Wonder van nieuw leven

U was het die mijn nieren vormde,

die mij weefde in de buik van mijn moeder.

Ik loof U voor het ontzaglijke wonder van mijn bestaan,

wonderbaarlijk is wat U gemaakt hebt.

Ik weet het, tot in het diepst van mijn ziel.

Toen ik in het verborgene gemaakt werd,

kunstig geweven in de schoot van de aarde,

was mijn wezen voor U geen geheim.

Uw ogen zagen mijn vormeloos begin,

alles werd in Uw boekrol opgetekend,

aan de dagen van mijn bestaan ontbrak er niet één.

(Psalm 139 : 13-16)

Een van de mooiste momenten in het leven vond ik wel aanwezig te mogen zijn bij de geboorte van mijn eigen kind. En dat heeft zich een aantal malen herhaald, maar het blijft altijd weer mooi. Indrukwekkend. 

Aan de ene kant de verwachtingen die in de periode van in-verwachting-zijn naar een climax toegaan, steeds groter groeien door bewegingen, lichamelijke ongemakken voor de vrouw, voorbereidingen voor het moment, discussies over een te geven naam etc. etc.. Aan de andere kant de ontlading na de uren voorafgaande aan de bevalling, van weeën, pijn, heen en weer lopen, dokter bellen, zuster binnenlaten, aanwijzingen geven en krijgen, hand vasthouden, washandjes natmaken, alle kasten doorzoeken naar iets waarvan je al lang zou moeten hebben weten waar het ligt. En wachten, heel lang wachten …

Het moment. Na het persen, het kopje, de schouders, de rest. Bloed, vruchtwater. Nadrukkelijke plons. Even, heel even stil. En dan de schreeuw …. De longen die zich ontvouwen, de lucht gaat naar binnen, wordt adem. Leven, nieuw leven. Zelfstandig leven. Klein wonder. Groot, heel groot wonder.

Ontroerend om te zien hoe de moeder haar kind in de armen neemt. Gedragen al die tijd, verwacht, gehoopt. En nu zien, vasthouden, koesteren. Liefde op het eerste gezicht.

Wonderlijke gang die de mens maakt. Van de samensmelting van een zaadje en een eicel, naar de groei in het warme, veilige, schommelende moederlichaam, gevoed door bloed en voedingsstoffen via een smal kabeltje en een grote, bloederige koek. Lekker zwemmend in het vruchtwater, relaxed en in slowmotion zwevend als een astronaut op de maan. Geluiden van verre, gebrom, geklots. En dan, steeds meer klem gaan zitten, niet zo makkelijk meer kunnen bewegen . Uiteindelijk door een wel heel smal kanaal benauwde minuten, uren doormaken. Je kop in elkaar, je armen strak langs je lijf. Men …!!! Worstelen, ongelooflijk.

Wonderlijke vorm van voortplanting die de Schepper van Nieuw Leven bedacht heeft om tot nakomelingen te komen. Als straf, dat wel. In smart zullen we onze kinderen baren. Maar toch, het blijft een ongelooflijk wonder, om te zien, te aanschouwen, te beleven, te ondergaan. Het is, zoals we dat dan zeggen, je eigen vlees en bloed, wat je daar ziet liggen, nieuw leven ademend, rustig en tevreden. En toch, het is meer dan dat. Een schepping van God, om verwonderd bij stil te staan, woorden te stamelen, op te drinken in je ziel, diep van binnen. Dankbaar en ontroerd.

Ik heb bij de geboorte van de laatste kinderen geprobeerd iets daarvan vast te leggen in een gedicht. Dat valt niet mee. Maar toch, iets uitdrukken van dat wonder, als een lied, een lofoffer, hoe gebroken ook, hoe stamelend, hoe onmogelijk ook, het is een poging je gevoelens onder woorden te brengen. En het is een gebed, een danklied voor de Heer van het leven. Hem zij geloofd en geprezen. tot in eeuwigheid.

Hij heeft dit leven, speciaal hem of haar, die daar ligt, met zijn of haar leven nog helemaal voor zich, gewild. Bewust gewild. Een plan. Een doel. Een bestemming.

Terwijl ik dit allemaal aan het schrijven ben, komen er allerlei associaties in mijn gedachten bovenborrelen. Over nieuw leven in de natuur, de lente. De graankorrel, die eerst af moet sterven om vrucht te kunnen dragen. Over de cyclus van een mensenleven, geboren worden, leven, sterven. Over de gang van de generaties. Over hoe mensen op elkaar kunnen lijken en toch verschillend zijn. Over het andere, nieuwe leven, wat Jezus belooft als je in Hem gelooft. Maar ik wil me bewust beperken. Proef eerst nog maar eens dat wonder, sta er bij stil, neem het in je op, herinner het als je er al eerder getuige van bent geweest. Aanvaard het. Aanbidt het. Het is en blijft een wonder.

Nine months of Waiting & Carrying
& a short time of Pain & Blood
changed into Motherly Care & Security

The Miracle of our Love
& the Breath of God
were formed
into Body & Soul

Eternity made in Heaven

My daughter, grow strong, stay soft
Ask, Learn, Wonder & Expect
Search for Truth, Love & Joy

Depending on your Creator
seeking His Face day by day
till the Day you see Him Face to Face
& return to Eternity