Toen Hij stierf, zag het zwart van de mensen.
Toen Hij opstond was er niemand bij.
Er is door veel mensen gezocht naar eieren vandaag.
Die hebben het niet begrepen.
Er zijn vandaag veel woorden gesproken in vele, verschillende kerken, wereldwijd.
Iedereen wist het beter.
Er waren mooie verhalen.
Er werden diepe betekenissen gezocht.
Er werd verhaald.
Er werd geschilderd.
Er werd verklaard.
Er werd fantastisch en uitbundig gezongen.
Zijn leven leeft voort in ons. Liefde overwint alles. Zoiets. Halfzacht.
Of, het andere uiterste.
De hele Bijbel erbij gehaald.
Allerlei dwarsverbanden, zijpaadjes, onverwachte spelonken, fijnbesnaarde vergezichten.
Theologie op de vierkante millimeter.
Maar, niemand was erbij aanwezig, toen.
De discipelen zagen het niet aankomen.
Begrepen het niet.
Wilden het niet geloven.
Zelfs toen ze Hem zagen, aan mochten raken, was er nog twijfel.
Het blijft een mysterie.
Een leeg graf.
Een dode, die opstaat.
Leven dat terugkeert uit de dood.
Ander lichaam.
Andere dimensies.
zondag 31 maart 2013
zaterdag 30 maart 2013
I wonder
Er is een eeuwigheid ontstoken
De massa zwijgt.
Het laatste woord is uitgesproken, galmt nog wat na.
En na de laatste zucht, hangt er een ijzige stilte in de lucht.
De deur valt dicht, het lijkt voorbij.
De deur valt dicht, het lijkt voorbij.
Gedaan.
Maar nee, er valt iets op, er scheurt iets los.
Iemand buigt zijn vloeken om tot bewondering.
Verbijstering daalt neer.
Verbijstering daalt neer.
Wat hebben we gedaan?
Het duister dat het licht verdreef, is weggedaan.
Het duister dat het licht verdreef, is weggedaan.
Er broeit iets.
De schepping houdt de adem in.
Wees stil en wacht.
Verwacht de lente van het licht, dat is beloofd, kierend door alle verse gaten van de dood.
Verwacht de lente van het licht, dat is beloofd, kierend door alle verse gaten van de dood.
Kniel.
Buig je hoofd.
Zwijg voor het kosmische duel, dat immense consequenties heeft.
Zwijg voor het kosmische duel, dat immense consequenties heeft.
Wacht als de wachters op de morgen.
vrijdag 29 maart 2013
Paradox
Hij hangt.
Aan het dode hout.
Tussen hemel en aarde.
Alleen.
Kijkt de dood in de ogen.
Die zichzelf het Leven noemde.
De Herder.
Als een schaap geslacht.
Het levende water.
Met dorst.
Het Licht in de diepste duisternis.
De doodlopende Weg.
Tot leugenaar bestempeld.
Met een drogreden.
Een verdraaide halve waarheid.
Door theologen.
Zoekers naar waarheid.
Oorsprong.
Bedoeling.
Meesters in versnippering en ontleding.
Verbogen kennis.
Volgers van God.
Een god, die ze zelf tot beeld hadden gevormd.
Berecht door het Romeinse recht.
Met een vraag waar geen antwoord op kwam.
Geen antwoord op is.
'Wat voor kwaad heeft Hij dan gedaan?'
De echte schuldige waste zijn handen in onschuld.
Uitgekotst door de mensen.
De democratie van de waan van de dag.
Even geleden 'hosanna', nu 'weg met Hem.'
Bespot door criminelen, afgedwaalden, gestruikelden.
Beschimpt, gemarteld door soldaten.
Wetsdienaars zonder gevoel.
Verlaten door volgers, discipelen, bangerikken.
Verloochend door Petrus.
Verraden door Judas.
Zij, die het dichtst bij Hem stonden.
Hem dachten te begrijpen.
Overvallen door onwetendheid.
De maakbare mensenwereld ontspoord.
Om de Waarheid aan de schandpaal te nagelen.
Paradox.
Aan het dode hout.
Tussen hemel en aarde.
Alleen.
Kijkt de dood in de ogen.
Die zichzelf het Leven noemde.
De Herder.
Als een schaap geslacht.
Het levende water.
Met dorst.
Het Licht in de diepste duisternis.
De doodlopende Weg.
Tot leugenaar bestempeld.
Met een drogreden.
Een verdraaide halve waarheid.
Door theologen.
Zoekers naar waarheid.
Oorsprong.
Bedoeling.
Meesters in versnippering en ontleding.
Verbogen kennis.
Volgers van God.
Een god, die ze zelf tot beeld hadden gevormd.
Berecht door het Romeinse recht.
Met een vraag waar geen antwoord op kwam.
Geen antwoord op is.
'Wat voor kwaad heeft Hij dan gedaan?'
De echte schuldige waste zijn handen in onschuld.
Uitgekotst door de mensen.
De democratie van de waan van de dag.
Even geleden 'hosanna', nu 'weg met Hem.'
Bespot door criminelen, afgedwaalden, gestruikelden.
Beschimpt, gemarteld door soldaten.
Wetsdienaars zonder gevoel.
Verlaten door volgers, discipelen, bangerikken.
Verloochend door Petrus.
Verraden door Judas.
Zij, die het dichtst bij Hem stonden.
Hem dachten te begrijpen.
Overvallen door onwetendheid.
De maakbare mensenwereld ontspoord.
Om de Waarheid aan de schandpaal te nagelen.
Paradox.
woensdag 27 maart 2013
Wijd de stilte
stop
en sta stil
neem de tijd
neem plaats
laat los
hef je hoofd
en luister
open je ogen
haal adem
vertraag bewust
wijd de stilte
heilig het zwijgen
reinig je hart
en breng je leven
tot de diepe rust
van verwondering
open je handen
in ontvankelijkheid
hou gepaste afstand
maar kijk
vol eerbied
neem waar
aanschouw
laat binnen
ervaar
en onderga
dinsdag 26 maart 2013
maandag 25 maart 2013
Sculpturenfestival (2)
En omdat het zo mooi is, zulke onbedachte vormen en structuren, geboetseerd door het voortgaan in de tijd van altijd bewegend water, gedreven door een felle oostenwind, golvende vloei na hardnekkige vloei een onzichtbaar laagje stollend tot doorzichtigheid. Daarom dus. Nog maar een serie. Van vanavond. Nu met licht er gratis bij, dat ik vanmorgen miste. En als je er langs gaat hoor je, naar adem happend tegen de wind, er bovenuit het teder getinkel van duizenden breekbare glazen bellen, soms gebroken lijnen trekkend door de doorzichtigheid.
Weer moest ik stoppen, afstappen, knielen, kijken.
Vastleggen.
Dit fantastisch sprookjesachtig verschijnsel.
Dit unieke dichtbijgezicht.
Weer moest ik stoppen, afstappen, knielen, kijken.
Vastleggen.
Dit fantastisch sprookjesachtig verschijnsel.
Dit unieke dichtbijgezicht.
Sculpturenfestival
Prachtig sculpturenfestival gezien vanmorgen, na de straffe oostenwind van de laatste dagen en koude temperaturen van de afgelopen nacht. Mooi staartje van maart, terwijl iedereen zit te wachten op de lente. Maar ook o zo moeilijk vast te leggen. En jammer dat de zon net nog niet scheen, dan was het nog mooier geworden.
Maar ik zal niet klagen. Het was wonderlijk het resultaat te mogen zien van een langdurig en onopgemerkt proces, waarbij heel langzaam bizarre vormen ontstaan bij de juiste combinatie van water, wind en temperatuur.
Eer aan de Schepper, aan het begin van deze Stille week ...!
Hij vraagt onze aandacht, telkens weer.
zondag 24 maart 2013
Alertheid, perceptie en interpretatie
Ze zeggen wel eens dat je ergens gedachteloos aan voorbij kunt gaan. Je merkt niets van je omgeving. Je ogen zijn open, maar alles ontgaat je. Je bent teveel met jezelf bezig. In feite heb je dan juist te veel gedachten, die je zicht op de wereld buiten belemmeren.
Omdat ik een denker ben, een dromer zelfs af en toe, heb ik er vrij regelmatig last van. Ineens opmerken dat ik ergens al ben, maar de weg ernaar is niet tot me doorgedrongen.
Is dat de reden, dat ik mij niet veel dingen uit mijn eigen jeugd herinner? Teveel van binnen geleefd? Niet alert genoeg geweest? Niet bewust genoeg geleefd? Alleen de bijzondere gebeurtenissen zijn blijven hangen.
Maar, er is ook een tegengestelde beweging. Want sinds ik fotografeer, en dat doe ik ook al heel lang, ben ik me juist weer meer bewust geworden van mijn omgeving. Kijk ik meer om me heen. Merk ik dingen op. Ben ik alerter. En sinds ik mijn fototoestel bijna altijd bij me heb, ben ik zo af en toe zelfs hyper-alert. Altijd om me heen kijken, rondkijken in een al overbekende omgeving, of er dingen zijn die opvallen, of er iets ongewoons gebeurt, of er iets beweegt.
Zo fiets ik vorige week, als het net die nacht weer een laagje wonderlijke korrels wit gedwarreld heeft over de eerste zichtbaarheid van alle dingen, naar mijn werk. De toeristische route, in plaats van de te-laat-vertrokken-maar-altijd-te-druk-met-voorbijrazende-auto's route. Met de staalblauwe lucht en het vroege zonlicht erover kan dat mooie plaatjes opleveren. Dus het altijd dicht bij de hand zijnde fototoestel tevoorschijn halen uit de binnenzak van mijn jas en al rijdend op de fiets hier en daar wat foto's aan het nemen.
Maar in mijn ooghoek ontwaar ik een aantal over het met sneeuw bedekte ijs lopende waterkippen. Eén trekt mijn aandacht, vanwege zijn neergebogen houding, dus ik zoom in, druk af, klaar.
Alert toch? Je ziet. Het valt op. Het komt binnen.
vrijdag 22 maart 2013
Vage verte
als ik mij
omdraai
naar voorbij
ontwaar ik
een boeiend
zilvergrijs waas
over de vage verte
van geweest
maar
vreemd genoeg
kom ik er net
vandaan
en toen
was er niets
anders
te zien
dan normaal
is dat
wellicht niet
het bijzondere
wonder
van licht
een luchtig
en glinsterend
laagje leggen
over het harde
van zichtbaarheid
in omfloerste
herinneringen
een belofte
fluisteren
vanachter
de grens
van de horizon
is dat
ook niet juist
het aparte
van liefde
een extra dimensie
van leven
te geven aan
het al te tastbaar
geworden ik
van nemen
***
daarom
wil ik vliegen
naar de verte
van verlangen
al wadend zoeken
naar de bron
van glinsteringen
licht
gedreven graven
naar de diepe
onderliggende lagen
van de vragen
zonder eind
blijven dwalen
met de kans
op verdwalen
dwars door het bos
van zekerheden
naarstig op zoek
naar de niet altijd
waarneembare ruimte
van onbegrensde
mogelijkheden
daarom
wil ik te midden
van alle duisternis
blijven geloven
in liefde
die beloofd is
en ondertussen
rust te zoeken
te bidden
om hoop
liefde te delen
licht weer
te geven
ruimte
te bieden
aan verre
gezichten
en woorden
te geven
aan beelden
die raken
dinsdag 19 maart 2013
Tegenlicht
Ontwaak.
Open je ogen.
Laat het leven toe.
Adem de werkelijkheid in.
Glij langzaam van de ene wezensfase naar de andere.
Voel je hart kloppen.
Realiseer je de realiteit.
Verhef je.
Sta op.
Strek je stramme leden.
Wrijf de dromen uit je ogen.
Loop, stap voor stap.
Voel de kou aan je voeten.
Zuig de frisheid naar binnen.
Spoel de laatste resten vaak weg, met sprankelend vloeibaar leven.
Trek je toonbaarheid aan.
Zet je imago op.
Doe de deur open en laat het laatste restje veiligheid achter.
Knipper duizend keer met je oogleden buiten aan en uit, tot je eraan gewend bent en het binnenkomt.
Open je hart.
Blijf ademhalen.
Blijf kijken.
Ontwaar de wereld die ontwaakt.
Ervaar het licht.
Maak voort over de weg naar verder.
Traag en gestaag.
Ver naar voorbij.
Luister naar wat fladdert.
Onderga de kleuren, overdekt met grijs.
Tintel de voelingen los.
Kabbel aan zien voorbij.
Ga.
Maar door.
Naar doel.
En weten.
Naar altijd.
maandag 18 maart 2013
zaterdag 16 maart 2013
Kruispunt
Hij was wakker geworden van een vreemde droom en het duurde even voor hij teruggekeerd was naar de werkelijkheid. Welke werkelijkheid, zo vroeg hij zich ondertussen af.
Hij droomde dat hij lag te slapen en wakker werd. Op de harde, rotsachtige grond, midden in wat een ommuurde tuin leek, onder een wolkeloze hemel. Er zat een man op zijn knieën voorovergebogen, zonder dat hij zijn gezicht zag. Hij hoorde hem prevelen, maar verstond niet wat er gezegd werd. Maar toen hij zich omdraaide, schrok hij van de uitdrukking op zijn gezicht. Angst zag hij in zijn ogen, gruwelijke doodsangst. Het sneed door zijn ziel.
Nu lag hij te draaien en kon de slaap niet vatten. Hij hoorde vaag rumoer van buiten doordringen, maar kon het niet thuisbrengen. Na een tijdje begon hij wat te doezelen, maar schrok telkens weer wakker. Zo zweefde hij urenlang tussen waken en dromen, onrustig. De ogen leken hem telkens te achtervolgen.
Hij wandelde verder door de donkere nacht en zag in de verte een kruis langs de weg staan en liep er op af. Een houten kruis, dat hij herkende als het christelijke symbool bij uitstek, grof in elkaar getimmerd, vol splinters.
Hij droomde dat hij lag te slapen en wakker werd. Op de harde, rotsachtige grond, midden in wat een ommuurde tuin leek, onder een wolkeloze hemel. Er zat een man op zijn knieën voorovergebogen, zonder dat hij zijn gezicht zag. Hij hoorde hem prevelen, maar verstond niet wat er gezegd werd. Maar toen hij zich omdraaide, schrok hij van de uitdrukking op zijn gezicht. Angst zag hij in zijn ogen, gruwelijke doodsangst. Het sneed door zijn ziel.
Toen was hij wakker geschrokken, met kloppend hart, met een droge keel.
Nu lag hij te draaien en kon de slaap niet vatten. Hij hoorde vaag rumoer van buiten doordringen, maar kon het niet thuisbrengen. Na een tijdje begon hij wat te doezelen, maar schrok telkens weer wakker. Zo zweefde hij urenlang tussen waken en dromen, onrustig. De ogen leken hem telkens te achtervolgen.
Hij wandelde verder door de donkere nacht en zag in de verte een kruis langs de weg staan en liep er op af. Een houten kruis, dat hij herkende als het christelijke symbool bij uitstek, grof in elkaar getimmerd, vol splinters.
Hij overpeinsde, staand in de nacht, de diepere betekenis ervan. De horizontale balk, verwijzend naar de menselijke relaties in al zijn facetten, van families, vrienden en kennissen, tot aan de liefde. De verticale balk als weerspiegeling van de ultieme daad van God, die de mens bedacht, maakte en er een complete wereld omheen schiep. Diepere liefde, die de horizontale balk kruiste, als symbool van eeuwigheid en tijd die elkaar kruisen in het eeuwige moment dat God geboren werd op aarde. Koos om mens te zijn. Op het kruispunt, waar de mens God ontmoet in geloof, daar gebeurt wat, daar verandert wat, daar bloeit dood hout en draagt vrucht, al is dat niet altijd duidelijk zichtbaar voor de drager zelf.
Zo
zo
als het manna
vlok voor vlok
uit verre hemelen
teer en wit
als een deken
van rust en stilte
neerdaalt
als een beloftevol
wonder van reinheid
zo
als het licht
met ingehouden adem
in de duistere nacht
ligt te wachten
om te mogen dagen
in de uren
van aanschouwen
zo
als reflectie
van breekbaar licht
op vergane glorie
van betere tijden
ook voorbode
kan zijn
van hoop
die nog vervuld
zal gaan worden
zo
als een lijster
in de kilte
van de morgen
uitbundig kan zingen
van de zomer
die zeker
zal komen
zo
als het zaad
van hoop
dat onzichtbaar
en langdurig
in geduldige grond
wacht
op de komst
van de lente
van bloei en groei
in volle glorie
vrijdag 15 maart 2013
donderdag 14 maart 2013
Bevroren tranen
Ik schreef er eerder over, over een treurwilg die stil staat te treuren in de regen van droefheid.
Vandaag zag ik hetzelfde wonderlijke verschijnsel, maar in een andere vorm. Het vocht van verdriet dat zich door een open kanaal door de boom, druppel voor druppel een weg zocht, werd door de nachtelijke vrieskou een echte ijspegel. Opgesloten gevoel. Gestold heimwee. En de ijspegel, die zich traag en bedachtzaam aan het grofbonkige uiterlijk, de stoere buitenkant, hechte.
Gegroeid in het donker. Gevormd in het duister.
Vandaag zag ik hetzelfde wonderlijke verschijnsel, maar in een andere vorm. Het vocht van verdriet dat zich door een open kanaal door de boom, druppel voor druppel een weg zocht, werd door de nachtelijke vrieskou een echte ijspegel. Opgesloten gevoel. Gestold heimwee. En de ijspegel, die zich traag en bedachtzaam aan het grofbonkige uiterlijk, de stoere buitenkant, hechte.
Gegroeid in het donker. Gevormd in het duister.
woensdag 13 maart 2013
Biddag
Heer
vandaag
wil ik bidden
om woorden
voor dat
wat te lang
werd verzwegen
voor heilige
verontwaardiging
en de moed
om prikkelende vragen
te durven stellen
wil ik spreken
met nadruk
om de stilte
te vangen
wil ik bidden
om rust
midden in de drukte
van alle dag
wil ik
dichte deuren
openen
om dicht
bij te komen
waar afstand was
wil ik geduldig
leren wachten
op beweging
van de wind
om aangeraakt
en bewogen
te worden
wil ik
vangen
om te delen
zaaien
om te geven
Abonneren op:
Posts (Atom)