Schatgraven

In heel veel avonturenboeken komt het thema van de schatzoeker voor. Een verborgen schat, bestaande uit in het verleden verworven goudstukken, juwelen en edelstenen. Een hele of halve aanwijzing, die zomaar toevallig op iemands bordje belandt. En gaan, voor een avontuurlijke reis vol ontberingen, wegwijzers die de verkeerde kant op wijzen, achtervolgd door medekapers op de denkbeeldige kust. Naar onbekende landen, onontdekte eilanden, donkere bossen, verborgen grotten.

Op jacht naar een onbekende, maar lonkende verrassing, die je in één klap rijk zou moeten maken.

In het moderne leven zijn er heel veel mensen, die dromen van een 'zomaar ineens' uit de lucht vallend 'lot' van miljoenen Euro's. Met een uitzicht op zo'n kans van 1 op een miljoen, wiskundig gezien gelijk aan nihil, storten ze elke week trouw vele Euro's. In de hoop op. Ooit. Wie weet. Dromen van een wereldbedrag in één keer op je bankrekening. Om vervolgens al je wensen mee in vervulling te kunnen laten gaan.

Je hebt van die geluksvogels, die zwemmen nu al in de miljoenen, ze hebben alles wat hun hartje begeert, en weten van gekkigheid niet meer hoe ze het uit moeten geven. Hard voor gewerkt. Of geërfd. Of gekregen. Bonus op bonus. Geld maakt geld. Maar of men daar ook gelukkiger van wordt?

Geloof me, ik ben niet jaloers. Ik constateer het alleen.

We kennen allemaal het beeld van de oom van Donald Duck, die in zijn pakhuis vol geld aan het zwemmen is.  Genoeg om van te kunnen leven en de hele stad te kunnen bekostigen. Maar hij wil nog meer. Hij wil altijd meer.

Natuurlijk, het is een karikatuur. Maar toch, het lijkt er op af of veel mensen zo op aarde rond lopen. Op zoek naar meer. Dromend van nog te vervullen wensen. Eens ... en ondertussen vergeten te leven in het hier en nu.

Er zijn ook andere schatzoekers. Wetenschappers die in de bodem zoeken naar restanten historie, die in de ruimte turen op zoek naar nieuwe sterren of nog niet ontdekte natuurwetten, die in de boeken snuffelen om alle mogelijke kennis tot zich te nemen en wellicht op nieuwe ideeën komen die niemand nog ooit heeft bedacht. Onontdekte schatten dus, aan het oog onttrokken, wachtend op een gelukzoeker die er beroemd mee kan worden.

Elk mens wordt in zijn leven gevormd door alles wat hem of haar wordt aangereikt. Aan kennis en wetenschap op school. Gesprekken met ouders, familie en vrienden. Gevoelens en emoties, die je deelt met anderen, en ook weer ontvangt. Boeken die je leest. Ontmoetingen met mensen. Gebeurtenissen die je ondergaat. De krant die je leest en alle informatie die via radio, televisie of andere kanalen tot je komen.

Daar is allemaal een heleboel overbodige ballast bij. Dat lijkt een snelle conclusie, maar het probleem is dat je meestal niet van te voren weet wat van waarde is en wat niet. Dat moet zich in de loop van de tijd vanzelf uitfilteren. Tot die tijd neem je alles tot je, je verslindt het, absorbeert het. Je denkt er over na, het doet je iets. Of niet ...

Nummer 200

Zo, dan wordt dit bericht mijn 200e op het blog 'God-is-in-de-stilte', een halfjaar geleden opgestart tijdens een invalide-periode in mijn leven. Een hernia bracht mij thuis. Een nieuwe hobby ontstond. Niet helemaal vanuit het niets, want ik had daarvoor al regelmatig geschreven. Maar dat lag wel twintig jaar stil ...

Wonderlijk dat je geest dan toch ineens een vulkaan blijkt te zijn, waar de woorden als vanzelf naar boven blijven borrelen, tot ze als gestolde ideeën op een computerscherm belanden. En het blijft maar komen. Het gaat maar door.

Heb je ineens ook een nieuwe, wat ongrijpbare achterban. Van lezers, minimaal 15 in mijn geval. Maar ook van zoekers, mensen die via Google zoekopdrachten op je blog terechtkomen. Inmiddels meer dan 9000 hits ... best eng als je daarover na gaat denken. Ik ben helemaal niet zo'n podiumdier, zo'n rasentertainer. Zo'n op-de-voorgrond-treder.

En daarnaast ook nog eens een Twitteraccount aangemaakt. Daar wordt je helemaal gek van ... Meer dan 500 mensen om te volgen, ruim 300 mensen die jou volgen. Heel veel leuke, interessante zaken en informatie, die langskomen, waar je op door kunt klikken. Gekwetter in een grote volière.

Maar een tijd dat het kost ...

Vanaf het begin heb ik geprobeerd om het wat algemeen te houden, in de zin dat ik niet te veel privé-zaken naar buiten bracht. Geen foto's van vrouw en kinderen, geen gevoelige informatie. Je kunt het niet heel streng gescheiden houden, maar toch ... zij wilden het zo en ik kan dat respecteren. Toch is dat wel lastig, want je maakt ook deel uit van een kerkverband en doet mee aan allerlei kerkelijke activiteiten, waarbij sommige zaken ook nog eens gevoelig liggen. Wat vertel ik hier wel en wat niet? Het kan ook weer tegen je gaan werken.

Maar goed, het loopt zoals het loopt. Ik publiceer. Ik leer. Ik formuleer. En ik dicht weer. Mooi toch, ik vind het een goede uitlaatklep, het houdt mij scherp, ik lees en reageer op publicaties van anderen. Ik leer veel. Wordt er nog genuanceerder van. Breder ook van blik. Toch kan ook dat weer een gevaar opleveren, in de zin dat je weg gaat groeien van je eigen kerkelijke gemeenschap, vooral als er geen dwarsverbanden zijn, maar de twee netwerken naast elkaar bestaan.

Toch kom ik nu op een punt dat ik mezelf ga voornemen even wat minder actief te worden. Omdat het winterseizoen gaat lopen en er allerlei kerkelijke en interkerkelijke activiteiten gaan opstarten. Maar ook omdat werk en gezin momenteel de nodige aandacht vragen. En dus ook tijd.

Maar weer even een pauze inlassen, of de frequentie van publiceren aanpassen naar een lager niveau. Het moet allemaal wel leuk en behapbaar blijven.

In ieder geval wil ik bij deze gelegenheid van tussentijdse evaluatie al mijn lezers bedanken voor hun welwillendheid. Soms had ik gewoon teveel woorden nodig om een idee uit te werken. En ook dank aan alle mensen die de moeite hebben genomen om te reageren. Een stukje feedback en respons, daar leer je weer van.

Wordt vervolgd dus maar weer. In welke vorm dan ook.

I'll be be back ....!

Leven

Als je in de natuur om je heen kijkt, de openlijke en verborgen wonderen leert kennen, dan krijg je steeds meer respect voor de Bedenker van al dat moois. Laten we zeggen, een Kunstenaar die alles groots heeft opgezet, maar ook heel erg oog heeft voor detail. Details die wij in ieder geval niet met ons blote oog kunnen waarnemen. En elke soort, van plant en boom, tot vissen en vogels en welk dier dan ook, in velerlei variëteit. Meesterlijk, zonder meer. Een mensenleven is gewoon te kort om alles te kunnen ontdekken of onderzoeken.

Je ziet ook patronen terugkeren. De manier van voortplanten bijvoorbeeld. Van de menselijke zaadcel en eicel, het leggen en uitbroeden van eieren, tot het zaadzaaiende in de plantenwereld, kruisbestuiving, tweeslachtigheid, etc. Waarbij zelfs de dierenwereld de plantenwereld hier en daar te hulp schiet, denk maar aan de bloem en de bij.

Een mooi, onbegrijpelijk en wonderlijk voorbeeld van de voortplanting is het zaad van bloemen, planten en bomen, wat in de herfsttijd van de drager valt, zich door regen en wind laat verspreiden, een kale en koude winter overleeft in de grond, en langzaam in de lente, door de stimulerende invloed van zon en de regen, weer de kop opsteekt. Zichzelf tevoorschijn bloeit.

Als niet-bioloog kan ik mij daar nog steeds over verbazen. Er zal best een natuurkundige, wetenschappelijke ‘verklaring’ voor zijn, maar ik snap het niet. Ik kan er met mijn pet niet bij. Hoe er uit dood, leven kan ontstaan. Hoe een klein zaadje kiemkracht bevat. Hoe het leven de grond uitbarst, in kleuren en geuren, in duizendvoud.

God zei: ‘Overal op aarde moet jong groen ontkiemen: zaadvormende planten en allerlei bomen die vruchten dragen met zaad erin.’ En zo gebeurde het. De aarde bracht jong groen voort: allerlei zaadvormende planten en allerlei bomen die vruchten droegen met zaad erin. En God zag dat het goed was. Het werd avond en het werd morgen. De derde dag. (Genesis 1 : 11-13)

En zo blijft de cyclus van het leven op aarde al duizenden jaren in stand, van generatie op generatie, van geslacht op geslacht. En we lopen er vaak genoeg achteloos aan voorbij. Of er zijn mensen die er juist aan gaan sleutelen. Omdat ze een andere kleur willen, of omdat ze willen dat het sneller groeit, meer oplevert, minder ziektekiemen bij zich draagt. Je houdt je hart vast. Hoe lang gaat dat goed?

Sleutelen aan het volmaakte is willen worden als God en waar heb ik dat meer gehoord?

Als we de Bijbel lezen, dan is het opvallend hoe vaak Jezus het over het zaad heeft. Verschillende keren neemt hij het als voorbeeld om een gelijkenis te vertellen. Hij gebruikt het beeld uit het dagelijks leven van toen, waarin men nog meer dan nu afhankelijk was van de oogst voor het dagelijks voedsel, om er iets anders mee te verduidelijken. Hij vergelijkt het beeld van het zaad om er een boodschap mee over te dragen, als metafoor voor de diepere betekenis van het koninkrijk van God. Het koninkrijk dat er al is, het koninkrijk dat nog komt.

Het zaad is het Woord van God. (Lukas 8 : 11)
 Het zaad in de vruchtbare grond, dat zijn zij die met een goed en eerlijk hart naar het woord hebben geluisterd, het koesteren en door standvastigheid vrucht dragen. (Lukas 8 : 15)

Dat is makkelijk gezegd en we lezen er makkelijk overheen, maar dat gaat in feite wel door de dood heen. Want zoals een zaadje in de natuur eerst moet ‘sterven’ in de grond, voor er leven tevoorschijn kan komen, voor de kiemkracht zijn werk kan doen, zo is dat ook in geestelijk opzicht het geval. Dat is een diepe, radicale en ernstige boodschap, die je niet zomaar naast je neer kunt leggen.

Ritme

Ongelooflijk hoe het leven op vaste ritmes draait. Dag en nacht. Wisseling van de seizoenen. De dagen van de week. De jaren in je leven. De waterhuishouding op aarde in rivieren en wolken. De baan van aarde, maan, planeten en sterren. Zelfs leven en dood.

Ingebakken in de schepping, in het leven zelf, door de Schepper, de Formeerder. Kennelijk hebben we het nodig, die structuur en die afwisseling. Een wisselwerking tussen vastigheid, zekerheid en bezig-zijn aan de ene kant en het loslaten, tot rust komen aan de andere kant.

Als je aan het wandelen bent kom je door de regelmatige cadans van voet voor voet verplaatsen en een aangepaste ademhaling gewoon tot rust. Ga je harder lopen, dan gaat je ademhaling sneller. Alles past zich aan aan de snelheid van je gaan.

Alle indrukken van de hele dag, alle dingen die je doet en zegt en denkt, ze komen 's nachts nog een keer terug, terwijl je lichaam rust, is je hoofd lekker aan het werk met alles in geheugenvakjes stoppen en een plaatsje geven.

Zonder dat je het merkt wordt je bloed rondgepompt. Is je huid de cellen aan het vernieuwen. Worden de voedingsstoffen verwerkt en opgenomen in je lichaam en gescheiden van de afvalstoffen. Zelfs toiletteren dient een doel.

Het knipperen van je oogleden ververst de film van vocht en voert stofdeeltjes af. De haren in je neus filteren de lucht. Je nagels en je haren groeien maar door.

Alles, echt alles heeft een functie en een doel. Alles hangt aan elkaar vast. Alles is aan elkaar gerelateerd. Het systeem van alles in het hele heelal is gigantisch ingewikkeld en we weten er nog maar een heel klein stukje van af.

Relativeren

Mooi woord vind ik dat, relativeren. Past ook wel bij mij als persoon. Een zekere nuchterheid. Van een afstandje ergens naar kijken. Observeren. Van subjectief naar objectief. De betrekkelijkheid van alles inzien. Nadenken voor je iets zegt. Eerst luisteren voor je ergens een oordeel over vormt, als het daar al van komt.

Het moet natuurlijk ook weer niet gaan doorslaan. Dat het verstandelijke het gevoel eruit gaat filteren. Dat je een koele kikker wordt zonder emotie. Dat je overal je schouders over ophaalt. Dat niets je meer warm of koud kan maken. Dat de afstand te groot gaat worden tussen jou en de dingen om je heen, en nog erger, andere mensen om je heen.

Want relativeren heeft toch met 'relatie' te maken, ergens een betrekking op hebben. Met iets of iemand verbonden zijn. In die zin is alles ook 'relatief', waarmee relativeren een dubbele betekenis krijgt. En die dubbelheid, dat is nu precies wat relativeren een goed woord maakt, met een interessante betekenis, maar ook met wijze levensernst.

Want, ja. Ik ben een man. Van nature nuchter en analytisch. En zeker, ik ben een denker, en introvert van karakter. Maar ik maak ook deel uit van een gezin, waar ik in ben opgegroeid. Ik heb de liefde geproefd, een vrouw getrouwd, en samen hebben wij kinderen ontvangen. Ik sta in een relatie met andere mensen, op mijn werk, in de kerk, in ons dorp, in de bredere familiekring. Dat kan niet zonder relatie, gevoel, emotie, communicatie, wederkerigheid, betrokkenheid. Kortom: sociale omgang. En dat varieert van een algemeen, belangstellend praatje, tot samen bidden, tot diepe liefde koesteren. Ontvangen en uitdragen. Geven en nemen. Uitdelen en incasseren.

Relaties dus.

Make you feel my love

Zojuist las ik op de site van Kees de Graaf een bespreking van het lied van Bob Dylan, 'To make you feel your love'. Een rustig liefdeslied, waar je, volgens hem, voor de 'I', de ik-figuur, ook de naam van Jezus in zou kunnen vullen. Het staat op het album 'Time out of mind', de nummers zijn geschreven in een tijd dat Dylan nogal depressief was in verband met een scheiding. Als je het met deze wetenschap gaat lezen, is het al een verrassend nummer, maar als je dan ook de naam van Jezus gaat invullen, dan krijgt het nummer een diepere lading.

Helaas staan er weinig nummers van Dylan zelf op Youtube, maar het is vele malen gecoverd. Daarom hier een uitvoering van de mij onbekende Mike Sinatra. En daaronder de songtekst.

Make You Feel My Love

When the rain is blowing in your face

And the whole world is on your case

I could offer you a warm embrace

To make you feel my love 

When the evening shadows and the stars appear

And there is no one there to dry your tears

I could hold you for a million years

To make you feel my love 

I know you haven’t made your mind up yet

But I would never do you wrong

I’ve known it from the moment that we met

No doubt in my mind where you belong 

I’d go hungry, I’d go black and blue

I’d go crawling down the avenue

There’s nothing that I wouldn’t do

To make you feel my love 

The storms are raging on the rollin’ sea

And on the highway of regret

The winds of change are blowing wild and free

You ain’t seen nothing like me yet 

I could make you happy, make your dreams come true

Nothing that I wouldn’t do

Go to the ends of the earth for you

To make you feel my love

Even in the quietest moments

"Even In The Quietest Moments"

Even in the quietest moments

I wish I knew what I had to do

And even though the sun is shining

Well I feel the rain --- here it comes again, dear

And even when you showed me

My heart was out of tune

For there's a shadow of doubt that's not letting me find you too soon

The music that you gave me

The language of my soul

Oh Lord, I want to be with you.

Won't you let me come in from the cold?

Don't you let the sun fade away

Don't you let the sun fade away

Don't you let the sun be leaving

Won't you come to me soon

And even though the stars are listening

And the ocean's deep, I just go to sleep

And then I create a silent movie

You become the star, is that what you are, dear?

Your whisper tells a secret

Your laughter brings me joy

And a wonder of feeling I'm Nature's own little boy

But still the tears keep falling

They're raining from the sky

Well there's a lot of me got to go under before I get high

Don't you let the sun disappear

Don't you let the sun disappear

Don't you let the sun be leaving

No, you can't be leaving my life

Say that you won't be leaving my life

Say that you won't be leaving my life

Say won't you please, stay won't you please

Say won't you please, stay won't you please

Lord, won't you come and get into my life

Lord, won't you come and get into my life

Say won't you please, stay won't you please

Say won't you please, stay won't you please

Lord, don't go

And even when the song is over

Where have I been --- was it just a dream?

And though your door is always open

Where do I begin --- may I please come in, dear? 

Genade is een toverwoord

genade

is een toverwoord

vol van mysterie

en teerheid

als je alles al hebt

wat zou je

dan nog

willen wensen

maar als je ineens

geen uitweg meer ziet

en al wat je hebt

niets meer waard is

dan verlang je naar iets

wat geen woorden heeft

dan zoek je naar iets

wat niet maakbaar

en tastbaar

blijkt te zijn

en moeilijk

om te vinden

een stukje houvast

een uitzicht

een betekenis

van al wat er is

en de zin van pijn

en verdriet

en zelfs

al weet je

de antwoorden niet

er is een besef

van niet weten

kaal en naakt

met lege handen

stamelend

en verlangend

wacht je af

genade

is wachten

en weten

op wie je wachten moet

genade

is iets

wat je niet grijpen kunt

het wordt alleen gegeven

en dan nog

niet aan allen

maar alleen aan degenen

die met open handen

en vertrouwen

verwachtingsvol

geloven

genade

is zowel het zaad

als de vrucht

genade

is een wonder

Do you believe in love?

When the sky is invisible

and the sun can't be seen

the clouds are everywhere

do you still believe in the sun?

Yes I do

I have seen it before

and I trust

it will show up again

any time ...

And even in dark moments

sometimes

it sends forth

sparkling lights.

And even at night

the reflections

can be seen 

on the stars

and the moon.

Although God is invisible

you can still see His footprints

His marks everywhere

every breath I take

is because of Him.

As the days are dark

and your mood is down

your thoughts confusing

and it's raining in your heart

do you still believe in love?

Yeah

I certainly

absolutely

unconditionaly

do believe

in the power

of love.

And sure

I know

God will show up

one day

and it certainly will be

an overwhelming

devastating

glorious

moment

so full and great

and powerful

that this moment

can only last

forever.

This knowing hope 

gives me longing

and this longing

gives me hope

so the dream

will stay alive

until that day.

Yes

 I do believe

in the sun

in God

and in love.

Please pray for me

my God

thank You

for the words

you gave me

to make

my thougths

concrete

but

at a time

no words

can help

please

pray for me

high up

above

deep down

within

my heart

to You

for help

amen

Hidingplace

Afgelopen week twitterde ik een tekst uit Jesaja 45, waar in vers 15 staat:

Truly, You are a God who hides himself.

Prompt werd de tweet geretweet. Klinkt niet echt Hollands, ik weet het. Maar voor de niet-twitteraars, dat betekent dat één van mijn volgers, het bericht doorstuurt (retweet) aan zijn eigen volgers. En die kreeg weer een tweet terug. 'Anders gezegd: Hij bestaat niet.'

Kijk, dat bedoelde ik nou net niet.

Het Engelse woord 'hide' betekent verbergen, verstoppen. Het is er dus wel, maar je ziet het even niet. Het is aan het oog onttrokken. God is aan het oog onttrokken. Zie ook mijn eerdere blogbericht over 'God-hides-in-plain-sight'.

Het is een klaag-psalm-achtige uitroep, dit citaat uit Jesaja, zoals er ook een vergelijkbare in Psalm 10 : 1 staat.

Why, o Lord, do You stand far off? Why do you hide Yourself in times of trouble?

Ik heb dat citaat genoemd, omdat ik mij identificeer met mensen die worstelen en twijfelen. Die wel geloven, maar door een moeilijke tijd gaan. En die hun twijfel, hun wanhoop, hun gevoel van verlatenheid vervolgens onder woorden brengen. Het uitroepen naar God.

Toch.

Omdat ze weten, voelen, geloven: Hij is er wel, maar Hij hoort me niet, is me vergeten. Hij heeft Zich verstopt. Ze blijven dus wel geloven, maar hun gevoel, hun verstand zegt iets anders.

Die worsteling, die zullen we allemaal wel kennen, meegemaakt hebben, of een keer gaan meemaken. Omdat het leven niet altijd over rolletjes gaat. Het is een wetmatigheid, er is gebrokenheid, ieder huis heeft zijn kruis ... Het kan even duren, het kan heel lang goed gaan, maar bereid je voor op 'de kwade dagen'.

En dan lijkt God ver weg te zijn. Komen de waaroms naar boven. Voelen we ons onbegrepen. Verlaten. In de steek gelaten. En dat doet pijn. Dat veroorzaakt twijfel.

Dat is moeilijk, dat is hartverscheurend als je het bij iemand ziet, uit iemands mond hoort. Je staat er machteloos bij. Je hebt geen antwoord. Er zijn ook geen antwoorden, zeker geen goedkope ...

En toch.

Even naar de groenteboer

Prachtig weer. En hup, even boodschappen doen, rugzak om. Naar de groenteboer, vijf kilometer verderop. Rug testen. Fototoestel mee. Wel druk bij die molens tegenwoordig ... Maar toch even lekker, ruim twee uur gelopen, en nog wat aardige foto's kunnen maken.

Avontuur

Vorige week was er op het Weblog van Paul Abspoel, Vrijspraak, een gastblog te lezen van Inger van Nes, met als titel 'Over leven, alleen in de natuur'. Het gaat daar met name over de vraag waarom mannen, in het algemeen, zich zo aangetrokken voelen door avontuur. Is hier toch sprake van een of andere vorm van jagersinstinct? Van bewijsdrang? Of juist van een neiging tot vluchten?

Haar slotconclusie, vragenderwijs gesteld, is:

Misschien komt inzicht in wat van waarde is alleen door er van af te zien.

En het eindigt met de mooie, maar ook diepzinnige regel:

Dat wij alleen leven, door over te geven.

Kijk, dat zijn woorden om even bij stil te staan, even over na te denken, voor je weer verder gaat, de mallemolen van het alledaagse leven in. Om over te mediteren.

Ben ik ook zo? Een avonturier? Een jager? Wil ik iets bewijzen? Of ben ik wellicht een vluchter?

Ja, natuurlijk, ik ben een man. En zeker, vanaf het moment dat ik heb leren lezen heb ik de avonturen van anderen verslonden, maar dan wel in boeken. Op papier. Van een afstandje gekeken. Bewonderd wellicht. Me geïdentificeerd met de hoofdpersoon. En later, bij de verplichte literatuurlessen was ik geboeid door de reisverhalen van Aart den Doolaard (pseudoniem voor 'zwerver') en Arthur van Schendel. Dat ging ook om reizigers en avonturiers, maar daar zat ook een diepere laag in. Soms een vluchtmotief, weg van zekerheden, knellende banden, opgelegde regels, verwachtingen van mensen. Of juist een verlangen naar vrijheid, nieuwe dingen, ontdekkingen doen, wonderlijke werelden. Een jacht naar het paradijs op aarde. Een droom van een betere wereld najagen.

Maar nee, ik had zelf niet zo'n lef, zo'n drang, zo'n neiging tot onderzoeken, ondergaan, doorleven van het 'andere' dan het 'bekende'. Ik was ook niet zo lichamelijk, zo'n sporter of beweger. Ik bleef liever thuis. Dacht veel na. Leefde van binnen. Schreef in dagboeken. Boetseerde gedichten. Maakte of luisterde muziek. Dacht nog meer na. Ging andere boeken lezen. Mijn boekenkast nu is er nog een weerspiegeling van. Het was meer een innerlijke zoektocht. Gewoon thuis.

Goed, het is niet de bedoeling om mijn persoonlijke zoektocht hier bloot te leggen. Wellicht een andere keer ...

Waar ik naar toe wil, is dat ik een jaar of tien geleden een soort omgekeerde beweging doormaakte. De aanleiding was het idee om samen met een vriend een paar dagen te gaan lopen in België. Dan moet je natuurlijk wel even oefenen van te voren. En daarmee begon een periode van lopen, wandelen en ook meer fietsen, wat in het begin nogal wat pijnlijke momenten opleverde in de vorm van blaren en spierpijn.

Kracht in het woord

Soms zijn woorden zo bekend voor je geworden, dat je de kracht, de kern, de waarheid, de strekking, de impact ervan niet meer goed beseft.

Soms komen woorden ineens met zoveel kracht op je af, dat je je afvraagt hoe het komt dat je ze nooit eerder op hun juiste waarde hebt geschat, er gewoon overheen hebt gelezen.

Soms kun je zoveel woorden over je heen krijgen, dat het gewoon teveel voor je wordt. Ze dringen niet meer tot je door. Je neemt ze niet meer op. Je luistert nog wel, maar je hoort ze niet echt.

Soms kun je iets tegen iemand zeggen en dringen de woorden niet echt tot hen door, ook al weet je zelf dat ze gemeend en waardevol zijn, dat ze kunnen helpen, dat ze echt waar zijn. Je woorden stuiten op muren.

Soms kunnen woorden die uitgesproken worden je verbazen, je raken en pijn doen, waardoor je je afvraagt of de afzender wel beseft wat hij precies zegt, of hij doorheeft wat de impact is.

Soms hoor je verhalen van mensen, hoe woorden hen gekwetst en beschadigd hebben, hoe het hun leven beïnvloed heeft.

Soms heb je woorden op het puntje van je tong, maar weet je jezelf op tijd te beheersen, slik je ze in.

Soms heb je het onbestemde gevoel, dat je te laat bent, dat je nog zoveel had willen zeggen, maar dat je de kans, de gelegenheid voorbij hebt laten gaan. Dat het gewoon te laat is. Dat je onnadenkend bent geweest, gedacht hebt, het komt nog wel, later, bij een andere gelegenheid. Maar dat zo'n moment nu nooit meer kan komen.

Soms kan het gebeuren dat er een woord, een zin, een gezegde, in je hoofd blijft rondzingen, dat je er telkens weer aan wordt herinnerd, dat het je aanraakt, dat het allerlei associaties bij je oproept. Het blijft je bezig houden.

Soms kunnen woorden op het puntje van je tong liggen, maar kom je er niet op. Van je herinnering naar buiten, het lukt even niet. Ze zijn opgeslagen, maar niet oproepbaar. Soms komen ze later, als je er niet meer mee bezig bent, ineens boven drijven, en weet je het direct weer. Je herkent ...

Soms zijn woorden niet nodig om te beschrijven wat je toch al ziet, wat iedereen al lang weet.

Soms zijn er geen woorden meer ....

De profundis

(for H., to let you know we love you, from the bottom to the top, and inside out, and even beyond  …)

De profundis

o,

beautiful

wonderful

most talented

and wanted

girl

with your golden smile

sometimes so shy

so silent and sad

locked in between walls

you build for protection

and behind the mask

you hide yourself

once you were made

preciously formed

purposeful

wonderful

from the depths of human love

and the special breath of God

eternity

made in heaven


***

from your birth

you were fed

with food and caring and love

you learned to listen and speak

and growed up to learn

reaching out to pray

looking further than beyond

what you can see

Back home

Zo, vandaag weer terug in Nederland na een weekje België. Toch nog redelijk getroffen met het weer. Eerst even de ruim vierduizend foto's op de computer gezet.

Een selectie daarvan online gezet op Picasaweb, omdat zelfs de selectie te zwaar is om op te nemen.

Hieronder een aantal voorbeelden, de anderen zijn te bekijken op deze pagina van Picasa.

Ourthe

Zolang ik foto’s maak heb ik iets met watervalletjes. En dat is dus al heel lang. Geen grote en brede, neerbulderende watervallen, van die echte toeristische trekpleisters, vaak vereeuwigd op ansichtkaarten. Nee, heel rustig stromende, door het landschap meanderende watervalletjes. 

Het heeft vermoedelijk te maken met een opgelopen trauma. Mijn eerste buitenlandse vakantie, nog thuis bij mijn ouders, dus dat moet in de omgeving Blankenheim en Altenahr geweest zijn, in de buurt van Bonn. Een klein stroompje langs een rustige weg, vlak bij het bos. Groen van de bomen en struiken, blauwe doorkijkjes naar de hemel, water opspattend, water stromend, water spiegelend. Met flits bevroren waterdruppels, zonder flits een stromend effect tonend.

Een bijzondere ervaring, adembenemend. Vol spanningsvolle verwachting het volgeschoten diarolletje vanuit Duitsland opgestuurd naar Fuji in Nederland. Maar helaas, nooit meer iets van teruggezien. Zo jammer …

En sindsdien ben ik er verliefd op, zoek die ervaring van toen terug te halen. Maar het stroomt nooit meer zoals toen, en het licht en de kleurencombinaties zijn anders dan in mijn herinnering. Of de kwaliteit van de foto’s valt achteraf altijd weer tegen.

Het jaar daarop in Oostenrijk ook heel mooie vakantiefoto’s kunnen maken, maar de watervallen waren te groot en te kletterend. Veel te log en te imponerend. In Nederland heb je bijna geen echte fotogenieke exemplaren. België en Duitsland, daar zijn er heel veel. Kleine stroompjes, dwars door het landschap slingerend, aan beide zijden struiken en bomen, maar je kunt weer niet overal bijkomen.

Delen en vermenigvuldigen

Nee, dit is geen wiskundeles, geen methode om enkele basishandelingen te leren kennen. Die hoort bij het basispakket van wat we allemaal op de lagere school al hebben meegekregen. Het gaat wel om enkele begrippen, die ook in de wiskunde, of in het dagelijkse gebruik van het rekenen worden toegepast.

Als je deelt, gaat het geheel in kleinere stukken op-ge-deeld worden. Deel je een taart in tweeën, dan hou je twee stukken over, twee helften die kleiner zijn dan het origineel. Als je vermenigvuldigt krijg je juist meer in aantal. Als je drie keer hetzelfde rondje om je huis loopt, en je doet dat elke dag van de week, dan heb je aan het eind van die week 21 rondjes gelopen.

Maar er is een spreuk, die afbreuk doet aan deze logische, na te meten, verstandelijk te beredeneren en te berekenen gedachtegang.

Gedeelde smart is halve smart, gedeelde vreugd is dubbele vreugd.

Wellicht kennen we iets van deze diepere levenswijsheid, kunnen we het uit eigen ervaring beamen.

Als je blij bent, wil je het dolgraag aan anderen vertellen. Je wilt dat anderen meedelen in het goede nieuws dat je net hebt gehoord, samen met je lachen, zingen en dansen. Samen blij zijn verhoogt de feestvreugde. Tilt je op. Samen is dus meer dan alleen.

Als je verdrietig bent, is je eerste neiging om tot in jezelf te keren, jezelf op te sluiten. De wereld en al haar indrukken dringen niet goed meer tot je door. Het interesseert je niet meer. Maar als je vrienden, je familie je in zo’n soort situatie opzoeken, er voor je zijn, dan doet dat je goed. Je hart uitspreken, je verhaal vertellen, en nog een keer, en nogmaals. Je gevoelens tonen. Je tranen laten gaan. Een arm om je schouder. Een paar woorden. Dat lucht op. Dan haal je even diep adem. Opgelucht. Het verdriet is er nog wel, maar het valt minder zwaar om te dragen.

Rolwolk

Heb je ze allemaal zo ver dat ze de omgeving mee gaan verkennen. Een mini ontdekkingstocht van nog geen 7 kilometer, de kleinste route die je kon vinden op de kaart. Even kijken waar je terecht bent gekomen. Even frisse lucht happen na een vermoeiende reis van de dag ervoor, flink uitgelopen door een heuse file.

Begint de eerste al na 1,5 kilometer te piepen dat ze terug wil.  Waardoor je de route al improviserend in moet korten naar ca. 3 kilometer.

Worden de wolken al grijzer en donkerder.

Vallen de eerste druppels in het open veld als je de bosrand in zicht krijgt, terwijl niemand regenkleding bij zich heeft.

Is de bosrand hermetisch afgesloten en de officiële wandelroute dus gewoon geblokkeerd. En ja, echt geblokkeerd, hoe je ook, eigenwijs, naar een opening of alternatief hebt gezocht.

Moet je dus, terwijl je al bijna thuis was, weer het hele eind terug lopen.

In de regen.

Zonder regenkleding.

Gezellig ...!

Maar de regen viel wel mee, hoor. Niet met bakken tegelijk, druppelsgewijs, en niemand die echt piepte. Al word je ook langzaam gewoon goed nat, maar het valt niet zo op.

Kwamen we toch aan 6 kilometer, uiteindelijk.

En, nog een bijzondere ervaring op de koop toe. Terwijl de dreiging toenam, de lucht steeds donkerder werd, zag je zomaar ineens een patroon in de wolken ontstaan.  Ik noem het maar een rolwolk, omdat het lijkt op zo'n bijzonder verschijnsel wat je vlak voor een storm wel eens ziet op een foto. Een hele brede wolkenlijn, kilometers breed, die over je heen trekt.

Ik heb het geprobeerd vast te leggen, maar zo breed valt eigenlijk niet goed te vatten, zelfs niet met een groothoeklens. Dat was het moment om de panaroma functie op mijn toestel eens te proberen. Het kostte wat moeite en de meeste keren ging het niet goed, maar er is in ieder geval één gelukt exemplaar uitgerold. Zij het dat de foto erg donker is geworden. Je ziet over de volle breedte van de foto een lijn door de wolken lopen.

Het moet wel een bijzonder verschijnsel zijn geweest, grappig en indrukwekkend om te zien en het is leuk als je dat ook vast kunt leggen.

Pauze

Het is al een tijdje stil aan het weblogfront. Even geen nieuwe berichten of foto’s. Maar het had te maken met een weekje vakantie in de Belgische Ardennen. Even er tussenuit met de familie. Na een jaar van drukte op het werk en bezigheden in de vrije tijd, en diverse nogal aandacht vragende en energie kostende bijkomstigheden in het gezin en de familie. Een zeer intensief half jaar.

In een heel klein dorpje terechtgekomen, een late boeking. Werpin. Lekker rustig. Winkels en alle andere benodigdheden redelijk dichtbij in een klein stadje verderop, Hotton.

Maar verder geen Wifi voorhanden. Om op de hoogte te kunnen blijven van al wat er gaande is of wat je interessant vind. Of op de computer gezette gedachten of in beeld vastgelegde werkelijkheden, online te zetten en wereldkundig te maken.

Maar soms is het juist wel goed om alles even los te laten. Alles waar je druk mee bent. Jeweetwel, de Benedictijnse regel, van ophouden weten. Even terugtreden, stoppen, adem halen.

Om jezelf even te bezinnen. Omdat alles ook maar betrekkelijk is, zelfs de belangrijke dingen. En omdat je niet altijd goed beseft dat wat je bezighoudt, waar je door in beslag genomen wordt, niet altijd belangrijk is. Dat er andere zaken zijn die je aandacht nodig hebben. Ook belangrijke, wellicht meer belangrijke zaken.

Vakantie is daar altijd een uitgesproken gelegenheid voor. Al kan het natuurlijk ook weer een bron van activiteit worden, of activiteiten voortbrengen, die je de rust weer ontnemen. Of kan het inpakken en de reis voor de nodige stress zorgen.

Outcry

Er is zoveel uit de Bijbel te halen. Zoveel wonderschoons. Zoveel levensveranderends. Het is een boek boordevol overstelpende, neerbuigende liefde van een almachtig, alomtegenwoordig God. Hij schept mensen naar Zijn beeld. Hij schenkt hen liefde en wil hun liefde terug ontvangen.

Hij stelt een vraag, verricht een daad. Hij wacht. Hij vraagt om antwoord. Hij wil vrijwillige liefde terug ontvangen. Hij wil communiceren. Hij wil gehoord worden. Hij wil ons laten zien, leren kijken, met andere ogen. Hij wil contact. Hij wil ook luisteren als wij spreken. Hij wil samen met ons zwijgen. Hij wil, het staat er echt in Johannes 17, één met ons zijn.

Maar er staan ook moeilijk te begrijpen zaken in de Bijbel. Vragen die bij je opkomen, waar zo maar niet een, twee, drie antwoord op is te geven. Heftige zaken. Kwaad, verdriet, pijn en de dood, wat mensen treft.

Soms lees je iets, valt je een woord, een uitdrukking, een zinsnede op, je leest weer verder. Toch blijven je gedachten even haken, keren ze terug naar dat woord, die zin. Het dwaalt door je gedachten. Hecht zich vast.

Van de week had ik het weer even. In mijn Engelse Bijbel aan het bladeren, eerste boek, Genesis, hoofdstuk  18. Abraham krijgt bezoek van drie mannen, waarvan er Eén God Zelf blijkt te zijn. Eerst volgt de bekende belofte dat Sara een kind zal krijgen. Maar daarna zegt Hij, en ik herhaal dat hier maar even woordelijk:

"Because the outcry against Sodom and Gomorrah is great and their sin is very grave, I will go down to see whether they have done altogether according to the outcry which has come to Me; and if not, I will know." (Genesis 18 : 20-21).

En dan volgt het pleiten van Abraham bij God, aangezien er toch wellicht rechtvaardigen in de stad zullen zijn overgebleven. Prachtige middelaarsrol van Abraham, op het brutale af zelfs. Maar het gaat mij nu om dat gebruikte woordje 'outcry'. Geroep. Geschreeuw. Een oerschreeuw. Een door merg en been gaande gil.

Avondwandeling

Enkele foto's genomen tijdens een  lange avondwandeling, door deels lastig toegankelijk en te bewandelen gebied. Ongelijk, smal, aan beide zijden sloten, laaghangende takken, heel veel muggen. Zweten dus. Maar een fletse, lage zon, met mooi strijklicht, en een opkomende mist op het laatst.