Ochtendsfeer ...

There's a promise

there is a promise

in the darkness

in the fog

the sun will come

for sure

and when you see

a spider's web

you can be certain

the spider will be

somewhere around

so

relax

wait

have confidence

the silence

will be broken

the Light will come

the Maker

of the worldwide web

will show up

some day

it's a promise

Bidden (2)

Blijf bidden en blijf daarbij waakzaam en dankbaar. (Kol. 4 : 2)

Ging het in de eerste uiteenzetting over bidden met name over de verbinding tussen de twee werelden, het eindigde ook met de opmerking dat bidden een Adres heeft. Uiteraard bidt je tot God zelf. Deze keer wil ik alle nadruk leggen op het feit dat bidden ook een uitdrukking, een verbinding, een uitwisseling, een onderhouding van een relatie is.

Bidden is niet een schietgebedje doen, of een formuliergebed afraffelen, zonder dat de woorden tot je zelf doordringen. Bidden is geen verlanglijstje indienen bij God, die alles kan. Bidden is niet iets opnoemen, iets herhalen, iets voorlezen, iets zeggen, omdat het nu eenmaal de vorm is waarin wij iets aan God kenbaar zouden moeten maken. Tenslotte weet God alles al. Nog voor we het uitgesproken hebben.

Nee, het is het onderhouden van een relatie.

God, de Allerhoogste, Allermachtigste Koning, Schepper van hemel en aarde, wil een levende relatie, een betrekking, een vriendschap met ons. Hij wil dat wij Zijn kinderen worden. Hij wil liefde geven, uitdelen, schenken. Hij wil ons leren en opvoeden. Hij wil ons leiden en voorgaan. Hij wil ons vullen en gebruiken. Hij wil ons koesteren en geborgenheid schenken. Hij wil ons dragen dwars door moeilijke perioden heen.

Maar dan moeten we ons wel laten leiden en koesteren en gebruiken. Door dicht bij Hem te blijven. Telkens weer bij Hem terug te keren. Juist ook als wij tekortschieten. Zelfs als we van Hem zijn afgedwaald, weer terugkeren op onze schreden. Vergeving vragen. Opnieuw beginnen.

Dan mogen we aan Zijn voeten zitten. Stil en vertrouwend op Zijn kennis en kunde, wijsheid en alwetendheid. Wetend dat Hij alles weet, iedereen kent, alles in de gaten heeft. Alles, ja werkelijk alles, in Zijn hand houdt.

Dan mogen we vertrouwen op wie Hij is. Hem aanvaarden en accepteren. Hem liefhebben, omdat Hij ons lief heeft. Onszelf aan Hem overgeven, onder alle mogelijke omstandigheden.

Want ja, als je iemand liefhebt, dan wil je altijd bij Hem zijn. Ook al zie je Hem niet, je wilt tot Hem je gedachten en gevoelens uitspreken, je hart uitstorten, je verlangens delen, Hem wijsheid vragen, Hem deelgenoot maken van alles wat je bezighoudt en waar je mee zit.

Song of praise

"Holy, holy, holy

is the Lord God Almighty, 

who was, and is, and is to come." (Rev. 4 : 9)

Thank You, o Lord

for who you are

the great I am

I surrender

I give in 

I look up to you for mercy

“You are worthy, our Lord and God,

   to receive glory and honor and power,

for you created all things,

   and by your will they were created

   and have their being.” (Rev. 4 : 11) 

everyday I wonder 

seeing what you made 

and I marvel 

at the beauty 

at the greatness and the details 

the completeness of the system 

that keeps us all alive 

the earth 

the wheather 

and the seasons 

all the powers 

the light of the sun 

the moon and the stars 

no limits 

to your creative well of life

“Worthy is the Lamb, who was slain,

   to receive power and wealth and wisdom and strength

   and honor and glory and praise!”

   “To him who sits on the throne and to the Lamb

   be praise and honor and glory and power,

for ever and ever!” (Rev. 5 : 12,13)

my God 

my Lord 

my Saviour 

I am humbled

silent 

overwhelmed 

for you coming down 

losing all 

offering up 

your life 

for love 

for me

De herfst begonnen ...?

Prachtig weer, stralende zon, weinig wind, drie uur gelopen, erg druk onderweg, ruim vierhonderd foto's gemaakt. Ziehier het resultaat. Wat is de schepping mooi ...! Geniet nog even mee.

Bidden (1)

Bidden is iets moois, een geschenk uit de hemel, een open lijntje naar de hemel. Contact met God zelf. Het ademen van de ziel. Een dialoog. Luisteren in jezelf. Rust zoeken. Woorden geven aan je gedachten, gevoelens en verlangens. Je blik omhoog richten. Heel even aandacht hebben voor en zoeken naar de andere Realiteit.

Bidden kan ook worstelen zijn. Geen woorden vinden. Vastzitten in de sleur van bekende frasen. Of je hebt er gewoon even geen zin in. Nog zoveel te doen ...

Of als het moeilijk wordt, zorgen en problemen, ziekte of dood je pad kruisen. Dan komt het er op aan. Geloof je dan nog wat je altijd zegt te geloven? Doe je dan ook net zo makkelijk, wat anders zo vaak een gewoonte was? Of juist niet? Blijft het even stil?

Meerdere keren heb ik op dit blog aandacht gevraagd voor het gebed. O.a. in enkele gedichten, gisteren nog bijvoorbeeld, een serie over stille tijd, en zelfs over Een God die bidt ...

Maar ik werd weer even getriggerd door een opmerking van iemand die zelf in Zen de zin van het leven ziet, die reageerde op mijn verhaal over stilte, en letterlijk schreef:

'Wat een mooie traditie hebben jullie christenen toch; de mogelijkheid van het persoonlijke en intieme contact / gesprek met de bron van het leven. Erg inspirerend.'

Ja, denk ik dan, dat is mooi dat je dat zegt. Toegeeft. Er wellicht ook naar verlangt. Maar ook naar mezelf toe, en breder nog, ons als christenen: ja, het is echt mooi. En goed. En van levensbelang. Als het goed is, maakt het deel uit van je leven. Dit biddend leven. Dit rechtstreeks contact met de Bron van het leven. Dat intieme en persoonlijke.

Maar is het ook goed? Functioneert het ook zo? Zomaar een vraag. Een brutale vraag wellicht. Maar ik stel hem ook aan mezelf.

Gebed

o

als ik tijd

zou hebben

om stil te staan

verbaasd te zijn

over het leven

heel even

telkens weer

bewust te zijn

van Wie het leven gaf

een woord

van dank te fluisteren

en amen zeggen

en dan weer stil

heel stil te zijn

vol van verwachting

en als

mijn aandacht

meer gericht zou zijn

op alle mooie dingen

waar ik zo maar

langs kan lopen

als ik ze echt zou zien

ervaren

beleven

en ondergaan

och

en mijn liefde

uit mocht gaan

concreet

en tastbaar

maar ook diep

vanuit mijn hart

naar mensen

heel dichtbij

de cirkel om mij heen

bekenden

maar ook ver daarbuiten

tot in het onbereikbare

iedereen

die ik ontmoeten zou

vandaag

mijn hart gericht

op ongesproken woorden

barricades

worstelingen

eenzaamheid

mijn ogen

de blik konden vangen

van de vragen

uit een worstelend hart

Zeg ...

zeg

zou jij

geen vogel willen wezen

zo vrij

zo vluchtig

vliegend op vleugels

van geluk

zingend

tot eer van je Schepper

en zeg

zou jij

geen vlinder willen zijn

dartel en luchtig

fladderend

van bloem tot bloem

snoepend

vruchtbaar kunnen zijn

hé zeg

zou jij

ook geen zonnebloem

willen worden

gericht naar het licht

altijd buiten

boordevol zaad

voor volgende generaties

ja

wil je dat

echt waar

maar

als je dat wilt

echt wilt

dan moet je

eerst een eitje willen wezen

donker en vochtig en breekbaar

of een rups

die door een cocon

wordt ingekapseld

slapen

vegeteren

wachten

of een zaadje

dat de grond ingaat

en sterft

een jasje uittrekt

de winter in

als was je

dood

wachtend

op nieuw leven

de lente

wil je dat echt

durf je

dat risico te nemen

van niet weten

wat er komen zal

heb je vertrouwen

en geloof

om

uit te zien

te wachten

je over te geven

aan liefde

die je niet ziet

kijk

dat is genade

wachten

op het wonder

dat God

je leven geeft

wanneer Hij wil

dan kun je

fladderen

en vliegen

zingen

vruchtdragen

tot in eeuwigheid

durf jij

die metamorfose aan

dwars door de dood

het leven tegemoet

de duisternis in

om licht te kunnen zien

door het onbekende

het wonder tegemoet

Hij
is het wachten
waard

Variaties op een wolk

Vandaag mijn ogen eens naar de hemel opgeslagen en me verwonderd over de wolkenpracht. Diverse foto's gemaakt achter op het pad of vanuit het raam. Spel van licht en grijs overdag. Naar warme kleuren zojuist net voor de donkere wolk overtrok, die weer nieuwe regen bracht.

De elementen

Zijn kind speelt in haar kamer met poppen, de deur naar de zijne staat open en af en toe kijkt hij even naar haar. Zijn vrouw is niet zichtbaar in de keuken bezig, maar hij hoort haar wel. Ze zingt een lied van weemoed en liefde.

Buiten waait de herfstwind rondom het huis, en de regen klettert op de ramen. De open haard is aan en de flakkerende vlammen verspreiden licht en warmte in de gezellig ingerichte kamer.

Hij zit op de bank met een dik boek, een notitieblok met pen naast hem. En leest over de elementen in de natuur, waaruit alles is opgebouwd. Een tot eenvoud teruggebrachte basis van al het zijn in het leven, waar de schrijver van het boek heel veel ingewikkelde woorden voor nodig heeft, om uit te leggen waarom het allemaal zo fundamenteel is.

Hij neemt af en toe een slok van zijn koffie, denkt even na, overweegt, schrijft wat op.

Bijzonder, dat de basis voor de gedachten in dit boek al duizenden jaren geleden gelegd is, in verschillende beschavingen zie je het terugkomen, zo bedenkt hij zich. Aarde, water, lucht en vuur. En nog steeds wordt het in de wetenschap als uitgangspunt genomen, als fundament gebruikt. Om weer op verder te bouwen, voort te borduren. Te extrapoleren.

Maar elk element is via de moderne wetenschap verder uitgediept en uitentreuren onderzocht. Steeds verfijnder, specifieker. Doorgedrongen tot in de diepste details, niet meer met het blote oog waarneembaar. Atomen, neutronen, protonen, elektronen, moleculen en nu recent nog weer de nanodeeltjes.

Wit

Wit is een kleur. Of niet, juist geen kleur, neutraal?

Wonderlijk hoe alles in de schepping is gevarieerd in kleur. Eén bonte verzameling van kleuren en variaties. Dieren en bomen en planten. De hemel. De kosmos. De aarde, die ook wel de blauwe planeet wordt genoemd. Soms lijkt alles grauw, zoals vandaag, maar ineens kan de zon alles in warme, bonte kleurenpracht doen uitbreken. Vlammend rood, dieppaars, heldergroen. En alle variaties daartussen. Schaduwen werken erin door. En onze ogen registreren, feilloos. Zonder dat we ons dat overigens altijd bewust zijn.

Soms valt het op. Op een foto bijvoorbeeld. Ben je er doorheen gewandeld, door dat stukje natuur, maar heb je niet geregistreerd hoe het er allemaal uitzag, als geheel. Tot je het terugziet en dan pas realiseert hoe kleurrijk het er uitziet. Bijzonder zijn de kleurschakeringen die in de loop van de tijd optreden, zoals de herfstkleuren. Of de kameleon die zomaar van kleur kan verschieten.

Maar wit.

Wit is een bijzonder geval. Wat moet je met wit? Geen kleur?

O Lord, You're beautiful

Oh Lord, you're beautiful,
Your face is all I seek,
For when your eyes are on this child,
Your grace abounds to me.

Oh Lord, you're beautiful,
Your face is all I seek,
For when your eyes are on this child,
Your grace abounds to me.

I want to take your word and shine it all around.
But first help me just to live it Lord.
And when I'm doing well, help me to never seek a crown.
For my reward is giving glory to you.

Oh Lord, please light the fire,
That once burned bright and clear.
Replace the lamp of my first love,
That burns with Holy fear.

I want to take your word and shine it all around.
But first help me just to live it Lord.
And when I'm doing well, help me to never seek a crown.
For my reward is giving glory to you.

Oh Lord, you're beautiful,
Your face is all I seek,
For when your eyes are on this child,
Your grace abounds to me.
Oh Lord, you're beautiful,
Your face is all I seek,
For when your eyes are on this child,
Your grace abounds to me.

Grijze luchten

Soms ga je met een bepaald doel op pad om foto's te maken. In dit geval was ik gefascineerd door de donkere wolken die overtrokken, en de spiegeling die dat veroorzaakte in het water. Mooi contrastrijk gezicht is dat altijd. Maar wat je ziet met je ogen is niet altijd wat je op de foto kunt 'pakken'. Het is ongrijpbaar. Dat heeft met belichting te maken, met het licht wat zelfs de camera een beetje in de war kan brengen. Maar ook met het moment. Je kunt proberen een beetje te spelen, door wat te veranderen aan diafragma of sluitertijd, maar dan wordt het vaak weer te donker. Je kunt eerst de belichtingsmeter laten meten op de wolkenlucht, de ontspanknop ingedrukt houden en dan de camera weer richten op de horizon en afdrukken, maar vaak is het dan ook weer niet net wat je wilt, zeker als je de foto's later thuis op de computer weer terugziet. Onnatuurlijk donker, niet levensecht.

Vanmiddag dus even op de fiets eropuit gegaan. Hier en daar wat geschoten, in mijn geval zijn dat dan meteen een paar honderd foto's, maar ik was niet tevreden over het resultaat.

Toch lukte het later. Omdat het ging regenen. Buitje op je kop, lastig om foto's te maken, even schuilen dus. Maar toen het korte buitje weer over was gaf het toch een ander beeld. Mooie, dreigende, donkergrijze achtergrond. Meteen maar even een paar panorama foto's uitgeprobeerd.

Maar het was wel heel stil onderweg. Sta je daar in je regenpak te fotograferen. Soms lijk ik wel een beetje gek ... So what?! Ik kan genieten van zo'n wolkenlucht, van de herfstkleuren die je al op ziet komen, van een stel ooievaars en reigers, van een witte reiger zelfs, een nog net niet uitgebloeide bloem, en van de foto's later op de computer. Wie doet me wat?

Voor nog meer foto's, zie Picasa webalbums.

Zegenen

My Presence will go with you, and I will give you rest. (Ex. 33 : 14)

Wij Nederlanders zijn een land van zeurpieten en zijkerds. Op alles en iedereen hebben we kritiek. Nooit is iets goed, het kan altijd beter, het moet altijd anders. Vol van kritiek, vol van sarcasme.

Zo staan we bekend in het buitenland. De betweters. Het kleine landje met de grote mond en het wijzende vingertje.

Eigenwijs.

En tegenwoordig lijkt het nog een graadje erger te worden. Het laatste restje fatsoen, het dunne laagje vernis van de beschaving lijkt verdwenen te zijn. Als je tenminste de reacties op sommige krantenberichten naleest. Of een foutje maakt in het verkeer. Of 's lands politieke debatten in deftige vergaderzalen gadeslaat. Of na het weekend hoort van weer dodelijke slachtoffers van zinloos geweld, grove overvallen, schietende politieagenten.

Natuurlijk, het zijn incidenten, uitschieters, en dan nog niet bij alle mensen, maar bij sommigen, enkelingen, groepen, criminelen, in dronkenschap. Maar het geeft wel een beeld van nu. Ook een beeld van een verschuiving in fatsoen, etiquette, beschaving, korte lontjes, alles-moet-kunnen, waar-bemoei-jij-je-mee-mentaliteit.

Make my life a prayer to You

Keith Green, de jong gestorven muzikant, schreef dit prachtige, ontroerende lied. Hier een live uitvoering uit 1978. De woorden 'no compromise' zijn later gebruikt voor het boek over zijn leven, samengesteld door zijn vrouw Melody. Samen schreven ze nog veel meer mooie liederen met soms radicale, indringende teksten, waarvan er enkelen ook nu nog door ons worden gezongen. Meer informatie over zijn werk en leven is te vinden op de site Last Days Ministries en te lezen in het boek 'No compromise', een echte aanrader ...!

You make my life a prayer to You
I wanna do what You want me to
No empty words and no white lies 
No token prayers no compromise


I wanna shine the light You gave
Through Your Son You sent to save us
From ourselves and our despair 
It comforts me to know You're really there


Well I wanna thank You now 

for being patient with me
Oh it's so hard to see,
when my eyes are on me
I guess I'll have the trust
and just believe what You say 
Oh You're coming again, 
You're coming to take me away


I wanna die and let You give 

Your life to me, so I might live
And share the hope You gave to me,
the love that set me free

I wanna tell the world out there,
You're not some fable or fairy tale
That I've made up inside my head,
You're God the Son You've risen from the dead


Oh I wanna thank You now 
for being patient with me

Oh it's so hard to see,
when my eyes are on me
I guess I'll have the trust
and just believe what You say
Oh You're coming again, coming to take me away


I wanna die and let You give 

Your life to me, so I might live
And share the hope You gave to me
I wanna share the love that set me free

Stel je voor ...

Mooi citaat vanmorgen op Christian Quote of the Day van Frederick William Faber (1814-1863).

There is one thought out of which a moderately cheerful man can always make some satisfactory sunshine, if not a sufficiency of it. It is the thought of the bright populous heaven. There is joy there at least, if there is joy nowhere else. There is true service of God there, however poor and interested the love of Him may be on earth. Multitudes are abounding in the golden light there, even if they that rejoice on earth be few. At this hour it is all going on, so near us that we cannot be hopelessly unhappy with so much happiness so near.

Denken wij daar wel eens aan met al onze aardse, om niet te zeggen laag-bij-de-grondse bezigheden? Dat er een andere werkelijkheid is, een andere manier van zijn? Waar engelen en andere wezens zijn, waar blijdschap is, waar God aanbeden wordt op een verheffende, eer-gevende, blijde manier. Dat de schoonheid en de glorie van God overal overweldigend aanwezig is en er geen schaduwen zijn, geen stille plekjes. Dat er gestorvenen zijn, die schijnen en twinkelen als sterren.

We weten weinig van de hemel af, die andere werkelijkheid buiten onze werkelijkheid, die realiteit echter dan de realiteit, die andere dimensie. De Bijbel is uiterst summier in het geven van details.

Maar dat het er mooi zal zijn en heftig en emotioneel en vol van genade, liefde en glorie, ja, dat staat vast.

En dat we God daar ontmoeten, ja dat is het mooiste om naar uit te kijken. In Zijn volle glorie, in al Zijn heerlijkheid en majesteit. Hem kennen zoals Hij is. Van aangezicht tot aangezicht.

Zijn volle aandacht op ons. Op mij ... om stil van te worden. Om bij neer te vallen en Hem te aanbidden.

o God

ik zie U niet

maar

U 

bent wel dichtbij

en ziet mij
kent mij beter
dan ik zelf

wees met mij

bij alles

wat ik doe en denk

en schrijf

en zeg

leer mij zien

op U alleen

spreken tot U

stil zijn voor U

te danken

voor Wie u bent

en wat u doet

ook hier

bij ons

in ons

in mij

houdt U mij vast

en laat mij

nooit meer los

richt mijn aandacht

en verlangen

op U

en op Uw Woord

in stille aanbidding

dankbare verwondering

en zet mijn treden
vast

in het hier en nu

opdat ik weten mag

ervaren mag

wat ik moet doen

wie ik moet zijn

maar ook

meer en meer

ga dromen

en verlangen

en weten mag

van U en mij

van dan en nu

van daar en hier

van ik en samen

de toekomst

die begonnen is in U

zal door het verleden

dat door Uw Zoon

is overbrugd

eindigen

in een eeuwig heden

nooit meer stoppen

altijd zijn

in volheid

U en ik

en alle anderen

heel Uw schepping

alles

en in allen

tot dan

ja tot dan

kan ik niet

zonder U
blijf bij mij
Heer
en laat mij
nooit
meer gaan

Rituelen en symbolen

(geïnspireerd door een blogtitel bij Paul Abspoel's Vrijspraak)

In een land waar tegenwoordig alles bespreekbaar moet zijn, waar iedereen mag schieten op alles, waar alle dingen uit het verleden zomaar ineens discutabel zijn geworden, waar we bijna amechtig met zijn alleen in een keurslijf worden gedwongen van 'alles moet kunnen en iedereen is gelijk', en je aan de andere kant, meestal een dag in de week, heel strak in een keurslijf wordt gehouden van 'alles moet blijven als het was en laten we vooral niets veranderen' en allerlei zeer bekende en vertrouwde uitdrukkingen over je worden uitgestort, daar kan het wel eens wringen en botsen en spannend worden.

Laat ik het maar ronduit zeggen. Ik voel me in beide werelden niet altijd thuis.

Zo, dat is er uit. Eerlijk is eerlijk.

Ik weiger me te laten persen in een dwangbuis van de 'intolerante toleranten' van deze maatschappij, die het tot het hoogste ideaal hebben gemaakt om een heksenjacht te openen en tot het einde te volbrengen, op weigerambtenaren, zondagssluitingen, op-grond-van-het-enkele-feit-oordelende-schooldirecties of wat voor kolderieke eenzijdigheden dan ook. Natuurlijk, ik weet dat niet iedereen in God gelooft en naar de kerk gaat. Maar daarmee hoef je toch niet meteen alles weg te gooien wat daaraan herinnert en iedereen gelijk te maken aan elkaar?

Eenheid in verscheidenheid, dat lijkt me een christelijke leus, die ook voor een seculiere maatschappij kan gelden. Ieder heeft zijn eigen mening, zijn eigen vrijheid om iets te vinden en daar ook vorm aan te geven. Maar we moeten absoluut niet willen dat iedereen hetzelfde zou moeten willen.

De laatste decennia zijn al heel wat heilige huisjes gesloopt, overblijfselen van het 'ouderwetse van toen' gesneuveld, zonder reden dan dat we modern willen zijn. Daarnaast staat de wet op de godslastering elke keer ter discussie, evenals de vrijheid van onderwijs. De koningin, het onverdoofd slachten van dieren, noem maar op. Alsof we in ons land in een vakantietijd komkommernieuws aan het verzinnen zijn en niets belangrijkers te doen hebben.

Alsof er geen historie, geen cultuur is, waar we deel van uitmaken, die we met ons meedragen, waar we op voortborduren. Het fundament van onze gezamenlijke geschiedenis, waar we op verder bouwen.

Alsof kaalheid en rechtheid de nieuwe norm zou moeten zijn. Vlakheid en kleurloosheid. Neutraliteit en grijsheid. Want daarmee ligt onverschilligheid op de loer. De eenheidsworst van het communisme heeft nooit gewerkt, hebben we dat niet geleerd van China en Rusland?

Alle rituelen en symbolen schijnen weg te moeten. We lezen het in de krant, zien het op televisie.

En toch, als er iets gebeurt, een ongeluk, een catastrofe, een gek die een aantal magazijnen leegschiet op jonge mensen, of zoals vandaag bij de herdenking van 9/11, dan grijpen mensen toch telkens weer terug op die rituelen en symbolen. Er wordt gesproken met elkaar, gehuild, maar ook een kerk bezocht, kaarsjes opgestoken, overbekende woorden worden van stal gehaald en uitgesproken. Liederen gezongen. Gedichten gelezen. Psalmen geproclameerd.

Ze bieden houvast. Ze richten je aandacht. Ze bieden als het ware troost door hun symboliek. Door de traditie van eeuwen her. Ingesleten woorden komen weer tot leven. Symbolen, blijken te verwijzen naar notities, naar ideeën, naar gedachten die meer te zeggen hebben dan we dachten.

Spinnen, versie 2

Omdat het zo mooi is. De combinatie van regendruppels, flitslicht en spinnen. Prachtige details.

Zodat het wonder van de schepping, het doel en nut van elk dier, nog beter tot zijn recht komt. Zo mooi en gedetailleerd uitgedacht, ontworpen, gevormd, geschilderd.

En wij staan erbij, kijken ernaar, drukken af.

Spiegelen het dier, het beest, aan ons eigen bestaan ...

Stel ...

Stel.

Je wordt geboren. Als baby, schreeuwend het leven in. Je wordt gevoed, vertroeteld. Je slaapt een gat in de dag en houdt iedereen in je omgeving 's nachts wakker. Je lacht eens wat. Doet een boertje. Poept je luier vol. Op je rug en op je zij. Snurken, slapen, dromen. Vegeteren. Ondergaan. Je ontvangt liefde, warmte, kleren, voeding. In willekeurige volgorde.

Stel

Je bent jong. Je springt en dartelt. Speelt en kleurt. Leest in spannende boeken, doet wilde spelletjes, zwemt, fietst en rolschaatst. Je eet als een dijker. Je vecht als een tijger. Je lacht, je scheldt, je wordt ziek, je huilt. En tussendoor wordt je opgevoed, aangestuurd, gecorrigeerd, volgepropt. En je groeit maar door. En uitgeput val je aan het eind van elke dag in slaap. Nuttige oplading van de accu en ondertussen zorgeloze dromen.

Stel.

Je bent puber. Hoe meer je leert, des te onzekerder wordt je voor je gevoel. Gevoelens brengen je in verwarring, meisjes in verlegenheid. Af en toe weet je je met jezelf geen raad. Je schreeuwt je onzekerheid weg. Doet stoer. Of boos. Of trekt je terug. Stil. Of juist knetterhard de muziek aan. Nieuwe hobby's. Andere vrienden. Je groeit en verandert. Je zoekt wie je bent. Twijfelt aan alles.

Stel.

Het komt allemaal goed. Alle hobbels genomen. Tussen alle rotsen door gelaveerd. Verliefd, verloofd, getrouwd. Los van je familie, maar ook een familie erbij. Een huis om in te wonen. Geleerd of niet geleerd. Aan het werk. Een hobby. Een auto. Vrienden die blijven. Een sport. Een vereniging. Werken, overwerken, promoveren, ambities die groeien. Geld, macht, aanzien, bezigheden en bezittingen. Hijg. Puf. Leven. Ten volle. Uitgeput in slaap, elke dag, en met frisse moed weer opstaan. In de kracht van je leven.

Stel.

Je krijgt kinderen. Je verwondert je over het wonder. Snapt ineens iets van de cyclus van het leven. Geniet. Gelooft. Vecht. Voedt op. Corrigeert. Laat los. Je wordt weer opgevoed, gecorrigeerd. Vecht af en toe. Lacht, zucht, praat, discussieert, laat gaan, verbijt, wacht, ergert, praat opnieuw. Laat gaan. Zucht. En uitgeput val je in slaap. Of lig je juist te draaien. Onrustig. Hanewaken.

Stel.

Angstig, lastig, nuttig of gewoon mooi?

Nu de zomer bijna ten einde is, kan het zomaar gebeuren dat je 's morgens op de fiets stapt en meteen een aantal spinnenwebben inrijdt. Lastig ... Ze zijn er weer. Het barst er van. Flinke jongens. Er zijn kinderen en zelfs grotere mensen die er bang voor zijn.

Toch doen ze goed werk, die jongens. Nuttig werk. Ongedierte opruimen.

Toch werken ze zich een slag in de rondte, die jongens. Kunstig, zo'n web fabriceren, in je eentje. Prachtig, zo'n symmetrisch systeem, geweven met hetgeen je eigen lichaam verlaat. Kleverig, zonder dat je er zelf aan vastplakt.

En o zo mooi om te zien ...

Vanavond stond ik de lucht te fotograferen en klikte en passant even wat spinnen. Ziehier het resultaat. Kijk, huiver, bewonder, bedank de Schepper.

Wat zeg je? Bang? Och kom ...!

De lucht is zwanger

Mooie lucht gefotografeerd vanavond. Maar je proeft, je ziet, je voelt: de lucht is zwanger ... Straks komt er een bui aan. Hoge luchtvochtigheid. Zwermen vogels hoog in de lucht, duizenden en duizenden. Zwaluwen onrustig. De bom staat op barsten.

En wat nu ...

en wat nu

als er geen woorden zijn

geen gedachten

geen ideeën

en wat nu

als ik te moe ben

om te slapen

mijn ogen zwaar

mijn lichaam uitgeput

mijn ogen open

en alles donker 

om me heen

geen gevoel

voor mijn gevoel

en wat nu

als er alleen 

maar

stilte

is

en verder

niets

wat dan

ja

wat dan

zou het kunnen

dat u

er 

dan toch 

bent

hier

nu

mij ziet

mij voelt

mijn vragen hoort

mijn stilte proeft

mij draagt

mij gadeslaat

zou het kunnen

dat ik

dan toch

meer leef

dan ik voel

meer ben

dan ik weet

meer bidt

dan met woorden

met gevoelens

met mijzelf

zou het kunnen

dat wij

toch

dan

juist

op zo'n moment

als ik het niet meer weet

meer 

een

zijn

dan anders

ooit anders

nooit meer

dan

juist

als ik het

niet meer weet

niet meer voel

geloven

zonder te grijpen

vertrouwen

zonder houvast

liefde

zonder woorden

alleen maar zijn

en ademen

in de geest

van u in mij

en mij in u

alleen

maar 

een

Sparkling sunlight

Omdat het altijd weer mooi blijft. Omdat het niet alleen een teken van hoop is, maar ook hoop geeft. Omdat hij warmte geeft. Omdat het alles in een ander licht zet. Omdat er zoveel mensen klagen over een verregende zomer. Omdat het kunst is. Omdat je er wel oog voor moet hebben. Omdat ik in anderhalve maand met een nieuw fototoestel al ruim vijfduizend foto's heb gemaakt. En omdat er heel veel tussen zitten die betrekking hebben op het spel tussen licht en donker, zon en schaduw, kleur en warmte.

Omdat het mij inspireert.

Daarom nog maar een paar foto's, vanmorgen genomen.

Dankzij de liefdevolle barmhartigheid van onze God zal het stralende licht uit de hemel over ons opgaan. (Lukas 1 : 78)