in een akelige lege
langwerpige straat
vol merkwaardig identieke huizen
wandel ik traag
en verbaasd
naar de niet te ontwaren
einder
ondertussen
probeer ik
bewust en bedoeld
achter donker ontspiegelde ramen
fossiele zielen
te ontwaren
eenzame schimmen
en dolende zoekers
verborgen ontheemden
en verstopte vluchters
maar hoe ik
ook kijk
en zoek
zij vertonen zich niet
verlaten en leeg
lijkt dit breekbaar universum
van kijkende ogen
en ongehoorde antwoorden
op niet gestelde vragen
ik roep
luidkeels
in een mij vreemde taal
vraag na vraag
klettert tegen de muren op
ik voel en ik proef
vermoed en weet
maar wat ik verwacht
laat helaas
het ware
gelaat niet zien
zo loop ik mijn weg
in onbedoelde nutteloosheid
te wachten
verwijder mij
verder en verder
van mijn eigen verleden
***
langzaam
ontvouwt zich
diep van binnen
in mijn teleurgestelde geest
zomaar ineens
een verdwaalde gedachte
zou het kunnen
dat het niet mijn taak
mijn mezelf opgelegde verplichting is
dat ik hier doelloos
en vruchteloos
loop te roepen
en te wachten
op weg
naar altijd later
maar juist
om over de drempel
van onbekendheid
in donkere huizen
en in eenzame harten
vuren te ontsteken
door te luisteren
naar ongekend treurige verhalen
en opgekropt verdriet
door tegendraads
mijn oren te lenen
opluchting te brengen
door het bieden van gelegenheid
om uiting te geven
aan stenen op de maag
soms doen wellicht
antwoorden niet ter zake
misschien zijn vragen
nog niet aan de orde
het zou zomaar kunnen
dat de boodschap
er even
niet
toe doet
kan ik dat aan
laat ik dat toe
krijg ik dat klein
hebben zij
dat gewoon nodig
of moet ik dat
juist het meeste
van allemaal
ter harte nemen
los
leren
laten
door
verbindingen
aan te gaan
Geen opmerkingen:
Een reactie posten