Maanlichtreflecties

Vrieskougoud

1000 vergezichten

En dan zit ik zomaar ineens aan de 1000 geplaatste berichten, op dit begin vorig jaar spontaan opgestarte weblog ... Wie had dat gedacht? Wie had dit kunnen voorspellen? Ik in ieder geval niet ...

Ik zag zelfs dat ik dit jaar, wat nog niet eens is afgelopen, al 667 berichten geplaatst heb, tegenover 332 vorig jaar. Een verdubbeling dus in aantal.

Toen ik in februari 2011 begon, had ik zo'n 10 ideeën in mijn hoofd, die ik verder uit wilde werken. Omdat het mij interesseerde en omdat ik dacht dat het ook anderen zou kunnen interesseren. Omdat het min of meer belangrijk voor mij was om mijzelf weer eens te uiten. Maar eigenlijk om het gewoon eens te proberen. Af en toe een fotootje om de boel wat op te vrolijken. Ter afwisseling nog een stukje muziek laten horen. Leuk idee om verder uit te werken.

En inmiddels staan er 449 berichten met foto's op, totaal hoeveelheid foto's niet meer te achterhalen. En 214 gedichten, de meeste spontaan geboren en vrijwel direct geplaatst. Daarnaast 88 muzieknummers, die natuurlijk niet van mijzelf zijn, maar wel mijn smaak verraden. En 36 stuks korte verhaaltjes. En dan nog wat andere mijmeringen, meditaties, gedachten en losse flodders.

Hoe heb ik het verzonnen, bedacht, verzameld, bijeengesprokkeld? Hoe heb ik woorden kunnen vinden? Hoe ben ik geïnspireerd geraakt?

Eerste frisse vrieskleuren

Belofte

gloort daar

geen zuchtje licht

aan de verre horizon

ontwaar ik daar

geen sprankje hoop

aan de einder

een dunne fluistering

van te lang

in toom 

gehouden wind

een minieme belofte

van een nieuwe dag

onder een zware

grijswollen deken

van nederigheid

aan het eind

van een lusteloze

duistere nacht

Leven en dood

pas toen ik

de dood

in de ogen

had gekeken

ons kind

aan de aarde

werd toevertrouwd

Vergankelijkheid

Vuur

elke boom

heeft water

nodig

en voeding

om te groeien

naar het licht

elk lichaam

leeft op adem

bloed

en energie

om te kunnen

functioneren

wat onze ogen

zien 

in het licht

van werkelijkheid

moeten

hersenen verwerken

om echt

te kunnen begrijpen

Hallo maan-halo ...

Van de wind en het vuur

want

de wind

weet niet

waarheen

want

het vuur

weet niet

vanwaar

want

mijn hart

weet niet

waarom

de wind

kan gaan

liggen

in stilte

het vuur

kan verzengend

verteren

Schuilen voor de storm, genieten van de zon

Composities in water en licht van herfstkleurglorie die vergaat

Een mistig perspectief

Een felle strijd

het gevecht

tussen

licht

en duisternis

wordt elke morgen

stil schreeuwend

symbolisch 

zichtbaar

Knotwilg of treurwilg

zou het waar zijn

zou het kunnen

dat een wilg

die niet geknot wordt

uiteindelijk

een treurwilg wordt

van fraaie slierten

van hangend loof 

Bijzondere hangkruinberk

De aanwezige God

God.

Zo verborgen.
Zo genegeerd.
Zo ontkend.
Zo ontweken.
Zo mysterieus.
Zo ongrijpbaar.

Ja.
En nee.
Ook.

God.

Zo aanwezig.
Zo altijd.
Zo eeuwig.
Zo overal.
Zo hier en nu.

God is de Denker.
De Doener.
De Volger
De Weter.
De Ziener.
De Maker.
De Alles-in-stand-houder.

God is de oorzaak en de oorsprong van ons leven.
God dacht ons en wij waren.

Dichterlijke illusies

als je 

met gesloten ogen

sluimerend

en in rust

ligt te wachten

op de slaap

van verfrissing

die nog lang niet

lijkt te komen

dan dichten

zich in het duister

lichte woorden

speels

in intiem rijm

tot mooie gedachten

en sprookjesvergezichten

of ontspruiten

uit liefdevolle bron

van een flexibele geest

kleurrijke ideeën

en vurige luchtkastelen

rijp om in te wonen

of urenlang

in rond te dwalen

Het waaierde weer hemelkleuren vanmorgen ...

Op het gevaar af vervelend te worden met al mijn fotoseries van zonsopgangen en zonsondergangen, hier weer zo'n serie. 

Omdat het zo adembenemend kleurrijk was. Een waaier van hemelkleuren ontplooide zich voor het oog van wie er erg in had. Vanmorgen na het stemmen meteen maar een extra rondje gefietst toen ik de hemel rood zag kleuren, dus deze keer wel een iets ander decor.

God is goed. Iedereen kan het zien en iedereen mag het weten.

Is God ...?

is God

in de stilte

of maak ik

van stilte

mijn god

is God

in de wereld

of maak ik

van die wereld

slechts mijn beeld

van Hem

is God

in de hemel

of maak ik

van een verhaal

uit oude tijden

een wens

die nooit

uitkomt

is God

echt in mij

of vervliegt Hij

uiteindelijk

als een illusie

met mijn laatste 

ademtocht

Wegwaaiblaadje wiegeliedje

ik zag je

vallen

vanmorgen

heel even

ging je

voorbij

zwevend

tussen

hemel

en aarde

weemoed

kleurde

je ziel

los

van je wortels

halfvergaan

verkruimeld

Gouden zonnelokken ontlokt aan de morgenstond ...

Maansikkel

Witte orchidee

Kind in mij

Ik.

Ik zoek.

Ik graaf.

Ik grijp.

Ik schrijf.

Ik diep op.

Ik leg vast.

Ik lees.

Ik ben.

Ik zoek woorden.

Ik zoek zin.

Ik zoek leven.

Ik zoek liefde.

Ik zoek God.

Ik zoek mezelf.

Ik zoek het kind in mij.

Ik word bedolven onder alle impulsen van het leven, gooi er zelf drie, vier scheppen bovenop, ben hyperactief en intens bewust van alles om mij heen. Ik denk tegen de klippen op. Ik analyseer mijn gevoel. Ik voel mijn denken door merg en been gaan. Ik stop mezelf vol met impulsen en indrukken, informatie en wetenswaardigheden, ik graaf onophoudelijk naar zeer zinvolle oneliners. Ik tracht onderscheid te maken in alle zinloosheid, luchtigheid en kakafonie, naar wat waar, werkelijk, zinvol en van waarde is.

Maar hoe meer ik zoek, hoe meer ik de stilte ga waarderen.

Hoe meer ik haar nodig heb.

Hoe meer ik los moet laten.

Hoe meer ik merk dat ik dat niet red.

Dat ik te vast zit, te diep graaf, te ver zoek, te veel woorden nodig heb, teveel overbodigs tot mij neem, hoe zinvol en hoe waar en hoe waardevol ook.

Ik zoek stilte.

Ik zoek rust.

Ik zoek eenzaamheid.

Ik ben mateloos op zoek naar het kind in mij.

Onschuld.

Ontvankelijkheid.

Luisteren naar niets.

Opgaan in verwondering.

Zijn.

Ademen.

Stilzitten.

Leven.

Ervaren.
Ontvangen.
Ontwaren.
Ontroeren.
Ontplooien.

Zitten op schoot bij je moeder.

Luisteren en voelen hoe zij zingt.

Mooie woorden, onbegrepen teksten.

Zachte armen, warme liefde.

Staren uit het raam naar groene verten.

Opgaan in de tekening die je maakt, een wereld scheppen, het wonder ervaren van kleur uit een stokje.

Fantaseren.

Dromen.

Slapen in onschuld.

Wandelen in open verwondering voor de dingen, voor de mensen, voor de natuur.

Luisteren in het gras naar de vogels, de bijen, de insecten.

Opgenomen worden in een kathedraal van zeker weten en gedragen woorden.

Leren lezen.

Werelden ontdekken.

Ontwaken.

Losse bladeren wandeling in het bos bij Koudhoorn

Vandaag richting de Veluwe gereden in verband met een eerste, voor mijn gevoel zeer geslaagde bloggersmeeting.

Vooraf nog een kleine anderhalf uur rondgewandeld in het bos bij Koudhoorn, gelegen aan de weg tussen Garderen en Putten. Omdat ik eigenlijk nog nooit foto's had gemaakt in een herfstbos. Nou ja, in de Alblasserwaard hebben we ook geen echt bos en zijn het meer mini-bosjes.

Dit bos van vanmorgen had een grote variatie aan boomsoorten. Veel bladeren op de grond, veel tinten in het bos. Heel veel paddenstoelen ook nog te zien. En stil was het, heel stil. Slechts een enkele wandelaar liet zich zien. Best jammer dat de zon niet scheen, zoals voorspeld, dan waren de kleuren nog wat meer sprankelend geweest.

Een impressie in foto's.

Vergane glorie

Zelfs paddenstoelen in het bos, toch parasiterend op vergane glorie, moeten ten lange leste het loodje leggen.

Totemboom

Eeuwige liefde

In stille devotie aanschouwt hij haar lichaam, dat ontspannen en in rust ligt neergevleid, haar hoofd naar hem toe gebogen, ogen gesloten, midden in het schemerduister van de chaos van leven rondom. Op de rulle aarde, in het diffuse licht van nu en weten, omgeven door variaties verborgen groen en fantasierijke oasen van kleur.

Hij ziet en ervaart haar vormen, de lijnen, de vulling, de intentie, de potentie. Met gerichte aandacht. Het komt binnen en roert zijn gevoelens. Voorzichtig en teder blaast hij zijn adem over haar gezicht, in haar neus, haar mond. Hij wacht geduldig tot ze langzaam ontwaken zal. Als ze heel even haar ogen opslaat, langzaam, verdwaasd, voelt hij een zuivere siddering van luisterende verwachting opkomen. Maar weer zakt ze terug in loze aandacht en gerust vertrouwen. Hij steekt zijn hand omhoog, als een reinigende zegen strooit hij bedachtzame woorden in de koele stilte van de nu door een volle maan beschenen nacht.

Adem behoedzaam het licht van stilte in.
Laat het weer los in sterren vereeuwigd, in losheid gevangen.
Kom in het nu.
Zweef op de liefde.
Leef op het wonder.
Vlieg met de golven van verlangen mee naar de horizon, verder en verder naar de toekomst, de dag van morgen, ooit ....
Dans, dans met je lichaam, je ledematen, je vormen, je lijnen.
Soepel en lyrisch.
Hectisch en ingetogen.
Beweeg en ren, wandel en snel heen naar de toekomst.
Vecht met ritmische slagen.
Zwem door de dag van zeker weten.
Open je levendige fantasie voor mijn hart.
Ontwaar mijn liefde, met woorden omfloerst.

Er ontsnapte een zucht uit haar mond, even knippert ze kort en fel met de ogen. Maar ze blijven nog steeds dicht. Zijn ogen verwijlen traag over haar lichaam, zien en herkennen de wonden, de butsen, ook de littekens van vroegere gedragen perioden van pijn. Nog dieper dringen ze door, in haar geheugen, haar geschiedenis, haar leven, de achterliggende weg van komen en gaan. Maar hij is blij, verheugt zich over haar nabijheid, koestert haar komst, dichtbij en aanraakbaar, geniet in zwijgzaamheid.

Tree on fire

My God was playing with colourful fire this morning

Een psalm van niks

een psalm

van niks

vandaag

God

want 

ik heb even

geen woorden

er valt

niets te zingen

of te vieren

er is slechts

zwijgen

tussen ons

het is even

niet anders

Herfstkleuren in het Alblasserbos

Op een vrije dag, die stralend begon, maar al snel overging in een grijze en mistroostige dag, nog even naar het Alblasserbos gefietst om daar de uitstervende kleurenpracht vast te leggen. Heel veel gevallen bladeren. Ook nog af en toe paddenstoelen ontdekt, al waren de meeste al weer vergaan. Een sfeerreportage in beelden.

Gebed om tegenstrijdigheid en onrust

God, U die Licht bent en de duisternis bezocht.
U die Geest bent, maar een lichaam wilde.
U die het levende Water bent en dorst leed op aarde, beter gezegd, tussen hemel en aarde.
U die het Leven bent en de Opstanding, en die toch de dood inging.
U die het Zaad bent, dat Vrucht wil dragen.
U die Almachtig bent en zwakte verkoos.
U die volmaakt bent, maar een oog heeft voor nota bene de mens.

Ik.
Ik die zo nietig ben.
Ik die zo vaak U negeer.
Ik die geen woorden weet om te bidden.
Ik die in U geloof, maar zo vaak twijfel.
Ik die geen woorden kan vinden om te spreken als dat nodig is.
Ik die zo vaak wegkruip.
Ik die blijf zwijgen.
Ik die aarzel.
Ik.

Ik vraag U.
Om woorden.
Om beelden.
Ik wil U bidden om wijsheid.
Ik wil U verzoeken om profetenbloed.
Ik wil U vragen om inzicht.
Ik wil Uw woorden ontvangen.
Ik wil mijzelf openen voor U.

Voor Uw verborgenheid.
Voor Uw zwijgen.
Voor Uw stilte.
Voor Uw liefde.
Voor Uw woorden.
Voor Uw zegen.
Voor Uw kansen.
Voor alle wonderen.

Licht op een boom

Een plaatje.
Genomen toen het donker was.
Speciale sfeer.
Bijna mystiek.

Een boom.
Een stam.
Enkele takken met bladeren.
Zomaar in een tuin.
Ergens langs een pad.
Grenzend aan het water.

Opdoemend uit het donker van de reeds gevallen avond.
Beschenen door een enkele schijnwerper.
In the spotlight ...
Even in het centrum van de aandacht.

Spiegelend in het stille water.
Geen zuchtje wind.
Geen mensen.
Alleen die ene boom.

Wel krom.
Gebogen door de wind.
Vergroeid.
Naar de aarde gericht.
Voor de hemel bedoeld.
De wortels stevig in de grond.

Gevoed door water van beneden.
Regen van boven.
Gericht op het licht.

O tere bloem

o 
tere bloem

dat je tranen

raken konden

ach 

dat je breekbaarheid

harten kon bereiken

en och

dat je kleur

ogen zal openen

want

Geen zon en toch nog een zonsondergang

En daar, midden in het grijsgrauwblauwe landschap, kwam onverwacht, dan toch nog een beetje licht tevoorschijn. Niet de zon zelf, maar wel zijn stralen. Niet de bron, maar wel het water. Niet het vuur, maar wel het schijnsel. Reflectie van een oerknalscheppingsdaad.

Een kwartier, een half uur, groeide het schijnsel uit tot een verschijnsel, met weerschijn en wolkenspel, met kleur in de lucht en spiegeling in het water. Even, heel even, leek er een explosie, een implosie te komen, een expressie van belicht geweld. 

Toen doofde het licht weer langzaam, voor het door kon breken. Verflauwde in blauw en grijs. Siste geluidloos in de oceanen van het universum. En de avondlucht vleide zich in schemerigheid neer over het polderlandschap.

Zo liep ik al snel in het donker naar huis. Toch nog even een mooie illusie van licht rijker geworden, live meegekregen, vastgelegd op sprekende beelden.

Vreemde eenden

Deze bijzondere soort kwam ik vanmiddag tegen tijdens mijn wandeling. Waarschijnlijk een uitheemse eendensoort. Nog nooit gezien. Kan hem ook niet thuisbrengen. Misschien zit er een kenner onder de lezers ...?

Rondje grijs met herfstkleuren

Nog even een snelle wandeling gemaakt halverwege de middag, rondje Zijde.

Grijs weer. Weinig mensen onderweg. Net geen regen, maar wel heel veel vocht in de lucht. En alles nat van de regenbuien van vannacht. Heb me dus maar op de verharde wegen begeven in plaats van door het gras.

Halverwege kwam het indirecte zonlicht toch nog even om de hoek kijken. Toverde een mooie zonsondergang tevoorschijn. Het verslag daarvan in een volgend blogbericht.

Jammer dat de zon niet echt geschenen heeft vandaag, want het zouden mooie verstilde herfstkleuren zijn geworden van geel en groen, rood en bruin, met de weerkaatsing van glinsterende regendruppels. Schrijnend mooi. Toch schijnt het nog een beetje door in de foto's.

Stillevens met waslijn en regendruppels