Bidden (1)

Bidden is iets moois, een geschenk uit de hemel, een open lijntje naar de hemel. Contact met God zelf. Het ademen van de ziel. Een dialoog. Luisteren in jezelf. Rust zoeken. Woorden geven aan je gedachten, gevoelens en verlangens. Je blik omhoog richten. Heel even aandacht hebben voor en zoeken naar de andere Realiteit.

Bidden kan ook worstelen zijn. Geen woorden vinden. Vastzitten in de sleur van bekende frasen. Of je hebt er gewoon even geen zin in. Nog zoveel te doen ...

Of als het moeilijk wordt, zorgen en problemen, ziekte of dood je pad kruisen. Dan komt het er op aan. Geloof je dan nog wat je altijd zegt te geloven? Doe je dan ook net zo makkelijk, wat anders zo vaak een gewoonte was? Of juist niet? Blijft het even stil?

Meerdere keren heb ik op dit blog aandacht gevraagd voor het gebed. O.a. in enkele gedichten, gisteren nog bijvoorbeeld, een serie over stille tijd, en zelfs over Een God die bidt ...

Maar ik werd weer even getriggerd door een opmerking van iemand die zelf in Zen de zin van het leven ziet, die reageerde op mijn verhaal over stilte, en letterlijk schreef:

'Wat een mooie traditie hebben jullie christenen toch; de mogelijkheid van het persoonlijke en intieme contact / gesprek met de bron van het leven. Erg inspirerend.'

Ja, denk ik dan, dat is mooi dat je dat zegt. Toegeeft. Er wellicht ook naar verlangt. Maar ook naar mezelf toe, en breder nog, ons als christenen: ja, het is echt mooi. En goed. En van levensbelang. Als het goed is, maakt het deel uit van je leven. Dit biddend leven. Dit rechtstreeks contact met de Bron van het leven. Dat intieme en persoonlijke.

Maar is het ook goed? Functioneert het ook zo? Zomaar een vraag. Een brutale vraag wellicht. Maar ik stel hem ook aan mezelf.

Laten we eerlijk zijn, ik denk dat we tekortschieten in bidden. Ik ga hier niet over iedereen persoonlijk een oordeel uitspreken, iedereen moet de schoen zelf aantrekken, maar ik durf het vermoeden uit te spreken dat we over het algemeen te weinig met God communiceren, tegen Hem praten, naar Hem luisteren. Gewoon stil zijn. Het van Hem verwachten. Op Hem wachten.

We zijn niet gewend aan niets doen. Willen alles zelf opbouwen, weten, kennen, kunnen, onderzoeken. Het gaat tegen onze natuur in om alles los te laten en over te geven.

Vanmorgen heb ik een drietal stellingen getwitterd, die dit probleem en de oplossing voor mij helder maken.

Diepste probleem van de mens: alles zelf willen en doen en willen kennen en weten. Reiken naar omhoog, graven in de diepte. #torenvanbabel

Mooiste boodschap van de Bijbel: verliezen is ontvangen, kracht door zwakte, geven doet leven. #Godisdichtbij

Moeilijkst van alles: geloven wat je niet ziet, vertalen van je geloof, leven in het nu en handelen vanuit liefde #verbindingenleggen 

Eerste fase in het leven van een mens is ontdekken dat er zoveel tastbaars is. Wat je ziet en hoort en voelt en ruikt en eet en aan kunt raken. Een wereld om te ontdekken. Om overeind te blijven moet je je aanpassen. En al doende leert men. Een langdurig en leerzaam proces, van vallen en opstaan, ontdekken en ontwikkelen.

En dus leer je eten, praten, lopen, lezen, leren, leven ....

Maar, ergens, op een bepaald moment of langzaam aan, dan ga je ontdekken, inzien, dat er meer is dan dat. Andere zaken, hogere doelen, een ander leven, je geest en je ziel en je hart, dromen, liefde, verlangen, God.

En dus leer je lezen, ontdekken, liefhebben, bidden, geloven en vertrouwen ....

Je leert ook stilzitten en wachten. Je leest over je leven verliezen en loslaten. Je hoort over overgave. Er worden moeilijke uitspraken gedaan, die je niet zo makkelijk over kunt nemen, als je eerlijk bent. Over kracht door zwakte. Over weggeven en voeten wassen, over dienen en liefhebben, de ander hoger achten dan jezelf.

Het moeilijke deel is om die twee werelden, dimensies, met elkaar te verbinden. Ook al geloof je, je ziet er niks van. De kunst is om midden in de modder van het leven te blijven staan, en er op te blijven vertrouwen dat God er is. Een goede kerkdienst, waar een groot gedeelte voor de proclamatie van het woord is ingeruimd, moet raakvlakken met het dagelijks leven hebben, anders landt het niet ...

Bidden is bij uitstek de verbindende schakel tussen die twee werelden, die ik dan maar voor het gemak de tastbare en de geestelijke wereld noem, maar waar vele andere benamingen voor zijn te geven. De dagelijkse werkelijkheid en de hemel. Er is meer tussen hemel en aarde. De werkelijkheid en de vierde dimensie. Etc. etc.

In feite is bidden zeggen dat je het zelf niet kunt. Dat je God vertrouwt. En ook vraagt om het voor jou en in jou te doen. Je kunt pas vruchtdragen als je dicht bij Hem blijft. Het is dus zaak te blijven bidden. Afhankelijk te zijn. Telkens weer naar Hem terug te keren. Niet om heel je leven te bidden, opgesloten in een klooster. Nee, maar om daarna, telkens weer de stap te nemen, je ogen open te doen en aan het werk te gaan. Bidden is niet alleen stilzitten, maar ook in beweging komen, bewogen zijn, aan de slag gaan, werken. In Hem, die je kracht geeft. Gericht op de ander, maar vervuld van Hem. Met zijn ogen en liefde rond te gaan, op jouw voeten en met jouw handen. Niet los van Hem, maar ook niet los van de mensen om je heen.

Zelf heb ik het meest geleerd door met anderen samen te bidden. Je leert en ervaart hoe het ook kan. En iedereen is verschillend. Iedereen mag er zijn. En als je samen bidt ga je ook anders met elkaar om, als je je ogen weer open doet ... En soms gebeuren er wonderlijke dingen. Dat kun je niet organiseren, niet regelen, dat kun je alleen maar aanschouwen en ontvangen.

Bidden is eenvoudig, concreet, vurig en direct tot God naderen. Alles onder Zijn aandacht brengen. Alles van Hem verwachten. De kleine en de grote dingen. En dan de stappen durven zetten. In geloof en in vertrouwen.

Psalm 143 - A Prayer for Help 

LORD, hear my prayer!

In your righteousness listen to my plea;

answer me in your faithfulness!
Don't put me, your servant, on trial;

no one is innocent in your sight.

My enemies have hunted me down

and completely defeated me.

They have put me in a dark prison,

and I am like those who died long ago.

So I am ready to give up;

I am in deep despair.

I remember the days gone by;

I think about all that you have done,

I bring to mind all your deeds.

I lift up my hands to you in prayer;

like dry ground my soul is thirsty for you.

Answer me now, LORD!

I have lost all hope.

Don't hide yourself from me,

or I will be among those who go down to the world of the dead.

Remind me each morning of your constant love,

for I put my trust in you.

My prayers go up to you;

show me the way I should go.

I go to you for protection, LORD;

rescue me from my enemies.

You are my God;

teach me to do your will.

Be good to me, and guide me on a safe path.

Rescue me, LORD, as you have promised;

in your goodness save me from my troubles!

Because of your love for me, kill my enemies

and destroy all my oppressors,

for I am your servant.

Er zijn veel voorbeelden te vinden van gebeden in de Bijbel. Bovenstaande psalm is er één van. We kunnen er van leren, een voorbeeld aan nemen, lezen hoe anderen tot God bidden, smeken, roepen, klagen, schreeuwen, stamelen.

Maar welke vorm het ook heeft, welke woorden er ook gebruikt worden, het is een uitdrukking van liefde en verlangen.

En het heeft altijd een duidelijk Adres. Geen twijfel mogelijk ...

The fear of Jahweh is the fountain of life. (Spreuken 14 : 27)

(wordt vervolgd)