Dreiging

Ken je dat? Naar je werk fietsen, de zon stralend aan de hemel, je hebt echt een zonnebril nodig. Maar hoe verder je komt, hoe donkerder het wordt. Een onweersbui op komst? Een flinke regenbui? Doortrappen dus.

Of niet ... er zijn van die gekken die dan juist afstappen en een foto maken. Vanmorgen was het uitermate dreigend. Ik voelde de eerste druppels al vallen. Maar het was zo mooi, aan de ene kant de felle zon, aan de andere kant de donkere wolkenlucht over een zeer brede horizon. Maar hoe vat je dat? Hoe kun je dat vangen? Toen dacht ik weer aan de Panoramaknop op mijn fototoestel. Samen met de groothoekfunctie kun je dan een breedbeeldfoto maken, waar je beide aspecten kunt vangen.

En warempel het lukte. Op een strategische plaats. Op een strategisch moment. Net voor de bui zou gaan losbarsten ...

En toch ben ik nog een half uur (bijna) droog aan het fietsen geweest. Ik was op mijn werk toen het begon te regenen. Maar eigenlijk viel het alles mee. Geen onweer. Geen stortbui. De zichtbare dreiging was groter dan de uiteindelijke ontlading.

Ken je dat gevoel? Vol zijn van wat je gehoord en gelezen of ervaren hebt, helemaal postief gestemd. En dan de krant opslaan, de televisie aanzetten, of een moeilijke boodschap aanhoren die iemand je toevertrouwt. Heftig, confronterend, alleen maar ellende, zo lijkt het wel. Hoe moet dat verder? Waar gaan we naar toe? Wat kunnen we nog meer verwachten?

Wat een dreiging ...

Soms valt het dan toch weer mee. Achteraf. Heb je je voor niets druk gemaakt, zorgen gemaakt. Je vertrouwen was even helemaal weg en je voelt je bij nader inzien een beetje beschaamd.

Maar, het kan natuurlijk ook andersom. Dat het onweer of de kletterende bui zomaar ineens, onaangekondigd, op je dak valt. Dat je nauwelijks de tijd krijgt om je regenpak aan te trekken, je paraplu op te steken of een willekeurige schuilplaats op te zoeken. Dat je wordt overvallen.

Ik probeer hier maar meteen een geestelijke les aan te koppelen. Als je de Bijbel goed leest, dan wordt het tegen het einde der tijden een puinhoop. Steeds gekker, steeds liefdelozer, steeds donkerder. Het is voorzegd. En als je goed om je heen kijkt, de krant leest, naar de radio luistert en de televisie kijkt, dan moet het opvallen, dat alles veel sneller gaat, veel onnavolgbaarder wordt. Dat mensen agressief worden om niks. Elkaar de maat nemen. In het ergste geval zelfs de hersens inslaan. Steeds meer afval. Alles gericht op materie, op hier en nu. Egoïsme. Ruzies, oorlogen, binnenbrandjes, buitenbrandjes.

Jezus roept ons op te waken. Alert te zijn. Te letten op de tekenen. Want het uur, het moment weet niemand. Hij komt onverwacht. Dat is zeker. En het gaat naar een climax toe. Ook dat is voorspeld.

Het gaat er om of we klaar staan. Of we bereid zijn. Voorbereid.

Of we verwachten. Vol van verwachting. Met kloppend hart ....

Dat relativeert veel. Onszelf. Handelingen. Bezigheden. Onze bezittingen, onze kijk op de wereld.

Laten we omhoog blijven kijken.

De bui groeit. Je moet goed kijken. Het moet opvallen.

Wees maar niet bang. Maar zorg wel voor een schuilplaats. Voor dekking. Wees verzekerd ...!

***

Vanavond naar huis was er een andere dreiging van regen. Maar nu scheen de zon precies tussen de donkere wolken door. In de verte zag ik, al fietsend de regenboog, teken van hoop. Helaas kreeg ik die niet op de foto ... Dat zou een mooi einde van een fotoserie geweest zijn. 

Maar, ook zonder foto, er is hoop ...!

Want tegenover de dreiging, of achter de wolken, of zelfs achter de bui, is altijd de Zon aanwezig. Hoe nat je ook wordt, of hoe lang je ook moet wachten, het wordt Anders ...