Wake-up-dream

Schemerig is het als hij het pad oploopt, dat al slingerend omhoog voert, de berg op. De opkomende zon vermoedt hij aan de andere kant. De wolken boven zijn hoofd weerkaatsen het licht en vangen het in pastelkleuren. Het zweet parelt van zijn hoofd. Zijn adem gaat sneller en sneller. Het wordt licht in zijn hoofd. Hij wil wel vlugger gaan lopen, maar het gaat in feite steeds langzamer. Gedreven strompelt hij voort, af en toe bukkend voor de takken van de bomen. De vogels fluiten, maar hij hoort het amper. Hoe hoger hij komt, hoe dunner de begroeiing wordt. Tot hij ten slotte alleen nog maar rotsen ontwaart en open veld, lang gras en hier en daar een struik, wat verdwaalde bergbloemen.

Het is bijna volledig daglicht als de weg weer wat minder steil wordt, wat betekent dat hij bijna bij de top is gekomen. De hemel is strakblauw, geen wolkje te ontdekken. Geen begroeiing meer hier, Ook geen vogels meer te bekennen. Zijn borstkas gaat zwaar op en neer en hij heeft het gevoel zijn adem tot in zijn tenen te kunnen ervaren.

En plotseling is daar dan het zonlicht, vol in zijn ogen. Hij knippert, maar door zijn oogleden heen lijkt hij verblind te worden. En weg is zijn ademhaling. Stilte, alleen maar stilte. Diepe, intense, duidelijk waarneembare innerlijke rust. Zijn evenwichtsorganen nemen een trage zweefduik waar. En hij ruikt iets, nadrukkelijk maar ondefinieerbaar. Alsof hij het tegelijk ook proeft, op het puntje van zijn tong.

Hij hoort iets, maar gek genoeg maakt het geen geluid. Een fluistering, een onhoorbare, lichte stem, een stille, tintelende ritseling van kristallen grashalmen in slow-motion. Vaag begint er iets te dagen. Langzaam aan ontwaart hij iets in de kluwen van verwarring die hem is overvallen, zonder dat het hem echt ongerust maakt. Er is een verbaasd herkennen, maar het dringt niet tot hem door, van wat precies.

Slaapt hij? Droomt hij? Of heeft hij juist al die tijd geslapen, wordt hij nu pas wakker?

Weer die geluidloze fluistering, vlak bij hem, rondom hem ... Zachtfluweel pastellicht dringt door zijn oogleden, die nog steeds dicht zijn. Kan hij dit moment vasthouden? Even nog, denkbeeldig inademen ...?

Is dit geluk? Wat gebeurt er, wat is dit, waarom gebeurt er niets, maar voelt hij zo veel? Wat ...?

En dan weet hij het, wat er gezegd wordt, wat iemand hem wil laten weten, zonder dat er woorden zijn. Hij hoort zijn eigen naam noemen, beter gezegd, hij neemt hem waar. Het ontroert hem diep, het vult zijn hele lijf, zijn wezen, zijn ik. Er blijkt liefde uit. Waardering. Erkenning.

Het roept herinneringen in hem wakker, van heel ver, diep weggestopt. Zijn moeder, die hem roept, als kleine  jongen. Tranen lopen over zijn wangen, als hij het beeld weer helder voor zijn geestesoog krijgt.

Ja, dat was geluk, toen. En ja, dat is wat hem nu ontroert. Tot zijn wezen roept. Tot de werkelijkheid doet terugkeren. Het wezenlijke van het leven. Hij wil lachen, hij wil roepen, hij wil huppelen.

Maar hij kan niet. Er is iets. Alleen weet hij niet wat precies.

Wat is dit? Waar is hij? Wat gebeurt er? Ontgaat hem iets?

Waarom is de stilte zo diep ...?

Dichter

een dichter

is voor veel mensen

toch een geval apart

een wereldvreemde

woordenworstelaar

die met drielaagse betekenissen

het zijn lezers

zo moeilijk mogelijk maakt

om te begrijpen

wat hij nou feitelijk

bedoelde te zeggen

cryptische lariekoek

moderne flierefrutsels

expressionistisch gebrabbel

hoger dan de gemiddelde pet

of juist nogal laag bij de grond

het blijft vaak
bij een

in de lucht hangend 
vraagteken

melancholieke

maar gespeelde waanzin

ten hemel schreiend

onvervuld verlangen

naar de ooit gedumpte

maar achteraf toch wel

echt gebleken ge-liefde

o, o

de platonische wanhoop

ten top

en deze sophisticated culturals

met een jaarlijkse productie

van twaalf in een dozijn

worden dan tegenover

nietsvermoedende scholieren

de hemel in geprezen

en als verplichte kost gebruikt

als poging tot opvoeding

en bijschaving

van hun cultureel elitair denken

waarna zij van de weeromstuit

afgezien van hun noodzakelijke cijfer

voor literatuurkennis

later nooit

maar dan ook nooit

meer enige interesse

zullen tonen

voor gedichten

voorgoed genezen

wat dan toch 
ook wel weer jammer is

want er zit ook best wel

hier en daar

af en toe

iets moois tussen de onzin

en begrijpelijks

tussen de moeilijkdoenerij

dan heb je ook nog

een andere variatie

van de soort

die nogal strak

het ritme hanteren

van het refrein

een op en top

lopend geheel

met alleen

jammer genoeg

wat minder nadruk

op de inhoud

en 

om nog maar

een ander uiterste

voor het voetlicht te trekken

er zijn ook mensen

die alles uit de kast halen

om een woord

aan het eind van de zin

te laten rijmen

op een ander woord

uit een andere zin

wat me nogal vermoeiend lijkt

om als lezer telkens weer

te moeten controleren

want hoe je het ook 
wendt of keert

echt soepeler lopen

gaat het er niet van

als je je in allerlei bochten

moet zien te dwingen

om het een beetje leesbaar

te kunnen krijgen

het wordt zo snel

een sinterklaasgedicht ...

ja dichter

ik had het best wel

willen worden

ooit

vroeger

in barre tijden

de puberteit

van worstelen

met je identiteit

maar nu

nee nu is het te laat

sorry

ik heb teveel ervaring

van het leven

meegekregen

ik geloof niet meer

in sprookjes

maar wel in de dubbele

werkelijkheid

en in menselijke 

in plaats van

platonische liefde

nee dank je de koekoek

voor mij ook geen

vorm

als knellend harnas

geen rijm of ritme

als maatstaf

en toch 

kriebelt het

wil ik woorden rijgen

heb ik behoefte

om boodschap-eieren 
te leggen

in de week van

andermans gedachten

expressie

van een impressie

uiting van een inslag

een idee

een visie

een wens

of diep verlangen

naar buiten toe roepen

de kwetsbaarheid in

wellicht ben ik toch wel

wat dwars en tegendraads

misschien ook best wel 

een tikkeltje eigenwijs

kan ik het daarom niet laten

soms
de bron van het deksel

te ontdoen

laat mij daarom maar

een beetje in het wilde weg

bazelen en beuzelen

tirulantijnen vogelen

en goochelen met woorden

want het is toch 

echt wel 
ongelooflijk mooi 

dat je zo met letters 

die zinnen vormen

een kasteel kunt bouwen

om in te wonen

een ivoren toren

met uitzicht

een pleisterplaats

om in te schuilen

verstoppertje te spelen

of een dutje te doen

jezelf even uit te tillen

boven de alledaagse werkelijkheid

zo kom je

dichter bij jezelf

dichter bij het leven

dichter bij voorbij het leven

dichter bij wat je niet zien kunt

dichter bij de waarheid

dichter bij God

hoe dichter ik nader

hoe mooier het wordt

als dichter

al is het dan namaak

ben ik opener

dan anders

een venster

op mijn ziel

kwetsbaar

maar ook

aanraakbaar

en aaibaar

en daarom 

rijg ik woorden

tot halve zinnen

flauwe ideeën

tot woeste dromen

milde wensen

tot hogere roepingen

borrelende beelden

tot hartekreten

in de hoop

dat er ergens

op het wereldwijde

spinneweb

iemand

zichzelf herkent

en amen zegt

op wat ik dacht

en stilletjes

vol herkenning

glimlacht

een klik

dus

connectie

dus

dichter

bij elkaar

ik dicht

om het gat

te dichten

ik dacht

ik heb niks 

te duchten

in meen

wat ik denk

en wellicht 

voelt

iemand

wat ik bedoel

volg

je me nog

nader eens

wat dichter

tot de dichter

en roep hem

tot de orde

zodat hij er

een fatsoenlijke

punt

aan 

breit

punt

dicht

Liefde

dat er al

zoveel

gedichten gemaakt

en liederen gezongen

zijn

over de liefde

dat het harten 

op hol

en hoofden

in de war

heeft gebracht

maar 

dat het wezen

de kern

het doel

en de betekenis

ervan

nooit 

echt

gevat

kunnen

worden

is dat niet

het ultieme bewijs

dat God zelf

het heeft

bedacht

ontworpen

en geschonken

niet het bewijs

van zien

en logica

voer voor rechters

of theologen

bestudeerders

of uitlegkundigen

papieren tijgers

of gekooide apen

maar het bewijs

van er is meer

dan ik kan zien

geloof in de andere wereld

verlangen dat uitgaat

boven weten

kennis en meten

als je het ziet

dan weet je

het is echt

en het bestaat

maar als je 

het zelf ervaart

dan wordt

echt

alles

anders

de wereld

op zijn kop

je hart geraakt

je blik vernauwd

en tegelijk ook

open en ontvankelijk

voor allerlei

voorheen onopgemerkte

signalen

je richting

verandert

het doel

wordt bijgesteld

je vizier gericht

je hart gevuld

met diverse emoties

het is 

niet meer

je ik

dat alles bepaalt

maar heel specifiek

de ander

en dat

is nu precies

wat God ook wil

geloven wat we niet zien

verwachten wat nog niet is

liefhebben van de Liefde zelf

gevoed worden door het Leven

om te delen wat je krijgt

wandelen op de Weg

zoeken naar de Waarheid

groeien naar het Licht

wachten op het Wonder

ontvangen van de Geest

het koninkrijk van liefde

is niet gebouwd op woorden

op discussies of muziek

op onderzoeken of bewijzen

liefde

is relatie

ervaren en geloven

doen en ondergaan

samen zijn

tot één

hoe langer

hoe meer

hoe verder

hoe dichtbij

liefde

is het wonder

van genade

voor niets

gaat de zon op

en weer onder

tot de eeuwigheid

je kunt het zien

maar je kunt er

niet in kijken

Dubbele punt

In de beperking ligt mijn kracht, zei de dichter, en hij schreef een dubbele punt.

Van de week twitterde ik bovenstaand bericht de virtuele wereld in. Ik vond het zelf wel een sterke, al zeg ik het zelf. Toch kreeg ik er geen enkele reactie op. Betekent dat nou dat niemand hem snapte en ik het uit moet gaan leggen? Of was niemand het er mee eens? Of werd het gewoon voor kennisgeving aangenomen, zoals wij allemaal doen met heel veel onnodige en nutteloze, dan wel herkenbare, ware of gewoon mooie informatie?

Hoe dan ook, ik voel mij nu toch wel een beetje gedwongen om mijn eigen uitspraak te gaan tegenspreken, in de zin dat ik woorden moet gaan gebruiken om uit te leggen wat ik ermee heb bedoeld. Omdat ik er helemaal achter sta, omdat ik er tegelijk mee worstel, maar ook omdat je er zo'n hoop kanten mee op kunt. Dat zal ik straks verder uit proberen te leggen.

Eerst maar even de feitelijke betekenis van de 'spreuk'. Die is op zich wel duidelijk, maar die heb ik ook weer nodig als kapstok voor de rest van dit verhaal. Als je dichter bent probeer je met een beperkt aantal woorden zoveel mogelijk duidelijk te maken, of gevoelens op te roepen. In de beperking zit de kracht. En dat is iets waar ik tegelijk van moet bekennen dat ik er mee worstel. Ik heb vaak te veel woorden nodig. Ik heb moeite met beperken. Met kort en bondig zijn. Er is een natuurlijke neiging om alles breedvoerig en beeld voor beeld uit te gaan leggen. Het is een eigenschap die ik bij anderen wel eens constateer, echt niet aanmoedig, maar ik ga er zelf ook mank aan. Zo heb ik in ieder geval gemerkt bij het formuleren van gedachten op dit weblog. In het dagelijks leven juist weer niet. Daar gebruik ik soms te weinig woorden.

Je moet uitleggen om het begrijpbaar te maken, maar soms gaat door de veelheid van woorden de boodschap juist verloren, landt hij niet bij de ontvanger, raakt ondergesneeuwd onder teveel woorden. Elke schrijver krijgt het advies om niet alles uit te leggen, maar om met beelden een sfeer op te roepen, door intonatie of bijwoorden gevoelens uit te tekenen in plaats van ze letterlijk uit te schrijven.

Een dichter probeert dat heel kernachtig te doen. Hij worstelt met woorden. Hij beperkt zich bewust. Zo kort als maar mogelijk. Met enkele beeldrijke woorden een sfeer oproepen, een gevoel verduidelijken, een boodschap verwoorden.

Wel, wat is er korter dan een dubbele punt?

Een dubbele punt? Als gedicht? Is dat een gedicht? Hoe bedoel je? Wat ...?

Tja, als ik het dan persé uit moet leggen, oké dan maar.

Een dubbele punt als leesteken betekent dat er nog iets komt. Geen punt als afsluiting, geen komma of puntkomma als een deel twee van een zin. Geen uitroepteken of vraagteken.

Maar een belofte.
Verwachting.
Kansen.
Mogelijkheden.
Er komt nog iets.
Er wacht iets op onthulling.
Een stukje toekomst, open, onbekend.
Een stukje vrijheid om te handelen, zelf in te vullen, vorm te geven, luchtkastelen te bouwen.
Vrijheid, onbeperkte vrijheid om te gaan, welke weg, welke richting je wilt.
Je verantwoordelijkheid ontdekken.
Je mogelijkheden zien.

De dubbele punt als metafoor.
Van creativiteit, knutselen met woorden en ideeën, vormen en uitingen, kunst en cultuur.
Van dromen en verlangen naar een betere wereld, een hoger doel, een ander leven.
Van inspiratie en leergierigheid.
Het proberen op te vangen van het wonder.

Een belofte van diepe, menselijke, opofferende liefde, van ze leefden nog lang en gelukkig.
Van gevormd worden door het leven.
Van vallen en weer opstaan.
Van huilen en weer lachen.
Van zon achter de wolken.

De dubbele punt als oproep.
Om niet vast te zitten.
In je zijn en in je vorm, in je huis en in je hart.
Om te gaan in het licht van de toekomst, in het beeld van de vrijheid, in de wegen die mogelijk zijn.
Om muren af te breken, platgetreden paadjes te verlaten.
Om verder te kijken dan de horizon.

Om niet te bouwen op je zekerheden, die altijd toch weer wankelbaar of afbreekbaar blijken te zijn.
Maar te zien op God, te verlangen naar meer, te hopen op later, te bidden om kracht, te zingen van je dromen, te geloven in mogelijkheden en zelfs wonderen.

Om te vechten voor recht en gerechtigheid, en niet bang voorbij te lopen als je iets ziet wat niet kan.
Om te helpen waar mogelijk, en niet geobsedeerd te zijn door de druppel op de gloeiende plaat.
Om te leren.
Om te doen.
Om te zijn.
Om te groeien.
Om wortel te schieten en vrucht te dragen.

Om je te bezinnen, tot jezelf in te keren.
Om te gaan.
Om je te verwonderen.
Om te geloven.
Om te danken.

Om te dromen en te verlangen.
Om te schrijven, te spelen met woorden.
Om te dichten, een boodschap te verwoorden.
Om te spelen, als een kind.
Om te musiceren, om te raken.

Om gevuld te worden met menselijkheid.
Om te zijn zoals God het bedoeld heeft, mens met mogelijkheden.
Om God te zien, voorbij de dubbele punt.
Om uit te stappen in geloof en vertrouwen.
Om onbekende werelden te ontdekken.
Om allerlei nieuwe mogelijkheden te ontvouwen.

Om te geloven.
Gewoon.
Simpel.

Tsjonge. Wat een beelden je kunt oproepen. Met een dubbele punt. Beeld van het leven. Beeld van een ander leven. Levensveranderend. Levensverdiepend.

Hoe vast hebben wij onze pinnen geslagen van onze tenten? Hoe stevig zijn de muren van onze huizen? Hoe vast zitten wij aan onze zekerheden?

Zie jij ook de mogelijkheden? Wordt je fantasie geprikkeld? Voel je de ideeën opborrelen? Wil je ook vrij zijn, als een vis in het water, als een vogel in de lucht? Wat gaat jouw voorstellingsvermogen te boven? Hoe klein denk je van jezelf? Hoe hoog acht jij de macht van God? Wil je lopen op het water? Wil je werelden ontdekken? Wil je zien wat je gelooft? Waar is jouw vertrouwen op gevestigd? Zie je de andere wereld, de wereld van het koninkrijk?

Geloof je het zelf?

Bidt dan ...

Toen zei Jezus tegen hem: ‘Of ik iets kan doen? Alles is mogelijk voor wie gelooft.’ (Marcus 9 ; 23)

Jezus keek hen aan en zei: ‘Bij mensen is dat onmogelijk, maar niet bij God, want bij God is alles mogelijk.’ (Marcus 10 : 7)

Is ook maar iets voor de HEER onmogelijk? (Gen. 18 : 14)

‘Ik ben de HEER, de God van al wat leeft. Is er ook maar iets dat voor mij onmogelijk is? (Jer. 32 : 27)

Hij antwoordde: ‘Vanwege jullie gebrek aan geloof. Ik verzeker jullie: als jullie geloof hebben als een mosterdzaadje, dan zullen jullie tegen die berg zeggen: “Verplaats je van hier naar daar!” en dan zal hij zich verplaatsen. Niets zal voor jullie onmogelijk zijn.’ (Matth. 17 : 20)

Zonder geloof is het onmogelijk God vreugde te geven; wie Hem wil naderen moet immers geloven dat Hij bestaat, en wie Hem zoekt zal door Hem worden beloond. (Hebr. 11 : 6)

Liefhebben en loslaten

terwijl de wind 
nu echt aanwakkert

de laatste overgebleven bladeren

dwingt tot loslaten

de wolken somber

en zwanger van de regen

voorbijtrekken

de ganzen in rijen

onrustig

proefrondjes vliegen

wellicht op weg

naar verre oorden

ligt een oude man

verward

onrustig

in een vreemd bed

tussen onbekende mensen

in het ziekenhuis

kwetsbaar

fragiel

te wachten

ja op wat

wat gebeurt er

allemaal

met zijn hoofd

zijn lijf

zijn leven

mix van gevoelens

ook bij ons

die rondom hem staan

plotseling stilgezet

een vreemd moment

van onthechting

en tegelijk ervaren

hoe diep de liefde zit

maar ook

onrust

vragen

medelijden

emoties

onmacht

herinneringen

komen boven

van jaren her

een leven 

trekt voorbij

gedeelde momenten

gelijke ervaringen

gemengde gevoelens

kostbare eenheid

wat blijft er over

van een mens

nu

aan dit zijden draadje

onzeker wachtend

wat zal het worden

hoe zal het gaan

eenzaam

alleen

het laatste stuk

van de weg

naar het einde

er rest 

alleen nog

overgave

accepteren

samen zijn

aanschouwen

van een afstand

ervaren

tot diep in de ziel

loslaten

bidden

zonder woorden

wat is het leven

in het licht

van de dood

wat is de mens

zo breekbaar 

op bed
kwetsbaar

eindig

heel alleen

het hart vecht

de ademhaling

haakt

hortend en stotend

aan de laatste strohalm

de geest dwarrelt

de ziel toogt

zo moeten wij

hem achterlaten

benieuwd

naar de dag

van morgen

ons hart vervuld

van gevoelens

en vragen

de wind is gaan liggen

en de regen is

toch niet gekomen

als wij het duister 

van de nacht inlopen

gevuld met kunstlicht

en veel doelloze geluiden

How majestic are Your colours

Ontmoeting

niet zien

is

niet weten

in het ongewisse

onbekend

onbemind

zien

is kijken

kijken

is ontwaken

opmerken

tot je nemen

in je opnemen

beeld

als verbeelding

 interpretatie

beoordeling

ontmoeten

is twee levens

die elkaar raken

heel even

in het verschil

en de variatie

ligt de eenheid

of je nu wilt

of niet

soms klikt het

wordt je geraakt

wordt observeren

absorberen

wordt contact

een emotie

wordt zien

herkennen

af en toe

wordt emotie

ook pijn aanschouwen

en ervaren

of wellicht

zomaar ineens

of langzaam aan

van lieverlede

liefde

het kan

zo waar

gebeuren

een vonk

een tinteling

en een lichtstraal

twee eenzaamheden

met verbinding

het wonder

van genade

de roos

midden

in de modder

een rimpeling

van leven

in de barre winter

in het holst

van de nacht

maar

een steen

in de vijver

kan ook

teerheid

doen breken

als glas

loslaten

kan vluchtig zijn

of pijn doen

al naar gelang

de emotie

de diepte

van de liefde

in het hart

tijd heelt

niet altijd

soms

schiet

ontmoeting

nameloos

te kort

is de mist of de nacht

de dood of de dorheid

te nadrukkelijk

te overvloedig

te onoverbugbaar

lijfelijk

aanwezig

***

laten we koesteren

wat we hebben

laten we zegenen

wie we zien

laten we dankbaar

aanvaarden

wat herkenning geeft

laten we accepteren

en respecteren

wat niet hetzelfde is

als wat we dachten

of wellicht ook wilden

dat het zou zijn

laten we stil zijn

rond het verlangen

dat als een vuur

brandt in onze harten

samen eenzaam

bij elkaar

laten we warm worden

van vergeving

samen huilen

samen lachen

laten we mild zijn

in ons oordeel

zacht en geduldig

teder

respectvol

laten we

onverantwoord

veel liefde schenken

zwak en kwetsbaar

onszelf wegcijferen

van wat we geven

groeien we

in de diepte

laten we

met overtuiging

elkaars lasten dragen

samen de weg gaan

op reis naar de toekomst

onbekend en onzeker

bewogen in beweging

verwachtingsvol

laten we

God

herkennen

en ontmoeten

in elkaar

Een

dag jij

ik ben ik

ik ben uniek

en jij bent anders

maar

ook jij

bent uniek

en ik weer anders

samen

zijn we ook

weer een

vullen aan

kunnen leren

van elkaar

samen leven

mogen zijn

zoals we zijn

alles is anders

dan het soms lijkt

op de eerste aanblik

laten we

blij zijn

met elkaar

samen spelen

in de tuin

van het leven

oefenen

en groeien

tot we

op een dag

thuis

mogen komen

in het rijk

van de koning

ik en jij

samen

hand in hand

staan

in zijn huis

kijkend

naar hem

in volle verwondering

uniek

en toch anders

anders

verschillend

aanvullend

schitterend

als een enorme diamant

omdat hij

het zo wilde

anders

en toch uniek

voor hem

omdat hij

er alleen maar

groter door wordt

laten we nu al

samen bidden

en samen zingen

voor hem

die het zo

heeft gewild

een

met elkaar

een met hem

een voorproefje

van later

laten we zijn
wie we moesten worden
ooit
toen het begon

De kern

als je mij

af kon pellen

zoals een banaan

de schil

zijn omhulsel

moet afdoen

om van nut

te kunnen zijn

voor de eter

als ik alles

los moet laten

wat bijkomend is

laag op laag

vernis

de buitenkant

als ik

alle woorden

moet laten gaan

alle maskers

zou laten vallen

alle muren

af zou breken

gekrompen

tot de kern

van mijn bestaan

het hart van mijn ziel

de bodem van mijn ego

de pit van zijn

kaal

naakt

teer

kwetsbaar

fragiel

leeg

eenzaam

ik

een kleine korrel

zand aan zee

een stofje in de kosmos

het zaadje

van een paardebloem

God

wie

zou ik zijn

voor Uw

onnoemelijke

ondoorgrondelijke

almacht

lucht

leegte

niets

niemand

maar nee

ik geloof

verwonderd

bedeesd

bedachtzaam

verbijsterd

en betraand

dat U mij zelf

ooit

hebt gewild

gemaakt

tot zijn ontwaakt

tot toekomst geroepen

tot leven bedoeld

dat ooit

van toen

geeft houvast

nu

en hoop

voor later

altijd

en overal

dat

is de grond

van mijn bestaan

de reden

voor mijn dank

de oorzaak

van mijn

woorden

al schieten ze

ook altijd weer

te kort

mijn stamelen

is blijdschap

mijn verlangen

is honger

mijn blik omhoog

gaat verder

dan de sterren

de pijn

van binnen

is dorst

naar U

weemoed

en heimwee

God

ik weet

dat U mij niet

beoordeelt

op wat ik kan

op wat ik doe

op al dan niet

volmaakt zijn

maar dat U blij bent

dat ik u vertrouw

mijn woorden

tot U roep

en schrijf

de resonantie

van Uw diepe liefde

en bidt

in stilte

zonder amen

zonder einde

altijd en overal

stort in mij

uw geest van liefde

en nabijheid

bewogenheid

die mij bewegen doet

ontdoe mij

van overbodigheid

en alle franje

raak mij aan

in de kern

van mijn bestaan

aangedaan

ontvlamd

en vurig

van verlangen

maak mij

tot wie U

heeft bedoeld

vul mij

veranderd

naar Uw beeld

en Uw gelijkenis

een kind

vol vertrouwen

spelend

een licht

dat het Uwe

weerkaatst

een vrucht

aan Uw boom

een ster

stralend

aan de hemel

een parel

in Uw hand

een glimlach

om Uw mond

Gedachten over het denken

Van de week naar mijn werk ben ik een aantal keren door de mist gefietst. Ook geprobeerd om daar foto's van te maken, maar dat is natuurlijk niet echt goed vast te leggen. Als het echt zo mistig is, dat je geen hand voor ogen ziet, dan kun je al helemaal geen foto's maken. Je kunt alleen iets laten zien als het begint, als je in zo'n overgangsfase zit. Dat de mist heel langzaam opkomt, zoals vanavond, vanuit de sloten. Of zoals ik ook van de week zag, als het over de rivier aan komt rollen, en over de dijk slaat. Maar zelfs dan valt het niet mee om het vast te leggen. Om precies op het goede moment ter plekke te zijn. Eigenlijk is het nog mooier als de zon er bij komt kijken. Of zoals gisterenavond laat toen ik door de mist terug naar huis kwam rijden, dan zou je graag even je auto aan de kant willen zetten, om het door de mist dringende schijnsel van de autolichten te vangen in een beeld.

Bij mij werkt het dan zo, dat ik dan met zo'n beeld, in dit geval van de mist, in gedachten aan het spelen ben. Ik vang een beeld en associeer dat met bepaalde begrippen, speel er mee, gedurende momenten van de dag. Het broedt. Regels voor een gedicht borrelen omhoog. Soms schrijf ik dat dan op, ergens, als geheugensteuntje. Soms loopt het spoor dood.

Het bracht me tot een half gedicht, tot ik me realiseerde dat wat ik wilde zeggen, eigenlijk te veel was voor een gedicht. Maar, nog meer gedachten kwamen bij mij boven, namelijk over dat proces van denken zelf, creatief denken. Ik heb namelijk geconstateerd in de vele blogberichten die hier verschijnen, dat ik rijkelijk aan het associëren ben geweest, beelden uit het dagelijks leven, de natuur koppel aan denkbeelden die ik duidelijk wil maken. Ik schrijf beeldend, zeg maar, maar om dat te kunnen doen, ben je dus ook al beeldend aan het denken. Terwijl ik altijd heb gedacht dat ik in woorden dacht. Weliswaar geen hele zinnen, altijd van de hak op de tak, en ook associatief. Maar toch.

Nu weet ik dat niet iedereen hetzelfde is, niet hetzelfde denkt en niet op dezelfde manier denkt. Sommige mensen kunnen heel abstract denken, logisch doorredeneren. Anderen kunnen dat niet, denken meer concreet, in beelden, in woorden, in dagelijkse bezigheden en korte termijn zaken. Herinneringen worden dus ook verschillend opgeslagen in het menselijk geheugen. Er zijn mensen die een fotografisch geheugen hebben. Soms kan een geur al een beeld van vroeger oproepen. Ook de manier waarop mensen luisteren is dus verschillend, niet iedereen begrijpt altijd direct alles, anderen hebben al aan een half woord genoeg, nog weer anderen vermoeden meer dan er gezegd of bedoeld is. Niet iedereen kan een half uur aan één stuk naar iemand luisteren. Het gebruik van beelden uit het dagelijks leven kan heel functioneel zijn om je punt over te brengen. Jezus deed dat ook met de boodschap van het koninkrijk, waarbij hij vaak gebruik maakte van gelijkenissen. Tegenwoordig hebben we het over metaforen.

Het zou nuttig zijn als mensen in het onderwijs, of zij die een toespraak, of zelfs een spreek houden, hier rekening mee zouden houden. Het scheelt aandacht. Het spreekt aan. De boodschap blijft beter hangen.

Mistig avondlicht

Vandaag moest ik zoveel doen aan achterstallige klusjes, mail verwerken, dat ik het op een bepaald moment echt voor gezien hield. Ik had willen lezen, willen schrijven voor dit blog, boodschappen moeten doen, maar de zon riep, mijn lichaam smeekte om een lange wandeling, nodig voor mijn rug.  En ik ben gegaan. Wandelen. Route van 14 kilometer. Bewust niet met het doel om foto's te gaan maken, want dan moet je honderd keer stoppen en duurt de route natuurlijk twee keer zo lang.

Maar ja, als je dan zo'n cadeau in de schoot geworpen krijgt ... Ondergaande zon en opkomende mist. Dan moet je gewoon foto's blijven maken, om die mooie momenten vast te leggen. Adembenemend. Sorry, ik kan er niets aan doen. En ja, uiteindelijk duurde de wandeling een uur langer dan anders. Versleten, dat wel. Maar het was de moeite waard. Dacht ik.

Requiem

een requiem

voor dat wat voorbij ging

voor alles wat geweest is

voor hen die ons voorgingen

een weemoedig lied

in de avondstilte

een schaal vol woorden

en onbestemde gevoelens 

een verlangen naar ooit

tijden her

pijnlijke herinneringen

heel ver weggestopt

die voorzichtig boven komen

een gemis zo diep

vage beelden

verzwegen woorden

verdronken toekomst

begraven plannen

het is stil

zo nameloos stil

zo mistig en heiig

afwachtend

zonder verwachting

verdwaald

en mistroostig

eenzaam

onaanraakbaar

intens

heel intens

memento mori

en toch

niet in de put

niet depressief

en ook niet ongelukkig

want herinneringen

mag je koesteren

je draagt ze mee

ze zijn van jou

onopgeefbaar

hartverwarmend

glanzende juwelen

dierbare momenten

diepe en warme liefde

het leven vertraagt

als de dood

om de hoek kijkt

en alles breekbaar

en kwetsbaar blijkt te zijn

bezigheden haperen

stemmen verstommen

je adem stokt

je hart slaat op hol

maar toch

ook

ontegenzeggelijk

wis en waarachtig

is er hoop

gaat het leven door

is er toekomst

heeft de dood

niet het laatste woord

het zaad

dat gestrooid is

de generaties voor ons

de geliefden

die naast ons hebben gelopen

ze zijn niet alleen begraven

hun geest leeft voort

ze zijn alleen

niet hier

of te zien

eens

op een dag

komen herinneringen tot leven

zullen doden opstaan

geeft de aarde

zijn schatten terug

een dag van ontmoeting

herkenning

en vreugde

alle tranen verdwenen

verdriet op de vlucht

dood aan de dood

de toekomst oneindig

leven in eeuwigheid

de opstanding

is gekomen

het einde

een nieuw begin

mijn Alpha

en mijn Omega

aan het hoofd

van een schare

die niemand kan tellen

van aangezicht tot aangezicht

in levenden lijve

glorie en luister

voor Hem

die het leven schiep

de dood overwon

de opstanding is

en de toekomst

nu nog

voorzichtig

aan het voorbereiden is

onnavolgbaar

onvoorspelbaar

onbegrijpelijk

maar het vertrouwen

meer dan waard

kom zing met mij

een requiem

een lied van weemoed

en nostalgie

herinneringen

te pijnlijk om te uiten

tranen om het verleden

maar ook

met hoop en vertrouwen
voor later

en een bede

een smeeklied

een ultiem verlangen

om kracht voor vandaag

om woorden

om liefde

om leven

in het hier en nu

een requiem

om onder ogen te zien

wat geweest is

te verlangen naar wat zal komen

en te zijn

wie je bent

hier te wandelen

met je medemensen

bewust

akelig bewust

en te wandelen met je Maker

Hij is de weg

de weg

de weg

soms 
voor je gevoel
een beetje

ver weg

wandel je mee

in geloof en verwachting

van de belofte

van die toekomst


de duisternis in
het licht tegemoet