Lucht en leegte?

In Prediker staan de beroemde woorden, steeds herhaald, als een somber muzikaal refrein:

IJdelheid der ijdelheden, het is al ijdelheid

Deze woorden komen uit de Statenvertaling. In de Nieuwe Bijbelvertaling is dit vertaald met 'Lucht en leegte'. Zelfde strekking, andere woorden. In de herziene Statenvertaling heet het: 'Een en al vluchtigheid'. En de Groot Nieuws Bijbel zegt het zelfs nog sterker:

IJl en vluchtig, zonder zin, nutteloos is alles, zegt hij. Volkomen zinloos is het leven.

Dat zijn heftige woorden. Vooral om daar een preek mee te beginnen. Of een boek. Gelukkig is het niet de hele, de enige boodschap in de Bijbel. Ook in datzelfde boek Prediker staat dat we mogen genieten van het leven. Als we dat maar wel doen met het oog gericht op God.

Waarom ik deze woorden hier aanhaal, is vanwege het feit dat ik af en toe, om me heen kijkend, vooral als ik omhoog kijk, getroffen wordt door de prachtige wolkenlucht. Het spel van wind en lucht en leegte ...

Een strakblauwe lucht, prachtig verlopend naar de horizon toe. Duizend pasteltinten grijs aan elke wolk die voorbijtrekt. Geen vorm hetzelfde. Altijd in beweging. En wat is de hemel anders dan de dampkring die het leven op aarde mogelijk maakt, een beperkt aantal kilometers boven onze hoofden. Daarna is alles zwart. En wat zijn de wolken anders dan waterdamp, op weg van de bergen naar de zee, of andersom. Rondjes draaiend, hoge- en lagedrukgebieden, zeestromen volgend, stormen opwekkend. Maar zij zorgen er wel samen voor dat ons ecosysteem in stand blijft.

Wat nou lucht, wat nou leegte?!

We lopen, fietsen, rijden er onderdoor, meestentijds volkomen onbewust van wat er allemaal gebeurt. We mopperen op de regen, lachen tegen de zon, dus het beïnvloedt ontegenzeggelijk ons humeur. Het voedsel wat verbouwd wordt is afhankelijk van het weer, en het weer is afhankelijk van de wolkenloop, de seizoenen die langs trekken.

Laten we eens wat meer stilstaan. Omhoog kijken, aanschouwen, observeren wat daar allemaal gebeurt, langstrekt, vormen aanneemt.

En als de nacht verschuift naar de morgen, of als de avond valt en de nacht komt aansnellen, dan komen door de breking van het licht in de dampkring allerlei bonte kleuren tot leven, geven de omgeving een wondere gloed van pastelzachte warmte.

God is aan het schilderen.

Kijk, en als God zoveel liefde in deze kunstwerken stopt, dit spel van de wolken, dat we elke dag veronachtzamen, hoeveel te meer is Zijn hart vervuld met Liefde en Bewogenheid voor de mensen op deze wereld. Het leven is een damp, jazeker, het is kwetsbaar, het breekt je onder je handen af, vol van zorgen en problemen, pijn en moeite. Maar niet alleen dat. Er is meer, veel meer dan dat. Niet alleen de zegeningen in dit leven, de vreugde en de blijdschap, de kunsten en de liefde, de relaties en de schoonheid.

Maar ook het uitzicht op de grote Toekomst. Als alles voorbijgegaan is, als alles nieuw wordt. Beter. Volmaakt. Als alle tranen verdwijnen als sneeuw voor de Zon. Als alle zwartheid wordt overwonnen door het Licht.

Als lucht en leegte zullen worden gevuld met volkomen Volheid. Genade zal worden uitgestort. De rivier van levend Water zal stromen.

En tot die tijd moeten we maar genieten van de mooie momenten, de kleine dingen, de bloemen langs de weg. De wolken in de lucht. Het zonlicht.

Als spiegel van wat komt.