Sow for yourself righteousness, reap the fruit of steadfast love; break up your fallow ground, for it is the time to seek the Lord, that He may come and rain salvation upon you (Hosea 10:12).

zondag 30 oktober 2011

Reformatie of revolutie?

Vanmorgen in de kerk, aan het eind van de dienst, werden, zoals inmiddels traditie, twee verzen gezongen van het Luther-lied, een stoere interpretatie van psalm 46. De tekst van deze psalm laat ik hieronder maar even eerst volgen. Er straalt geloof uit deze psalm, er blijkt vertrouwen uit. Wat er ook gebeuren mag, God is een Schuilplaats, een Woning, een Burcht.
Psalm 46 
Voor de koorleider. Van de Korachieten. Op de wijs van De jonge vrouwen. Een lied. 
God is voor ons een veilige schuilplaats, een betrouwbare hulp in de nood. Daarom vrezen wij niet, al wankelt de aarde en storten de bergen in het diepst van de zee. Laat de watervloed maar kolken en koken, de hoge golven de bergen doen beven. 

Een rivier, wijd vertakt, verblijdt de stad van God, de heilige woning van de Allerhoogste. Met God in haar midden stort zij niet in, vroeg in de morgen komt God haar te hulp. Volken roeren zich, rijken storten ineen, zijn donderstem klinkt – de aarde siddert.

De HEER van de hemelse machten is met ons, onze burcht is de God van Jakob. 

Kom en zie wat de HEER heeft gedaan, verbijsterend is wat Hij op aarde verricht: wereldwijd bant Hij oorlogen uit, bogen breekt Hij, lansen verbrijzelt Hij, wagens verbrandt Hij in het vuur. ‘Staak de strijd, en erken dat Ik God ben, verheven boven de volken, verheven boven de aarde.’

De HEER van de hemelse machten is met ons, onze burcht is de God van Jakob. 
We gaan altijd staan als we dat Luther-lied zingen, het heeft iets weemoedigs en tegelijk strijdbaars, als we bedenken tegen welke vijanden Luther moest opboksen, in zijn eentje. Een refo-revolutionair, kijk, dat ligt ons wel. Strijdend tegen Roomse misstanden. Stoer, tegendraads, eigenwijs, vasthoudend. Tot de dood er op volgt. Zou volgen ... Ook hiervan onderstaand de tekst.
"Een vaste burcht is onze God"

Een vaste burcht is onze God,
een toevlucht voor de Zijnen!
Al drukt het leed, al dreigt het lot,
Hij doet zijn hulp verschijnen!
De vijand rukt vast aan
met opgestoken vaan;
hij draagt zijn rusting nog
van gruwel en bedrog,
maar zal als kaf verdwijnen!
Geen aardse macht begeren wij,
die gaat welras verloren.
Ons staat de sterke Held ter zij,
dien God ons heeft verkoren.
Vraagt gij zijn naam?
Zo weet, dat Hij de Christus heet,
Gods eengeboren Zoon,
verwinnaar van de troon:
de zeeg’ is ons beschoren!

En grimd’ ook d’open hel ons aan
met al haar duizendtallen,
toch zal geen vrees ons nederslaan,
toch doen wij `t krijgslied schallen.
Hoe ook de satan woedt,
wij staan hem voet voor voet,
wij tarten zijn geweld;
zijn vonnis is geveld:
één woord reeds doet hem vallen!

Gods Woord houdt stand in eeuwigheid
en zal geen duimbreed wijken.
Beef, satan! Hij, die ons geleidt,
zal u de vaan doen strijken!
Delf vrouw en kind’ren `t graf,
neem goed en bloed ons af,
het brengt u geen gewin:
wij gaan ten hemel in
en erven koninkrijken!
Deze interpretatie van Luther gaat dus wel duidelijk een stapje verder dan de tekst van Psalm 46. Je zou er van huiveren, alsof het geen pijn zou doen als je voor je vrouw en kinderen een graf moest graven. Maar goed, als iemand zo'n sterk geloof heeft, wie ben ik dan om dat van hem af te nemen, als ik dat al zou kunnen?

Je kunt erover discussiëren welke vijanden Luther op het oog had, toen hij deze woorden schreef, zoals gisteren in het Reformatorisch Dagblad. Je kunt je ook de vraag stellen of wij wel moeten juichen bij het feit van de Reformatie, zoals iemand vanmiddag op Twitter deed. Gezien de vele reformatie-herdenkingen dezer dagen, hechten veel mensen en kerken daar waarde aan. Maar als je ziet hoeveel scheuringen er na Luther in de kerk hebben plaatsgevonden, zo wordt wel gesteld, dan moet je je afvragen of zijn daden en keuzes wel terecht zijn geweest. De onderlinge eenheid heeft het in ieder geval niet bevorderd ....

Ik moet zeggen dat deze vragen me wel aan het denken hebben gezet. Vragen die ook bij mezelf leven, maar sudderden op de achtergrond, naar boven hebben gebracht.

Hou me ten goede, ik sta zeker achter het feit dat Luther de vinger destijds bij de zere plek heeft gelegd, uitwassen van de Rooms kerk in die dagen heeft aangewezen, aan de orde gesteld en bestreden, en de Katholieke kerk heeft hem ook zelf in de ban gedaan, dus was het zeker niet zijn intentie om een eigen kerkje te stichten. De vertaling van de Bijbel in het gewone Duits van toen heeft heel wat mensen de ogen geopend. Ik kan zijn worstelingen grotendeels meemaken. Heb zijn keuzes ook zonder meer verdedigd tegen strijdbare katholieken van vandaag.

En ik ga ook zeker niet mee met hedendaagse geluiden, zoals ook dr. Bram van der Beek deze week deed, om te stellen dat we eigenlijk weer terug zouden moeten naar de Rooms-Katholieke kerk, omdat die in zijn huidige vorm niet dezelfde houding tegenover Luther meer zou aannemen als zij destijds heeft gedaan. Laten we elkaar geen mietje noemen. De onaantastbaarheid c.q. onfeilbaarheid van de Paus en de leer, de interpretatie van de 7 sacramenten, de verering van Maria, de nadruk op het maakbare geloof d.m.v. de daden van de mens, het zijn stuk voor stuk vrij onoverkomelijke drempels, die nog steeds niet zijn weggeruimd.

Maar ik ben het wel eens met mensen die zeggen dat er in het verleden van beide kanten enorme fouten zijn gemaakt, van elkaar karikaturen zijn gemaakt, dat er heel veel onnodig bloed is gevloeid en dat is de naam van christenen, de kerk als gemeente van Christus en de eer van God zeker niet ten goede gekomen.

Er is helemaal geen reden voor stoerheid, voor verheerlijking van het verleden.

En na die tijd is het er niet veel beter op geworden. Teveel nadruk op het belang van (de interpretatie van) het Woord, alle bestaande vormen en tradities overboord, waar dan weer andere vormen en tradities voor in de plaats zijn gekomen, en de laatste paar honderd jaar nog de 'nodige' afsplitsingen en afscheidingen, die heel wat scheuringen en pijn in families, relaties en gemeenschappen hebben gebracht, heel veel hete hoofden, gekrakeel over interpretaties van de waarheid, waar we nog steeds niet uit zijn gekomen.

Wie zou niet wenen ....?!

zaterdag 29 oktober 2011

Sjechiena

Alles wat verborgen is, moet openbaar worden gemaakt, en alles wat in het geheim is ontstaan, moet aan het licht komen. (Mark. 4 : 22)
Een mooi woord is dat. Sjechiena. Klinkt een beetje mysterieus. Mooie betekenis ook. In het Oude Testament van de Bijbel komen we het tegen als een uitdrukking voor de Aanwezigheid van God. Het wordt zelfs als één van de namen van God genoemd.

Met name als het volk vanuit het land Egypte, het slavenhuis dat ze net achter zich hebben gelaten, onderweg gaat. Gaat reizen. Op weg naar het beloofde land, Kanaän, waar ooit, eeuwen eerder, Jakob en zijn zonen vandaan kwamen om in Egypte eten te kopen, en daar liep het uiteindelijk op uit, Jozef, de verloren gewaande zoon, weer in de armen te sluiten.

Dat schrijf je even snel op, maar dat is wel de kern van de geschiedenis van het Joodse volk. De uittocht uit Egypte en de doortocht door de Rode Zee. De exodus. Op weg gaan. Naar het land, vloeiend van melk en honing. Maar het betekende uiteindelijk wel veertig jaar lang door de woestijn. Dat was zeker geen luxe vakantiereis. Veel ellende, veel zand en stof. Dorst. Geen eten. Gemopper. Opstand. Doden. Heel veel doden ...

Toch gebeurden er ook wonderlijke dingen. Echte wonderen. God die met Mozes sprak. En andersom. Water uit de rots. Manna uit de hemel. Kwakkels als verrassend vlees.

Eigenlijk is de woestijnreis van het volk Israël een beeld van het leven zelf. Van ons leven. Als gelovigen. Verlost van ons oude zijn. Op weg naar het Beloofde Land. Maar daartussen wel een lange tocht, vol moeilijkheden en tegenslagen. Maar ook, als je het maar zien wilt, hier en daar een Oase, een pleisterplaats, water uit de Rots, wonderlijke verlossingen, voedsel voor de ziel. Een middelaar Mozes is niet nodig, de Redder was Jezus, en Zijn Offer was eenmalig. We hebben nu directe toegang tot de Vader door het gebed.

Maar dan nu, over de Sjechiena.  Eerst even de tekst uit de Bijbel.
De HEER ging voor hen uit om hun de weg te wijzen, overdag in een wolkkolom, ’s nachts in een lichtende vuurzuil. Zo konden ze dag en nacht verder trekken. Overdag ging de wolkkolom het volk voortdurend voor, en ’s nachts de vuurzuil. (Exodus 13 : 21-22)
Wat je hier leest is dat God zich hult in een soort wolk, die gedurende de dag ook nog van structuur verandert. Overdag als een beschermingsfactor 100 tegen het felle licht van de brandende zon, 's nachts juist meer een warmtedeken met ingebouwde schijnwerpers, om de weg te wijzen. Wonderlijk natuurverschijnsel moet dat geweest zijn. Uniek in de mensengeschiedenis. Maar afgezien van het bijkomende effect voor het volk, gaat het mij nu even om het gebeuren dat God Zich op een bepaalde manier laat zien. En toch ook weer niet. Hij is niet waarneembaar als Persoon, niet aanraakbaar. Maar Hij is meer  te ervaren als anders. Hij laat Zich gelden, daalt af, stelt zich verdekt op, zodat we de rechtstreekse gevolgen in ieder geval wel kunnen waarnemen.

Herfstfoto's

Jammer dat de zon net weg was, toen ik eindelijk zo ver was om een paar foto's te maken na een intensieve dag.    Maar ze passen wel bij het gedicht, wat ik net maakte. Herfst is een beeld, een herinnering van het einde dat komt. maar, toch ook bijzonder om dan weer een bij als een 'gek' aan het werk te zien, of een jonge vogel doodstil aan de kant van een sloot te zien zitten ...





Herfst





herfst
is een 
herinnering
aan het einde
dat komt

onherroepelijk

ondanks
het lage
warme licht
van de zon
de zachte kleuren
van de bladeren
van de bomen
van rood en geel
en bruin

ik
kan
de tijd
niet
claimen
bevriezen
vasthouden

zelfs
deze schoonheid
gaat voorbij

weemoed
drijft
voorbij
als de wolken
in de lucht

de avond valt
al is het zacht
het einde naakt
het donker wacht

de dood
is ongenaakbaar
de winter
van het leven 
wacht

realiteit
die noopt
tot mijmeren

gedenk
te sterven
mijn ziel

er is er
Eén
die wacht

dan
als alle licht
verdwenen is
het zaad
in de grond
van de akker ligt

maar ook nu
want wat dan is
wordt nu beslist

nu
het moment
dat ik zo graag
bevriezen zou

herfst
beelden
om van te genieten
maar ook
om 
even
stil te staan
je koers
en je doel
te bepalen

voor het 
donker wordt ...

donderdag 27 oktober 2011

Panoramafoto's

Vanavond nog een paar foto's proberen te maken van een bijzondere wolkenhemel, maar dat viel nog niet mee. Het was, net na het ondergaan van de zon, een beetje mysterieus licht, een roomwitte, halftransparante wolkenhemel, met daaroverheen gevlaaide donkere wolkenslierten. Zelfs een groothoek is dan al snel te klein om de hele brede horizon te vatten.

Vandaar enkele panoramafoto's gemaakt, wat mijn nieuwe toestel op een eenvoudige manier zelf regelt. Je drukt éénmaal af, en draait dan de camera met de klok mee naar rechts. Het lukt niet altijd. Zeker niet met zo'n horizon die niet over de hele breedte evenveel licht meer heeft, soms is het een beetje puzzelen met de belichting, of gewoon uitproberen en thuis kijken hoe het resultaat is.

Enkele voorbeelden dan maar. Klik op de foto voor een grotere versie.





Shocking beautiful

Vannacht slecht geslapen, beginnende verkoudheid. Even nog achter de computer. Te laat dus voor mijn normale rustige route door de natuur. Maar zodra je buiten komt, zie je de prachtige kleuren aan de lucht.

Wauw.

Te laat dus. Over de drukke dijk. Uitzicht bedorven door lantaarnpalen, langsrazende auto's en oerlelijke en horizonvervuilende electriciteitsmasten. Toch maar foto's gemaakt. Met twee verschillende toestellen.

Machtig gezicht, schitterend kleurenspel. Shocking beautiful.

Tegelijk merk je hoe vluchtig en relatief dat ook weer is. Het is zo voorbij. Elke paar minuten veranderen de kleuren. En het is ook zo weer weg. Storende factoren op de foto's, zoals al gezegd. En wat je op de foto ziet is ook niet altijd wat je ogen zien.

Toch. Het licht breekt even door. Even een 'wow' moment. Maar ook heel moeilijk vast te leggen en weer te geven, zodat het er ook op de foto's uitziet zoals je het zag. Heel moeilijk vast te houden ook. Beeld van het leven.

Maar toch goed om af en toe mee te maken. De schoonheid van de schepping te zien, te ervaren, te ondergaan. Het loflied van de schepping op de Bedenker ervan. Moge Zijn licht af en toe door ons leven trekken. Over ons opgaan. Ons begeleiden. Ons thuis brengen.








dinsdag 25 oktober 2011

Was ik maar ...

was ik maar
een kunstenaar
die werkelijkheid
kon transformeren
naar expressierijke
kleurenpracht
beelden die raken
of herkenning geven

was ik maar
een musicus
die gevoelens
van droefheid en vreugde
moeiteloos kon omzetten
naar toon en ritme
zo dat het ook weer
emoties op kon roepen
bij hoorders en ontvangers

was ik maar
een schrijver
die een andere wereld
kon creëren
waar anderen
met voldoende fantasie
en weerklank
zomaar in konden
wandelen en verdwalen

en was ik maar
een dichter
die woorden
kon boetseren
tot beelden
die iets doen
gevoel oproepen
herkenning geven
tot daden aanzetten

maar nee
ik ben geen
kunstenaar of musicus
schrijver of dichter

ik ben ik
een rommelaar
en ritselaar
met een antenne
voor beelden en woorden
voor muziek en schoonheid
met ogen en oren

Zonnige zondag

zaterdag 22 oktober 2011

Do I dare?

every useless word
every sinful thougth
of me
You hear
is registered
will be revealed
one day

should I be afraid
then
need I be silent
from now on
and stop thinking
if possible at all?

no
I say 
no

it simply shows
I need to plug in
to Your love
all day long

Paddenstoelen

Wonderlijk verschijnsel. Als de bladeren vallen, het licht eerder uitgaat in de schepping, de herfst mooie kleuren tovert in stervende bladeren, als het soms met bakken tegelijk uit de hemel regent, als de wind stormen door het bos blaast, ja, als alles aan het sterven en rotten is, dan geeft ook dat weer een voedingsbodem aan een bijzonder verschijnsel. Het ontstaan van paddenstoelen. In de meest aparte kleuren en vormen, in allerlei combinaties. Soms moeilijk te vinden, maar het zoeken is uiteindelijk de moeite meer dan waard.

Dank U, Heer, dat er leven groeit uit de dood ..!





Spel van licht en schaduw

Vanmiddag even op doorreis naar Papendrecht het Alblasserbos aangedaan en wat foto's gemaakt van het betoverend spel van licht en schaduw op deze wederom mooie herfstdag. Een geschenk van God, na mijn wat sombere blog van vanmiddag. En als klap op de vuurpijl nog een serie foto's kunnen maken van diverse paddenstoelen  Natuurlijk vergeet je dan de tijd weer. Toch nog even racen om op tijd bij de winkels te zijn, maar gelukkig had ik vijf minuten over ...

En, ik heb nu deze serie foto's. In tweeën geknipt. Eén serie over het spel van licht en schaduw, de andere over de paddenstoelen.




Het einde nadert ...

Het is mijn oprecht verlangen om op deze weblog, enkele maanden geleden opgestart, zoveel mogelijk aandacht te vragen voor het wonder van de schepping, voor het wonder van het leven van ons, mensen, voor de boodschap van liefde van God voor ons mensen. Door middel van foto's, muziek met een boodschap, algemene berichten met een beeld, dat gedachten aan iets hogers en diepers oproept, maar ook met berichten met een hele duidelijke boodschap, rechtstreeks afgeleid uit de Bijbel, probeer je iets te laten zien dat uitgaat boven de zinloosheid van het leven, zoals mensen soms in bepaalde omstandigheden kunnen ervaren. Probeer je hoop te geven. Uitzicht op een ander leven. Probeer je uit te stijgen boven de oppervlakkigheid en de vluchtigheid.

En je weet, woorden schieten te kort, beelden zijn maar beperkt te gebruiken, niet alles is te 'vangen'. Je bent ook maar een mens. En God is te groot om onder woorden te brengen.

Maar soms, als je de krant leest, het nieuws op de radio hoort, televisie kijkt, om je heen gesprekken mee kunt luisteren, dan kun je zomaar worden overvallen door somberheid, een gevoel van machteloosheid. Waar moet het heen met deze wereld? Wat gebeurt er allemaal? Is iedereen gek geworden?

Honger in Afrika, overstromingen in Thailand, eigen burgers neerschieten door soldaten in Syrië, de dood van Gadhafi op mensonterende wijze als beeld voor heel de wereld zichtbaar. En hier maken we ons vreselijk druk om onze pensioenen, over de schuldencrisis, over de miljarden die rondgepompt worden om te overleven. Bezetten we steden uit onmacht en ontevredenheid, maar een snelle oplossing is er natuurlijk niet ...

In het verkeer blijkt pas echt hoeveel beschaving we nog over hebben.

Het einde nadert ...

Ik wil absoluut niet defaitistisch zijn, somber, depressief of negatief. Maar ik heb mijn ogen ook niet in mijn achterzak zitten. Ik observeer, constateer, neem waar. En huiver af en toe ...

Het verschil tussen de rijken en de armen op deze wereld wordt almaar groter. En de rijken, met hun overmatige productie en door overdadige en door reclame kunstmatige opgewekte behoeften, 'verslijten' de energievoorraden in zo'n razend tempo, dat we binnen enkele generaties niets meer over hebben. We consumeren meer en meer, nodig of niet nodig. De natuur is aangetast, in de war, wordt moedwillig gekortwiekt. De afvalberg groeit en groeit, al scheiden we alles van elkaar en de zwerm plastic soep in de zee wordt groter en groter. Olierampen zijn aan de orde van de dag.

Het einde nadert ...

In ons eigen kikkerlandje is kennis vergaren het hoogste doel. Met je handen werken, dat laten we aan de buitenlanders over. Die we vervolgens als een 'aparte' groep weer gaan veroordelen om hun gewoonten of ontsporingen. Iedereen een televisie, een computer en een telefoon, Blackberry, iPad of iPhone. Allemaal in de virtuele wereld ... Maar ondertussen verzuipen we ...!

Vergeten we niet te leven? Beseffen we nog wie we zijn? Stellen we onszelf nog vragen over het mogelijke doel van het leven? De zin van het bestaan, liggen we er nog wakker van?

vrijdag 21 oktober 2011

Spreeuwenstorm

Er zijn van die kansen, die krijg je maar één keer. Al heel lang ben ik bezig dit wonderlijke verschijnsel vast te leggen, maar tot nu toe zonder bevredigend resultaat. Te schemerig, te ver weg, niet goed gefilmd. Ook nu is er natuurlijk wel wat op het vastgelegde op film aan te merken.

Maar toch, het is een keer gelukt. En nog wel tegen het warme licht van de ondergaande zon. Het juiste moment, de juiste plaats, en mooi beeldvullend.

Ik heb het over wat ik dan maar een spreeuwenstorm noem, al weet ik niet of het een echt bestaand woord is. Elk najaar, zo tegen het ondergaan van de zon en het inzetten van de schemering, kun je het waarnemen. Enorme hordes spreeuwen, die zich massaal verheffen uit de natuurgebieden rond de molens van Kinderdijk en prachtige vliegpatronen volgen, soms met meerder groepen tegelijk in de lucht. Massaal dezelfde kant op is nog niet eens bijzonder, maar als er ineens een scherpe bocht genomen wordt, dan groeit je bewondering voor het massale karakter en de instincten van deze vogels. Opvallend is ook de grote snelheid waarmee ze zich ineens in het natuurgebied weer laten zakken, ze storten als het ware omlaag.

Vanmorgen kwam er al een horizonbrede spreeuwenstorm over me heen gevlogen, maar toen had ik geen fototoestel paraat, en was het nog vrij donker. Vanavond, zo rond half zeven was het dus prijs. Kijk even mee.




Op internet zijn overigens wel weer van dit soort filmpjes te vinden, merkte ik zojuist. 

Elke spreeuw een individu, maar in de groep vallen de verschillen weg en merk je de cohesie en de samenhang op. Beeld van de mens, van nature op zichzelf, maar ook altijd weer de anderen opzoekend, de groepsdrang die weer opspeelt?

Now this

now this
is a beautiful day
cold and sunny
no clouds
blue sky
and  a warming light

now this
is a moment
to enjoy
to relax
to sit down
and simply be
in the moment

now this
is the awakening
of a soul
in a body
seeing
and feeling
breathing
and holding breath

now this
is the time
to worship
the Maker
with waiting
and wondering
thanking
and praying

now this
is experiencing
light
and life
in mind and body

now this
is You
only You
and Your creation
a real
eternal moment
of existence

now this
is me
being
real
being
dualistic

am I?

I am

donderdag 20 oktober 2011

Regenboog

Op het moment dat ik naar huis wilde fietsen, begon het te regenen. Jammer hoor. Maar op het moment dat ik, met regenpak aan, twee minuten onderweg was, vertoonde zich voor mij het machtige schouwspel van een volledige regenboog. Die moest ik nog steeds een keer 'vangen', vastleggen op de foto.

Maar dat viel nog niet mee. Eerst een stil plekje opzoeken, fototoestel uit de fietstas opduikelen. Ondanks de groothoek kreeg ik niet alles op de foto. Zelfs niet met de panoramaknop. Eén keer staat hij er goed op, in zijn geheel, een dubbele zelfs ...

Wonderlijk mooi licht bij deze hele lage zon.

Wonderlijk teken aan de hemel, met een belofte van God er ooit bij gegeven.
Ook zei God tegen Noach en zijn zonen: ‘Hierbij sluit ik een verbond met jullie en met je nakomelingen, en met alle levende wezens die bij jullie zijn: vogels, vee en wilde dieren, met alles wat uit de ark is gekomen, alle dieren op aarde. Deze belofte doe ik jullie: nooit weer zal alles wat leeft door het water van een vloed worden uitgeroeid, nooit weer zal er een zondvloed komen om de aarde te vernietigen. En dit,’ zei God, ‘zal voor alle komende generaties het teken zijn van het verbond tussen mij en jullie en alle levende wezens bij jullie: ik plaats mijn boog in de wolken; die zal het teken zijn van het verbond tussen mij en de aarde. Wanneer ik wolken samendrijf boven de aarde en in die wolken de boog zichtbaar wordt, zal ik denken aan mijn verbond met jullie en met al wat leeft, en nooit weer zal het water aanzwellen tot een vloed die alles en iedereen vernietigt. Als ik de boog in de wolken zie verschijnen, zal ik denken aan het eeuwigdurende verbond tussen God en al wat op aarde leeft. Dit,’ zei God tegen Noach, ‘is het teken van het verbond dat ik met alle levende wezens op aarde gesloten heb.’ (Genesis 9 : 8-17)
Remember this, every time you see the sign in the sky ...!











woensdag 19 oktober 2011

... and down goes the sun ...

Same day, sun going down, same power, same Source ...




Wees stil, mijn ziel



als de nieuwe morgen
nog fris is
de zon zich verstopt
achter donkere wolken
de wind even uitblaast
van de dag ervoor
als alle weerspiegelingen
op het heldere water
zachte pastelkleuren toveren

dan sta je even stil
neem je het waar
met je ogen
je geest
hou je de adem in
heel even
het komt binnen
en het landt
in je hart

geen woorden
geen gedachten
geen zorgen
geen waaroms
geen dadendrang

gewoon
alleen
maar
zien
en zijn

zomaar
even mijmeren
over het leven
over jezelf
en wat er toe doet

je ziel
verstilt
en weerspiegelt
de zin van het leven

geen lucht
geen leegte
maar diepe eerbied
voor de Gever
de Maker
en de Redder
de grootste Kunstenaar
ooit

kom
wees stil
mijn ziel
in ademloze aanschouwing
in verwachtingsvolle verwondering

zoek jezelf
heel diep van binnen

en zoek het niet
alleen in jezelf
kijk verder
zie hoger
ervaar
verwacht
geloof
en wacht

er zijn geen woorden
voor een wonder
er is alleen maar
stilte

om te horen
en te zien
te luisteren
en te ontvangen
te aanvaarden

juich
in stilte
leg het vast
hou het tegen
sla het op

en al het andere
laat het gaan
laat het los
adem uit
en doe
even
helemaal niets

even
heel even
een moment
van eeuwigheid
op deze mooie morgen

even
alleen
met God




zondag 16 oktober 2011

Het is goed, zo

- Kom, zegt hij fluisterend, nu weer naar huis. Je hebt je rust nodig.
- Nog even, zegt ze, en haar dromerige blik dwaalt over de duinen links van haar, over het strand, waar nog enkele mensen lopen, in de verte. En ze zuigt het beeld op van de miljoenen glinsteringen op het water van de zee, de zon weerspiegelend, die als een rode bal net daarboven in het blauw van de hemel hangt.
- Zo mooi ... zo vol leven, vol beweging, altijd maar door.

Zijn hart krimpt ineen. Hij bijt zich op de lip. Zijn greep om haar schouder wordt vaster.
Ze voelt het, zoals ze altijd alles voelt, kijkt om naar hem, ziet de tranen in zijn ogen, die hij knipperend probeert terug te dringen.

- Beeld van de eeuwigheid, belofte van de toekomst ...

Hij zwijgt, staart naar hetzelfde beeld, maar ziet niet wat zij ziet, begrijpt niet wat ze wil zeggen.
Hij worstelt alleen maar met zichzelf, met haar kwetsbaarheid, hier bij het water, de herinneringen die boven komen drijven, toen alles nog mooi en vrolijk en vol beloften was.

Is dit nu het leven? Afscheid nemen van elkaar? Loslaten wat je liefhebt? Is dit nu het doel: pijn voelen tot in de diepste uithoeken van je hart, je ziel, je wezen? Smerige, hartverscheurende, akelige, ondraaglijke pijn?

De zin van zijn

Er zijn van die perioden in je leven, dat je geleefd wordt, dat je het gevoel krijgt het stuur niet meer in eigen hand te hebben, maar dat je wordt meegevoerd op een kolkende maalstroom. Dat je het op je werk te druk hebt om zelfs maar de prioriteiten te bepalen, dat je avonden zich vullen met afspraken, verjaardagen en andere verplichtingen, zonder dat je de tijd krijgt om de dingen die je ook nog zou moeten uitwerken, daadwerkelijk om te zetten in papier of acties. En dat er dan thuis ook nog van alles mis gaat, of aandacht wordt gevraagd of actie nodig is.

Je hapt naar adem, snakt naar lucht. Je bent hyper, opgefokt, voelt de druk alsmaar toenemen. En je komt niet meer toe aan rust, of zelfs aan slapen. Woelend lig je uren wakker en als je slaapt is het onrustig en dromend, en schrik je elke keer weer wakker, en alles wat nog te doen is, staat ook meteen weer haarscherp op je netvlies. Weer van voren af aan beginnen dus. En elke keer sta je doodmoe op.

Dat is een moment om een keus te maken. Een stap te nemen. Een daad te stellen. Op de rem te gaan staan. Ook al heb je geen keus en moet alles nog steeds gebeuren en ben jij het die het moet doen.

Stop. Zit. Stil.

Dat is het moment om adem te halen. Heel diep. Heel vaak. Heel lang. Tot je weer rustig kunt ademen. Tot er maar één waarheid, een constatering meer overblijft en al het andere, hoe nodig of belangrijk ook, wegvalt.

Ik ben.

That's it. De Waarheid. Dat is Alles wat je weten moet. Beseffen moet, diep van binnen. Ervaren moet, tot in de toppen van je vingers en je tenen, de vezels van je bestaan. Het enige dat telt.

Is that all?

Ja, dat is alles. Niet wat je doet, is wat jou jou maakt. Niet hoe hard je holt. Niet de stapels die je wegwerkt. Niet de berg waar je tegenop klimt. Niet je daden, niet je woorden, niet je zekerheden, niet je werk of ook maar je geld. Niet je kinderen of je vrouw zelfs, maar jijzelf, wie je bent. Wie je ten diepst bent.

Kaal en naakt, zonder bescherming, omhulsels, zelfgebouwde illusies of schijnzekerheden.

Wees stil en ervaar. Luister. Constateer. Wees je bewust van alles wat om je heen hangt, en laat het los. Laat het gaan. Allemaal. Niet omdat het geen waarde heeft, maar omdat je je erachter verstopt.

Je hebt waarde in jezelf. Betekenis. Er is Iemand die jou heeft gewild. Gemaakt. Bedacht.

Hij wacht. Hij luistert. Geduldig. Afwachtend.

Ken je Hem? Luister je ook wel eens naar Hem? Ervaar je Hem? Geloof je in Hem?

Hij is de Ik ben. De Altijd Aanwezige. De Bron van kennis en liefde en schoonheid. De Bedenker van het Leven. De Maker van al wat er is. De Beheerder van de Toekomst die nog komt. De Koning van het nieuwe Koninkrijk. De Belofte van alles wat nieuw wordt.

Hij die iets maakt uit niets. Hij die potten vormt uit klei. Hij die met Zijn Geest Adem geeft. Tot leven wekt. Tot aanschijn roept. Tot Zijn beweegt. De Zingever van het bestaan.

Hij bedacht en maakte jou. Uit liefde. Uit pure, gunnende, schenkende liefde. Wonderlijke genade. Hij koos jou, willens en wetens.

Omdat Hij wilde.

Ik ben wilde dat jij was. Ik ben wil dat jij bent. Ik ben wil dat jij komt, zult zijn.

In Hem. Zonder einde. Zonder beperkingen. Zonder restricties.

Zijn, alleen maar zijn.

Kom, zeg ik. Wees jezelf. Wordt jezelf.
You are the only one there is, there is no other you.
Maar ook, daarbovenuit, nog verder, veel groter en mooier en onbevattelijker, Hij was het die het mogelijk heeft gemaakt:

Wordt één met Hem. En laat Hem nooit meer los. Hij is Alles. In Allen. Hij is het zijn, dat eeuwig is. De zin van zijn. Hij is.
God antwoordde: ‘Ik zal bij je zijn. En dit zal voor jou het teken zijn dat Ik je heb gestuurd: als je het volk uit Egypte hebt weggeleid, zullen jullie God bij deze berg vereren.’ Maar Mozes zei: ‘Stel dat ik naar de Israëlieten ga en tegen hen zeg dat de God van hun voorouders mij gestuurd heeft, en ze vragen: “Wat is de naam van die God?” Wat moet ik dan zeggen?’ Toen antwoordde God hem: ‘Ik ben die er zijn zal. Zeg daarom tegen de Israëlieten: “IK ZAL ER ZIJN heeft mij naar u toe gestuurd.”’ Ook zei hij tegen Mozes: ‘Zeg tegen hen: “De HEER heeft mij gestuurd, de God van uw voorouders, de God van Abraham, de God van Isaak en de God van Jakob. En Hij heeft gezegd: ‘Zo wil ik voor altijd heten, met die naam wil ik worden aangeroepen door alle komende generaties.’” (Exodus 3 : 12 -15)
'Ik zal jullie aannemen als mijn volk, en ik zal jullie God zijn. En jullie zullen inzien dat Ik, de HEER, jullie God ben, die jullie bevrijdt.' (Exodus 6 : 7)
‘Morgen,’ zei de farao. ‘Zoals u wilt,’ antwoordde Mozes. ‘Dan zult u beseffen dat er niemand is als de HEER, onze God.' (Exodus 8 : 6)
‘Niemand is als u, o HEER, u bent groot, groot is uw naam door uw kracht. Wie zou geen ontzag voor u hebben? Koning van de volken, dat komt u immers toe. Onder alle wijzen van de volken, onder al hun koningen is niemand als u.’ (Jeremia 10 : 6-7)
'Luister, Israël: de HEER, onze God, de HEER is de enige! Heb daarom de HEER, uw God, lief met hart en ziel en met inzet van al uw krachten. Houd de geboden die Ik u vandaag opleg steeds in gedachten. Prent ze uw kinderen in en spreek er steeds over, thuis en onderweg, als u naar bed gaat en als u opstaat.' (...) Als wij voor het oog van de HEER, onze God, deze geboden altijd naleven, zoals Hij ons heeft opgedragen, zal het ons ten goede worden aangerekend. (Deut. 6 : 4-7; 29)

Herfst



herfst
is een tijd
van storm en van regen
de zomer voorbij
de winter op komst

dat
een paar graden verschil
zo wezenlijk
inhoudelijk
anders kan zijn

andere kleren
de kachel aan
de deuren dicht
en de ramen

veranderen
van buiten
naar binnen
van fladderen
als een vlinder
naar terug willen
naar je cocon
je huis
op jezelf

maar soms
heel soms
dan heb je van die dagen
dat de zon zomaar
kleuren tovert
met licht speelt
door de bladeren

dat je getroffen wordt
door het spel
van de zachte wind
een strakblauwe hemel

dat de kou van de nacht
flarden van mist brengt
en de zon daarbovenuit
schoonheid creëert
die niet te vangen is

soms is geluk
weten dat alles eindig is
het zien om je heen 
aan de dorre bladeren
beseffen dat de ergste kaalheid
nog moet komen
dat de vrieskou
en de sneeuw
op de loer liggen

en dan toch
blijven geloven
dat er hoop is
op een nieuwe zomer
op jong leven
op bloemen in de knop
op eeuwigheid

o God
leer mij wachten
als de boom
die alles los moet laten
teert op reserves
en beloften

geduldig en verlangend

stevig
met mijn wortels
in uw grond
mijn takken
in uw lucht
onder de blote hemel
van uw droom
van ooit ...

zaterdag 15 oktober 2011

Rondje Alblasserwaard


Vanwege het prachtige weer, deze keer weer eens een fietstocht door de Alblasserwaard gemaakt. Ruim veertig kilometer, vanuit het startpunt Nieuw-Lekkerland, langs Streefkerk en Groot-Ammers, door het Achterland naar Goudriaan, Ottoland, Molenaarsgraaf, Bleskensgraaf en Oud-Alblas, om uiteindelijk via Alblasserdam weer thuis te komen.

Bijna achthonderd foto's gemaakt van heel wat typische polderplekjes. De eerste vijftien kilometer uitsluitend over de tiendweggetjes die zo kenmerkend zijn voor de polder waar ik woon. Aan twee klanten sloten, heel veel weilanden en koeien. Bijna geen mensen. Puur natuur. En terug langs door de mensen ooit gegraven ontwateringskanalen, om diezelfde polder droog te houden. Karakteristieke lintbebouwing, met veel oude boerderijtjes. Genoeg te zien.

De meeste foto's zijn rijdende weg gemaakt, niet alles is gelukt. Maar er zitten wel weer heel mooie bij.

Het was genieten buiten. Geniet gerust even mee ...! De schepping is mooi, de natuur prachtig, het licht was mooi, op het laatst zelfs warme kleuren toverend. En de herfstkleuren waren al goed waarneembaar.