Sow for yourself righteousness, reap the fruit of steadfast love; break up your fallow ground, for it is the time to seek the Lord, that He may come and rain salvation upon you (Hosea 10:12).

zondag 30 juni 2013

Honderdduizend


Beschouwingen en ontboezemingen, toevertrouwd aan een computerscherm.
Beelden getoond.
Gedachten vertaald.
Stilte omschreven.
Verhalen verwoord.
Vergelijkingen gemaakt.
Metaforen gebruikt.
Woorden gegeven.
Het onnoembare getracht te benoemen.

Dat wat in mij bruiste, een stroom van associatieve gedachten, heeft een vorm gevonden.
Dit weblog is ontstaan, gebouwd, gegroeid, ontwikkeld, geworteld.

Dat is mooi, dat is prachtig, dat is een droom, die werkelijkheid werd.
Een bouwwerk, een huis om in te wonen, rond te dwalen, oude posten na te lezen, te herkennen, van een glimlach te voorzien, als de tand van de tijd erover is gegaan.
Dat is mijn kunstje, voor onmogelijk gehouden, maar toch geflikt.

Oké.

Maar dan zie ik de teller staan en dan blijkt vandaag dat weblog zomaar door de 100.000 views te zijn gegaan.
Na twee jaar en ruim vier maanden.
Dat is gek.
Dat is eng.
Dat anderen meekijken, meelezen, met mij, door de ramen mee kunnen lezen, dwars door mij heen kunnen kijken ....
Een podium.
Met schijnwerpers.
Mijn ziel, open en bloot.
De rivier van mijn gedachten, in het volle maanlicht.
Op te vissen.
Te ontleden.
Te fileren.

Of niet?
Nee, toch niet.
Denk ik.
Voel ik.
Weet ik zeker.

Want als iets duidelijk is geworden, dan is het de herkenning die er ook mocht zijn.
De reacties die kwamen.
De interactie.
Dat woorden raken kunnen.
Gevoelens op kunnen roepen.
Dat mijn gedachten er toe doen.
En dat beelden iets weergeven van het wonder van de schepping.
Verder reiken dan de beelden zelf.
Bewondering wekken kunnen.
En dat ik dat ondertussen zelf nog allemaal leuk vind ook.

Dat dus, die interactie, dat rimpelingen veroorzaken in de vijver van het leven en stilte fluisteren in de drukte van de tijd, dat dubbele beeld, ik herhaal het nog maar eens, dat is mijn drijfveer.
Het wonder van de introspectie en de communicatie.
Naar binnen kunnen kijken om jezelf te analyseren, te beschouwen en te peilen in de diepte, maar ook dat pogen te vertalen naar woorden en over te brengen door de communicatie, door het voertuig van de taal.

Honderdduizend keer iemand die de moeite wil nemen dit te zien, te lezen, al dan niet herkent, al dan niet wordt aangesproken.
Dank.
Voor alle tegengas en herkenning, spontane dank en nodige aanvullingen.
Het stimuleert.
Het wekt op.
Het draagt aan.
Het houdt het vuurtje brandend.

Toch, ik heb het eerder deze maand geschreven, ik moet gaan minderen.
Gedwongen.
De concentratie is minder geworden.
Beelden zullen wel blijven, al zal ook daar de geproduceerde hoeveelheid wel een keer in móeten zakken.
Dat tempo kan niemand bijhouden ...
Maar woorden.
Dat wordt minder.
Jammer genoeg.
Niet de losse zomaar-woorden, de gedachten, de gedichten.
Maar wel de denkkrachtdingen, de overkoepelende, moeilijke bouwwerkenvanwoorden.
Ik merk het, ik herken het, ik erken het, ik accepteer het.
Al is het wel jammer.

Maar wat er is, dat wil ik delen.
Al geef ik toe, dat dit altijd maar een deel is van mijn leven, mijn werkelijkheid, mijn leefomgeving.
Ik laat niet alles zien.
Ten dele wil ik delen, dus.
De traagheid en de teerheid.
De diepte en de verten.
De vage en verborgen, maar beloofde en dus zekere schatten.
De schoonheid en de liefde.
De dromen die zich vormen kunnen.
De wijsheid die wordt aangereikt.
De inspiratie, die zomaar weer kan komen.

Dat beloof ik.
Zolang het gaat.

4 opmerkingen:

  1. Dag Anton,

    Mooi dat zoveel mensen jouw blog vonden en vinden. En dat men geraakt wordt, meedenkt, tegengas geeft...wat dan ook. Ik denk dat het voor de meeste bloggers wel telt wat je zegt: Je laat veel van jezelf zien maar nooit alles. Dat is ook goed lijkt me.
    Jammer dat je moet minderen natuurlijk maar tot zover heel hartelijk dank voor al het moois dat je schreef en voor de prachtige foto's.Natuurlijk blijf ik je volgen al ga je minderen.
    Heel veel sterkte met alles, ik wens je alle goeds,hopelijk worden de bijwerkingen van de medicijnen minder.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dag Anton,
    Sinds gisteren ben ik een volger van je blog geworden, nadat Marga, me wees op een van de bloggen kostbaar.
    Toevallig had ik het ooit eerder gelezen. En ook via haar. Mijn oog viel op meerdere blogs en ik wil er graag meer lezen, dus heb nog genoeg om te zien.

    Dat het minder wordt, zal vast ergens een gevolg van zijn, gezien de reactie van Marga en wil je daar veel sterkte mee wensen.
    Felicitatie voor al die bezoekers en lezers, die vast en zeker volop genieten van al die mooie woorden, en foto's.

    Ik wens je een fijne dag toe.
    Groetjes
    Wil

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Dag Anton maar dit hebt je toch maar mogen bereiken en word misschien meer gelezen dan je ooit zou durven hopen,verder wens ik je veel sterkte,liefde ,moed en vertrouwen toe

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Dank Marga, Wil en Nic. Leuk dat jullie me volgen en ook reageren. Mooi. Zoals gezegd, dat stimuleert.

    BeantwoordenVerwijderen