Vandaag tussen de activiteiten van Koninginnedag door, geprobeerd om foto's te maken van de capriolen van een stel koolmezen, die hun nest gemaakt hebben in een nestkastje aan onze schuur. Een goeie week geleden een aantal eieren uitgebroed.
Maar dat viel nog niet mee. Weliswaar vliegen ze af en aan om hun jongen van voedsel te voorzien. Je kunt erbij gaan zitten en wachten tot de één of de ander aan komt vliegen. Maar hun tempo ligt zo moordend hoog, dat de sluitertijd van 1/250 seconde hun bewegingen niet kan registreren. Dan merk je dat je huis-, tuin- en keukentoestel capaciteiten te kort komt. Na enig gegoochel wel de sluitertijd handmatig kunnen verhogen naar 1/800 sec., maar zelfs dan is het resultaat niet perfect. Te donker. Te bewogen.
Maar goed, deze keer geen perfecte foto's, maar wel heel mooi om te zien, wat voor een vliegcapriolen deze vogels uit kunnen halen.
Vanuit het hok starten, afzetten, na 10 cm een haakse bocht maken en op volle snelheid wegwezen, op naar de volgende snelle, vette hap. Die moeten 's avonds echt versleten zijn, die ouders ...! En de jongen maar piepen. Meer ... meer ...!
Maar goed. Ik wil ze toch maar laten zien. Omdat het zo mooi was om te zien. Omdat de tengere vleugels zoveel kracht hebben. Omdat er beweging in de foto's te zien is. Wonderlijk hoe het ouderinstinct er voor zorgt dat de koolmezen, zoals zoveel vogels en andere dieren in het voorjaar, de hele dag in rep en roer zijn om de jongen van voedsel te voorzien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten