soms
zie je het
zomaar
met eigen ogen
valt het op
onder een grijs wolkendek
dat er
knotwilgen zijn
die stil
staan te treuren
wolken
regenen
meestal
in opvallende maat
zonder inhouding
en beperking
ze laten gaan
wat hen belast
veel of weinig
je merkt het
meteen
maar
een knotwilg
staat daar
bescheiden
te zijn
en laat dan
zomaar
heel plaatselijk
uit een tak
die verdween
zijn tranen
varen
het valt
slechts op
door de natheid
die naar beneden
is gelopen
en afsteekt
tegen
het patroon
van normaal
dus
ook al
ziet men
geen tranen
wees altijd
bedacht
op leven
dat treurig
herinneringen
koestert
Geen opmerkingen:
Een reactie posten