Sow for yourself righteousness, reap the fruit of steadfast love; break up your fallow ground, for it is the time to seek the Lord, that He may come and rain salvation upon you (Hosea 10:12).

donderdag 28 februari 2013

Ruimte

monter 
zoek ik
de grenzeloze
ruimte op

het regent
tranen
onderweg
naar het heelal
van niets
meer weten

ik heb
mijn lichaam
los gelaten
in de toekomst
het was
te licht
geworden
om te dragen

maandag 25 februari 2013

Getsémané

De discipelen, ze hebben het gehoord,
want Hij had het hun voorspeld,
ze hadden het dus kunnen weten.
Maar toen het dan gebeuren ging
konden ze Hem niet volgen.
Er was niemand om Hem te steunen.
Er kon niemand even met Hem waken.

Maar als wij daar waren geweest
daar in de hof van Getsémané,
zouden wij dan wel bereid zijn geweest?

Ten diepste moest Hij deze weg
alleen en tot het einde ondergaan,
en kon niemand Hem volgen of bijstaan
op dit moment, midden in de donkere nacht.

Want hier viel de uiteindelijke beslissing,
hier worstelde Jezus
in Zijn diepste eenzaamheid,
in tranen, in moeilijke vragen,
in zweet dat als bloed vloeide.

zondag 24 februari 2013

Een kwestie van perspectief

Dat je in je stoel zit. Niets te doen hebt. Staren naar de verte door het venster van de tijd. Dat wil ik eigenlijk vastleggen in dit verhaal. Een raamvertelling. Gezeten in een luie verhalenstoel. Het kozijn, de kamer, de binnenkant van het huis waar ik mij bevindt, fungeert eigenlijk als decor. Niet een achtergrond decor bij een toneelspel, wat bijvoorbeeld de lucht moet voorstellen of een straat. Maar een voorgrond decor. Een plantenbak op de voorgrond, die een foto diepte kan geven. Perspectief. Een omlijsting. Een kader als vertelperspectief.

Om grip te houden. De touwtjes in handen te hebben. Je creëert een nieuwe wereld, maar het geeft een zekere vertrouwdheid dat je dat doen kunt vanuit het hier en nu. Je kunt altijd terug. Het blijft veilig. Je zit comfortabel en kijkt naar buiten achter veilig glas. Je bent toeschouwer, geen deelnemer. Maar je kunt het altijd worden. Als je zou willen. Soms is die afstand even nodig. Voor de objectiviteit. Voor zelfbescherming wellicht.

***

De schilder, die zich geen kunstenaar wilde noemen, was ongedurig. Hij kon niet blijven zitten. Er was een idee ontstaan en het had onrust gebracht. Niet het idee was het probleem. Niet de uiteindelijke uitvoering zou een probleem zijn, hij kende inmiddels zijn capaciteiten. Maar de tussenliggende fase, daar lag de crux. Het idee omzetten naar een vorm, via allerlei tussenstappen handen en voeten geven aan een gedachte. Een bedoeling formuleren, maar niet in woorden. Impliciet in plaats van expliciet. Meer suggereren dan transformeren. Spelen met de intuïtie van degene die zou kijken. Zou die uiteindelijk het achterliggende idee herkennen, proeven uit de vorm, het kleurenspectrum, de opbouw die hij zou kiezen? Dat was de vraag.

Twee woorden

Als je gevoelig bent voor taal, dan speel je wel eens wat met woorden. Of vallen je zomaar dingen op. Van de week was het er weer even, de verwondering over twee woorden, bijna hetzelfde, één letter verschil maar. En toch zo'n andere betekenis.

Omdat en opdat.

Omdat als redengevende verklaring. Ander woord voor want. Een beschrijving van de wet van oorzaak en gevolg. Omdat dit er eerst was, zal dat volgen. Logischerwijze. Kettingreactie. Onderdeel van een keten van gebeurtenissen.

Het woord 'omdat' als verbindende schakel tussen de oorzaak en het gevolg. Er is niet aan te ontkomen. Het lijkt zo te horen. Maar is dus niet altijd positief. Je kunt hier verschillende voorbeelden uit het dagelijkse leven voor invullen als voorbeeld, maar ook gebeurtenissen uit de wereldgeschiedenis.

Wat klein begint, kan grote gevolgen hebben. Een proces kan onomkeerbaar zijn. Geen weg terug. Geen terug naar blanco vroeger. Gelukkig is niet alles altijd zo dramatisch.

Maar omdat is wel een pad dat je afloopt. Wellicht ongewild, onbedoeld, ongedacht. Maar rechtuit, van A naar B. Van begin naar conclusie. Van daad naar bestemming.

zaterdag 23 februari 2013

Liefde die roept

dat ruis
mag wegebben
en haast
mag vertragen

dat overdaad
tot basaal
gefilterd
mag worden

dat onrust
van binnen
als wervelend water
in steeds 
wijdere kringen
mag verstillen
tot kalmte

dat geduld
mag groeien
aandacht
wachtend
gericht 
zal worden

donderdag 21 februari 2013

Troubadour

De mensen gingen voorbij, zoals altijd, gejaagd door de tijd. Toen hij begon met zingen, keken ze even opzij,  namen hem op, slechts een enkeling vertraagde de pas.

Hij was oud, zijn jas versleten. Zijn haren grijs, zijn baard onverzorgd. Maar zijn stem was vast en geoefend. De echo weergalmde tussen de muren.

zeg
kan ik hier
nog ergens
liefde kwijt
tussen de straatstenen
en glazen muren

is er nog plaats
voor regen
van zilver
wie wil met mij
alle vluchtige wolken 
tellen vol hoop

vind ik nog
open harten
tot luisteren bereid
over een toekomst
die vol beloften is
over vreemde geschiedenissen
over stoere zeeschepen 
op zoek naar nooit
ontdekte oorden

kan ik het zaad
van liederen
nog wel zaaien 
tussen de rulle grond
van alledag

Weerbarstig (2)

ooit
werd ik 
gezocht
door een woord

een woord
dat alles 
aan het licht
heeft gebracht
alles omvat
en doorziet

maar
ik was
te weerbarstig
te kritisch
en vol vragen
over wat 
voor ons
verborgen is
waardoor er 
onoverbrugbare 
afstand bleef

Weerbarstig (1)

ooit
zocht ik
een woord
te weerbarstig
voor taal

een woord
dat alles
zou omvatten
en alles
zou doorgronden

maar hoe ik 
ook joeg
en waar ik 
maar groef
het ontglipte mij
steeds opnieuw
voor ik het
grijpen kon

zaterdag 16 februari 2013

Dorst

er is een dorst
naar beter leven
dieper weten
naar willen
dat het anders
worden zal

ik zou die dorst
met stilte
willen lessen
uit de bron
van zwijgend
wachten
en eeuwig zijn

er is een zuchten
onder zorgen
die niet worden
uitgesproken

ik zou wel woorden
willen geven
aan het zwijgen
dat te zwaar is
om te dragen

er is een dreigend
donker vuur
van diepe vragen
er is een vloeken
wat misschien
wel klagend bidden
kan gaan worden

ik zou wel
koppig
liefde
willen zaaien
in die harten
vol van zoeken

ik zou de tranen
diep van binnen
willen kussen
de koude handen
van vertwijfeling
willen warmen
met mijn
volle aandacht

er is een jagen
voortdurend
proberen
vastigheid
te vinden
in wat
heel vluchtig
blijkt te zijn

ik zou wel
willen schreeuwen
tegen de leegheid
en de onzin
tegen het nutteloos
nalopen
van schaduwen

er is dat
tragische negeren
van wat minder
voor de hand ligt
maar toch essentieel
en existentieel
is voor het leven
van de mens

Siamese vijflingboom


Eenzame dansboom


Doorkijkje


Moddersjokken

Vanmiddag in de Zouweboezem bij Meerkerk lopen moddersjokken. De paden en weilanden waren nogal nat van sneeuw en dooivocht en dus moeilijk begaanbaar. Jammer genoeg geen zon te zien. Geeft toch een heel andere, kalere aanblik dan midden in de zomer. Bijna geen mensen te zien, zelfs de vogels waren weggevlogen, op een enkele valk en buizerd na. De vrieskou was verdwenen, de wind was weg, maar toch best een frisse neus kunnen halen. Alleen mijn rug had het zwaar te verduren van het voortdurend wegglijden in de modder.



donderdag 14 februari 2013

Druppel

wat
houdt
mij vast

wat 
vormt
mijn 
eenheid

waar
kwam ik
vandaan

wie
maakt
mij los

wat 
wordt
mijn weg

Liefdeskleurenzonlichtfestival



Met andere ogen

hoor
de wind
fluistert
je naam

kijk
het licht
zoekt
je ogen

je lichaam
straalt
warmte af

je stem
zingt
een lied
van vertrouwen

luistert
mijn liefde op
in tedere
woorden

woensdag 13 februari 2013

Fluisterende luister


als U
Uw glorieuze
luister
fluisteren wil
in iel en fragiel
in ijle tinkelingen
breekbaarheid
in uiterst precieuze
ultradunne laagjes
glinsterende
kwetsbaarheid
met het vermogen
om gestaag
te groeien
tot stevigheid
en draagkracht


wil dan
ook ons
die in kale
naaktheid
en bewust
van elke dag
tekort
kleinheid
en kwetsbaarheid
durven naderen
met stamelende
woorden
stilte
en bangheid
van hart

Druppel voor druppel gevormd sculpturenfestival




Liefde is ... samen wakken hakken



maandag 11 februari 2013

Lichter dan het leven

wij zochten
altijd
overmoedig
de confrontatie

wij kletterden
geestdriftig
met het woord
als zwaard
van beter 
weten

wat
wisten wij
van liefde

maar
toen het woord
ons raakte
onverwacht
en tegendraads
haaks op 
de logica
van zekerheid

werden wij
zachter
leerden wij
voorzichtig
luisteren
naar elkaar

zondag 10 februari 2013

Wind

Ja, wij zijn vooruitstrevend. progressief, vernieuwend. 
Wij evolueren in beschaving en kennis. 
Wij wissen de belemmeringen van het verleden weg. 
Wij zoeken de vrijheid van het woord en van de daad. 
Voorzover wij anderen niet benadelen, is alles geoorloofd. 
Wij zijn beheerders van luchtkastelen wijsheid en tenten vol wetenschap. 
Wonderen worden ontleed, ontdekkingen verfijnd, verschillen genivelleerd.
Alles is gelijk en iedereen is één.
Wij kennen geen grenzen meer en groeien tot in de hemel. 
En omdat er geen hemel is reiken wij alsmaar hoger.
Wij bouwen op gebakken lucht en spelen een piramidespel met de toekomst van de jeugd. 
Wij schuimen luchtige slagroom over de groene weiden van zichtbare zingeving en vette vruchten eigendunk.

Want wij zijn onze eigen meesters en koningen geworden. 
We jagen onze eigen dromen na en maken ze waar, want we zijn het waard.
Alles wat goddelijk was, is dood verklaard en al het menselijke is maat geworden. 
Liefde is lichamelijk en alles wat kan moet mogelijk zijn. 
Want schaamte en schuld is van vroeger en dus slecht. 
En wee je gebeente wie onze tolerantie durft te bevragen, want die schoffelen wij onder het kleed van achterlijkheid. 
Moraal is van lang geleden en waarheid is voor een ieder wat hij of zij zelf bedenken kan. 
Er is niets absoluut dan alleen de relatieve waarheid dat wij allen gelijk zijn.

En het leven is alles wat je er uit kunt trekken aan kicks en momenten, en we hoppen rond en shoppen alles leeg in de tijd en culturen van anderen, en vergapen ons aan één stuk door aan alles wat er aan vertier te krijgen, dan wel te begluren is. 
We amuseren ons kapot.
Niets is drukker en meer gevuld dan onze vrije tijd, om al het geld over de balk te kunnen smijten. 
Want nieuwer, groter, mooier en veelzijdiger is altijd beter, nodig of niet.

De dag moet geplukt voor het avond wordt.

En als ons lichaam pijntjes krijgt, dan stoppen wij het weg in gespecialiseerde huizen onzichtbaar, vol zogenaamde, enigszins uit de hand gelopen zorg, drukken op knopjes onmenselijkheid en leven op slangetjes ademtocht. 
Heeft onze pijn ontwende geest er genoeg van, dan stappen wij er even luchtig uit, want niets is ook niet alles. 

En als alles voorbij is, blijft er toch niets meer van ons over. 
Voorbij de grens van leven, gaapt een oneindig gat van niets, waar geen einde meer aan komt. 
En dus blazen we wat stoffelijk is in een vurige oven als offer aan ons eigen leven van voorbij, de lucht in van ledigheid en onze nabestaanden stamelen nog wat aarzelende woorden in de luisterende lucht, over herinneringen die bewaard blijven, of luisteren ontdaan naar een ontroerend liedje over leven.

En dat is het dan zo'n beetje. 
Het sprookje voorbij, het kaartenhuis ingestort, het leven geweest. 
Een bloem die even bloeide.
Een adem, die het eigen vlammetje uitblies.

Het leven.
Lucht en leegte.
Een en al ijdelheid, zoals een oud boek zegt.
Een vleugje wind.
Zo weer voorbij.

Of toch niet?

Experimenteren met kristallen wonderen



Promise (2nd version, on snowy ground)


zaterdag 9 februari 2013

Een gebed voor ouders en voor kinderen

een gebed
Heer
voor de vaders
en de moeders
bij wie ooit
een teer
klein zaadje
vol beloften
als geschonken
wonder
toebedeeld werd

wat ze
vol vertedering
mochten
koesteren
en met ontroering
dag na dag
voorzien van
voorzichtig water
en woordenbrood
van zonlichtliefde

waarbij ze
lieve woordjes
fluisterden
in ontvankelijke oren
en grote open ogen
vol van aandacht
open zagen kijken
naar de wereld
van alles 
nieuw

en wat ze 
langzaam
met verbazing
vullen mochten
tot zelfredzaamheid

Boekenkast

De boel staat hier op zijn kop, in de woonkamer, al een paar weken. Er moet geverfd en behangen worden. Nee, niet door mij, ik heb veel talenten, maar die net niet. Maar daarvoor moest dus wel het een en ander verplaatst worden. Waaronder de boekenkast. Mijn boeken dus voornamelijk. Hij was al een aantal jaar te klein, er staan boven ook nog veel meer boeken, maar nu moest het er ook nog allemaal uit.

Kun je gelijk wat wegdoen. Zou je denken. Plaats maken. De dubbele rijen wegwerken. Ordenen. Maar wil ik dat wel? Vooral dat weggooien, wegdoen, meegeven voor een plaatselijke rommelmarkt?

Wat daar in staat in die boeken, dat heb je toch allemaal gelezen, althans de meeste. Er is altijd wel iets van blijven hangen. Het heeft vergezichten opgeleverd, nieuwe inzichten, wellicht bijgestelde meningen. Het is een deel van jezelf geworden. De één wat meer dan de ander, maar toch ...

Durf ik dat los te laten?

Vlucht


Promise


vrijdag 8 februari 2013

Er ligt een laag van kille liefde ...



er ligt
een laag
van kille
liefde
op het kale
landschap
van de vroege
wintermorgen
vol ongeduld
te wachten
op de zon
van verre lente




het is een witte waas
van tederheid
die uit de hemel
daalde
in vederlichte
brokjes
pril geluk




er groeide
in de duisternis
van deze dorre nacht
een flinterdun
kristallen
briesje
breekbaarheid




maar 
als ik dan
met zorg
en tederheid
die vlokjes hagel
en dat laagje ijs
met warme handen
tracht te vangen
in aanraakbaarheid
dan smelt
het weg
in vloeibaar
tranenwater
van voorbij

donderdag 7 februari 2013

Na tweeëntwintig jaar ....

Na tweeëntwintig jaar begon het toch weer te kriebelen. Alle kwasten opgeborgen, verf inmiddels verhard. Schilderen. Ooit één van mijn hobby's. Net aan een cursus begonnen. Van de ene op de andere dag gestopt. Wegens omstandigheden in ons leven, die elke hobby in een ander licht zetten, noodgedwongen naar de achtergrond dringen.

Nu, werd er een drietal avonden georganiseerd, over het thema 'Levenskunst', in een naburige kerk. En ik heb me opgegeven. Zoals gezegd, omdat het al langer aan het kriebelen was. Omdat woorden ook niet alles kunnen zeggen. Omdat kleuren zo mooi kunnen zijn. Omdat bezig zijn aan één project ook wel eens zinvol kan zijn, tegenover de versnipperdheid en fragmentarisering van internet.

Dus, ik ben geweest. Vanavond. Voor het eerst. Met kwasten en acrylverf geklodderd op een wit doek. Zoals ik al vermoedde, niet meer zoals toen, te dichtbij, te gedetailleerd en te voorzichtig, maar nu veel meer gedurfd. Snelle halen, grove structuur, dikke klodders, felle kleuren. Vlug klaar dus ook. Vandaar nog maar een tweede er achteraan.

Kom, dans met mij, zong de zon ...

Al dagen lang geteisterd door regen- en hagelbuien tijdens het fietsen. Deze laatste anderhalve week al meer mijn regenpak aangehad dan in het half jaar daarvoor. Maar vanmorgen, halverwege, brak het wolkendek heel even uitbundig open, en zette de dans van de zon de omringende wolken, donker en zwanger van regen,  in een heftige kleurengloed. Heel even maar, binnen tien minuten was het weer over, en trok de zon zich noodgedwongen weer terug, achter de sombere wolken van venijn.

Maar ik was erbij, die luttele minuten en kon het vastleggen. Kom, dans met mij mee in het zonnelicht van vreugde ...




woensdag 6 februari 2013

dinsdag 5 februari 2013

A shot of sadness


Dilemma

langzaam
keer ik terug
naar een andere
realiteit

verbaasd
verdwaasd
na de stilte
van mist
de duisternis
van dromen
die wel heel
aards lijken
maar hecht
vervlochten zijn
met hemelse ideeën

het leven
roept weer
vraagt
om actie
moeizaam
sta ik op

twee voeten
op de koude
grond
van zeker
weten

zondag 3 februari 2013

Mijn Wonderlijke Tuintje

Soms.
Soms ben ik er even niet.
Niet aanspreekbaar.
Ver weg.
En toch dichtbij.
Dan zit ik in mijn wonderlijke Tuintje.

Want daar is de laatste Tijd veel moois gezaaid door het fonkelende Licht van Inspiratie.
Idee voor Idee dwarrelt vanuit de ongrijpbare hoogte, neigt ter aarde, wordt gedompeld in het dagelijks leven.
Niet alles tegelijk, maar stuk voor stuk.
Het heeft Aandacht nodig en Ontvankelijkheid, om te worden opgemerkt.
De Groei is niet te voorspellen of te voorzien en onttrekt zich grotendeels aan het oog.
Onder de Grond van de Werkelijkheid, in het onzichtbare Land van Dromen en Fantasie.
De Vrucht is nooit zeker, staat nooit vast.
De Kleur van Liefde legt zich verrassend vaak anders over het zichtbare, dan ik ooit zelf had kunnen bedenken.

Soms mag ik het begieten met Tranen van Ervaring en een Zegenbui aan Woorden, en stolt het Vluchtige Schone in Vaste Vorm.
Wordt het Herkenbaar.
Eerlijk.
Dieper dan ik bedenken kon.

zaterdag 2 februari 2013

Oogverblindend




Braamstruik



Ganzen in overvloed


Ze zijn een tijdje minder in aantal geweest, maar de laatste weken zijn ze weer massaal en luidruchtig aanwezig, in heel de polder. Soms vliegen ze allemaal tegelijk op uit de weilanden. Het blijft een mooi gezicht. Maar sommigen noemen het eerder een plaag ...


Blauw en groen en heel veel wolkenvariaties wit-en-grijs


Het waaide hard en het was kouder dan gedacht. Maar o, wat ziet de wereld, dat kleine stukje o zo bekende polder, waar je toch vrij regelmatig loopt, er ineens anders uit, als het volle zonlicht er op schijnt. Wat zijn de kleuren lekker fel, het hemelsblauw en het wintergroen, zeker als het wordt afgezet met het geelwuivend riet. Wat spiegelt alles mooi in de sloten en boezems.

En wat waaiden de wolken in vele vormen, variërend van helderwit naar diep-donker-dreigend grijs, langs de hemel. Rondom mij zag je de slierten regen naar beneden komen. Aan het eind van de rit toch nog een staartje meegekregen van zo'n buitje, maar de regenboog maakte het al snel weer goed.

En het licht was zo fraai, zo fonkelend en glinsterend, zo vol van lente-beloften. En het eindigde met een uitbundig ondergaande zon. Maar die serie van het licht heb ik er maar even tussenuit gefilterd, voor een volgende bericht. Want het waren al zo veel foto's. In delen geknipt dus.




Boomzaagkunst


Laagvlieger


Er waren vanmiddag een aantal waaghalzen nogal nadrukkelijk aan het oefenen op laagvliegen met hun sportvliegtuig. Een aantal rondjes heb ik ze gevolgd en vastgelegd. Vooral aan de overkant van de Lek verdwenen ze voor lange tijd achter de huizen, en moeten ze extreem laag gevlogen hebben. Ik denk zomaar dat dit niet toegestaan is ....