Sow for yourself righteousness, reap the fruit of steadfast love; break up your fallow ground, for it is the time to seek the Lord, that He may come and rain salvation upon you (Hosea 10:12).

vrijdag 11 februari 2011

Gezondheid

Als je, zoals ik, vrij plotseling geconfronteerd wordt met een lichamelijke stoornis of ziekte, dan gebeuren er een paar dingen in je leven. Logisch, je weet dat natuurlijk al langer. Maar of het over anderen gaat in je omgeving, of echt over jou zelf, dat maakt toch echt wel verschil!
Allereerst, zoals in mijn geval, gaat je werk ineens niet meer zoals je wilt. Als je niet kunt zitten, fietsen, lopen en autorijden door de pijn van, in mijn geval, hernia, wordt het onmogelijk om je werk te blijven doen. En dat is lastig. Voor je werkomgeving, maar ook voor jezelf. Het was je grootste dagvulling. Even wennen, zeg maar.
Je komt thuis te zitten. Goed, denk je, kan ik eindelijk de boel eens gaan opruimen of de zaken gaan regelen die al heel lang lagen te wachten op actie. Denk je …. Ja. Want als je pijn hebt, heb je helemaal geen zin in andere zaken. Even, ja, maar als je niet lang kunt zitten bijvoorbeeld: weg plannetje!
En je wordt afhankelijk van anderen. Van je vrouw, voor de noodzakelijke verzorging. Van de dokter, voor de diagnose. Van de fysiotherapeut, voor de (zeer noodzakelijke) behandeling. En zo nog wel een paar zaken. Geen probleem op zich, maar ook dat is weer even wennen. Je overgeven.


Mensen gaan je aanspreken. Als je je gezicht even op je werk laat zien. Als ze je zien lopen. Aandacht ontvangen. Tot op zekere hoogte ook wel eens prettig, komt ook niet elke dag voor … En ja, dan natuurlijk ook elke keer hetzelfde verhaal vertellen. En nee, eigenlijk niet kunnen staan ….
Er zei iemand tegen me: ‘Gezondheid is het allerbelangrijkste!’ Hoewel ik dat toen moest beamen en tegelijk begon te pruttelen, heb ik over die opmerking wel na zitten denken. Is dat zo? Het belangrijkste? In zekere zin wel. Om te functioneren. Maar is je ‘functie’ het belangrijkste wat er is of is dat je eigen ik, persoon, geest, ziel (inclusief lichaam). Niet wat je doet, maar wie je bent telt. En dan nog. Hoe reageer je (geestelijk) op dat lichamelijke defect, hoe ga je er mee om, wat doet het met jou, hoeveel invloed heeft het op je?
Als je een ziekenhuis binnenloopt, leer je heel snel relativeren. Er zijn altijd mensen die er erger aan toe zijn, meer pijn lijden. Als je naar de televisie kijkt, zie je grotere rampen voorbijkomen. En ach, wat is pijn? Een signaal wat je zenuwen aan je hersenen doorgeven (of andersom?), een gevoel, meer niet. Nou ja, dat is misschien weer iets te veel gerelativeerd … Maar goed, zolang je pijn op kunt vangen door perioden van niet – pijn, of door het aannemen van een andere houding, of door te rusten, of desnoods door medicijnen, dan is het nog wel draaglijk. Als je weet dat het weer overgaat, straks, binnenkort. Maar anders ….
Toch is er nog iets wat je van zo’n periode kunt leren. Namelijk hoe mooi het allemaal werkt als het wel functioneert. Prachtig hè, de functionaliteit van het menselijk lichaam, van de grove structuur die stevigheid geeft en tegelijk soepel bewegen kan (zoals het skelet) tot de kleinste details (zenuwen, spieren, aderen etc.). Dat een mens daar zijn hele leven mee kan doen! Hoe het allemaal werkt! En dan kom je uit bij hoe het allemaal bedacht is. Bij de Schepper van dat lichaam, die het heeft ontworpen, met oog voor detail. Ongelooflijk!
Wie durft er dan nog te zeggen dat alles ‘zomaar’ is ontstaan? Ik geloof er niets van. Of, om het met de titel van een prachtig boek te zeggen: ‘Ik heb te weinig geloof om een atheïst te zijn’!

2 opmerkingen:

  1. hey herkenbaar hoor. ik ben ook thuis met een dubbele hernia. nu bijna jaar. kan van alles wel. maar altijd dat zeurderige gevoel in rug en tenminste een been. hoef niet geopreerd te worden en vbeelal zie ik er echt wel gezond uit. ik voel me met zulks prachtig weer als de laatste dagen soms haast een aansteller dat ik thuis zit. als ik gewoon de dagelijkse dingen doe valt het allemaal best wel mee eigenlijk in mijn geval. even gewoon mijn dagelijks stukje lopen en niet te veel zitten , niet veel staan, maar wanneer er ook maar iets van verandering in zit ben ik lichamelijk gezien van slag. wanneer ik bijvoorbeeld even op een verjaardag moet. ik kan niet zo lang zitten. of als ik in de kerk zit. veel te lang. of als ik werkelijk een klusje wil doen in of rondom het huis. inmiddels wordt het allemaaliets beter. via fysiotherapie . wat kan je leven uit balans raken door een lichamelijk mankement. inmiddels werkt mijn vrouw en ben ik thuis. wat zou ik graag gewoon weer aan het werk zijn. ben inmiddels wel weer aan he tsolliciteren, maar kan niet terug in mijn oude beroep. wat ik overigens niet zo erg vind, maar alles lijkt te veranderen . ik verander maar mee. erg lastig vind ik dat.

    gewoon ff wat gedachten op je blog van mijn kant. groet erik velema

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dag Erik. Oei, heftig, al een jaar thuis. Ik ben het na 6 weken al zat. Gelukkig sinds vorige week weer redelijk pijnvrij, en deze week weer zachtjes aan begonnen met fietsen en werken, enkele uren per dag. Maar restverschijnselen heb ik ook nog wel aan mijn rechterbeen. Het advies dat ik kreeg, veel lopen, heeft mij wel geholpen, al gaat het nog steeds niet soepel. Veel sterkte toegewenst in jouw gezondheidstoestand en zoeken naar ander werk.

    BeantwoordenVerwijderen