Graankorrel

in een stenen gebouw

zitten mensen

bedaard 

opgesloten

waar het woord

wordt gehoord

en het licht

wordt gezien

buiten 

zingt een merel

een vrolijke psalm

de hemel

wacht

geduldig

tot het zaad

is gestrooid

en de zon

bidt

achter de wolken

om groei

het regent 

een zekere zegen

als de schare

gevoed

en verkwikt

de weg opgaat

door de straten

vol liefde

naar hun huizen

in blijdschap

de volle week

van activiteiten

tegemoet

de graankorrel

sterft ondertussen

in een donker hart

van een zoekend mens

in een eenzaam huis

gekluisterd

aan zijn radio

de helft

niet begrepen

maar de liefde

geproefd

een aarzelend gebed

een kreet

zonder woorden

gaat vol twijfel 

omhoog

met geopende ogen

en gebalde vuisten

en zo

is er iets

van waarde gebeurd
op een vreemde plaats

aan het oog onttrokken

achteraf

onverwacht

maar van boven bestuurd

stil

wacht

de liefde

op de lente