Een God die bidt

Bidden is een vorm van relatie. Bidden is ademhalen. Het gaat niet alleen om de woorden, het gaat ook om onze houding, van steeds voor het aangezicht van God te wandelen. Coram Deo.

Bidden is ook moeilijk. Veel mensen worstelen ermee. Begrijpelijk, je bent met lijf en leden  geworteld in de aarde, alles wat je ziet en aan kan raken is concreet. Maar bidden is vaag, abstract, je spreekt tegen iemand die je niet kunt zien. Je krijgt niet direct antwoord terug. Het is geen telefoneren op afstand, waarbij je een dialoog kunt voeren. Het is roepen in de ruimte, je concentreren op de andere werkelijkheid. Het is ook zwijgen voor je Schepper, luisteren naar de stilte.

Opvallend en heel bijzonder vind ik het daarom dat Jezus zelf ook dat gebed nodig had. God die bidt tot God. Regelmatig lezen we in het evangelie dat Hij een eenzame plaats opzoekt om te bidden, alleen te zijn met Zijn Vader. Hij had dat kennelijk ook nodig. Een groot deel van de kruiswoorden van Jezus, in de laatste uren van Zijn leven waren gericht tot Zijn Vader. Daarvan is de meest smartelijke èn cruciale wel deze geweest: 'Mijn God, mijn God, waarom hebt Gij mij verlaten?'. Daar ligt de kern van alle lijden in de wereld samengebald, de zonde en de gebrokenheid die in het paradijs over ons zijn gekomen. Dat was meteen ook de reden waarom Hij naar deze aarde is gekomen, het plan voor de redding van ons mensen werd daar ten uitvoer gebracht.

Een bijzonder moment is ook dat de Drieëenheid, het struikelblok van veel mensen buiten het christendom, tot uitdrukking komt in het moment dat Jezus Zijn werk onder Zijn volk ging beginnen, onmiddellijk na Zijn doop door Johannes de Doper. In Marcus 1 kunnen we lezen hoe de Heilige Geest als een duif op Hem neerdaalt en de Vader spreekt: 'Jij bent mijn geliefde Zoon, in Jou vind Ik vreugde.' Ontroerend moment. Communicatie in optima forma.

Op meerdere plaatsen lezen we ook dat Jezus Zijn Vader aanroept, midden onder Zijn helende en genezende werkzaamheden. Zijn ogen opheffende naar de hemel. 'Vader, ik dank U dat U deze dingen aan de eenvoudingen hebt geopenbaard en voor de wijzen hebt verborgen.' Enzovoorts.

Het mooiste voorbeeld van hoe Jezus als God bidt tot Zijn Vader kunnen we lezen in Johannes 17, waar dat gebed letterlijk door de apostel Johannes is opgeschreven. Het is bekend geworden als het Hogepriesterlijk gebed, zo staat het ook als opschrift in sommige bijbelvertalingen genoemd. Wij mogen er getuige van zijn. En voor mij is dat het meest bijzondere hoofdstuk in de Bijbel. Dat gebed heeft heel duidelijk als centrale boodschap de eenheid die er is tussen de Vader en Zijn Zoon. Nog mooier is dat Hij er ook de eenheid tussen Zijn volgelingen en Hemzelf en God Zelf bij betrekt. Het is een hoge roeping, een duidelijke opdracht, maar ook een basis van vertrouwen, waar we op mogen rusten. Ik wil daar op een later moment nog wel dieper op ingaan.

Na Jezus dood blijft het daar niet bij.  Eén van Zijn namen is Voorbidder. Hij zit nu aan de rechterhand van Zijn Vader en bidt voor ons. De komst van de Heilige Geest wordt aangekondigd. In Romeinen 8:26 kunnen we lezen hoe deze Geest met onze geest meebidt.

Ongelooflijk toch?

Wij mogen stamelen, zuchten, aanwezig zijn, luisteren, vragen, worstelen, schreeuwen. Desnoods mogen we woorden gebruiken. Hij luistert altijd. Hij  bidt mee. Is aanwezig.

Waar zouden wij dan nog bang voor zijn?

Laten we stil zijn, biddend luisteren, met open handen. Haal adem, in en uit. Hij is er, hier en nu. Hij is, de Ik ben. Hij is bij mij. Bij mij? Ja, bij mij.

Wat zeg ik? Bij mij? Het is zelfs nog sterker. Hij is in mij. Hij heeft het Zelf gezegd. Ik in Hem en Hij in mij (Johannes 17:21). Christus is in mij (Kolossenzen 1:27; Galaten 2:20). Mijn lichaam is een tempel van de Heilige Geest .... (1 Korinthe 6:19)!

Wow!!

Christ beside me, Christ before me, Christ behind me, Christ within me, Christ beneath me, Christ above me. (Saint Patrick)