Eeuwigheidsmomenten

Kan dat wel een eeuwigheidsmoment? Dat strijdt toch met elkaar, eeuwigheid als altijd durend en moment als uitdrukking voor een nu-situatie, kortdurend, afgebakend? Samen in één woord?

Misschien is het geen bestaand woord, maar toch gebruik ik het wel eens. Omdat het iets uitdrukt van een raakpunt in de tijd, dat inzicht geeft in de eeuwigheid. Omdat er even een stukje van het gordijn wordt opgetild, wat hangt tussen het zichtbare en het onzichtbare. Een hemels vergezicht. Omdat het tijdelijke en het eeuwige elkaar heel even lijken te raken. Omdat het zomaar ineens weer tot je doordringt dat er meer is dan tijd en ruimte. Een moment om bij stil te staan, heel even je adem in te houden, in je op te nemen. Super bewust zijn.

En uiteraard is dat erg subjectief in te kleuren. Als je het niet zien wil, zie je het ook niet. Als je er er niet voor open staat, moet er wel eens hardhandig aan je levensboom worden geschud om je in zekere zin wakker te laten schrikken.

Wat ik bedoel heeft allereerst te maken met bepaalde ijkmomenten in een mensenleven, die nogal voor de hand liggen, zoals de dag van je huwelijk, belijdenis doen, de geboorte van je kinderen. Ze laten een onuitwisbare indruk achter, ze staan in je geheugen gegrift. Maar het is niet alleen dat. Het zijn ook niet alleen de tegenhangers van mooie herinneringen. De schrikmomenten, adembenemers, weliswaar ook in je geheugen gegrift, als er een slechte boodschap wordt gebracht, als de dood onherroepelijk gaten slaat. Verdriet overmant.

Nee, wat ik specifiek bedoel, heeft ook te maken met op een andere manier bijzondere momenten. Ingetogen. Verstild. Alsof je plotseling in een schilderij bent opgenomen. Alsof je toeschouwer en deelnemer tegelijk bent in een groot toneelstuk.

Een diepgaand gesprek tussen twee mensen, die elkaar aanvoelen, van hart tot hart durven spreken en open en ontvankelijk naar elkaar luisteren.

Een woord wat je invalt op het juiste moment, precies als jij of iemand anders dat heel hard nodig heeft. Een gesprek wat je zomaar opvangt tussen derden. Waar je wat van oppikt. En ook van meeneemt.

Een ademhaling naast je in bed. Waar je je zomaar ineens heel bewust van wordt. Kostbaar verbonden. Maar ook een besef dat doordringt, dat het niet altijd kan duren.

Als je even stilzit na een lange wandeling, lichamelijk uitrusten. Deel wordt van je omgeving. Zien aan den lijve lijkt te ervaren. Je voorstellend dat God hier ook getuige van is.

Zwijgend naast iemand zitten en beseffen dat woorden niets kunnen toevoegen aan de veelzeggendheid van de stilte.

Een spelend kind observeren, helemaal opgaand in zijn spel. Onbevangen. Onschuldig. Zich onbespied wanend. Alsof er geen tijd en verplichtingen bestaan. Opgaand in het hier en nu. En jij, je hebt de neiging om mee te gaan, mee te doen, op te gaan in het schouwspel. Heel even.

Stilstaan in de nacht. In de duisternis je blik omhoog richten. De sterrenhemel afzoeken. Opgenomen worden in het grote geheel. De kleinheid voelen groeien. Majesteit aanschouwen.

Je blik richten op het water van de zee, getuige zijn van de eeuwigdurende golfbeweging van eb en vloed. En even de tijd los kunnen laten. Het licht, de lucht, de geur, de schreeuw van een meeuw, het rollen van de golven, de losheid van het zand. Je bent er deel van. Heel intens.

Zingen, muziek maken, schilderen, schrijven. En heel even alles om je heen vergeten. Jij alleen. Het centrum van alles. Gedreven. Gevuld. Vervuld. Gericht. Geladen. Vol. Voluit. Voldaan. Volmaakt?

Allemaal voorbeelden. Makkelijk aan te vullen. Persoonlijk in te vullen. Opgetild worden. Boven jezelf. Vliegen. Even gericht op gewichtloze materie. Even los van alles. En toch sterker dan ooit verbonden met het universum, het doel van het leven. Met God zelf.

Knipoogjes van God. Geschonken juweeltjes. Brokjes eenheid. Tastbare vluchtigheid. Gestolde eeuwigheid. Vloeibare liefde. Gevonden ernst. Luchtige waarheid.

Spiegelingen van de eeuwigheid in het water van de tijd.