Een leven lang leren

In mijn profiel op deze blog heb ik een zinsnede staan: 'Wat kan ik van anderen leren? Wat kan ik anderen vertellen?' Ik denk namelijk dat we op deze wereld veel van elkaar kunnen leren. Door alle ontmoetingen en gesprekken met mensen en gebeurtenissen die we meemaken, worden we gevormd. Niet alleen als we jong zijn en op school zitten en kennis tot ons nemen. Maar ook als we ouder worden, kunnen we tot nieuwe inzichten komen, die ons leven verrijken.

Zo blijven we ons leven lang leerling. En kan het tegelijkertijd zo zijn dat we ook anderen 'coachen', sturen, advies geven. Dat is het mooie van een gemeenschap van mensen. Niemand is gelijk. Ieder heeft evenveel waarde. En door de ontmoeting met anderen gebeurt er iets, vindt er uitwisseling plaats.

Gisteravond heb ik bij de opening van een vergadering een gedeelte uit Markus 1 gelezen, waarin Jezus zijn discipelen, toen nog vissers van beroep, roept. 'Volg Mij' is het eerste wat Hij zegt, en direct erachteraan: 'en Ik zal je vissers van mensen maken'. En Zijn discipelen deden dat ook. Meteen. Ze lieten alles achter. Begonnen aan een nieuw avontuur.

Over dat volgen is aan apart boek te schrijven, dat is een zeer belangrijk aspect van het christen-zijn. Het gaat me nu even over dat andere aspect. Aan het eind van Zijn leven, beter gezegd vlak voor Zijn hemelvaart, lezen we (in Mattheüs 28) dat Jezus zegt: 'Ga dus op weg en maak alle volken tot Mijn leerlingen' of in een andere vertaling 'Ga dan heen en maak alle volken tot Mijn discipelen'.

Jezus sticht geen kerk, start geen evangelisatieproject, maakt geen PR plan, ontvouwt geen allesomvattende theologie. Nee, feitelijk zegt Hij: vertel het maar aan je buurman, je moeder, op je werk aan wie het maar horen wil. Als je bent aangeraakt door de liefde van God, dan wil je dat ook aan anderen bekend maken. Je hart loopt er van over. Je komt woorden tekort.

Daarom is het helemaal niet goed, als we ons opsluiten in onze eigen kerk, elkaar bezighouden met allerlei vergaderingen en clubs, telkens dezelfde boodschap horen, gevangen zitten in vaste vormen. Maar is het juist wel goed om andere mensen te ontmoeten, af en toe eens in een andere kerk te gaan luisteren hoe het er daar aan toe gaat. En zo kun je ook van anderen leren hoe zij bepaalde aspecten in de Bijbel hebben ontdekt, waar jij misschien nog nooit aan gedacht hebt.
Ik ben opgegroeid en gevormd in mijn eigen kerk, maar heb ook heel veel geleerd door het lezen van boeken. Door de omgang met mensen uit andere kerken ben ik zaken gaan relativeren, heb andere zaken als belangrijk leren zien. Ik leer op dit moment heel veel door het lezen van de blogs van andere mensen, die zich open en kwetsbaar opstellen, ook hun worstelingen kenbaar durven maken. Alleen sommige namen al. 'Met je rug naar de kerk', of 'Mijn zoektocht naar echtheid'.

Afgelopen zaterdag was ik bij een praiseavond, georganiseerd door enkele jongeren in ons dorp, waarbij niet alleen de muziek centraal stond, zelfs niet alleen de aanbidding van God, maar waar het centrale thema was: 'De Koning komt!' Over het koninkrijk van God, dat niet alleen over de hemel gaat, maar ook over de komst van het vrederijk, op aarde. Kijk, daar wordt in onze gemeente (bijna) niet over gepreekt. Dus daar kunnen dan je ogen weer voor opengaan.

Vandaag las ik op een aantal blogs iets, waar mijn oog op viel, waar ik dan even induik, en met enige verwondering moet constateren dat dat me raakt. Het ene ging over 'Een aangrijpend getuigenis' op de blog Christenleven van Wendy Born, waar  naar een video verwezen wordt van de EO, waarin Christa Rossier wordt geinterviewd wordt. Ontroerend om te zien hoe iemand haar leven in Gods handen kan leggen, terwijl ze weet dat ze zal sterven. En de woorden die blijven haken 'Kostbaar en kwetsbaar is het leven' ...

Het andere was een zinsnede op het blog 'Indrukwekkende Vrijheid', een verwijzing naar een bericht op de site 'Brambonius', die de discussie opwerpt of we wellicht iets kunnen leren van de Oosters Orthodoxe kerk. Ik wil graag een citaat hieruit doorgeven. Omdat ik zelf een aantal dagen geleden over deze dingen geschreven heb. En het nu via een ander weg weer bij me terugkomt. Over de aanwezigheid van God, de omarming van de paradox en het mysterie, in plaats van de (met name westerse) dualistische kijk op de werkelijkheid en de systematische theologie.

I do indeed think that the orthodox have a much more complete, biblical and coherent view on salvation than the good-friday-only penal substitution some of us protestants preach! And we can and should also learn a lot from their non-dualistic view of reality, their insistance of the presence of God, and their embrace of paradox and mystery instead of trying to push all of reality into systematic theology! (Brambonius)

Ik bedoel maar, zo wordt je telkens weer geraakt door wat mensen zeggen, door wat je wellicht leest, door een bijzondere ontmoeting die je hebt, door iets wat je kinderen zeggen. Door wat je in de Bijbel leest, dat ook. Soms heb je de woorden al tientallen keren gelezen, gehoord, maar raakt ineens die boodschap je, tot in je ziel.

Een mens is echt niet te oud om te leren ...!