dat staat, zoals wij een gebouw kunnen bouwen, of statisch is, zoals een schilder een schilderij maakt, een stap terug doet en zegt: het is af. Hang aan de muur, kijk er naar, maar het zal nooit meer veranderen. Nee, wij zijn levende, bewegende, altijd in de weer zijnde wezens, zelfs als we stil in bed liggen, gebeurt er nog van alles in ons lichaam en in onze hersenen. En het systeem houdt ons in stand ...

Wat er op het niveau van het menselijk lichaam gebeurt, gebeurt in feite ook op celniveau. De wetenschap is al heel ver in het ontrafelen van alle geheimen van het leven, en hoe meer er ontdekt wordt, hoe interessanter het ook wordt, al is voor leken jammer genoeg dan steeds moeilijker te volgen.

En ook het ecosysteem waar wij in wonen met bomen en rivieren, regen, wind en water, de hele dierenwereld, wolkenluchten, de dampkring, de zon, de temperatuur, etc., etc., om de aarde leefbaar te houden tot aan de grote uitgestrektheid van het universum met alle op elkaar inwerkende krachten van licht, zwarte gaten, aantrekkingskracht toe, het zijn eigenlijk allemaal voorbeelden van hoe God iets maakte, op een zodanige manier dat alles zichzelf in stand bleef houden.

Er werden wetmatigheden, systemen, constructies, bestaanszekerheden ingebouwd in de schepping. Meegeleverd vanaf het begin.

Voor ons. Laat het even zakken. Voor jou en mij. Proef het. Denk er even over na.

We leven er meestentijds aan voorbij, ook al denken we dat wij het centrum van het universum zijn, we staan er nauwelijks bij stil. Het landt niet. Meestal niet.

Maar, we zijn ook steeds knapper geworden. De wetenschap wil alles weten. Alles verbeteren. Alles doen. Dus zijn knappe koppen als idioten aan het leren, observeren, meten, registreren, verzamelen en analyseren geslagen. Want we willen alles weten en kunnen narekenen. Desnoods herhalen. Hoe meer kennis, hoe meer ... ja, wat eigenlijk? Macht? Waar is de grens? Wat is het doel?

Het zou goed zijn als wij ons eens meer gingen verwonderen over het wonder van het 'gewone', alledaagse leven. Omdat het helemaal niet zo gewoon is. Niet zo vanzelfsprekend. Niet zo logisch. Niet zo-alsof-er-nooit-een-eind-aan-zou-kunnen-komen.

Maar het wonderlijke is dat zoiets meestal pas gebeurt, als er een kink in de kabel komt, als er een probleem optreedt in een systeem, als ons lichaam niet meer zo functioneert als het zou moeten doen. Als er iets kapot gaat. Als er iemand dood gaat. Dan realiseren we ons pas hoe breekbaar en kwetsbaar het leven feitelijk is. Hoe niet-vanzelfsprekend.

Bovenstaande woorden zijn eigenlijk een aanloop. Maar om dit bericht niet te lang te maken, en omdat het tijd is om te gaan slapen, publiceer ik het maar even als deel 1 van een serie. Omdat het wonder van het wonder te groot is om jezelf er met een Jantje-van-Leiden af te maken.