Instant evolutie

Een eeuwigheid hier vandaan werd een geboren idee direct omgezet naar plan en actieve uitvoering, door de Grote Geest van Liefde, voor wie dat geen punt was.

Hij visualiseerde zich de mens. En de Eeuwige bedacht meteen het ultieme doel en tegelijk de beperkingen van tijd en ruimte voor de mens.

Maar als eerste vormde Hij als leefruimte voor hem een speeltuin van geluk, vol met dieren en planten, zaadzaaiend zaad en alles droeg de potentie van groei en nieuw leven.

Een grappige, blauwe bal was het resultaat.

Eén van zijn eigenschappen kristalliseerde de Levendmaker tot uitwendig licht, uit stof geboren harde materie vormde het fundament onder de voeten van de verwachte mens, opgehangen in een luchtledige, ijzelingwekkend uitgebreide, oerdonkere kosmos. De aarde kreeg een mooi, altijd in beweging zijnd uniek plekje, met een maan als schaduw en wat planeten als prettig uitzicht.

Hij ademde en het regende een fonkelende sterrenregen aan het firmament. Schitterende lichtjes als machtige koepel rondom de aarde.

De elementen van de scheikunde werden voorgebootst en samengesmolten tot een kunstig geheel van bouwstoffen.

Wetmatigheden vormden de structuur van zijn en worden.

Wandelend en zichzelf transformerend water vormde het grootste deel van alle leven. Niet ledige lucht was de motor van leven voor de mens.

Als laatste, als kroon van zijn creatie, maakte de Wonderlijke zichzelf na. Hij drukte zijn eeuwigheid en onnavolgbaarheid uit in een vorm, spiegelde zichzelf in het stof van die aarde, boetseerde er lustig op los en blies toen voorzichtig zijn eeuwige Geest als leven brengende bron van persoonlijkheid in de neus van de vorm van de mens.

En de mens kwam voorzichtig tot leven, tot ontplooiing, tot bloei, tot openbaring. Wreef zich de ogen uit, zoog lucht naar binnen, schreeuwde stil een zwijgzaam lied, fladderde met zijn armen de vlinders achterna, struikelde toen onhandig over zijn eigen benen.

En de aarde dreunde. Niet van het vallen van de mens, maar van het lachen van Majesteit. Zo vond de mens zijn Kunstenaar en hun eerste ontmoeting was voor beiden ontroerend. Ze huilden beiden. Geraakt. Herkenden en erkenden elkaar

Ze zwegen lang. Zaten samen in de hof van heden. Telden de sterren. Groetten de kleurrijke vogels. Genoten van het licht. Luisterden naar het water. Lispelden mee met het lied van de wind.

- Het is goed, zei de mens.
- Het is zelfs zeer goed, zei de Eersteling, al zeg ik het zelf ...!

Toen stond de Voleinder op, wandelde weg en fluisterde zacht maar hoorbaar achterom.

- Genoeg gedaan voor vandaag. Ga je slapen, het wordt zo voor het eerst donker? En morgen is ook een rustdag, zul je er aan denken?

En ze lachten samen, terwijl de vele dieren voorzichtig en eerbiedig plaats maakten voor hun Herder, die voorbijging.