En de jonge koolmeesjes ....

En de jongen zelf van de koolmeesfamilie. Handig zo'n klep op de nestkast. Of het mag of verstandig is weet ik nog steeds niet. Maar wel mooi om te zien.

De eerste foto is van 5 dagen geleden.

De tweede foto is van vandaag. Goed te zien hoe die ouderlijke zorg wel resultaat heeft. Het zal waarschijnlijk niet lang meer duren voor ze het nest zullen verlaten.

Koolmeescapriolen

Vandaag tussen de activiteiten van Koninginnedag door, geprobeerd om foto's te maken van de capriolen van een stel koolmezen, die hun nest gemaakt hebben in een nestkastje aan onze schuur. Een goeie week geleden een aantal eieren uitgebroed.

Maar dat viel nog niet mee. Weliswaar vliegen ze af en aan om hun jongen van voedsel te voorzien. Je kunt erbij gaan zitten en wachten tot de één of de ander aan komt vliegen. Maar hun tempo ligt zo moordend hoog, dat de sluitertijd van 1/250 seconde hun bewegingen niet kan registreren. Dan merk je dat je huis-, tuin- en keukentoestel capaciteiten te kort komt. Na enig gegoochel wel de sluitertijd handmatig kunnen verhogen naar 1/800 sec., maar zelfs dan is het resultaat niet perfect. Te donker. Te bewogen.

Maar goed, deze keer geen perfecte foto's, maar wel heel mooi om te zien, wat voor een vliegcapriolen deze vogels uit kunnen halen.

Eeuwigheidsmomenten

Kan dat wel een eeuwigheidsmoment? Dat strijdt toch met elkaar, eeuwigheid als altijd durend en moment als uitdrukking voor een nu-situatie, kortdurend, afgebakend? Samen in één woord?

Misschien is het geen bestaand woord, maar toch gebruik ik het wel eens. Omdat het iets uitdrukt van een raakpunt in de tijd, dat inzicht geeft in de eeuwigheid. Omdat er even een stukje van het gordijn wordt opgetild, wat hangt tussen het zichtbare en het onzichtbare. Een hemels vergezicht. Omdat het tijdelijke en het eeuwige elkaar heel even lijken te raken. Omdat het zomaar ineens weer tot je doordringt dat er meer is dan tijd en ruimte. Een moment om bij stil te staan, heel even je adem in te houden, in je op te nemen. Super bewust zijn.

En uiteraard is dat erg subjectief in te kleuren. Als je het niet zien wil, zie je het ook niet. Als je er er niet voor open staat, moet er wel eens hardhandig aan je levensboom worden geschud om je in zekere zin wakker te laten schrikken.

Wat ik bedoel heeft allereerst te maken met bepaalde ijkmomenten in een mensenleven, die nogal voor de hand liggen, zoals de dag van je huwelijk, belijdenis doen, de geboorte van je kinderen. Ze laten een onuitwisbare indruk achter, ze staan in je geheugen gegrift. Maar het is niet alleen dat. Het zijn ook niet alleen de tegenhangers van mooie herinneringen. De schrikmomenten, adembenemers, weliswaar ook in je geheugen gegrift, als er een slechte boodschap wordt gebracht, als de dood onherroepelijk gaten slaat. Verdriet overmant.

Nee, wat ik specifiek bedoel, heeft ook te maken met op een andere manier bijzondere momenten. Ingetogen. Verstild. Alsof je plotseling in een schilderij bent opgenomen. Alsof je toeschouwer en deelnemer tegelijk bent in een groot toneelstuk.

Graankorrel

in een stenen gebouw

zitten mensen

bedaard 

opgesloten

waar het woord

wordt gehoord

en het licht

wordt gezien

buiten 

zingt een merel

een vrolijke psalm

de hemel

wacht

geduldig

tot het zaad

is gestrooid

en de zon

bidt

achter de wolken

om groei

Vuur

Stil in een donkere kamer  naar het eenzaam flakkerende vlammetje van een kaars zitten staren. Verbaasd over het licht. Geboeid door vuur. Glinsteringen in andermans ogen waarnemen. Zegen ervaren.

Samen naar een vuur staren, in de open lucht, onder een donkere hemelkoepel, in de verte miljoenen sterren. Knappend hout. Lekkende vlammen. Rooklucht. Salvo's bulderend gelach. Diepgaande gesprekken. Af en toe onderstreept door tot nadenken stemmende stiltes. Geluk ervaren.

Een roep, een schreeuw. Paniek. Brand geconstateerd. Wat klein begon raakt ongecontroleerd. Uit de hand gelopen. Bellen. Adem te kort. Geren. Geregel. Wachten op hulp. Zien hoe het dreigt te escaleren. Schrik ervaren.

Verhalen lezen in de krant. Een boek lezen over verzengend vuur. Verslagen zien over het bestrijden van rampen. Ontreddering. Vernieling. Delen in de verbijstering. Schrik ervaren.

Insecten

Vanmiddag, na de regen van vanmorgen, nog even een ommetje gewaagd, al was het dan bewolkt en dreigde het wel. Uiteindelijk werd het een tocht van drie uur. Omdat het landschap wat somber lijkt zonder direct zonlicht, is er genoeg tijd en aandacht om goed om je heen te kijken. Vandaar deze keer van wat dichterbij opnames gemaakt, van de bloemen, slakken en insecten die ik onderweg tegenkwam. Mooi om te zien hoeveel verschillende insecten er met het blote oog al waarneembaar zijn. 

Ook nog op jacht geweest naar een rietzanger, die telkens als ik dichterbij kwam weg vloog. Na diverse pogingen uiteindelijk toch tussen de rietstengels door een aantal foto's kunnen maken.

Flora

Slakken

Rietzanger

Bloesem

 

Contrasterende wolkenlucht

Als je elke dag met de fiets naar je werk gaat, dan ben je rechtstreeks afhankelijk van het weer. Als je als hobby o.a. van fotografie houdt, dan kijk je met meer dan normale interesse om je heen. En dus ook naar de wolken en de hemel. Dat uitzicht kan nogal eens wisselen. Van strakstralend hemelsblauw tot een grijsgrauw wolkendek, en alle varaties daartussenin en daaromheen. De laatste weken zijn er weer verschillende varianten voorbijgetrokken. En hier en daar is dat ook op dit blog vastgelegd. Onder andere ook van dreigende luchten en regenbuien. Omdat het zo'n mooi contrast laat zien.

Vanmiddag zat ik precies op de grens van een overtrekkend regengebied en dat leverde wederom een aantal fraaie vergezichten op. In het oosten dreigde het nog, in het westen was het al weer opgeklaard. Witte wolkenrijen in diverse lagen, fel beschenen door de zon, hier en daar doorheen schemerend het heldere blauw van de hemel.

Vooral op de laatste twee panoramafoto's is er nog iets van dat verschil tussen oost en west zichtbaar, maar eigenlijk zou je een 360 graden foto moeten kunnen maken.

Beeldgedicht in grijs van regendruppelrimpelingen

A tender quietness ...

Optocht

En daar is ze weer, de ganzenfamilie, met als ik goed tel 18 (!) jonge gansjes.

En deze keer ook op film vastgelegd. Strak in het gelid. Van de sloot op de wal.

Purperreiger

Pluk m'n vestje ...

Kan schoonheid verspild worden ...?

Kan schoonheid verspild worden ...?

Zo maar een vraag die vanmorgen bij me op kwam. Terwijl ik foto's aan het nemen was op een stil plekje. Foto's van het morgenlicht. Moeilijk te vangen schoonheid, omdat het licht zo fel is, en zo kan overheersen. Maar ook zulke mooie contrasten oplevert. Spel van licht en schaduw. Een waas van groen dat in enkele weken tijd de jas van bomen en struiken moet worden. Glinsterende dauw aan grashalmen. Zingende vogels in de bomen. Het blauw van de hemel. De spiegeling van water.

In een parkje waar op dat moment niemand aanwezig was. Als ik er niet zou staan, wie zou het dan zien? Wie kan er dan van genieten? Is schoonheid dan verspild? Zonder nut? Zonder waarde?

Het lijkt er op. Zoveel plekken op de wereld waar niemand komt. Ongezien. Ongekend. Onbemind. Maar wat een adembenemende schoonheid soms. En zelfs massieve rotsblokken of knoestige bomen kunnen hun eigen majestueuze charme hebben. Als je het ziet.

Lentemorgenlicht

Knop

elk mens

een dolende ziel

in een broos vat

knop

van een nog

te ontvouwen bloem

geduldig

in afwachting

van de lente

nieuw

ontluikend leven

verborgen

beschermd

gehuld

in een jasje

gevoed

gekoesterd

belicht

en beladen

Geel

Kiekeboe

Revolutie

Suppose Christianity is not a religion at all but a way of life, a falling in love with God, and through Him, a falling in love with our fellows. Of course such a way is hard and costly, but it is also joyous and rewarding even in the here-and-now. People who follow that Way know beyond all possible argument that they are in harmony with the Purpose of God, that Christ is with them and in them as they set about His work in our disordered world. If anyone thinks this is perilous and revolutionary teaching, so much the better. That is exactly what they thought of the teaching of Jesus Christ. The light He brought to bear upon human affairs is almost unbearably brilliant, but it is the light of Truth, and in that light human problems can be solved.                                                                         J. B. Phillips (1906-1982)

Van de week plaatste ik hier nog een blog met de mooie titel 'Eenheid in verscheidenheid', met een nogal teleurgestelde toon. Waar moet dat heen met alle gekissebis in christelijk Nederland?

Vandaag werd ik getroffen door bovenstaand citaat op de site Christian quote of the day. In het bedoelde citaat trof mij de simpele, eenvoudige, maar uiterst radicale boodschap van het evangelie weer eens. Het revolutionaire aspect, van ver gekomen, dat de wereld heeft veroverd, samengevat in een cruciaal woord.

Liefde.

Niets meer, niets minder. Dat is nog eens kernachtig verwoord. Geen stelsel van regels en wetten, geen religie van denkbeelden, geen strakke vormen en voorgeschreven tradities, geen kerk, of afsplitsing, geen poging zelfs om tot organisatorische eenheid te komen.

Liefde als ontvangen gave, geschonken genade. Zeker. God zelf moest er aan te pas komen, de ultieme Bron van liefde. Om het ons te tonen. Om het ons te geven. Om zijn leven voor ons te geven. We hebben het allemaal weer gehoord, herdacht, beleden. Het kwam van boven, van buiten, van ver. Maar het kwam wel dichtbij. In onze wereld. In ons leven.

Maar liefde is ook een opdracht. Liefde is een werkwoord.

Niet een woord om over te discussieren. Niet een theologie om uit te diepen. Geen meerduidig uit te diepen begrip. Waarover je boekenkasten vol interpretaties kunt schrijven. Geen tastbaar en meetbaar idee wat je wetenschappelijk kunt onderzoeken. Niet iets om te ontrafelen. Zelfs geen logica.

Maar een kracht die ons drijft. Een vuur dat ons vult. Een opdracht, een taak. Uitstralen, doen, werken, zijn, luisteren, gaan. Op de plaats waar het nodig is. Bij mensen die er naar snakken. Langs heggen en stegen, langs wegen en in armoedige huizen. Overal waar behoefte is, waar nood is en eenzaamheid.

Liefde is niet vrijblijvend. Het is een relatie. Het is een verbinding. Het is jezelf geven. Weggeven. Wegcijferen. Het is gaan in de goot. Gebrokenheid onder ogen zien. Er zijn. Iets doen. Zelfs zwijgen en luisteren is nog iets doen.

Niet met zichtbaar resultaat. Geen loon, salaris of complimenten. Geen prestatiebonus. Soms wellicht lijkend op een bodemloze put. Soms een druppel op een gloeiende plaat. Een harde weg wellicht. Van vallen en struikelen en je kop stoten.

Wereldveranderend. Schokkend. Bevrijdend. Banaal. Belachelijk. Niemand zal het begrijpen, niemand zit op ons te wachten, iedereen zal ons voor gek verklaren. Misschien. Maar wat dan nog?

En, het is gewoon gratis. Je hoeft geen speciale gave te hebben. Niet kunnen praten. Geen hogere intelligentie. Geen speciale vaardigheden. Gewoon voor iedereen weggelegd. Enige vereiste, een directe lijn naar Boven. Voeding vanuit de Bron. Liefde vanuit het Leven. Licht vanuit de Liefde.

Goed om daar iedere dag aan herinnerd te worden. Om elkaar aan te herinneren, op te wijzen, toe op te roepen. Verbeter de wereld, begin bij jezelf. Begin vandaag. 

wordt een bron

deel de liefde

vul met water

regen licht

troost met woorden

ga in vrede

Nummer 500

Zit ik hier zomaar mijn 500e bericht te typen op deze weblog. Vorig jaar februari begonnen. Nu, veertien maanden verder. En de bruisende vulkaan gaat maar door. Niet van te voren gedacht. Niet kunnen bedenken. Niet te geloven.

En toch waar.

Niet altijd even diepzinnig of zinvol wellicht. Niet altijd even geïnspireerd. Niet altijd even functioneel. Niet altijd even geperfectioneerd verwoord. Niet altijd direct persoonlijk. Niet altijd gepolijst en even vriendelijk.

Maar toch, een poging, iedere keer opnieuw. Om te verwoorden. Te laten zien met beelden. Te geven. Te doen herkennen.

En, nog gekker, nog minder van te voren aan gedacht. Het wordt gelezen. Er is publiek. Er zijn volgers. Er zijn lezers. Er zijn reageerders.

Daarom ga ik door. Voor mezelf. Maar ook voor jullie, lezers. Dank voor jullie trouw.

Gedenkwaardige mijlpaal. Korte reflectie.

Ook dank aan God, die mij ook deze gave gaf. En die mij inspireert. En doet bewegen.

Leven is overgave

Zonder het zelf te beseffen, ontving ik het levenslicht. Ademde mijzelf een weg naar buiten. Werd ontvangen in een warm nest van liefde. De gave van leven werd mij zomaar ongevraagd geschonken. Ik leerde ontvangen en groeide daar duidelijk en zichtbaar van.

Soms wilde ik wel, net zoals toen, weer net zo onbevangen zijn. 

Zo onschuldig, een onbeschreven blad. 

Zo volkomen bereid en open en ontvankelijk voor het leven. 

Los van alles, maar wel opgevangen in liefde. 

Omringd en omkaderd door veilige grenzen .

Zwevend, zonder verplichtingen. 

Dromend, zonder gedachten. 

Verlangend, zonder wensen. 

Gevoed door aandacht. 

Geliefd, bewonderd, vertroeteld. 

Gewenst. 

Ik groeide op. Werd gevoed en opgevoed. Gevormd en gekneed. Onderging. Keek het aan. Liet het komen. Observeerde. Ik leerde lezen. Ontdekte verbaasd het wonder van taal. Verloor mij al snel in allerlei fantasieën. Werd meegenomen in allerlei werelden. Ontdekte verbanden en relaties, verre landen en andere culturen. Las over gevoelens en verlangens, daadkracht en het bouwen aan aan je dromen. Vormde ondertussen steen voor steen, drup voor drup, gedachte op gevoel, signaal op interpretatie, mijn eigen innerlijke wereld. Die lang niet altijd matchte met de realiteit om mij heen. Werd er dromerig van. Staarde langdurig uit het raam. Ging nog meer denken in plaats van buiten te spelen, zoals de meeste andere kinderen deden.

Wolk

mijn leven een wolk

gedreven

door wisselende winden

al het zichtbare

verhullend

of juist 

nadrukkelijk

aanwezig

en zichtbaar

Verdedig je kroost ...

Als je elke dag in een natuurgebied fietst, en de ganzen hebben net jongen, dan moet je wel eens even inhouden, voor ze zo vriendelijke zijn om de weg vrij te maken. Kom je te dichtbij, dan gaan ze blazen, om hun kroost te verdedigen. In het begin schrik je daarvan, als ze met wapperende vleugels en geopende bek op je afkomen. En van het geluid kun je gewoon kippenvel krijgen. Ook al zullen ze waarschijnlijk niets doen, je kunt er maar beter uit de buurt blijven.

Hier een filmpje van vanmorgen, rijdende weg genomen.

Subtiel

wil je het zien

kun je het horen

zou je geloven

raakt het je hart

zet je dan neer

wees even stil

bewust opmerkzaam

zet je zintuigen open

en vang 

de signalen op

in bedachtzame aandacht

***

het fluistert

het ritselt

het sluipt

door het gras

het lispelt en fluit

heel zacht

als de wind

door broze bladeren

van knoestige bomen

het wiegt

als een veertje

het buigt

als een rietje

het zweeft

als wit wollen wolk

in de lucht

Nog meer dreigende buien ...

Eenheid in verscheidenheid

Hier had zomaar een goed doorwrocht stuk kunnen staan, gebaseerd op bovenstaande titel. Gelardeerd met voorbeelden en spreuken. Rechtstreeks opkomend uit eeuwenoud Bijbels gedachtegoed. Uitlopend op een vurig pleidooi om elkaar als christenen eindelijk eens met respect en in liefde te erkennen. In de eenheid die er is in Jezus Christus, Zoon van God, en door Hem heen ook met God Zelf. Na te lezen in het mooiste gebed in de Bijbel, tussen God en God, in Johannes 17.

Maar ook een pleidooi om elkaar, elke ander, te erkennen in de verschillen, de verscheidenheid. We lijken op elkaar en toch zijn we allemaal anders. Multifocaal. Multivocaal. Meerstemmig. Variabel. Gevarieerd. Veelzijdig. Veelkleurig. Gemengd. Gemêleerd. Gemixed. Multigetalenteerd. Te onderscheiden van elkaar. Uniek.

Puntig, vurig, appelerend, concreet.

Dat was de bedoeling. Maar nee. Het komt er al weken niet van. Niet omdat het niet nodig is. Niet omdat we het met elkaar niet heel hard nodig hebben om daar regelmatig aan herinnerd te worden. Aan onze afkomst, ons gezamenlijk doel, onze dagelijkse broodnodige voeding, onze grote Voorganger.

Omdat ik de laatste tijd zo ontzettend moe word van alle doorwrochte, maar pinnige opiniestukken in de krant, alle goed theologisch onderbouwde preken over hoe het allemaal was of moet of zou moeten zijn, het elkaar op onderdelen of zelfs volledig nogal negatief de maat nemen, alle tomeloze kritiek op elkaars uitingen, alle gepriegel en vinnigheid via ingezonden brieven en berichten op diverse sociale media, alle vliegende vurige pijlen over en weer.

Zo moe. Zo uitgeblust. Zo teleurgesteld. Zo pissig. Hoe moet dat nu verder? Met ons, met de kerk?

Ontluchting

door

woorden

te geven

aan gedachten

kunnen

zomaar

ineens

gevoelens

op hun plaats

vallen

Buiïge Hollandse luchten

Vandaag was een typische Hollandse dag. met veel blauw aan de hemel en overtrekkende stapelwolken. Maar hij begon nogal buiïg vanmorgen. Onderstaand een serie foto's met heldere kleuren, dreigende luchten en slierten regen onderaan sommige wolken. Een mooi gezicht. Behalve natuurlijk als je er net middenin zit. Maar ik ben droog overgekomen.

Op zoek naar fossiele zielen

in een akelige lege 

langwerpige straat

vol merkwaardig identieke huizen 

wandel ik traag en verbaasd 

naar de niet te ontwaren einder

ondertussen 

probeer ik bewust en bedoeld 

achter donker ontspiegelde ramen 

fossiele zielen 

te ontwaren 

eenzame schimmen 

en dolende zoekers 

verborgen ontheemden 

en verstopte vluchters 

maar hoe ik ook kijk 

en zoek 

zij vertonen zich niet 

verlaten en leeg 

lijkt dit breekbaar universum 

van kijkende ogen 

en ongehoorde antwoorden 

op niet gestelde vragen 

Vice versa

Uiteindelijk kon hij zijn al veel langer smeulende verlangen niet meer negeren en onderdrukken. Verstrikt geraakt in alle op zich genomen verplichtingen en op hem gelegde druk. Verward in zijn geest, een knoop in zijn lichaam, en een rondtollende agenda in zijn hoofd. Een snoerende, adembenemende keten van nog te volvoeren taken die alleen maar groter en dikker dreigde te worden.

Definitief hakte hij op een morgen de knoop door, verbrandde in figuurlijke zin alle schepen achter zich, zegde zijn werk op, nam zijn geld op van de bank, pakte een aantal minimale, beslist noodzakelijke bezittingen in zijn rugzak, zei zijn familie goedendag, en vertrok.

Met de noorderzon. Op de bonnefooi. Zonder plan. Zonder doel. Ging de zon achterna.

Maakte uiteindelijk dan toch zijn langgekoesterde droom waar. Wandelde en wandelde, genietend van de buitenlucht, de stilte, de losheid van leven. Tot zijn lichaam ging protesteren en zijn voeten zeer gingen doen. Zat lang in een bos te genieten van het fluiten van de vogels. Voelde zich één met de natuur. Ademde bewust diep in en uit. In gedachten sloeg hij de beelden van de afgelegde kilometers op. Als herinnering voor later.

Dag na dag ging zo voorbij. Het duurde niet lang of de druk van het werk wat hij achter zich had gelaten, werd van zijn schouders genomen. Licht in zijn hoofd voelde het. Zonder verplichtingen, zonder dagelijkse sleur in het vooruitzicht. Vrij, volkomen vrij. Los van leidsels, leeg van taken, vrij om te gaan en staan waar hij wilde. En het voelde goed. Zeer goed. Vliegen als een vogel, fladderen als een vlinder, huppelen als een koe in de wei na een lange winterperiode.

Shout out loud, you colourful clouds ...

Sorry, ik moet weer even ...

Na een aantal nadrukkelijke avondluchten in vorige dagen, vanmorgen weer eens een prachtige morgen, met laaghangende mist, nadrukkelijke bewolking en zacht opkomend licht, wat weer een aantal mooie contrastrijke plaatjes opleverde. Sprankelende kleuren in het landschap. Spel van licht en donker. Spiegeling in het water.

Geëtaleerde majesteit, gegeven om te zien, geschilderd om te ontvangen, bedoeld om vast te houden in je hart.

Nog best moeilijk wel, om goed vast te leggen zonder allerlei storende elementen.

Maar het resultaat mag er zijn. Toch?

Dreiging en licht vóór de regenbui losbarst

Geleefd

gedacht

gevisualiseerd

geweven

geboetseerd

geïnspireerd

geopenbaard

gemixed

gesmolten

gesmeed

gedeeld

gegroeid

gewacht

gedragen

gekoesterd

geworsteld

gekomen

geboren

gehuild

gedronken

geslapen

gewend

gegroeid

gelachen

gekeken

gegeten

geluisterd

geborgen

Dreiging en licht in spiegelend water na regenbui

Baas boven baas in de biblebelt

De deur naar fantasie

- Toch heb ik nog een vraag, zegt hij.
- Dat kan.
- Een heleboel vragen zelfs.
- Ook dat is mogelijk.

Er wordt naar hem geglimlacht. Gewenkt om dichterbij te komen.

- Vertel ...
- Nou, als ik droom, kan ik vliegen, maar als ik wakker ben niet. Vliegen naar de sterren. Zeilen op de golven. Het lukt niet.
- Ach ...
- Waarom kan ik het lied van de wind niet meezingen? Waarom kan ik niet kleuren schilderen met woorden? Waarom kan ik geen gevoel in mijn muziek leggen? Waarom kan ik mijn verlangen geen water geven? Zodat het groeit en bloeit. Waarom kan ik geen gedachten lezen, harten ontleden? Waarom zijn er grenzen aan kennis? Waarom heeft liefde geen tastbare vorm, zodat ik het uit kan delen als brood? Waarom kan ik geen kasteel bouwen van bomen en planten? En waarom kan ik niet spelen met de dieren en vluchten ze als ze me zien? Waarom spreek ik hun taal niet? Waarom kan ik niet alle raadsels oplossen, alle mysteries ontrafelen, alle doolhoven uitlopen? Waarom kan ik geen muren van verdriet oplossen met liefde?

Het bleef even stil. Vertrouwd stil.

Er was niemand bij ...

er was niemand bij

het werd niet verwacht

het was ook

menselijk gezien

onmogelijk 

het gebeurde in stilte

er klonk geen hosanna

zelfs geen aarzelend hoera

aan het eind van de nacht

toen de hoop was vervlogen

de werkelijkheid

en de verwachtingen

van zijn volgelingen

jammerlijk

in scherven lagen

en toch was

de uitkomst

het eind van een plan

al eeuwen geleden

gesmeed en voorspeld

voorzegd en beloofd

in stilte voorbereid

in detail uitgevoerd

zoals alleen

bij God zelf

zulke onmogelijkheden 

werkelijkheid kunnen worden

Het is volbracht

God 

schiep

de mens

ooit

met een doel

bewust

bedacht

gepland

ontwaakt

gemaakt

bezield

de verse mens

bedacht

dat wil ik ook

als God zijn

alles kunnen

zelf beslissen

verkoos

aldus

bewust

de dood

God

zocht hem op

bewust

gericht

en riep hem

bij zijn naam

Zouweboezem

Vanmiddag wezen wandelen in de Zouweboezem, een mooi natuurgebied ten noorden van Meerkerk, aan het andere uiterste van de Alblasserwaard. Mooi weer, hoewel een tikkeltje fris, erg stil, en de lente was volop aanwezig. Drie en een half uur gewandeld, ruim vijfhonderd foto's gemaakt, en dus maar 12 kilometer gemaakt. Deze keer niet de hele boezem rondgewandeld, maar de polder Achthoven in geweest. Jammer alleen van het gebrek aan bewegwijzering, nu moest ik halverwege weer terug. Hierbij een verslag in beelden.