Kan schoonheid verspild worden ...?

Kan schoonheid verspild worden ...?

Zo maar een vraag die vanmorgen bij me op kwam. Terwijl ik foto's aan het nemen was op een stil plekje. Foto's van het morgenlicht. Moeilijk te vangen schoonheid, omdat het licht zo fel is, en zo kan overheersen. Maar ook zulke mooie contrasten oplevert. Spel van licht en schaduw. Een waas van groen dat in enkele weken tijd de jas van bomen en struiken moet worden. Glinsterende dauw aan grashalmen. Zingende vogels in de bomen. Het blauw van de hemel. De spiegeling van water.

In een parkje waar op dat moment niemand aanwezig was. Als ik er niet zou staan, wie zou het dan zien? Wie kan er dan van genieten? Is schoonheid dan verspild? Zonder nut? Zonder waarde?

Het lijkt er op. Zoveel plekken op de wereld waar niemand komt. Ongezien. Ongekend. Onbemind. Maar wat een adembenemende schoonheid soms. En zelfs massieve rotsblokken of knoestige bomen kunnen hun eigen majestueuze charme hebben. Als je het ziet.


Op televisie verschijnen soms prachtige films van dieren en planten, natuur en grilligheden, die een normaal mens niet zou tegenkomen. Een inkijkje in de wonderen van de natuur. Maar ook dichterbij, in je eigen leefomgeving zijn nog genoeg wonderlijke vormen, kleuren en uitingen van wonderlijke schoonheid te ontdekken. Vanmiddag nog, uit mijn werk, fietste ik langs een boom, waar een buizerd in zat. Hij valt pas op, als hij zelf wegvliegt. Tot drie keer toe heb ik een poging gedaan om hem te benaderen, maar zo schuw als hij was, vloog hij telkens weer op, zodat ik geen kans had om mijn fototoestel te richten en scherp te stellen.

Maar anderen hebben meer geluk. Of geduld. Besteden uren aan het stil zitten wachten op het moment suprême. Hebben peperdure toestellen. Zodat uiteindelijk weer anderen mee kunnen genieten van hun geobserveerde en vastgelegde facetten van schoonheid in de natuur.

Terug naar de vraag. Kan schoonheid verspild worden? Als je er over na gaat denken, moet je waarschijnlijk even buiten je eigen perspectief stappen om het mogelijk grotere verband te kunnen zien en wegen. Een plant kan niet denken. Een dier kan niet iets 'vinden' van zijn omgeving. Een mens kijkt al anders, ervaart, vormt een mening, geeft een kwalificatie. Geniet. Of niet. Hij maakt deel uit van de natuur, maar staat er ook in zekere zin boven. Of buiten.

Persoonlijk denk ik dat God er plezier in schept om schepping te scheppen, louter voor Zijn eigen plezier. De natuur geeft Hem vreugde terug. Alles juicht en zingt en fluistert en knettert in fluwelen kleuren, tot eer van Hem. En Hij geniet. De variatie in soorten, Zijn eigen kunstwerk, Hij kan er uren naar kijken. Alle verschillende vogelgeluiden, Hij kent ze, weet ervan omdat Hij ze maakte, Hij luistert elke morgen weer geboeid. Besteedt zorg aan groei en bloei. De aarde is zijn tuin. Hij stuurt de wolken en giet de regen. Hij doet de wind fluisteren en stormen. Alles is 'in control'. Vergenoegd kan Hij naar zijn eigen glorie kijken en glimlachen.

En zo kan schoonheid nooit verspild zijn. Het heeft een functie. Een hoger doel. Er zijn. Voor de Bedenker. Voor de Tuinman.

En dat geldt natuurlijk ook voor de mens. Op een ander niveau. Met alle gebreken en tekorten. Hij heeft ons gemaakt en gevormd naar Zijn beeld. Wij zijn Zijn spiegel. Het doet Hem iets als Hij naar ons kijkt, ons gedoe gadeslaat. Hij kent ons, door en door. En toch, ondanks alles, Hij geeft om ons. Hij wil onze aandacht. Ons vertrouwen. Onze vriendschap. Onze nabijheid. Onze liefde.

Schoonheid is niet alleen uiterlijke vorm, het is veel meer dan dat. Vaak vergeten we dat erg makkelijk. Hij niet. Hij prikt overal door heen. Hij ziet veel meer schoonheid dan wij ooit kunnen vermoeden dat er bestaat. Hij ziet door kwetsbaarheid, vuilheid en vervorming heen. Hij raakt de kern. Hij doorzoekt de ziel. Hij kent ons ik.

Hij is onze aandacht waard. Hij is onze aanbidding waard. Geen schoonheid van Hem is verspild. Het heeft waarde in zichzelf. Het heeft als doel Hem groot te maken.

Wellicht gaat het nog dieper dan dit. Zit er zelfs waarde in breuken en wonden, barsten en tekorten. In zekere zin. Op een bepaalde manier. Is pijn niet nutteloos. Misschien ...

Verder dan dit vermoeden uitspreken durf ik niet te gaan. Het ligt teer en gevoelig. En ik weet niets zeker. Ik spreek een vermoeden uit.

Omdat er zoveel liefde in Zijn aandacht voor ons zit. In ons als mensen, elk individu is uniek. Maar ook in onze leefomgeving. In de mus die wegvliegt. In de grasspriet die wij met onze voet ongemerkt plattrappen. In de lucht die wij inademen. In de druppels die ons natmaken. In het licht dat ons bestraalt.

Onbegrijpelijke schoonheid in onverdiende, ongeziene liefde. Als zelfs de onvolmaaktheid al zo wonderlijk in elkaar zit, hoe moet dan de volmaaktheid er wel niet uitzien?

Vanmorgen is mijn nieuwsgierigheid gewekt. Ving mijn aandacht Zijn aandacht. Heel even.