Een vraag die blijft hangen ...

Soms heb je van die momenten dat je ongewild en onbedoeld getuige bent van iets uit het privéleven van andere mensen. Of je zit in de trein of de bus en kunt live meeluisteren met privégesprekken die mensen voeren. Kan zeer diepgaand zijn ... Sommige mensen schamen zich nergens voor.

Vanavond was ik na een middagje ergernis vanwege zeer traag internet en problemen bij Blogger, waardoor ik geen teksten kon maken of plaatsen, en een beetje triest weer, beetje regen en veel wind, een rondje gaan lopen. De wind was gaan liggen en de zon scheen warme kleuren op de weg en de weilanden. Lekker lopen.

Ik was nog geen drie minuten onderweg op het lokale fietspad, de Tiendweg, toen ik een jongeman op de fiets tegenkwam, telefoon aan zijn oor. Een puber wellicht nog, waarschijnlijk op weg naar een kroeg van een naburig dorp, aan zijn outfit te zien. Ik gooi er maar even een paar vooroordelen tegenaan ...

Wat ik opving, op het moment dat hij langs me fietste, waren zijn woorden: 'Ik weet niet wat het is, maar ik zou wel eens willen weten, waarom zoveel mensen sterven voor mijn voeten.'

Bam.

Die kwam binnen, die vraag bleef hangen, daar heb ik het hele uur over lopen nadenken. We hebben daar allemaal vroeger of later een keer mee te maken. En toch schuiven we het allemaal voor ons uit. Christen of niet-christen. Gelovig of niet-gelovig. We leven maar voort alsof het nooit ophoudt.


En nu, zo'n jongen, die zo'n vraag stelt, aan één van zijn vrienden waarschijnlijk. En ik die daar, noem het toevallig, net op dat moment langs loop en dat aanhoort. De enige woorden die ik horen kan van het hele gesprek dat hij voert. Als ik een minuut later was langs gekomen, had ik het gemist. En nu zit ik dat hier allemaal te typen in mijn nieuwe, vanmiddag gekochte bureaustoel, aan mijn bureau, op een rustige zaterdagavond, alle kinderen naar bed. Nu gooi ik het er hier uit, naar iedereen die het lezen wil.

Die vraag blijft hangen ...

Wat doe ik er mee? Wat doe jij er mee? Denken wij er wel eens aan?

Ik ga geen antwoord geven op de vraag die deze jongen stelde, ik heb ook niet de pretentie daar antwoord op te kunnen geven. Zeker geen allesomvattend antwoord. Maar dat we er wel eens meer over na mogen denken, dat staat vast. Dat we meer stil moeten staan bij de kwetsbaarheid en de gebrokenheid van het leven. De tijdelijkheid. De eindigheid.

Dat was de les die deze slungel, deze al-dan-niet-kroegganger, mij vanavond meegaf.

De vraag die blijft hangen ...!

Memento mori