Allegorie

Wat altijd weer opvalt als je in het evangelie leest over hoe Jezus met mensen omgaat, is dat Hij geen leer verkondigt, maar een manier van leven laat zien. Hij ziet mensen staan die anderen voorbij lopen. Hij zoekt zijn discipelen bij vissers en andere ongeletterde mensen. Melaatsen waren onrein in die tijd, en iedereen liep er in een grote boog omheen. Hij raakte ze juist aan. Hij stopte om een blinde aan te spreken. Zelfs iemand die de zoom van Zijn kleed aanraakt, merkt Hij op. Een verachte tollenaar, nota bene in een boom geklommen, hij staat er voor stil, ziet hem aan, gaat naar zijn huis. Een overspelige vrouw, door anderen al veroordeeld, Hij neemt haar in bescherming. Zijn woorden zijn als balsem voor haar ziel: 'Ga heen en zondig niet meer.'

Wat ook opvalt is dat Jezus wel degelijk iets te zeggen heeft, een boodschap heeft. Ook nu, voor ons moderne of postmoderne mensen. Maar daarvoor gebruikt hij geen preek, geen theologie, geen abstracte uitleg. Hij wil de omstanders, de leerlingen aan Zijn  voeten, iets duidelijk maken en daarvoor gebruikt Hij beelden, voorbeelden, uit hun dagelijks leven. Bijbels woord daarvoor: gelijkenissen. Een mosterdzaadje, een schaap, het zaad dat wordt verstrooid op de akker, een huis, een verloren penning, een verloren zoon. Een verborgen boodschap, dat wel, maar met een analogie naar het gewone, dagelijkse leven. Heenwijzend naar Zijn Koninkrijk. Ach, zouden meer preken zo gemaakt worden, geënt in het dagelijks leven van de hoorders ...!

In de literatuur wordt deze vorm ook vaak toegepast, een fabel, een sage, een sprookje, een allegorie. Het is een categorie verhalen die vaak ook niet-literatuurliefhebbers aanspreekt. Het geeft herkenning. De diepere laag is niet altijd makkelijk te herkennen, maar het stemt tot nadenken. Bekend voorbeeld in eigen land is Godfried Bomans, die op kostelijke en humorvolle wijze zijn sprookjes in het heden weet te plaatsen.

Bekend voorbeeld in de christelijke wereld is de 'Christenreis naar de eeuwigheid' van John Bunyan. Door heel veel mensen gelezen en gewaardeerd, in veel vertalingen of varianten herschreven. Een moderne variant van de allegorie dat een aantal jaar geleden verscheen is een boek van Ewoud Grosker, met de titel 'De Koninklijke weg'. Maar er zijn natuurlijk heel veel voorbeelden te geven.

Vandaag werd ik getroffen door een allegorie op de website van Gungor, waar ik in een vorige blogpost al muziek van liet horen. Van de hand van Michael Gungor 'Allegory time'. Lees het verhaal als je een beetje Engels kent. Prachtig: ontroerend en inspirerend. Over Zoe en Constantine.

Over al wandelend goed doen in deze wereld aan de ene kant. En sommige volgelingen die dan een beweging, een organisatie gaan opzetten om meer geld en macht te verzamelen om op die manier meer goed te kunnen doen, wat uiteindelijk een systeem wordt in zichzelf.

Trek zelf conclusies, leer ervan voor je eigen leven. Zeer aanbevolen!

So while they held their huge festivals and rallies to spread the name of Zoe, Zoe and Peter read stories to children in cancer wards.  While the Zo-ites made millions of dollars and built giant cultural centers and statues of Constance doing things like planting trees, Zoe and Peter planted trees.  While the Zo-ites organized into a powerful political party, Zoe, with nothing but a backpack on her shoulders, wandered dusty streets with a handful of travelers who needed a shower, but everywhere they went, the earth was healing under their feet.   One child.  One mural.  One garden.  Sure they were small, but they really were changing the world.
(...) They were changing the world, but they were doing it one apple orchard at a time.