zondag 31 juli 2016
zaterdag 30 juli 2016
vrijdag 29 juli 2016
Torenvalkhapjes
Ook een torenvalk moet eten.
Maar hij had niet veel zin om er op uit te gaan.
Om langdurig te bidden in de lucht.
Met de ogen open.
Hij at alleen wat kleine hapjes.
Uit het lange gras geplukt.
Wellicht libellen.
Aan de vleugels te zien.
Hij wist er wel raad mee.
Al vulde het natuurlijk niet.
En tussendoor genoot hij van het licht.
Nam zijn noodzakelijke rust.
Maar op een bepaald moment was het genoeg.
Ging hij er toch vandoor.
Op weg naar meer.
Torenvalk in tegenlicht
Gisteren.
Tijdens mijn avondlichtwandeling.
Over de Donkse laagte.
Een uitgebreide ontmoeting.
Met een torenvalk.
Met prachtig licht.
Tegenlicht.
Ik keek naar hem.
Gebiologeerd.
Hij keek naar mij.
Af en toe.
Steeds dichterbij kon ik hem naderen.
Hij accepteerde me.
Op gepaste afstand.
En ik kon uitgebreid blijven knippen.
Een eerste selectie.
Van paaltje naar paaltje.
Af en toe even opvliegend.
Steeds het licht even anders.
Sfeerweer.
Watersprinkhaan
Het sjirpte.
Het krekelde.
Overal om me heen.
Maar zien, dat doe je ze zelden.
En meestal moet je dan op je knieën.
En dan zien ze jou weer en vliegen ze op.
Gisteravond liep ik door het gras.
Pas gemaaid.
Het zinderde weer volop.
En toen vloog er één voor me op.
Pardoes het water in.
Hij spartelde even.
Liet zich toen meedrijven.
Even.
Heel even.
Stond hij toen op het water.
Op zijn pootjes.
Mooi gezicht
Een watersprinkhaan.
donderdag 28 juli 2016
Klein wereldleed
Klein wereldleed.
Gisteren in de regen.
Een libel op een blad.
Heidelibel.
Waarschijnlijk net uitgeslopen.
Maar gehandicapt ter wereld gekomen.
Eén vleugel was verfomfaaid.
Half omgevouwen.
Als een harmonica.
Ik heb hem nog een duwtje gegeven.
Durfde niet de vleugel te pakken.
Bang het nog erger te maken.
Maar hij viel, op het randje bleef hij even hangen.
Toen maar op het volgende blad geschoven.
Wat kon ik doen?
Meenemen ging niet.
Over laten aan de natuur dan maar ....
Hard, maar waar.
Er zat weinig anders op.
Wellicht dat de zon nog wonderen kon doen.
De andere dag.
Wie weet.
Klein wereldleed.
Oog in oog met een jonge buizerd
Wie gaat er nu in de regen fotograferen?
Ja, ik geef toe, je moet er een beetje gek voor zijn ...
Maar, na de hele middag (mot)regen, leek het een beetje op te klaren.
Dus 's avonds toch maar even er op uit.
Het miezerde nog steeds.
Dus dan duik je maar even het plaatselijk bos in.
Het 'hondenbos'.
Om misschien wat libellen of vlinders te vinden.
Echter, geen vlinder te bekennen.
Maar, nog geen paar stappen gezet.
Aan de rand van dat bos.
Of er komt een buizerd aanvliegen.
Nestelt zich in een jonge boom.
Op nog geen dertig meter afstand.
Een jonge buizerd nog.
Aan zijn witte borst te zien.
Ik had ze al eerder gehoord.
Horen roepen.
Meerdere keren gezien ook.
In de verte of hoog boven de bomen zien vliegen.
Een enkele keer zien zitten, boven in de boomtoppen.
Maar steeds zagen ze mij ook en vlogen weg.
Nu hier, oog in oog, met een jonge buizerd.
Veren nat van de regen.
En hij zag mij ook.
Bleef echter gewoon zitten.
Op zijn gemak.
Ook toen ik heen en weer begon te lopen.
Voor een betere positie.
Toen deed hij nog een poepje.
Keek even om.
En ging er vandoor.
Helaas alleen de start ervan vast kunnen leggen.
Maar wel bewogen foto's.
Het was ook wel wat somber weer.
Toch al met al weer een mooie ontmoeting.
woensdag 27 juli 2016
Gevangen soldaatje
Ik zag een klein soldaatje bungelen.
Aan een zijden draadje.
In de wind.
Gevangen.
Door een spinnetje.
Een klein, groen spinnetje.
Waarschijnlijk een komkommerspin.
In het begin bewoog hij nog wat.
Maar de spin was aardig in de weer.
En pakte hem in.
Sleepte hem beetje bij beetje omhoog.
Aan de rand van het bos heb ik er foto´s van proberen te maken.
Geknield.
Maar het viel nog niet mee.
Met die wind.
Aan dat draadje.
Om scherp te stellen.
Sorry.
Toch maar een paar gedeeld uit de serie.
Abonneren op:
Posts (Atom)