Vanachter het riet vandaag wilde ik de brug oplopen. En daar zat hij weer, op de leuning, op zeven meter afstand. Met een muis onder zijn poot.
Hij keek om, zag, maar ging gewoon verder. Zakte een meter, op de brug ging hij verder met ontleden en ontrafelen. De laatste hap was de grootste, maar die kon ik niet vastleggen.
Nog even bleef hij nagenietend zitten, weer op de leuning. Toen was hij weg.
Een bizar gezicht. Vijf minuten en het was gebeurd. Een warme maaltijd om niet snel te vergeten. Een moment van jewelste. Uniek om dat te hebben kunnen vastleggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten