Eenheid in verscheidenheid

Hier had zomaar een goed doorwrocht stuk kunnen staan, gebaseerd op bovenstaande titel. Gelardeerd met voorbeelden en spreuken. Rechtstreeks opkomend uit eeuwenoud Bijbels gedachtegoed. Uitlopend op een vurig pleidooi om elkaar als christenen eindelijk eens met respect en in liefde te erkennen. In de eenheid die er is in Jezus Christus, Zoon van God, en door Hem heen ook met God Zelf. Na te lezen in het mooiste gebed in de Bijbel, tussen God en God, in Johannes 17.

Maar ook een pleidooi om elkaar, elke ander, te erkennen in de verschillen, de verscheidenheid. We lijken op elkaar en toch zijn we allemaal anders. Multifocaal. Multivocaal. Meerstemmig. Variabel. Gevarieerd. Veelzijdig. Veelkleurig. Gemengd. Gemêleerd. Gemixed. Multigetalenteerd. Te onderscheiden van elkaar. Uniek.

Puntig, vurig, appelerend, concreet.

Dat was de bedoeling. Maar nee. Het komt er al weken niet van. Niet omdat het niet nodig is. Niet omdat we het met elkaar niet heel hard nodig hebben om daar regelmatig aan herinnerd te worden. Aan onze afkomst, ons gezamenlijk doel, onze dagelijkse broodnodige voeding, onze grote Voorganger.

Omdat ik de laatste tijd zo ontzettend moe word van alle doorwrochte, maar pinnige opiniestukken in de krant, alle goed theologisch onderbouwde preken over hoe het allemaal was of moet of zou moeten zijn, het elkaar op onderdelen of zelfs volledig nogal negatief de maat nemen, alle tomeloze kritiek op elkaars uitingen, alle gepriegel en vinnigheid via ingezonden brieven en berichten op diverse sociale media, alle vliegende vurige pijlen over en weer.

Zo moe. Zo uitgeblust. Zo teleurgesteld. Zo pissig. Hoe moet dat nu verder? Met ons, met de kerk?

Als de één (persoon of organisatie) een evangelisatie actie organiseert, wordt hij meteen getorpedeerd en bekritiseerd vanuit alle mogelijke, christelijke hoeken. Hele discussies worden er gevoerd. Uitgebreide analyses gehouden. En ondertussen blijft het grootste gedeelte van de christenen onbeweeglijk op zijn plek zitten. Niet in staat of aangemoedigd om tot een normaal gesprek te komen met familie of buren.

Waar moet dat heen?

Als ik God was, had ik er waarschijnlijk al lang de brui aan gegeven. Zootje ongeregeld. Stelletje welvaartskinderen. Broekpoepers. Schreeuwers. Blaaskaken. Warhoofden. Blaffers.

Ja, we zijn één. In onze onderlinge kritiek. Gekissebis. Negativiteit. Somberheid. Vrijblijvendheid.

De kerken lopen leeg, ja. Geen wonder. Gaat het nog ergens over? Over ons leven? Over existentiële vragen? Over leven en dood? Is er nog betrokkenheid? Gerichtheid op onze medemens? Weten we de kern van ons geloof onder woorden te brengen? Uit te dragen? Over te geven aan onze kinderen?

Ik zit. Ik worstel. Ik blaas. Ik oordeel.
Dus ook. Net zo makkelijk.

Maar, is het wel zo makkelijk? Is er een oplossing voor dit toch wel serieuze probleem? Zien we het als een probleem, of leven we er gewoon langs, doen ons eigen ding en verder niet? Er wordt op allerlei manieren geconfereerd en gedebatteerd, boeken geschreven, oproepen gedaan, om de kerk weer nieuw leven in te blazen. Op pioniersplaatsen. In stadswijken. Helemaal opnieuw beginnen. Maar het blijft vaak bij praten. Of het wordt zo snel ploegen op de rotsen. Het lijkt allemaal zo uitzichtloos. Druppels op gloeiende platen. Ploegen op rotsen. Preken tegen beter weten in.

Of ...?!

Moeten we misschien toch maar eens bij elkaar kruipen. Zeven dagen zwijgen, zoals de vrienden van Job deden. Tot onszelf inkeren. Bidden. Schuld belijden naar elkaar. Vurig bidden. Ootmoedig bidden. Verslagen. Verlaten. Onmachtig. Zwak. Leeg. Ontmanteld, bloot, kaal, naakt, nutteloos.

Maar zelfs deze oproep is zonder waarde als we het niet doen. Er zijn bidstonden, in bijna alle kerken. Maar er komt zo weinig op af. Het blijft zo leeg. We hebben het allemaal zo druk.

'Te druk om niet te bidden', schreef Bill Hybels een aantal jaren geleden al. En hij heeft een punt. Een theorie, die alom beaamd wordt. Maar de praktijk .....?!

Ja. Ik klink negatief. Het beeld is ook negatief. Ik weet het. Ik weet ook dat er wel mooie dingen gebeuren. Ik geloof ook dat God doorgaat met Zijn werk. Maar de tijden worden zwaar. Zal Hij ook geloof vinden als Hij terugkomt ....? Als er nu, met alle welvaart, met alle rust en vrijheid, al zoveel lauwheid, zoveel herrie, zo weinig liefde en zo weinig vuur is, hoe moet het dan als het echt spannend wordt? Als het er echt op aankomt?

Zo maar wat vragen. Zo maar even wat stoom afblazen. Een cri de coeur. Ter bezinning. Ter bezieling. Ter heroriëntatie.

Omdat ik toch, tegendraads, eigenwijs, tegen beter weten in, blijf geloven, blijf hopen. Op betere tijden, op diepere liefde, op echte eenheid, op leren van elkaar, op praten met elkaar.

Ooit. Overmorgen ....