Sow for yourself righteousness, reap the fruit of steadfast love; break up your fallow ground, for it is the time to seek the Lord, that He may come and rain salvation upon you (Hosea 10:12).

zaterdag 24 december 2011

Cynische bezinning

Gek zou je worden. Overspannen. Doorgedraaid. Chaos in je leven, chaos in je hoofd. Een bewogen, overvuld, spanningsvol, heen en weer slingerend, stormachtig, tijdverslindend, adembenemend, jaar. Het elastiek wordt bizar ver uitgereikt. Kan er nog meer bij?

Woorden zijn een uitlaatklep en stoomafblazer. Gelezen, tot het je duizelt. Gesproken, geschreven, gedeeld, onuitgesproken, bedacht. Maar niet altijd, niet onbeperkt. Gevoelens laten zich niet altijd verwoorden. Verdriet kun je niet analyseren. Relaties zijn geen metaforen, ze beïnvloeden je zijn, je functioneren.

Hoe ver kun je nog verzinken, hoe diep kun je zakken, hoe lang blijft het elastiek gespannen staan voordat het breekt? Je lichaam protesteert. Slapen geeft geen rust meer. Je nek, je hoofd, je spieren, negeren helpt niet langer.

Terwijl de zon buiten schijnt, komen er twee tegenstrijdige behoeften bovendrijven. Behoefte aan storm en aan stilte. Aan de ene kant, vechten tegen de elementen, kop in de wind, al je krachten in de strijd. Maar ook, de drang te gaan zitten, rust om je heen, stilte van binnen, beschouwend, analyserend, objectief. De enige beweging de ademhaling. Een woordeloos gebed. De strijd tussen die behoeften brengt alleen al verwarring ...

En nu, Kerst. Heel de wereld juicht in kunstlicht en mierzoete muziek, hoteldebotel, rusteloos, van diepzinnig tot oppervlakkig, van eenmalige liefdadigheid tot nihilistische zinloosheid. 

Er wordt een wonder herdacht. Er wordt een Kind verwacht. Een brok geschiedenis, eeuwen geleden, wordt eindeloos opgeleukt. Wat doet het nog, wat heeft het nog te zeggen? Het is bijna zover, de engelen gaan weer zingen, de o zo bekende woorden worden herhaald, de boodschap uitgemolken. De boodschappen zijn in huis. De rijk gevulde tafel kan weer worden klaargemaakt.

En ondertussen staat de wereld in brand, overstromingen, aardbevingen, bomaanslagen, een nooit meer op te lossen honger in grote delen van de wereld,  aangekondigde crisis, opstanden, democratische wanorde. De gebrokenheid ten top. De wereld op zijn kop. De schepping ontwricht. De elementen omgekeerd. Zelfs het weer is van slag.

Mijn God, wat klinkt dit allemaal cynisch en weinig verwachtingsvol ...

Waar is de goede aarde voor het zaad? Waar zijn de harten die brandend wachten op Uw komst? Waar zijn de kinderen, die verlangend kijken of de hemel opengaat? Waar zijn de mensenherders, die bedremmeld neerknielen bij het wonder, gelouterd opstaan, gedreven en bewogen woorden proberen te vinden voor de diepste oorzaak van de schepping van de mens, voor de meest onbegrijpelijke boodschap die ooit gebracht is? Waar zijn de deuren die opengaan, voor een verdwaalde zwerver uit een ander land, verder dan ooit? Waar zijn de ultrawijze wetenschappers die wonderen niet analyseren, bewijzen of tegenspreken, maar gebruiken om het wonder onder de aandacht te brengen? Waar zijn de mensen die nog gewoon het Woord van God simpel achter elkaar doorlezen, zonder theologische ballast proberen te aanvaarden wat er gezegd, bedoeld en ervaren werd door mensen die en glimp van het Mysterie hebben opgevangen? Waar is de kerk, het gebouw van symbolen waar verwarde mensen stilte kunnen zoeken? Waar is de kerk, de mensen die het weten kunnen, uitgaan, de gebrokenheid van het leven in, op zoek naar roependen in de woestijn, vreemdelingen, daklozen oprapen en uitnodigen voor het eeuwige feest?

Waar ben ik? Voor wie het nodig heeft?

Waar is God? Als je Hem nodig hebt?

God ... eigenlijk, eerlijk gezegd, toegegeven, met zoveel woorden uitgesproken, heb ik U nodig. Vandaag. Om overeind te blijven, niet te bezwijken, niet verward en boos en gek te worden. Opgebrand en uitgeblust. Feitelijk heb ik Uw woorden nodig, om te overleven, om uit te zien, te verlangen. Om te leven.  

Ten diepste heb ik U nodig, elke dag, verbonden met Uw onbegrijpelijke liefde, de adem van Uw Geest om woorden van U te ontvangen, woorden te murmelen, mijn hart te richten op het Wonder van boven, het Wonder van beneden. Om mens te zijn. Met een lijntje naar boven, een blik naar binnen, ogen om te zien en handen om te doen.

God ... het is dat U dat allemaal al lang wist. Het Wonder bedacht en ontrolde. Het uitriep in de donkerste duisternis. God, van God verlaten. Daarom alleen kan ik geloven, aanvaarden, vechten in de storm, zitten in de stilte. Leven bij de gratie Gods.

Daarom is er zelfs een boodschap, een verlangen, een waarheid, in kunstlicht en zinloosheid.

Alleen door U.
There is a crack in everything, that's where the light comes in. (Leonard Cohen)

1 opmerking:

  1. Hallo Anton, komt die zin weer bovendrijven, maar zo waar, in alles zit een barst, maar o wonder ,
    zo komt juist dat licht binnen!
    Dat het Licht van het Kerstfeest,het ware Licht,
    je mag leiden door het Nieuwe Jaar, bid ik jou en ieder die dit leest toe.Hartelijke groet, Marijke.

    BeantwoordenVerwijderen