Intens is ons verlangen

ons leven lang

zoeken we naarstig

naar ware schoonheid

graven verwoed

naar diepe waarheid

tasten gedurig

naar louterend licht

we zien reikhalzend uit

naar vervullende liefde

jagen vol vuur

naar ultieme vrijheid

dromen van een paradijs

en hunkeren danig

naar erkenning

we willen

woorden geven

aan een diep 

verborgen verlangen

zingen liederen

over zuiverheid

vangen beelden

in betekenisvolle metaforen

we willen eenzaamheid

verdrijven

door hartgrondig

te bouwen

aan dienende gemeenschap

Maar vaker dan we zouden wensen, zijn we samen alleen in het schemerduister.
Keer op keer landen we stevig op de grond van alledaagsheid.
We verleren het luisteren door de veelheid van woorden.
Praten langs elkaar heen in verhitte discussies.

De diepe onrust drijft ons voort op wegen waar we niet willen komen.
We lopen vast in vormen en regels waardoor we niet mogen gaan waar het verlangen ons wilde brengen.
We ontmoeten schijn zonder inhoud. Macht zonder compassie.
We lopen aan tegen verborgen gebondenheid en verzwegen gebrokenheid.
Soms staan we noodgedwongen, vertwijfeld, verdrietig, stil bij de moeilijke, niet te beantwoorden vragen van ziekte en dood.

zo vervliegen 

onze dromen

wordt het jagen 

gesmoord

dooft het vuur uit

verstomt 

heel langzaam 

ons lied

geboren 

uit de dorst 

van onze ziel

zoeken we troost 

bij elkaar 

of in diepe woorden

stamelen een lied

zitten zwijgend 

bij het raam 

in de stilte 

van het moment

onze gedachten 

op de loop

gevangen 

in een cirkelredenering

Te gemakkelijk vullen we de leemte in ons hart met herrie, materie, macht of ander ontluisterend surrogaat.
Vluchten in ons werk, onze bezigheden, onze hobby's.
Kijken verdwaasd, massaal, naar menselijke sterren, glitter, glamour, vergulde oppervlakkigheid.

verdrijven de tijd

vergeten de vragen

onze dromen 

in scherven

ons verlangen

gestold

En toch.
Ergens, ooit, heeft de Schepper het verlangen in het hart van de mens gelegd.
Trekt Hij voortdurend onze aandacht.
Fluistert Hij woorden, beeldt Hij ideeën uit, schenkt ons ongrijpbare liefde.
Tovert Hij groei in vele kleuren als hoopvol symbool voor herstel.

Ooit ontledigde Hij zichzelf in een toppunt van uiterste liefde.
Kracht door zwakte is zijn paradoxaal parool.

Hij lokt

en Hij wenkt

verstopt zich

in stilte

waait

met de wind

van zijn Geest

Hij vraagt

om openheid

en ontvankelijkheid

om zijn genade

te kunnen schenken

Maar, Hij verstopt zich ook.
Er is geen eenduidige verklaring voor zijn werkwijze.
Er wordt gevochten en gedebatteerd over de uitleg van zijn waarheid.
Er zijn veel vragen.
Op de meeste is geen antwoord te vinden.
Zijn grootheid toont zich in veel facetten van het leven, maar je kunt er ook zo aan voorbij lopen.
Het mysterie van zijn bestaan is groot.
Hij is niet te doorgronden, niet te claimen, niet na te rekenen.

Zeker, er zijn ook antwoorden te geven.
Richtingen te wijzen.
Jawel, Hij openbaart zich, aan ons hart, als we er voor openstaan.
Maar niet aan ons verstand, onze logica, ons analytisch denkvermogen.
Hij is niet tastbaar of zichtbaar.
Wel te ervaren.
Doordat Hij zich openbaart.
Hij is een verre, wereldvreemde God.
Die zich toch soms bewust beperkt.
Binnendringt in onze geest.
Contact zoekt.
Nadrukkelijk gezocht wil worden.
Al tastend.
Al verlangend.
Intens, basaal, integraal, verticaal verlangen.
Een leven lang.

en soms

heel af en toe

is er een glimp

een visioen

een uitzicht

voorbij

de horizon

worden we

ontroerd

geraakt

kunnen we

even kijken

in de verte

soms worden we

zomaar even uitgetild

boven het ritme

van de dag

het duister

van de nacht

ontmoeten we

de toekomst

in een snel voorbije vlaag

van weten

voorbij kennis

en ervaring

geloof

als verlangen

vertrouwen

als houvast

liefde

als grond

het wonder

van ver reiken

gedreven

door de geest

die wakker

is gekust

door genade