Soms ga je met een bepaald doel op pad om foto's te maken. In dit geval was ik gefascineerd door de donkere wolken die overtrokken, en de spiegeling die dat veroorzaakte in het water. Mooi contrastrijk gezicht is dat altijd. Maar wat je ziet met je ogen is niet altijd wat je op de foto kunt 'pakken'. Het is ongrijpbaar. Dat heeft met belichting te maken, met het licht wat zelfs de camera een beetje in de war kan brengen. Maar ook met het moment. Je kunt proberen een beetje te spelen, door wat te veranderen aan diafragma of sluitertijd, maar dan wordt het vaak weer te donker. Je kunt eerst de belichtingsmeter laten meten op de wolkenlucht, de ontspanknop ingedrukt houden en dan de camera weer richten op de horizon en afdrukken, maar vaak is het dan ook weer niet net wat je wilt, zeker als je de foto's later thuis op de computer weer terugziet. Onnatuurlijk donker, niet levensecht.
Vanmiddag dus even op de fiets eropuit gegaan. Hier en daar wat geschoten, in mijn geval zijn dat dan meteen een paar honderd foto's, maar ik was niet tevreden over het resultaat.
Toch lukte het later. Omdat het ging regenen. Buitje op je kop, lastig om foto's te maken, even schuilen dus. Maar toen het korte buitje weer over was gaf het toch een ander beeld. Mooie, dreigende, donkergrijze achtergrond. Meteen maar even een paar panorama foto's uitgeprobeerd.
Maar het was wel heel stil onderweg. Sta je daar in je regenpak te fotograferen. Soms lijk ik wel een beetje gek ... So what?! Ik kan genieten van zo'n wolkenlucht, van de herfstkleuren die je al op ziet komen, van een stel ooievaars en reigers, van een witte reiger zelfs, een nog net niet uitgebloeide bloem, en van de foto's later op de computer. Wie doet me wat?
Voor nog meer foto's, zie
Picasa webalbums.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten