terwijl de wind
nu echt aanwakkert
nu echt aanwakkert
de laatste overgebleven bladeren
dwingt tot loslaten
de wolken somber
en zwanger van de regen
voorbijtrekken
de ganzen in rijen
onrustig
proefrondjes vliegen
wellicht op weg
naar verre oorden
ligt een oude man
verward
onrustig
in een vreemd bed
tussen onbekende mensen
in het ziekenhuis
kwetsbaar
fragiel
te wachten
ja op wat
wat gebeurt er
allemaal
met zijn hoofd
zijn lijf
zijn leven
mix van gevoelens
ook bij ons
die rondom hem staan
plotseling stilgezet
een vreemd moment
van onthechting
en tegelijk ervaren
hoe diep de liefde zit
maar ook
onrust
vragen
medelijden
emoties
onmacht
herinneringen
komen boven
van jaren her
een leven
trekt voorbij
gedeelde momenten
gelijke ervaringen
gemengde gevoelens
kostbare eenheid
wat blijft er over
van een mens
nu
aan dit zijden draadje
onzeker wachtend
wat zal het worden
hoe zal het gaan
eenzaam
alleen
het laatste stuk
van de weg
naar het einde
er rest
alleen nog
overgave
accepteren
samen zijn
aanschouwen
van een afstand
ervaren
tot diep in de ziel
loslaten
bidden
zonder woorden
wat is het leven
in het licht
van de dood
wat is de mens
zo breekbaar
op bed
kwetsbaar
kwetsbaar
eindig
heel alleen
het hart vecht
de ademhaling
haakt
hortend en stotend
aan de laatste strohalm
de geest dwarrelt
de ziel toogt
zo moeten wij
hem achterlaten
benieuwd
naar de dag
van morgen
ons hart vervuld
van gevoelens
en vragen
de wind is gaan liggen
en de regen is
toch niet gekomen
als wij het duister
van de nacht inlopen
gevuld met kunstlicht
en veel doelloze geluiden
Geen opmerkingen:
Een reactie posten