Hoewel de wereld, de natuur, de mensen om je heen in uitbundigheid naar buiten treden, en wij gericht zijn op meer, op beter, op groei, is de werkelijke essentie van ons mens-zijn gelegen in de beperking.
Beperking. Er zijn gewoon grenzen.
Er is genoeg. Maar tot op zekere hoogte. Er is tijd. Maar niet altijd. Er is ruimte. Maar niet eindeloos.
Er zijn grenzen aan ons kunnen, aan onze kennis, ons weten. We hebben niet alle tijd. We kunnen niet alles doen wat we zouden willen.
Dat is een feit. Dat is onomkeerbaar. Dat is een natuurmatige wet. Dat is de beperking die de Schepper in ons zijn heeft gelegd. Wij mensen hebben ruimte gekregen om in te wonen. Onze omgeving. Soms willen we daaruit breken, reizen we naar verder, trekken we de wereld rond. Maar we keren uiteindelijk gewoon terug naar het bekende kringetje.
Zelfs het immense en onmetelijke heelal is eindig. Hoeveel we ook in kaart gebracht hebben, het is te groot voor ons om alles te weten, te zien en te onderzoeken. En toch heeft het grenzen.
Er is een tegenstrijdigheid in al onze activiteit in verhouding tot tijd. Hoe meer we gaan doen, hoe meer de tijd vliegt, en hoe minder tijd we dus over hebben. En tijd kun je nooit meer inhalen.
Waarom, o ja waarom willen we dan zo veel doen, proppen we zo veel activiteiten in ons dagelijks bezig zijn, in onze vrije tijd, ja zelfs in onze kerkelijke activiteiten?
zaterdag 31 maart 2012
Daar juicht een toon
DAAR JUICHT EEN TOON
(meditatie, vandaag uitgesproken bij een zangavond in 't Waellant, plaatselijk bejaardenhuis)
Juichen, jubelen, kunnen wij dat wel, Alblasserwaarders, nuchtere, uit de klei getrokken polderjongens en -meisjes?
En toch. Muziek doet iets met een mens. Het raakt je. Het geeft herkenning, gevoel, emotie. Iets wat niet in woorden is uit te drukken. Je herkent iets. Je kunt iets delen wat anderen ook ervaren.
Liederen zitten in ons geheugen, onze vroegste herinneringen. Een moeder die met haar kind op schoot een versje zingt. Als je buiten op straat speelt en een buurvrouw een psalm hoort zingen. Dat blijft je bij.En wat is er meer vertederend dan het beeld van een spelend kind, dat spontaan en luidkeels een net geleerd versje aan het zingen is?
Er zijn veel mensen die dat beamen.
Er zijn mensen die boven zich zelf uitgetild worden door het zingen van liederen. Die geraakt worden door emotie, herinneringen aan vroeger, heimwee.
Er zijn begenadigde mensen die zelf muziek maken, scheppende kracht, en zo harten willen raken, harten willen opheffen. Omdat ze zelf zijn aangeraakt.
En er zijn ook mensen die pogingen doen in liederen hun gevoelens te verwoorden. Hun hart uit te drukken in taal. Sombere, gefrustreerde gevoelens, maar ook blijde en warme gevoelens. Klaagliederen. Lofliederen.
(meditatie, vandaag uitgesproken bij een zangavond in 't Waellant, plaatselijk bejaardenhuis)
Juichen, jubelen, kunnen wij dat wel, Alblasserwaarders, nuchtere, uit de klei getrokken polderjongens en -meisjes?
En toch. Muziek doet iets met een mens. Het raakt je. Het geeft herkenning, gevoel, emotie. Iets wat niet in woorden is uit te drukken. Je herkent iets. Je kunt iets delen wat anderen ook ervaren.
Liederen zitten in ons geheugen, onze vroegste herinneringen. Een moeder die met haar kind op schoot een versje zingt. Als je buiten op straat speelt en een buurvrouw een psalm hoort zingen. Dat blijft je bij.En wat is er meer vertederend dan het beeld van een spelend kind, dat spontaan en luidkeels een net geleerd versje aan het zingen is?
Er zijn veel mensen die dat beamen.
Er zijn mensen die boven zich zelf uitgetild worden door het zingen van liederen. Die geraakt worden door emotie, herinneringen aan vroeger, heimwee.
Er zijn begenadigde mensen die zelf muziek maken, scheppende kracht, en zo harten willen raken, harten willen opheffen. Omdat ze zelf zijn aangeraakt.
En er zijn ook mensen die pogingen doen in liederen hun gevoelens te verwoorden. Hun hart uit te drukken in taal. Sombere, gefrustreerde gevoelens, maar ook blijde en warme gevoelens. Klaagliederen. Lofliederen.
Palmpasen
de weg
bezaaid
met wat mensen
zomaar weg doen
ze zingen
hun verwachtingen
met schorre kelen
lof toe
zetten
hun religie
op een ezel
hun dromen
hun woorden
hun vormen
vormen zich zo
een god
naar hun beeld
en gelijkenis
donderdag 29 maart 2012
Opgesloten
vrij zijn
wil ik
ongedwongen
ongebonden
onbeperkt
op weg naar meer
op reis naar beter
vliegen naar de hemel
dromen van volmaaktheid
vluchten voor de angst
bidden over bergen heen
klimmen tegen muren op
duiken in de poel van wijsheid
zwemmen in een kleurenfantasie
en fonteinen van fonkelend licht
gedurfd doen ontsteken
maar
mijn intense verlangen
mijn niet te verwoorden drang
mijn smachtend reiken
mijn diepste ik
zit opgesloten
in een aarden vat
is zwaar geknecht
beklemd
begrensd
gevangen
woensdag 28 maart 2012
dinsdag 27 maart 2012
maandag 26 maart 2012
zondag 25 maart 2012
Juich voor de scheppende kracht
juich en zing
voor de kracht
van het leven
voor de groei
tot uitbarstende
overstelpende schoonheid
dans een rondje
op de vruchtbare aarde
richt de tonen
van je uitbundige lied
recht omhoog
naar de strakblauwe hemel
naar de bron van licht
naar de duikelende vogels
voel de kriebel
van de belofte
van lente
de dikke deken
van dorre winter
kan opgelucht
worden weggedaan
zaterdag 24 maart 2012
vrijdag 23 maart 2012
Een worstelend houvast
laag bij de grond
zoek ik de hemel
in nacht en ontij
speur ik
naar sporen van licht
in kale woorden
tracht ik de ziel
te zoeken
als ik u roep
vanuit de diepte
dan blijft het
ijzingwekkend stil
de vragen zijn helder
antwoorden laten zich
maar al te moeilijk vinden
u valt daarom
makkelijk te ontkennen
voor wie het allemaal
niet geloven wil
***
maar desondanks
is er toch altijd weer
het open hek
van tijdelijkheid
de nauwe poort
van opmerkzaamheid
donderdag 22 maart 2012
Marktplein
De twee gezanten uit een ver vreemd land ontmoetten elkaar na weken weer op de afgesproken tijd en plaats, groetten elkaar en deden er toen een hele tijd het zwijgen toe, ieder bezig met eigen gedachten.
- Nee, hier ben ik niet vrolijk van geworden, begon de ene het gesprek.
- Zeg dat wel, kwam het antwoord.
- Erger dan ons voorzegd was.
- Veel erger.
- Allemaal hokjes en vakjes.
- Wat dacht je van de etiketten?
- En het naar elkaar wijzen, over elkaar oordelen?
- Egoïsme.
- Hedonisme.
- Materialisme.
- Activisme.
- Amusement.
- En allemaal maar praten, discussiëren, onderzoeken, rapporteren.
- Blablabla.
- En al het ongemak, ziekte, ellende gewoon negeren, verstoppen, wegredeneren.
- Pluk de dag.
- Vrijheid, blijheid.
Even hing er een stilte tussen hen in. Even maar. De schemering daalde langzaam op hen neer.
- En de kerk?
- De kerk? Je had het toch over de kerk?
Ze keken elkaar aan, lachten even, maar hun lach bestierf, ze beseften de ernst van de constatering.
- Nee, hier ben ik niet vrolijk van geworden, begon de ene het gesprek.
- Zeg dat wel, kwam het antwoord.
- Erger dan ons voorzegd was.
- Veel erger.
- Allemaal hokjes en vakjes.
- Wat dacht je van de etiketten?
- En het naar elkaar wijzen, over elkaar oordelen?
- Egoïsme.
- Hedonisme.
- Materialisme.
- Activisme.
- Amusement.
- En allemaal maar praten, discussiëren, onderzoeken, rapporteren.
- Blablabla.
- En al het ongemak, ziekte, ellende gewoon negeren, verstoppen, wegredeneren.
- Pluk de dag.
- Vrijheid, blijheid.
Even hing er een stilte tussen hen in. Even maar. De schemering daalde langzaam op hen neer.
- En de kerk?
- De kerk? Je had het toch over de kerk?
Ze keken elkaar aan, lachten even, maar hun lach bestierf, ze beseften de ernst van de constatering.
woensdag 21 maart 2012
Ooit ...
als alle woorden
leeg geworden zijn
en alle geluiden
zijn verstomd
het licht verdreven
de nacht gedaald
de warmte
tot kilheid verschraald
als de adem stokt
van pijn en verdriet
de ogen gesloten
en het hart beklemd
geen antwoord weet
op alle brandende vragen
laat mij dan knielen
bij het wonder
van de dode boom
waar God
gehangen heeft
ooit
***
laat mij dan stil
en alleen
de meester ontmoeten
de herder volgen
zitten aan de voeten
van de tuinman
luisteren naar zijn stem
dinsdag 20 maart 2012
Fazantenjacht
Een van de kleurrijkste inheemse diersoorten in Nederland is ongetwijfeld de fazant, met name de mannelijke uitvoering. Ik zie ze regelmatig als ik naar mijn werk fiets of 's avonds weer naar huis ga. Maar fotograferen valt nog niet mee, want het zijn nogal schuwe dieren. Als je stopt, verschuilen ze zich al heel snel. Je ziet ze kijken, en hup, daar gaan ze weer, de bosjes in. Zelfs met een lens met 10x zoom valt het dan niet mee om ze goed op de foto te krijgen.
De laatste twee weken toch even wat nadrukkelijk getracht om ze vast te leggen. Op fazantenjacht dus, in figuurlijke, diervriendelijke zin dan wel. Van een afstandje toch een paar keer succes gehad. Maar vooral met fel zonlicht, dat je nodig hebt om de prachtige kleuren goed uit te laten komen, is het bij een sterke zoom vaak een tegenvallend resultaat.
Gisterenmiddag lukte het me voor het eerst om wat dichterbij te komen, voorzichtig, stap voor stap, maar al snel draaide hij zijn rug naar je toe en verdwijnt weer. En vanmorgen kreeg ik hem wel dichtbij, maar verstopte hij zich achter het struikgewas.
Mooi om zijn verentooi te zien, en het fel afstekende rood van de kop.
Het blijft een bijzonder dier. Vooral de nadrukkelijke roep, die een beetje het midden houdt tussen een kakelende kip en een kraaiende haan, en zijn onhandige manier van fladderend vliegen, steken nogal af tegen de bijna parmantige manier van voortbewegen. Zie met name de laatste foto, die ik jaren geleden eens als snapshot nam.
De laatste twee weken toch even wat nadrukkelijk getracht om ze vast te leggen. Op fazantenjacht dus, in figuurlijke, diervriendelijke zin dan wel. Van een afstandje toch een paar keer succes gehad. Maar vooral met fel zonlicht, dat je nodig hebt om de prachtige kleuren goed uit te laten komen, is het bij een sterke zoom vaak een tegenvallend resultaat.
Gisterenmiddag lukte het me voor het eerst om wat dichterbij te komen, voorzichtig, stap voor stap, maar al snel draaide hij zijn rug naar je toe en verdwijnt weer. En vanmorgen kreeg ik hem wel dichtbij, maar verstopte hij zich achter het struikgewas.
Mooi om zijn verentooi te zien, en het fel afstekende rood van de kop.
Het blijft een bijzonder dier. Vooral de nadrukkelijke roep, die een beetje het midden houdt tussen een kakelende kip en een kraaiende haan, en zijn onhandige manier van fladderend vliegen, steken nogal af tegen de bijna parmantige manier van voortbewegen. Zie met name de laatste foto, die ik jaren geleden eens als snapshot nam.
maandag 19 maart 2012
Ochtendgloren
Fototechnisch is het niet goed, ik heb ook hier en daar wat lelijke lichtmasten weggesneden. Helaas keren ze toch in de spiegeling van het water weer terug.
Maar ja, wat doe je, als je even stilstaat op de brug, fototoestel in de hand, genietend van de mist en het eerste felle zonlicht, en je ziet een zwaan in glijvlucht recht op je af komen vliegen. En stijlvol landen op het water. Nou ja, plons, plons. Maar toch, het licht valt zo mooi, zo teer, op het verstilde landschap, op het gladde water.
Dan druk je toch af? Of niet dan?
Maar ja, wat doe je, als je even stilstaat op de brug, fototoestel in de hand, genietend van de mist en het eerste felle zonlicht, en je ziet een zwaan in glijvlucht recht op je af komen vliegen. En stijlvol landen op het water. Nou ja, plons, plons. Maar toch, het licht valt zo mooi, zo teer, op het verstilde landschap, op het gladde water.
Dan druk je toch af? Of niet dan?
zondag 18 maart 2012
Luister ...
Het is buitengewoon druk in de straten van de stad en de mensen lopen gehaast aan elkaar voorbij. Straten vol kunstlicht. Etalages vol aangeprezen overbodigheid. Herrie alom, toeterende auto's, fietsers die bellen, mensen die in hun eigen oor lijken te roepen.
Iemand staat stil, midden op straat, onverwacht. Mensen botsen bijna tegen hem op, lopen met een boog om hem heen.
Hij gebaart, hij roept, hij wijst.
Niemand die aandacht schenkt, iedereen loopt door. Haast. Ongelooflijke haast. Taken die wachten. Boodschappen die moeten worden gedaan. Afspraken die moeten worden nagekomen.
Hoor, hij roept harder.
Luister, hij zegt iets.
Kijk, hij wijst nog nadrukkelijker.
- Luister. Het begint met chaos. Maar een eerste woord zegt iets. Een daad wordt gesteld. Orde ontstaat. Het gebeurt. Alles wordt.
Een enkeling kijkt achterom, bij het voorbijlopen. Lacht even, maar gaat toch verder.
- Luister. Het begint met een sprankje, een vonk, een vlammetje. Op een dag was er een lichtje in het donker. Maar wie ontstak de zon? Wie wil haar weer uitdoen? Wie is in staat tot regulatie, doseren? Wie kan het vuur doven, als het laaiend is?
In de verte beieren een paar kerkklokken. De tingel van de tram overstemt zijn woorden. Maar hij gaat onverstoorbaar verder, heeft een verhoging op straat gevonden, waardoor hij nu boven iedereen uitsteekt. Hij wordt gezien, opgemerkt. Een kind wijst naar hem, dwingt zijn moeder tot stilstaan, luisteren.
Iemand staat stil, midden op straat, onverwacht. Mensen botsen bijna tegen hem op, lopen met een boog om hem heen.
Hij gebaart, hij roept, hij wijst.
Niemand die aandacht schenkt, iedereen loopt door. Haast. Ongelooflijke haast. Taken die wachten. Boodschappen die moeten worden gedaan. Afspraken die moeten worden nagekomen.
Hoor, hij roept harder.
Luister, hij zegt iets.
Kijk, hij wijst nog nadrukkelijker.
- Luister. Het begint met chaos. Maar een eerste woord zegt iets. Een daad wordt gesteld. Orde ontstaat. Het gebeurt. Alles wordt.
Een enkeling kijkt achterom, bij het voorbijlopen. Lacht even, maar gaat toch verder.
- Luister. Het begint met een sprankje, een vonk, een vlammetje. Op een dag was er een lichtje in het donker. Maar wie ontstak de zon? Wie wil haar weer uitdoen? Wie is in staat tot regulatie, doseren? Wie kan het vuur doven, als het laaiend is?
In de verte beieren een paar kerkklokken. De tingel van de tram overstemt zijn woorden. Maar hij gaat onverstoorbaar verder, heeft een verhoging op straat gevonden, waardoor hij nu boven iedereen uitsteekt. Hij wordt gezien, opgemerkt. Een kind wijst naar hem, dwingt zijn moeder tot stilstaan, luisteren.
zaterdag 17 maart 2012
Vliegen en vliegen
Vanmiddag weer ruim 19.000 stappen gezet, als lichamelijke oefening, als aanschouwen van de komende lente, als inspiratie voor het maken van foto's, als opzoeken van de stilte ter ontlediging van een warrig hoofd.
Niet zoveel foto's gemaakt deze keer, het weer was ook vrij somber, geen zon gezien.
Een groot gedeelte van de weg was een 'struikelpad', een hele smalle strook grond, aan beide kanten sloten, begroeid met bomen en lage struiken. Niet egaal dus, maar veel hekjes, af en toe klimmen, oppassen voor wortels en lage takken, hier en daar modderig. Oppassen voor zwikken en niet echt goed voor je rug. Maar wel heel rustig. En genoeg te zien.
De eerste lammetjes vastgelegd.
Verse mestlucht opgesnoven. Overal tegelijk waren ze bezig. Recyclen van afval, duurzaam bezig dus die boerenjongens ...
Een vermoedelijke schaatsenrijder vastgelegd, een insect die met zijn lange en wijde poten op het water kan 'staan'.
De ontpopping geconstateerd van de wilgenkatjes, die ik vorige week al had vastgelegd. Groei, die doorgaat als de takken al lang zijn afgesneden.
Maar nu even aandacht voor een nogal grote variatie aan vliegkunsten, waarvan vogels gebruik maken. Je ziet dat mooi als je zo tussen die vogels loopt. Iedere soort zijn eigen manier van vliegen. Eenden die al snaterend fladderend opvliegen. Waterkippen die over het water lopen. Zwanen die traag en klapperend op gang komen, veel geluid maken bij het vliegen. Spreeuwen die in hele kolonies zwermen. Ganzen die gakken. De trage slag van de zilvermeeuw.
Vandaag ook twee filmpjes gemaakt die enkele uitersten laten zien. De eerste is van een buizerd. Althans, ik vermoed dat het een buizerd is. Tot drie keer toe vloog er één vlak voor me weg. Jammer genoeg zie je hem niet zitten, is hij erg schuw en ben je te laat om foto's te maken als hij opvliegt.
Maar de film laat wel duidelijk zien hoe hij enkele minuten lang aan het zweven is, zonder ook maar een enkele vleugelslag te maken. Machtig om te zien.
Het andere uiterste zijn kievieten, die altijd de lente aankondigen met hun flitsende gedartel. Net als zwaluwen kunnen ze zelfs haakse bochten maken. Bijna niet te volgen met je camera.
Mooi om te zien dat de Schepper zoveel variatie in de natuur heeft gelegd.
Vliegen is vliegen. Maar je hebt vliegen en vliegen.
Niet zoveel foto's gemaakt deze keer, het weer was ook vrij somber, geen zon gezien.
Een groot gedeelte van de weg was een 'struikelpad', een hele smalle strook grond, aan beide kanten sloten, begroeid met bomen en lage struiken. Niet egaal dus, maar veel hekjes, af en toe klimmen, oppassen voor wortels en lage takken, hier en daar modderig. Oppassen voor zwikken en niet echt goed voor je rug. Maar wel heel rustig. En genoeg te zien.
De eerste lammetjes vastgelegd.
Verse mestlucht opgesnoven. Overal tegelijk waren ze bezig. Recyclen van afval, duurzaam bezig dus die boerenjongens ...
Een vermoedelijke schaatsenrijder vastgelegd, een insect die met zijn lange en wijde poten op het water kan 'staan'.
De ontpopping geconstateerd van de wilgenkatjes, die ik vorige week al had vastgelegd. Groei, die doorgaat als de takken al lang zijn afgesneden.
Maar nu even aandacht voor een nogal grote variatie aan vliegkunsten, waarvan vogels gebruik maken. Je ziet dat mooi als je zo tussen die vogels loopt. Iedere soort zijn eigen manier van vliegen. Eenden die al snaterend fladderend opvliegen. Waterkippen die over het water lopen. Zwanen die traag en klapperend op gang komen, veel geluid maken bij het vliegen. Spreeuwen die in hele kolonies zwermen. Ganzen die gakken. De trage slag van de zilvermeeuw.
Vandaag ook twee filmpjes gemaakt die enkele uitersten laten zien. De eerste is van een buizerd. Althans, ik vermoed dat het een buizerd is. Tot drie keer toe vloog er één vlak voor me weg. Jammer genoeg zie je hem niet zitten, is hij erg schuw en ben je te laat om foto's te maken als hij opvliegt.
Maar de film laat wel duidelijk zien hoe hij enkele minuten lang aan het zweven is, zonder ook maar een enkele vleugelslag te maken. Machtig om te zien.
Het andere uiterste zijn kievieten, die altijd de lente aankondigen met hun flitsende gedartel. Net als zwaluwen kunnen ze zelfs haakse bochten maken. Bijna niet te volgen met je camera.
Mooi om te zien dat de Schepper zoveel variatie in de natuur heeft gelegd.
Vliegen is vliegen. Maar je hebt vliegen en vliegen.
Wortelschieten
Vanmiddag op een wandeltocht zag ik een paar bijzondere bomen. Ik kende ze al, had ze vaker gezien. Wij worden vaak geïmponeerd door de wijdlopige takken, de ontluikende knoppen in de lente, de kleurrijke bloesems, of in het het geval van vruchtbomen, de rijke opbrengst.
Het resultaat telt, zeggen we dan. De oogst. Output.
Wat we niet zien, maar wat wel heel bepalend is voor die oogst, is of de boom werkelijk wortel kan schieten. Stevigheid kan opbouwen onder de grond, waardoor hij de wind boven de grond kan weerstaan. Via de wortels vocht kan onttrekken aan de bodem. Ter voeding.
Hier zie je een beetje hoe dat wortelnetwerk eruit ziet. Aan de slootkant, maar bij een beetje lager water als normaal, komt dat bloot te liggen. En zie je ook hoe ver en hoe breed dat zich uitstrekt.
En zo is dat in een mensenleven ook. Wat we niet zien telt wel degelijk mee, is bepalend. Niet alleen de output, maar ook de input telt.
Ik heb er een heleboel gedachtenassociaties bij, heb er zelfs al eerder over geschreven, maar iedereen moet zelf de toepassing maar even maken bij deze beelden.
Het resultaat telt, zeggen we dan. De oogst. Output.
Wat we niet zien, maar wat wel heel bepalend is voor die oogst, is of de boom werkelijk wortel kan schieten. Stevigheid kan opbouwen onder de grond, waardoor hij de wind boven de grond kan weerstaan. Via de wortels vocht kan onttrekken aan de bodem. Ter voeding.
Hier zie je een beetje hoe dat wortelnetwerk eruit ziet. Aan de slootkant, maar bij een beetje lager water als normaal, komt dat bloot te liggen. En zie je ook hoe ver en hoe breed dat zich uitstrekt.
En zo is dat in een mensenleven ook. Wat we niet zien telt wel degelijk mee, is bepalend. Niet alleen de output, maar ook de input telt.
Ik heb er een heleboel gedachtenassociaties bij, heb er zelfs al eerder over geschreven, maar iedereen moet zelf de toepassing maar even maken bij deze beelden.
Tear down the walls ...
tear down the walls
rip off the masks
slow down
and stand still
be aware
open up
take a deep breath
let the sunlight in
be vulnerable
and know
for sure
that you
are fragile
see the dust
meet the darkness
discover the pain
from years on
recognise the scars
acknownledge
the grief
you hided
long ago
Abonneren op:
Posts (Atom)